ή
ΤΟ ΠΙΣΩΓΥΡΙΣΜΑ ΣΤΟ ΚΑΤΩΤΑΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ;γράφει ο Κώστας Λάμπος
Σύμφωνα με τις παλιές θεωρίες για τον ιμπεριαλισμό, την επεκτατικότητα δηλαδή του καπιταλισμού, η κατάρρευση του καπιταλισμού θα επέρχονταν όταν αυτός θα είχε επεκταθεί και στην τελευταία γωνιά του πλανήτη, ως συνέπεια της εξάντλησης των κερδοσκοπικών δυνατοτήτων του συνολικού χώρου του πλανήτη. Σήμερα αυτές οι γεωγραφικές θεωρίες φαντάζουν αφελείς γιατί ξεκινάνε από την αντίληψη περί αυτόματα αναπτυσσόμενου «δημιουργικού καπιταλισμού», που κάποια στιγμή θα έφτανε στο τέλος του χώρου και συνεπώς στο τέλος το δικό του. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που αυτές οι θεωρίες διαψεύστηκαν.
Σήμερα η ανθρωπότητα γνωρίζει πως ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι ένα πανούργο, απάνθρωπο και καταστροφικό σύστημα (1), το οποίο μπορεί με την «ζικ-ζακ και μπρος-πίσω» κίνησή του, να καταστρέφει με τους θερμούς πολέμους όσα δημιούργησε για να έχει τη δυνατότητα της «ανασυγκρότησης», αλλά και με τη δύναμη των «αγορών», των «κρίσεων» και των οικονομικών πολέμων να πισωγυρίζει την ανθρωπότητα στις απαρχές του και λίγο πιο πίσω μέχρι τη δουλοπαροικία και το δουλοκτητικό σύστημα, αν όχι και ακόμα πιο πίσω στην αγριότητα και στη βαρβαρότητα.
Βέβαια έτσι ο καπιταλισμός καταφέρνει μια τεχνητή «διεύρυνση του χώρου», των ορίων του πλανήτη Γη και με αυτόν τον τρόπο μπορεί να αντιμετωπίζει παροδικά την πτωτική τάση του ποσοστού του κέρδους, με άμεση, όμως, συνέπεια την αρνητική πορεία του ανθρώπινου πολιτισμού.
Η επιμονή του καπιταλισμού να διατηρηθεί με κάθε θυσία στη ζωή, τον οδηγεί και στην τεχνητή «διεύρυνση του χρόνου», η οποία καταλήγει στη συστημική διαστροφή του αυτοαναχρονισμού του, κάτι αντίστοιχο με τον ανθρώπινο παλιμπαιδισμό, γεγονός που εκφράζεται με τον εξαναγκασμό μεγάλων οικονομικών περιοχών του πλανήτη να κάνουν άλμα προς το παρελθόν τους και από τη φάση του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού να γυρίζουν στη φάση του πρώιμου, του μανιακού καπιταλισμού, όταν η ασύστολη εκμετάλλευση της εργασίας δεν υπόκειταν σε κανένα περιορισμό και απέφερε τεράστια κέρδη.
Χαρακτηριστική περίπτωση, αυτής της διαστροφής αυτοαναχρονισμού του καπιταλισμού είναι οι χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, της COMECON και της Κίνας. Η περίπτωση μάλιστα της Κίνας τόσο λόγω πληθυσμιακού μεγέθους, όσο και λόγω της μεγάλης αντίφασης μεταξύ του αγριοκαπιταλιστικού της Είναι και του ψευδοκομμουνιστικού της Φαίνεσθαι, (κινεζισμός) εξελίσσεται στη μήτρα της παγκόσμιας νεοκαπιταλιστικής βαρβαρότητας, με βασικό στόχο τη σωτηρία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής μέσω της ισοπεδωτικής και συγκεντρωτικής παγκοσμιοποίησης του σκληρού πυρήνα του Κεφαλαίου, υπό την αμερικάνικη, την κινέζικη ή την αμερικανοκινέζικη ηγεμονία.
Η ψευδοκομμουνιστική άρχουσα τάξη και πολιτική ηγεσία της Κίνας προκειμένου να σώσουν την αντιλαϊκή εξουσία τους, πρόσφεραν τον κινεζικό λαό βορά στο ηγεμονικό κεφάλαιο, το οποίο με τη σειρά του προσπαθεί να κινεζοποιήσει δηλαδή να σύρει ολόκληρη την εργαζόμενη ανθρωπότητα σε ανοχύρωτες συνθήκες εργασίας. Ταυτόχρονα το μεταμφιεσμένο σε κινέζικο δράκο ηγεμονικό κεφάλαιο με την επιθετική επενδυτική και εξαγωγική πολιτική του προσπαθεί να ισοπεδώσει τις τοπικές-εθνικές οικονομικές δομές, προκαλώντας επιλεκτικά τοπική οικονομική και κοινωνική ερημοποίηση, προϋπόθεση αναγκαία για την θεσμική και πληθυσμιακή συρρίκνωση της ‘πλεονάζουσας εργασίας’ και τη βίαιη επιβολή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.
