Έχουν κλείσει 15 χρόνια από την στιγμή που πέρασα το γραφείο του Γενικού Διευθυντή μιας πολυεθνικής εταιρίας στην Ελλάδα και μου είπε: Ξέρεις δεν μπορώ να σου πληρώσω το διδακτορικό σου, δούλεψε όμως για μένα –με τον βασικό μισθό- να μου αποδείξεις τι αξίζεις.
Εγώ αριστούχος διδάκτορας γερμανικού Πανεπιστημίου, αλλά και προστάτης οικογένειας και εβρισκόμενος στο τελευταίο μήνα του στρατιωτικού μου δέχθηκα τη θέση του κωπηλάτη στην άτρακτο του πάθους.
Το σύστημα διοίκησης ονομάστηκε Demokratur, που κατά ευφημισμό αποτελούσε συνθετικό των γερμανικών λέξεων Demokratie και Diktatur. Αλλά αυτό ήταν η προσχηματική κάλυψη μιας ιδιότυπης μονοκρατορίας με συμπλέγματα κοινωνικών καταβολών και απωθημένα επικράτησης επί παντός επιστητού.
Tότε δόθηκε λοιπόν η εκκίνηση και ... σήμερα ξεκινάει το blog της DemoKratur .
P.S: Demokratur ist ein Schlagwort des politischen Diskurses, als neologistisches Kofferwort zusammengesetzt aus Demokratie und Diktatur. Es unterstellt und bezeichnet die geringen Möglichkeiten der Einflussnahme auf politische Entscheidungen der demokratisch gewählten Volksvertreter.
Verwendet wurde der Begriff unter anderem von Rudolf Augstein, der ihn 1993 in einem Interview mit der Zeitschrift Stern gebrauchte: „... Ich habe doch wesentlich mitgewirkt, der Demokratur der beiden Herren Adenauer und Strauß ein Ende zu machen ...“
Er taucht aber auch schon in den 60er Jahren während der Adenauer-Regierung in der BRD auf. Kabarettisten, u. a. Dieter Hildebrandt, gebrauchten den Begriff, um die in ihren Augen manchmal nicht ganz demokratischen politischen Entscheidungsfindungsprozesse zu charakterisieren.
Das Schlagwort wurde von Linksextremen und Rechtsextremen aufgenommen: „Wünschenswert ist für RechtsextremistInnen ein starker, autoritärer Staat [...] [z]udem wird die Demokratie nicht nur kritisiert, sondern auch durch spöttische Bezeichnungen wie ‚Ersatzdemokratie‘, ‚Demokratur‘ oder ‚Demokrötie‘ verunglimpft (vgl. Schwagerl, 1993, S. 24)“ (Marion Stangl).
Der deutsche Sozialwissenschaftler Ralf Dahrendorf benutzt diese Wortschöpfung auch um die demokratischen Verhältnisse in den USA zu beschreiben. Er meint damit, dass der US-Präsident zwar demokratisch gewählt wird, aber in den vier Jahren seiner Amtszeit wie ein Monarch regiert
Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Η προσφορά μισθωτής εργασίας στο καπιταλιστικό σύστημα, ως όρος επιβίωσης, είναι σίγουρα μια αναγκαστική επιλογή. Είναι όμως ταυτόχρονα και ευκαιρεία να συνεισητοποιήσουμε τις δυνατότητες της κοινωνίας να απελευθερώσει τις παραγωγικές δυνάμεις από τη δικτατορία του κεφάλαιου και να τις προσανατολίσει σε σχέσεις αυτοδιεύθυνσης των δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού στην παραγωγή για την ευημερία, την ισοπολιτεία και την ελευθερία ολόκληρης της ανθρωπότητας. Αυτό κατάλαβα, από την παραπάνω αυτοπαρουσίασή σου καλέ μου φίλε 'Αρη.
Αγαπητέ Kώστα, η προσφορά μισθωτής εργασίας στον ιδιωτικό τομέα δεν είναι μια γενικόλογη αναγκαστική επιλογή αλλά απαιτεί σημαντικούς συμβιβασμούς από μέρος μας.
Η συνειδητοποίηση των δυνατοτήτων μας σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι μια εξαιρετικά δύσκολη εργασία και προϋποθέτει υψηλό πνευματικό υπόβαθρο και δύναμη ψυχής.
Ώρες-Ώρες νομίζεις ότι δεν μπορείς να σκεφτείς, αλλά η αλήθεια είναι ότι το σύστημα δεν σου το επιτρέπει!!! Και αυτό δυστυχώς το υποβάλεις στον εαυτό σου και βρίσκεσαι πάντα σε καταστολή.
'Αρη, μιλάς, χωρίς περιστροφές, για τα κάτεργα της μισθωτής δουλείας σε συνθήκες άγριου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, κι' έχεις απόλυτο δίκιο.
Η τοποθέτησή σου δείχνει πως διαθέτεις και το πνευματικό υπόβαθρο και τη δύναμη της ψυχής, γι' αυτό άλλωστε μπορείς και βλέπεις την υπόθεση από κάποια απόσταση, σ' αντίθεση με κάποιους, κι' είναι πολλοί, που ταυτίζονται ή υποτάσσονται αδιαμαρτύρητα στη σύγχρονη δουλοκτησία-εργοδοσία.
Με το να μην επιτρέπει το σύστημα να σκεφτόμαστε οι εργαζόμενοι, σημαίνει πως φοβάται τη σκέψη και συνεπώς η απαγόρευση είναι μιά μορφή επιθετικής-άμυνας του συστήματος απέναντι στους σκεπτόμενους εργαζόμενους. Το ζητούμενο λοιπόν είναι οι εργαζόμενοι να οργανώσουμε τη δική μας άμυνα αντικαταστολής.
Νομίζω πως πρέπει να ξεκινήσουμε με το κάψιμο κάθε οπαδικής ταυτότητας (εκκλησία, ποδόσφαιρο, κόμματα κλπλ., κλπ.) και την αντικατάσταση αυτών των δραστηριοτήτων με το διάβασμα καλών βιβλίων γνώσης, αλλά και με τη συζήτηση με αυστηρά επιλεγμένους φίλους που αναζητούν κι' αυτοί την πραγματική τους ταυτότητα και κατά συνέπεια μιά ανθρώπινη κοινωνία.
Προσωπικά θεωρώ το γράψιμο, όπως και κάθε άλλη μορφή έκφρασης και δημιουργίας, σε συνδυασμό με το διάβασμα και τη συζήτηση, ως το καλύτερο αντικατασταλτικό φάρμακο.
Ξέρω πως η εργασία και οι άλλες υποχρεώσεις μειώνουν στο ελάχιστο το διαθέσιμο για τα παραπάνω χρόνο, όμως επειδή έχουμε ανάγκη από πνευματικές ανάσες για να μείνουμε όρθιοι πνευματικά, θα πρέπει να επαναϊεραρχίσουμε τα ενδιαφέροντά μας, διαφορετικά στη γωνία μας περιμένει η κατάθλιψη και στην επόμενη γωνία ο "πνευματικός" ή ο ψυχίατρος.
Αυτό βέβαια θα δικαίωνε το σύστημα και θα απαξίωνε εμάς.
Αντίσταση, λοιπόν, αντίσταση στην ισοπεδωτική μανία του συστήματος και στην ιδιώτευση.
Να είσαι καλά Άρη και σε ευχαριστώ γιασ το διάλογο.
Κώστας Λάμπος
Δημοσίευση σχολίου