Αντί για ευχές. Ωδή στον Θησέα του 21ου Αιώνα

Ωδή

στον Θησέα

του 21ου αιώνα

*

Κάθε αναπνοή και μια ευχή,

Κάθε ώρα και μια προσευχή,

Κάθε βδομάδα και μια ελπίδα,

Κάθε μήνα και μια προσδοκία

Κάθε πρωτοχρονιά ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ,

Ο Μινώταυρος τρέφεται με νέα κορμιά,

Διώχνει τη μπόρα η καταιγίδα.

*

Χρόνια, αιώνες τώρα, τα ίδια και τα ίδια,

Άδειες Ευχές, φοβισμένες προσευχές,

Κούφιες ελπίδες, Προσδοκίες ζωσμένες με φίδια.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ από φτηνά γιορτινά στολίδια,

Κι' ήταν η μια χειρότερη από την άλλη

Κι' όλοι μας απ' το κακό στο χειρότερο χάλι,

Βία, αίμα, πείνα, σκοτάδι και αδικίες με το τσουβάλι.

*

Φταίω εγώ, μήπως εσύ και όλοι οι άλλοι, φταίμε όλοι,

Που μας ξεζουμίζουν κεφαλαιοκράτες, ηγέτες, θεοί και διαβόλοι,

που γεννιόμαστε για να ζήσουμε ως πλανητικοί διαβάτες,

Και ψευτοζώντας πεθαίνουμε ως δούλοι, κολίγοι κι' εργάτες.

*

Η φτώχια μας γεννάει τα πλούτη τους,

Η άγνοιά μας θρέφει την αιμοσταγή εξουσία τους,

Ο Φόβος μας ποτίζει τη δύναμή τους,

Εφιάλτες μας γίνονται νόμοι και σχεδιασμοί τους.

*

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, Νέα Γενιά, πες και ξεκίνα,

Της γνώσης τη φλόγα άναψε, κάψ' τη σκούρα κουρτίνα,

Κατάργησε κεφαλαιοκράτες, ηγέτες, χαζοθεούς και διαβόλους,

Τα πλούτη του κόσμου μοίρασε ίσα σε όλους,

Χαρά όλοι για να 'χουνε, κοινούς και άξιους ρόλους.

 

*

Κι' αφού σκοτώσεις το Μινώταυρο, γύρνα Αθήνα,

Λευτέρωσε τους σκλάβους της και αγόρευσε στην Πνύκα,

Λαούς και πόλεις του κόσμου ένωσε, διώξε την τυραννία,

Άμεση Δημοκρατία φύτεψε και τρύγα τους καρπούς της,

Και τα όνειρά σου ας γίνουνε εφιάλτες στους εχθρούς της.

*

Θησέα, Οικουμενικέ Λαέ, η Αθήνα του 21ου αιώνα,

σε καλεί να την χτίσεις με γνώση, όραμα κι' αγώνα,

ο Μέγα-Αλέξανδρος απέθανε μαζί και η γοργόνα,

Σκότος και Φως συγκρούονται σε Νέο Μαραθώνα.

*

Κώστας Λάμπος, 22 Δεκέμβρη 2010

Δεν κατάφερα να αλλάξω το σύστημα, όμως δεν θα επιτρέψω ούτε σ’ αυτό να με αλλάξει

αναδημοσίευση συνέντευξης  του ΧΡΟΝΗ ΜΙΣΣΙΟΥ στον Θοδωρή Αντωνόπουλο, από το Περιοδικό Υποβρύχιο, http://www.ypovrixio.gr/article.php?issues_no=55&contents_id=883

Από τους αγνότερους εκπροσώπους μιας γενιάς που οραματίστηκε το θρίαμβο του σοσιαλισμού επί της βαρβαρότητας, ξαπόστειλε θαρραλέα το ωραίο όνειρο όταν αποδείχτηκε εφιάλτης, αφήνοντας τις «κόκκινες» πολιτείες για τις «πράσινες»: H ολιστική οικολογία και τα εναλλακτικά δίκτυα κοινωνικής οργάνωσης είναι, λέει, η μόνη μας βιώσιμη ελπίδα απέναντι στον «χρηματιστηριακό ιμπεριαλισμό» που σαρώνει τον πλανήτη. Και, πάνω απ’ όλα, ο έρωτας – «πολιτισμό και προϋπόθεση ελευθερίας» τον χαρακτηρίζει, κι αν τον ακούσεις να μιλά γι’ αυτόν μαγεύεσαι.