Ο σκληρός πυρήνας της στρατηγικής της παγκοσμιοποίησης του Κεφαλαίου γνωρίζει πως για να επιτευχθεί ο στόχος του της ολοκλήρωσης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, θα πρέπει να είναι τόσο επώδυνη για την υπόλοιπη κοινωνία, ώστε στο δρόμο να καταστραφούν τόσο όλες οι θεσμικές κατακτήσεις των εργαζόμενων μέχρι την απόλυτη υποταγή τους, όσο και οι σημερινές δομές του ίδιου του καπιταλισμού, που επιτρέπουν την ύπαρξη της πολυπληθούς τάξης των μικρών, μικρομεσαίων, μεσαίων, αλλά και μεγάλων καπιταλιστών, οι οποίοι αποτελούν και τη δικαιολογητική βάση της αστικής δημοκρατίας. Γίνεται έτσι φανερό πως η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου δεν είναι παρά η βίαιη καπιταλιστική ανασυγκρότηση με στόχο την απόλυτη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, η οποία ολοκληρώνεται με την κατεδάφιση της αστικής δημοκρατίας και την επιβολή του απόλυτου παγκόσμιου φασισμού.
Με αυτή την έννοια η στρατηγική του σκληρού πυρήνα του Κεφαλαίου, που προωθείται με την τρέχουσα παγκόσμια κρίση, αποκαλύπτει επιπλέον την κανιβαλική διαστροφή του, γιατί τρώει τους ομοίους του, την βαμπιρική διαστροφή του, γιατί αφαιμάζει ασύστολα την εργαζόμενη κοινωνία-ανθρωπότητα και τη βάρβαρη φύση του γιατί κατεδαφίζει τον ίδιο τον πολιτισμό.
Ανακεφαλαιώνοντας διαπιστώνουμε την ισχύ της ρήσης «ενός κακού μύρια έπονται» και η κατάληξη δεν μπορεί παρά να είναι ένας απόλυτος παγκόσμιος φασισμός, εκτός και αν οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού συνειδητοποιήσουν το δικός τους αυτόνομο ιστορικό ρόλο και αυτονομηθούν πνευματικά, ιδεολογικά, πολιτικά και με τη δράση τους παραλύσουν την καταστροφική και απάνθρωπη λειτουργία του καπιταλισμού και τελικά τον καταργήσουν ως κοινωνική σχέση που διασπά την κοινωνία και την ανθρωπότητα συνολικά σε αλλήλοσπαρασσόμενες κοινωνικές τάξεις, σε αλληλοσπαρασσόμενα έθνη και συμμαχίες και σε αλλήλοσπαρασσόμενα ηγεμονικά οικονομικά συγκροτήματα.
Αυτή η συγκεκριμένη και αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα δεν αφήνει σε κανέναν καλοπροαίρετο άνθρωπο περιθώρια για νεοφιλελεύθερες, κεϋνσιανές, σοσιαλδημοκρατικές και τριτοτεταρτοδιεθνιστικές ψευδαισθήσεις, όσον αφορά στο ρόλο και στις προθέσεις και στα πολιτικά σχέδια του καπιταλισμού και γι’ αυτό η μόνη απάντηση σ’ αυτά είναι η απόφαση της ανθρωπότητας να καταργήσει ριζικά, οριστικά και αμετάκλητα τον καπιταλισμό και στη θέση του να βάλλει τον ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟ ΤΗΣ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, τον Νέο Οικουμενικό Ουμανισμό, στον οποίο κάθε τοπική κοινωνία και συνολικά η ανθρωπότητα θα δίνει μορφή και περιεχόμενο καθώς θα γκρεμίζει τον καταστροφικό και απάνθρωπο καπιταλισμό και θα χτίζει τη νέα κοινωνία της αυτοδιεύθυνσης, της πραγματικής δημοκρατίας, της ειρήνης, της ευημερίας και της ευτυχίας(2).
Γι’ αυτή την ουμανιστική επανάσταση δεν υπάρχουν θεοί, μεσσίες, ηγέτες-αρχηγοί και σωτήριες πρωτοπορίες. Γι’ αυτή την επανάσταση οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού είναι μόνες, γιατί είναι η δική τους επανάσταση και πρέπει να την πραγματώσουν μόνες και ακηδεμόνευτες, όσο ακόμα είναι καιρός, για τη δική τους κοινωνική απελευθέρωση.
[1] Για μια διεξοδική ανάλυση βλέπε, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.
[1] Όπου παραπάνω, κεφάλαια 9, 10 και 11.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου