Πάντα για άλλους μιλάμε, έτσι δεν πονάμε, έτσι ξεχνάμε...

Μεγάλωσα στο τέρας της πόλης
Ήπια φόβο πολύ, ήπια μόλυνση, ήπια ψέματα
Κατάπια λόγια λιπαρά
Ξεγλίστρησα από τον πόθο μου να μάθω
Κορόιδεψα την δίψα μου να δω

... γιατί είμαι εδώ?

Μεγάλωσα με αισθήματα χημείας,
με στυλ δοσοληψίας,
με βλέμματα συμπάθειας και άσκοπης προσπάθειας...

Πάντα για άλλους μιλάμε, έτσι δεν πονάμε, έτσι ξεχνάμε...

Μεγάλωσα θα πει να κάνεις το παπί,
να ζεις την απουσία,
να γίνεις εξουσία,
να μάθεις να γελάς και να παραφυλάς,
να παίρνεις αποφάσεις,
να απαγορεύεται να χάσεις

Μεγάλωσα σημαίνει να ζεις μ’αυτό που σε αρρωσταίνει...

Θέλετε εμβόλιο? Να το κάνετε εσείς!

Είναι πλέον ορατή η θέση της κυρίαρχης ιδεολογίας του πλανήτη ότι γίναμε πάρα πολλοί σε αυτήν την Γη και πρέπει να βρεθεί τρόπος να επιβληθεί μια παγκόσμια Τάξη.
Μια παγκόσμια Τάξη που θα μεγιστοποιεί το οικονομικό πλεόνασμα στους λίγους και εκλεκτούς και θα στερεί τα βασικά αγαθά στους πολλούς, τους οποίους θα οδηγήσει στον αφανισμό. Μια παγκόσμια τάξη που εγγυάται την απόλυτη επικράτηση του δυνατού επί του αδυνάτου!

Η ''ανακάλυψη'' νέων χημικών ιώσεων εμβολίζει με φόβο τα εγκεφαλικά μας κύτταρα και μας κάνει προσαρμοστικούς σε κάθε απαίτηση της νέας Τάξης.
Το όποιο εμβόλιο μας σερβίρουν αποτελεί συνθηκολόγηση και υποταγή μαζί τους.

Λέμε ΟΧΙ στο εμβόλιο και την εξάρτηση.





H1N1: ΤΟ ΝΕΟ ΟΠΛΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ;
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ
(γράφει ο Κώστας Λάμπος)
Ο Αμερικανισμός, αυτός ο εχθρός της ανθρωπότητας και φυσικά και του αμερικανικού λαού, ως καπιταλιστική βαρβαρότητα και "πολιτισμός του θανάτου", σύμφωνα με τον Αμερικανό, Jeremy Rifkin (*), αντιλαμβάνεται πως με το παραδοσιακό οπλοστάσιό του δεν μπορεί να γονατίσει την αγωνιζόμενη ανθρωπότητα που οραματίζεται ένα καλύτερο για όλους κόσμο. Γι' αυτό αναζητά νέες μορφές πολέμου "για την εξόντωση του 90% του παγκόσμιου πληθυσμού". Στόχος της παγκόσμιας καπιταλιστικής ελίτ, όπως διακηρύσσουν οι πολιτικοί εκφραστές της, είναι η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ για το 1/10 του παγκόσμιου πληθυσμού, που θα οικοδομηθεί, αφανίζοντας από το χάρτη τις περισσότερες χώρες, πάνω στα κόκαλα πέντε-έξι δισεκατομμυρίων ανθρώπων και στις στάχτες του πολιτισμού και του πλανήτη.
Είναι προφανές πως η ηγεσία του καπιταλισμού της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης είτε ως αμερικανισμός, είτε ως κινεζισμός ή όποια άλλη μορφή θα πάρει στην πορεία είναι πιά μια πραγματική και ορατή απειλή για την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό της και γι' αυτό η ανθρωπότητα πρέπει να φροντίσει, ώστε να απαλλαγεί το συντομότερο από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και να προχωρήσει στην κατάργηση της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, στην κατάργηση κάθε μορφής εκμεταλλευτικής εξουσίας και να εγκαθιδρύσει ένα νέο κοινωνικοοικονομικό σύστημα που θα στηρίζεται στην ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ και θα προάγει την ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΙΑ, στα πλαίσια ενός Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.
Ανθρωπότητα όμως δεν είναι "οι άλλοι", ανθρωπότητα είμαστε εμείς ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί. Και το πρόβλημα δεν είναι των άλλων, αλλά δικό μας και όλων μας. Γι' αυτό μην ρωτάτε για ποιόν χτυπάει η καμπάνα, γιατί η καμπάνα χτυπάει για εμάς, για μένα, για σένα για τα παιδιά μας, για όλους μας...