Εμφύλιος, φυλακές, βασανιστήρια, αγώνες, διώξεις, εξορίες... Μια ζωή σαν παραμύθι, κι όμως, εντελώς πραγματική, αποτυπωμένη σε κάθε ρυτίδα του προσώπου αυτού του λεβεντάνθρωπου. Σήμερα, στα ογδόντα τόσα χρόνια του, ο συγγραφέας τού «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» και του «Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;» παραμένει μαχητής («Δεν άλλαξα το σύστημα, αλλά ούτε εκείνο θα με αλλάξει»), εξακολουθεί να γράφει, αν και αναρωτιέται πού να τοποθετήσει τους ήρωές του «αφού θα κινδυνεύουν διαρκώς με σύλληψη, ξύλο ή απέλαση!», και μένει σε ένα νοικοκυρεμένο αγρόκτημα στο Μικροχώρι Καπανδριτίου απ’ όπου δίνει, λέει, «την ύστατη μάχη της ζωής του». Δεν κατεβαίνει Αθήνα, δεν έχει καν Internet –κι όμως, στη σελίδα που του έφτιαξαν στο facebook «μετρά» πολυάριθμους «φίλους»!– και μοιράζεται τις μέρες του με τη Ρηνιώ, τα βιβλία, τα δέντρα και τα δυο σκυλιά του: η καλύτερη πατρίδα για έναν αληθινό «σύντροφο».

Το 2010 βρήκε μια Ελλάδα χρεοκοπημένη, στο έλεος της Κομισιόν, του ΔΝΤ και των διεθνών αγορών. Περιμένατε, αλήθεια, μια τέτοια εξέλιξη;
Όχι, βέβαια. Το ίδιο, νομίζω, ισχύει και για τον μέσο Έλληνα. Η κοινωνία όλη έπαθε εγκεφαλικό... Στην εποχή, βλέπετε, του καταιγισμού της πληροφορίας ο πολίτης παραμένει τραγικά απληροφόρητος. Και… καλά αυτός, οι τύποι που ορκίστηκαν να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της χώρας και του λαού της τι διάολο κάνανε τόσα χρόνια; Ή είναι παντελώς ανίκανοι ή πράκτορες ξένων συμφερόντων. Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα - κυβέρνηση, κόμματα συνδικάτα...

Δεν φέρει, όμως, κι ο μέσος Έλληνας μια κάποια ευθύνη;
Φυσικά, στο βαθμό που ανέχτηκε κι εκμεταλλεύτηκε κάποιες καταστάσεις. Αλλά, καθώς είπα, υπήρξε και απληροφόρητος. Χάρη στην κρίση αντιληφθήκαμε επιτέλους ότι περάσαμε στο χρηματιστηριακό στάδιο του καπιταλισμού. Βρισκόμαστε μπροστά σε πολλές δικτατορίες. Ένας χρηματιστηριακός ιμπεριαλισμός σαρώνει τον πλανήτη. Και δεν παράγει πλούτο (παρά μόνο για τους λίγους), παράγει όμως «φούσκες». Η τοκογλυφία καθορίζει τη μοίρα λαών, αλλάζει κυβερνήσεις, κλέβει πόρους.

Ακούγεστε απαισιόδοξος.
Είμαι, διότι βλέπω, δυστυχώς, να τρεμοσβήνει η σπίθα που μεταμορφώνει τον άνθρωπο από σκλάβο σε επαναστάτη, από οπαδό σε πολίτη. Στην εποχή μου η εξουσία ασκούσε βία στο κορμί μας. Σήμερα κάνει «λοβοτομή», μας καθιστά άβουλα αντικείμενα παραγωγής και κατανάλωσης προϊόντων. Την οποία κατανάλωση βεβαίως προωθεί η διαφήμιση, ένα καρκίνωμα που καβαλά σε κάθε δημιουργία τσαλαπατώντας την ανθρώπινη σκέψη. Ένα παρασιτικό, χυδαίο φαινόμενο, που ουδείς ενοχλείται γιατί κρατά απ’ το λαιμό τα ΜΜΕ.

Δηλαδή, δεν υπάρχει ελπίδα;
Καμιά χώρα σήμερα δεν μπορεί να ονειρεύεται ένα ελεύθερο μέλλον. Πώς να πείσεις την Τουρκία, π.χ., να μη χτίσει πυρηνικά εργοστάσια που σε περίπτωση ατυχήματος θα κάνουν όλους τους γείτονές της «ραδιενεργούς»; Και μην ακούτε τα περί ασφαλούς πυρηνικής ενέργειας, κολοκύθια στο πάτερο είναι! Ή πώς να πείσεις την BP να μην κάνει γεωτρήσεις στον Κόλπο του Μεξικού, όταν το μόνο που τη νοιάζει είναι πόσα σεντς θα κοστίσει την ώρα η αποκατάσταση της τεράστιας διαρροής; Η κοινωνία, βεβαίως, μεταβάλλεται – και μέσα στην κρίση η σπίθα που λέγαμε μπορεί να γίνει φλόγα, ανεβάζοντας το λαό στο επίπεδο της ιστορικής του συνείδησης. Έτσι, ναι, ίσως υπάρξει ελπίδα. Από πεφωτισμένους ηγέτες και σωτήρες χορτάσαμε!

Τι να κάνουμε με το χρέος της χώρας, να το πληρώσουμε ή όχι;
Δεν ξέρω, δεν είμαι οικονομολόγος. Ανεξάρτητα όμως από αυτό, χρειάζεται να αλλάξουμε. Να αποσυμφορήσουμε την Αθήνα, να τονώσουμε την επαρχία, να ξαναβρούμε τις αξίες τού ευ ζην, να στραφούμε σε άλλες μορφές κοινωνικής οργάνωσης. Ήδη ακούω για πρωτοβουλίες νέων αγροτών στη Θεσσαλία και αλλού, που έχουν καταργήσει το χρήμα κι ανταλλάζουν προϊόντα και υπηρεσίες.

«Η αστική δημοκρατία είναι ένας σκελετός» είχατε πει. Υπάρχει, όμως, αξιόπιστη εναλλακτική;
Κοιτάξτε, το σύστημα δεν ανατρέπεται συνολικά. Σπάει, όμως, σε μικρά κομμάτια κι έτσι μπορεί να το ελέγξουμε. Το πρόβλημα δεν είναι να κατακτήσουμε πολλές μικρές ελευθερίες, όπως έλεγε ο Μαρκούζε, αλλά να ανατρέψουμε κατ’ αρχήν το κομμάτι του συστήματος που έχουμε εσωτερικεύσει. Μόνη διέξοδος είναι η ολιστική οικολογική σκέψη, φιλοσοφία, συμπεριφορά. Η πραγματική οικολογία καταργεί την εξουσία, προωθεί την άμεση δημοκρατία, την αποκέντρωση, τις μικρές αλληλέγγυες κοινότητες, την εναλλακτική τεχνολογία.

Με τους έλληνες Πράσινους έχετε επαφές;
Είχα, αλλά διαφωνούμε – γιατί η οικολογία, πιστεύω, αξίζει μόνον ως αυθόρμητο κίνημα, διαφορετικά ενσωματώνεται στο σύστημα. Καλός ο ακτιβισμός, αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται να γίνει τρόπος σκέψης και ζωής του καθενός. Και, κατ’ αρχήν, οικολογία και ανθρωποκεντρισμός δεν συμβιβάζονται.

Η Αριστερά;
Δεν ξέρω τι σημαίνει πια Αριστερά. Οι ταμπέλες; Τα λάβαρα; Η Αριστερά που γνώρισα πάλευε με τον πολιτισμό και, όταν χρειάστηκε, με το τουφέκι. Πάλευε, έστω, με τα λάθη της. Σήμερα, όμως, δεν παράγει τίποτε. Στον Συνασπισμό τριάντα χρόνια τώρα σκοτώνονται – ξεφτίλα. Στο ΚΚΕ βγαίνει η Αλέκα και μιλά λες και διαβάζει έκθεση της β’ λυκείου...