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΒΙΝΤΕΟ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ...ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΚΑΙ ΠΡΑΞΕΤΕ..
ΠΡΑΞΕΤΕ ΚΑΙ ΣΥΜΠΡΑΞΕΤΕ...




* Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση, Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΖΗΣΗ, ΑΘΗΝΑ 2009.

Κώστας Λάμπος
e-mail: prodial21@gmail.com

DDR - Ένα φαύλο σύστημα εξουσίας κατέρρευσε

DDR : Μια χώρα που δεν υπάρχει πια, έτσι όπως καταγράφηκε από τον προσωπικό μου φακό σε άσπρο και μαύρο φόντο.
Για τους νεώτερους φίλους μου: DDR είναι η Ανατολική Γερμανία, την οποία και ανασύρουν τα ΜΜΕ από τα αρχεία τους και παρουσιάζουν επιφανειακά μόνον στα επετειακά αφιερώματα της πτώσης τους τοίχους.
Σε αυτό το αφιέρωμα δεν βάζω σκόπιμα φωτογραφίες από την νύκτα της πτώσης του τοίχους στις 9.11.1989 -παρότι διαθέτω αρκετές- γιατί πιστεύω ότι το σύστημα εξουσίας κατέρρευσε νωρίτερα. To τοίχος ήταν μόνον έναν σύμβολο.

Για πρώτη φορά δημοσιεύω φωτογραφίες από το Ανατολικό Βερολίνο της δεκαετίας του ‘80. Τις ασπρόμαυρες τις εμφάνισα προσωπικά στο σκοτεινό θάλαμο μιας φοιτητικής εστίας στο Ανατολικό Βερολίνο διπλοκλειδώνοντας την πόρτα από μέσα. Τα χρόνια ήταν δύσκολα και ιδιαίτερα για την ‘’άλλη άποψη’’. Το καθεστώς μας πλήγωσε και άφησε τα σημάδια του βαθιά χαραγμένα στην ψυχή μας. Τα πέτρινα χρόνια είναι πίσω μας. Όμως βγήκαμε νικητές από την μάχη και με εκείνο το καθεστώς.

(ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΤΕ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ – ΕΙΝΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΖΩΗΣ)








Το καθεστώς παρακολουθούσε με φανερές κάμερες κάθε ’’κίνηση’’ στους δρόμους. Όμως οι πλατείες γέμισαν κόσμο και οι κάμερες δεν ήταν αρκετές να κρατήσουν το ποτάμι που ξεχείλισε.

Οι μισοί παρακολουθούσαν τους άλλους μισούς και φρόντιζαν για την νομιμότητα και την τάξη.









Το μιλιταριστικό πρόσωπο της εξουσίας σε όλο του το μεγαλείο: Γιόρταζε τα 40 ύπαρξης του με τα ’’όπλα της ειρήνης’’. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, όταν τον Μαϊ του 19989 σηκώθηκες όρθια στο Αμφιθέατρο του πανεπιστημίου και είπες : ’’Εάν θέλετε να γίνει του Πεκίνου (γεγονότα με τα τανκς στην πλατεία Τienamen) και στο Βερολίνο, τότε εμείς δεν θα σας νομιμοποιήσουμε ούτε ένα λεπτό. Φεύγουμε!’’



Η πιο πάνω αφίσα αποτελούσε για μένα συνώνυμο υποκρισίας και ευτελισμού που ανάλογό του έβρισκα μόνον στο μότο της ’’εργασίας που ελευθερώνει’’ στην είσοδο του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Buchenwald. 'Αλλη εποχή, αλλά η σκέψη παράλληλη!




Το ''πέρασμα'' του τείχους το φθινόπωρο του 1989:







Πέρασμα της Todesstreifen (Nεκρής Ζώνης) την επομένη το πρωϊ. Παγωνιά και θλίψη για τις ανθρώπινες ψυχές που θυσιάστηκαν στο ''κενό του χρόνου''.





Μετά από αυτό το χρονικό σημείο δημιουργήθηκαν δύο κατηγορίες ανθρώπων : oι Οssis και οι Wessis. Κανένας δεν είναι ικανοποιημένος με τον άλλον και εκτιμώ ότι για μία γενιά -τουλάχιστον- ακόμη θα υπάρχουν ισχυρές μπαριέρες στο μυαλό τους.