Έχουμε, όμως, ακόμα «αντάρτικο» – πόλεων...
Το «αντάρτικο» αυτό, η τρομοκρατία που λέμε, πιθανόν να χρησιμοποιείται από κάποιους κύκλους, πιθανόν να είναι απλώς κάποια τρελόπαιδα – δεν εννοώ, βέβαια, τους δολοφόνους. Αλλά δεν είμαστε στον 19ο αιώνα. Αν είστε μάγκες, αντί να σπάτε βιτρίνες και να βάζετε γκαζάκια, κατακτήστε την τεχνολογία, σπάστε τους κωδικούς των τραπεζών και μοιράστε τα λεφτά στον κόσμο.

Είπατε κάποτε «ευτυχώς που δεν νικήσαμε», αναφερόμενος στον Εμφύλιο.
Ναι, γιατί αλλιώς θα ήμασταν πολλές δεκαετίες πίσω – και όσοι σκεφτόμαστε διαφορετικά θα βλέπαμε τα ραδίκια ανάποδα! Θυμάμαι τους καθοδηγητές… καθίκια σκέτα. Αυτοί υπουργοί; Θεός φυλάξοι!

«Ο έρωτας είναι το πιο προσωπικό καταφύγιο του ανθρώπου, η πιο απελευθερωτική του διαδικασία» έχετε πει. Θα μας έσωζε, πιστεύετε, ο έρωτας;
Στα χρόνια της χολέρας πού να τον βρεις τον έρωτα! Σεξ βρίσκεις άφθονο, πορνό επίσης, έρωτα όμως... Ο άνθρωπος γίνεται μονοσήμαντος, αποσυναισθηματοποιείται, αποξηραίνεται εσωτερικά από το άγχος μιας βάρβαρης, ανήθικης πραγματικότητας. Το σύστημα καθαγιάζει τη βία και τον πόλεμο και ενοχοποιεί τον έρωτα, τη φωτιά της ζωής… έγραφε ο Μπορίς Βιάν. Είναι, βλέπεις, αντιπαραγωγικός και δυνάμει ανατρεπτικός. Η σεξουαλική απελευθέρωση κατάντησε ένα καταναλωτικό αλισβερίσι, το σεξ έγινε εμπόρευμα, όπως και η αμφισβήτηση – δες τον Τσε...

Ελάχιστοι παλιοί αριστεροί ύμνησαν τον έρωτα όπως εσείς. Είχατε «τολμήσει» να μιλήσετε ακόμα και στο περιοδικό «Κράξιμο» της τραβεστί Πάολας...
Ναι, υπήρξαν εποχές που η Αριστερά υπήρξε συντηρητική, σεμνότυφη. Εγώ δεν έγινα κομπλεξικός, γιατί από μικρό με αγαπούσαν οι γυναίκες! Με τη Ρηνιώ είμαστε μαζί 47 χρόνια κι ακόμα αγαπιόμαστε. Ούτε χαλιόμουνα ποτέ με το πώς τη βρίσκει ο καθένας, ο έρωτας είναι παντού και πάντα ίδιος. Ο ερωτευμένος ανθίζει, μεταβάλλεται, ο έρωτας είναι πολιτισμός και προϋπόθεση ελευθερίας, θέλει όμως χώρο σε μυαλό και ψυχή για να υπάρξει.

Τι σας κράτησε, αλήθεια, ζωντανό τα χρόνια της φυλακής;
Η πεποίθηση ότι συμμετείχα σε ένα παγκόσμιο όνειρο. Νομίζαμε πως πλάθαμε ιστορία. Ήμασταν πλούσιοι σε ψευδαισθήσεις, βλέπαμε ακόμα και τους βασανιστές με επιείκεια. Αυτή η ιδεολογία ως άρωμα ενός νέου κόσμου με κράτησε άνθρωπο. Δίχως κακία, δίχως μίσος, αλλά με κάποια σοφία, που ωστόσο μοιάζει άχρηστη πλέον... Γι’ αυτό και απελπίζομαι βλέποντας σημερινά παιδιά να αντιγράφουν πολιτικά τη γενιά μου – μα τίποτα καινούργιο δεν υπάρχει;

Δορυφόροι-κατάσκοποι, συστήματα παρακολούθησης, κάμερες παντού... Βαδίζουμε, λέτε, σε μια κοινωνία οργουελιανή;
Μα έχουμε ξεπεράσει ήδη τον Όργουελ. Ο Χάξλεϊ ακούγεται πιο προχωρημένος, γιατί στη δική του δυστοπία τα βιβλία δεν καίγονται – απλώς δεν ενδιαφέρουν πια τους ανθρώπους.

Με την επίσημη πολιτική δεν ασχολείστε πια;
Όχι, αλλά μήτε έχω αποσυρθεί, όπως με αγένεια μου είπαν κάποτε. Δίνω πλέον την ύστατη μάχη μου. Δεν κατάφερα να αλλάξω το σύστημα, όμως δεν θα επιτρέψω ούτε σ’ αυτό να με αλλάξει. Με ρωτούν άλλοτε πώς αντέχω τη μοναξιά εδώ στο χωριό. Θρασύτατη ερώτηση – η πραγματική μοναξιά είναι στις πόλεις! Έχω τη Ρηνιώ, τους φίλους, τα σκυλιά μου, τα δέντρα και μια κόλλα χαρτί που μπορεί να σε ανοίξει σε περιπέτειες που δεν φαντάζεσαι...

Στόχος... και αστοχία

Μοιραίος προσωπικός παραλληλισμός με την πορεία ενός σκύλου που αυτοθυσιάστηκε για να επιτευχθεί ο στόχος.

Πέρασμα από χίλια κύματα και ... τόπους για να καταλήξει στον προορισμό του! Πλοκή, ανέλπιστη εξέλιξη, και λύτρωση!

ΚΙΝΑΖΙΣΜΟΣ: ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΠΛΙΑΤΣΙΚΟΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ή ΤΟ ΠΙΣΩΓΥΡΙΣΜΑ ΣΤΟ ΚΑΤΩΤΑΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ;

ΚΙΝΑΖΙΣΜΟΣ: ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΠΛΙΑΤΣΙΚΟΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

ή

ΤΟ ΠΙΣΩΓΥΡΙΣΜΑ ΣΤΟ ΚΑΤΩΤΑΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ;

γράφει ο Κώστας Λάμπος

Σύμφωνα με τις παλιές θεωρίες για τον ιμπεριαλισμό, την επεκτατικότητα δηλαδή του καπιταλισμού, η κατάρρευση του καπιταλισμού θα επέρχονταν όταν αυτός θα είχε επεκταθεί και στην τελευταία γωνιά του πλανήτη, ως συνέπεια της εξάντλησης των κερδοσκοπικών δυνατοτήτων του συνολικού χώρου του πλανήτη. Σήμερα αυτές οι γεωγραφικές θεωρίες φαντάζουν αφελείς γιατί ξεκινάνε από την αντίληψη περί αυτόματα αναπτυσσόμενου «δημιουργικού καπιταλισμού», που κάποια στιγμή θα έφτανε στο τέλος του χώρου και συνεπώς στο τέλος το δικό του. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που αυτές οι θεωρίες διαψεύστηκαν.

Σήμερα η ανθρωπότητα γνωρίζει πως ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι ένα πανούργο, απάνθρωπο και καταστροφικό σύστημα (1), το οποίο μπορεί με την «ζικ-ζακ και μπρος-πίσω» κίνησή του, να καταστρέφει με τους θερμούς πολέμους όσα δημιούργησε για να έχει τη δυνατότητα της «ανασυγκρότησης», αλλά και με τη δύναμη των «αγορών», των «κρίσεων» και των οικονομικών πολέμων να πισωγυρίζει την ανθρωπότητα στις απαρχές του και λίγο πιο πίσω μέχρι τη δουλοπαροικία και το δουλοκτητικό σύστημα, αν όχι και ακόμα πιο πίσω στην αγριότητα και στη βαρβαρότητα.

Βέβαια έτσι ο καπιταλισμός καταφέρνει μια τεχνητή «διεύρυνση του χώρου», των ορίων του πλανήτη Γη και με αυτόν τον τρόπο μπορεί να αντιμετωπίζει παροδικά την πτωτική τάση του ποσοστού του κέρδους, με άμεση, όμως, συνέπεια την αρνητική πορεία του ανθρώπινου πολιτισμού.

Η επιμονή του καπιταλισμού να διατηρηθεί με κάθε θυσία στη ζωή, τον οδηγεί και στην τεχνητή «διεύρυνση του χρόνου», η οποία καταλήγει στη συστημική διαστροφή του αυτοαναχρονισμού του, κάτι αντίστοιχο με τον ανθρώπινο παλιμπαιδισμό, γεγονός που εκφράζεται με τον εξαναγκασμό μεγάλων οικονομικών περιοχών του πλανήτη να κάνουν άλμα προς το παρελθόν τους και από τη φάση του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού να γυρίζουν στη φάση του πρώιμου, του μανιακού καπιταλισμού, όταν η ασύστολη εκμετάλλευση της εργασίας δεν υπόκειταν σε κανένα περιορισμό και απέφερε τεράστια κέρδη.

Χαρακτηριστική περίπτωση, αυτής της διαστροφής αυτοαναχρονισμού του καπιταλισμού είναι οι χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, της COMECON και της Κίνας. Η περίπτωση μάλιστα της Κίνας τόσο λόγω πληθυσμιακού μεγέθους, όσο και λόγω της μεγάλης αντίφασης μεταξύ του αγριοκαπιταλιστικού της Είναι και του ψευδοκομμουνιστικού της Φαίνεσθαι, (κινεζισμός) εξελίσσεται στη μήτρα της παγκόσμιας νεοκαπιταλιστικής βαρβαρότητας, με βασικό στόχο τη σωτηρία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής μέσω της ισοπεδωτικής και συγκεντρωτικής παγκοσμιοποίησης του σκληρού πυρήνα του Κεφαλαίου, υπό την αμερικάνικη, την κινέζικη ή την αμερικανοκινέζικη ηγεμονία.

Η ψευδοκομμουνιστική άρχουσα τάξη και πολιτική ηγεσία της Κίνας προκειμένου να σώσουν την αντιλαϊκή εξουσία τους, πρόσφεραν τον κινεζικό λαό βορά στο ηγεμονικό κεφάλαιο, το οποίο με τη σειρά του προσπαθεί να κινεζοποιήσει δηλαδή να σύρει ολόκληρη την εργαζόμενη ανθρωπότητα σε ανοχύρωτες συνθήκες εργασίας. Ταυτόχρονα το μεταμφιεσμένο σε κινέζικο δράκο ηγεμονικό κεφάλαιο με την επιθετική επενδυτική και εξαγωγική πολιτική του προσπαθεί να ισοπεδώσει τις τοπικές-εθνικές οικονομικές δομές, προκαλώντας επιλεκτικά τοπική οικονομική και κοινωνική ερημοποίηση, προϋπόθεση αναγκαία για την θεσμική και πληθυσμιακή συρρίκνωση της ‘πλεονάζουσας εργασίας’ και τη βίαιη επιβολή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

Ο σκληρός πυρήνας της στρατηγικής της παγκοσμιοποίησης του Κεφαλαίου γνωρίζει πως για να επιτευχθεί ο στόχος του της ολοκλήρωσης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, θα πρέπει να είναι τόσο επώδυνη για την υπόλοιπη κοινωνία, ώστε στο δρόμο να καταστραφούν τόσο όλες οι θεσμικές κατακτήσεις των εργαζόμενων μέχρι την απόλυτη υποταγή τους, όσο και οι σημερινές δομές του ίδιου του καπιταλισμού, που επιτρέπουν την ύπαρξη της πολυπληθούς τάξης των μικρών, μικρομεσαίων, μεσαίων, αλλά και μεγάλων καπιταλιστών, οι οποίοι αποτελούν και τη δικαιολογητική βάση της αστικής δημοκρατίας. Γίνεται έτσι φανερό πως η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου δεν είναι παρά η βίαιη καπιταλιστική ανασυγκρότηση με στόχο την απόλυτη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, η οποία ολοκληρώνεται με την κατεδάφιση της αστικής δημοκρατίας και την επιβολή του απόλυτου παγκόσμιου φασισμού.

Με αυτή την έννοια η στρατηγική του σκληρού πυρήνα του Κεφαλαίου, που προωθείται με την τρέχουσα παγκόσμια κρίση, αποκαλύπτει επιπλέον την κανιβαλική διαστροφή του, γιατί τρώει τους ομοίους του, την βαμπιρική διαστροφή του, γιατί αφαιμάζει ασύστολα την εργαζόμενη κοινωνία-ανθρωπότητα και τη βάρβαρη φύση του γιατί κατεδαφίζει τον ίδιο τον πολιτισμό.

Ανακεφαλαιώνοντας διαπιστώνουμε την ισχύ της ρήσης «ενός κακού μύρια έπονται» και η κατάληξη δεν μπορεί παρά να είναι ένας απόλυτος παγκόσμιος φασισμός, εκτός και αν οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού συνειδητοποιήσουν το δικός τους αυτόνομο ιστορικό ρόλο και αυτονομηθούν πνευματικά, ιδεολογικά, πολιτικά και με τη δράση τους παραλύσουν την καταστροφική και απάνθρωπη λειτουργία του καπιταλισμού και τελικά τον καταργήσουν ως κοινωνική σχέση που διασπά την κοινωνία και την ανθρωπότητα συνολικά σε αλλήλοσπαρασσόμενες κοινωνικές τάξεις, σε αλληλοσπαρασσόμενα έθνη και συμμαχίες και σε αλλήλοσπαρασσόμενα ηγεμονικά οικονομικά συγκροτήματα.

Αυτή η συγκεκριμένη και αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα δεν αφήνει σε κανέναν καλοπροαίρετο άνθρωπο περιθώρια για νεοφιλελεύθερες, κεϋνσιανές, σοσιαλδημοκρατικές και τριτοτεταρτοδιεθνιστικές ψευδαισθήσεις, όσον αφορά στο ρόλο και στις προθέσεις και στα πολιτικά σχέδια του καπιταλισμού και γι’ αυτό η μόνη απάντηση σ’ αυτά είναι η απόφαση της ανθρωπότητας να καταργήσει ριζικά, οριστικά και αμετάκλητα τον καπιταλισμό και στη θέση του να βάλλει τον ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟ ΤΗΣ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, τον Νέο Οικουμενικό Ουμανισμό, στον οποίο κάθε τοπική κοινωνία και συνολικά η ανθρωπότητα θα δίνει μορφή και περιεχόμενο καθώς θα γκρεμίζει τον καταστροφικό και απάνθρωπο καπιταλισμό και θα χτίζει τη νέα κοινωνία της αυτοδιεύθυνσης, της πραγματικής δημοκρατίας, της ειρήνης, της ευημερίας και της ευτυχίας(2).

Γι’ αυτή την ουμανιστική επανάσταση δεν υπάρχουν θεοί, μεσσίες, ηγέτες-αρχηγοί και σωτήριες πρωτοπορίες. Γι’ αυτή την επανάσταση οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού είναι μόνες, γιατί είναι η δική τους επανάσταση και πρέπει να την πραγματώσουν μόνες και ακηδεμόνευτες, όσο ακόμα είναι καιρός, για τη δική τους κοινωνική απελευθέρωση.

 

[1] Για μια διεξοδική ανάλυση βλέπε, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.

[1] Όπου παραπάνω, κεφάλαια 9, 10 και 11.

Μπορεί να με διατάζεις, μα η καρδιά μου είναι μίλια μακριά...

Είναι κι άλλοι σαν κι εμάς,  από το ομώνυμο album του Ορέστη Ντάντου





Είναι κι άλλοι σαν κι εμένα,
είναι κι άλλοι σαν κι εμάς,
ζούνε στο δικό τους κόσμο
όσο κι αν τους πολεμάς.

Σε συνηθισμένα σπίτια,
φυσιολογικά παιδιά
έχουνε βαθιά στα στήθια
μια υπερτροφική καρδιά.

Νομίζεις πως μ' αγγίζεις,
όμως καθόλου δε με ακουμπάς,
νομίζεις πως πονάω όταν χτυπάς.

Μπορεί να με διατάζεις,
μα η καρδιά μου είναι μίλια μακριά
κι αυτή δεν την πειράζεις, δεν τη χαλάς.

Είναι κι άλλοι σαν κι εμένα,
είναι κι άλλοι σαν κι εμάς
και θα αρχίσουν να χτυπάνε
αν δεν πάψεις να χτυπάς

Νομίζεις πως μ' αγγίζεις,
όμως καθόλου δε με ακουμπάς,
νομίζεις πως πονάω όταν χτυπάς.

Μπορεί να με διατάζεις,
μα η καρδιά μου είναι μίλια μακριά
κι αυτή δεν την πειράζεις, δεν τη χαλάς.

Είναι κι άλλοι σαν κι εμένα,
είναι κι άλλοι σαν κι εμάς.
Θα τους δεις μέσα στα τρένα να γελάνε όταν γελάς.

Το σάλιο μας το έχουμε μόνον για να τους φτύνουμε

Ανασύρω ολικά μια παλαιότερη δημοσίευση μου για τον ρόλο των σαλτιμπάγκων που προσομοιώνει τα τεκταινόμενα των ημερών στην πολιτική σκακιέρα. Εξαιρετικά αφιερωμένο στον Παναγιώτη που δοκιμάζει τις αντοχές του μετά την ένταξη στο ''μηχανισμό'' επιλογής υποψηφίων.

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, οι καλοστημένες φιέστες, το μεγάλο φαγοπότι, η συναλλαγή και η εξαργύρωση των υπηρεσιών σε θέσεις ευθύνης και εξουσίας είναι γνώρισμα των σύγχρονων γατόπαρδων.

Τα υποδόρια σκουλήκια είναι πολλές φορές πιο επικίνδυνα από τα δηλητηριώδη σκουλήκια της γης. Τα μεν τα βλέπεις και τα αποφεύγεις τα άλλα όμως τα εμπιστεύεσαι και αυτά σε καταβροχθίζουν από τα μέσα.

Ο γενικός κανόνας είναι ότι το σάλιο μας το έχουμε για να τους φτύνουμε και όχι για να τους γλύφουμε.

Kάποτε μέσα απ' τον Ωκεανό της Ιστορίας και ύστερα από ένα βιβλικό σεισμό, ξεπήδησε μια άγνωστη μέχρι τότε ξέρα και πάνω της εμφανίστηκε ένα πολύ παράξενο δένδρο.

Τα κλαδιά του γέμισαν πολύ γρήγορα με προκλητικά ζουμερούς καρπούς, ενώ η φυλλωσιά του ήταν τόσο πυκνή που το φως του ήλιου δύσκολα τη διαπερνούσε με αποτέλεσμα να βυθίζεται στη σκιά ότι συνέβαινε στο εσωτερικό της.

Κάτω από το δένδρο εμφανίστηκε ένας πολύβουος κόσμος ζωικών ειδών, που ανάμεσα τους υπήρχε μια φυλή αδίστακτων και πονηρών ΓΑΤΟΠΑΡΔΩΝ.

Αμέσως οι ΓΑΤΟΠΑΡΔΟΙ αναφώνησαν, μέσα στη γενική σύγχυση, ότι γι'αυτούς φτιάχτηκε εκείνο το δένδρο και τσαλαπατώντας όλα τα άλλα ζώα που βρέθηκαν μπροστά τους, σκαρφάλωσαν και θρονιάστηκαν στα κλαδιά του.

Οργανώθηκαν σε συμμορίες για να κατοχυρώσουν τις θέσεις τους και απολάμβαναν βουλιμικά τους καρπούς του δένδρου.

Το αέναο φαγοπότι τους χάριζε πλούσια κόπρανα με τα οποία φιλοδωρούσαν τα ζώα που ζούσαν από κάτω, όπως και τις ρίζες του δένδρου, που άρχισε να ψηλώνει και να απλώνεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, σκορπίζοντας μια ζοφερή σκιά ολόγυρά του.

Έτσι, ότι ζωντανό υπήρχε από κάτω αργοπέθαινε από την μπόχα, το σκοτάδι και τον υποσιτισμό.

Η δυσωδία και η σαπίλα ώθησε σε εξέγερση μερικά απ' τα ζώα που ζούσαν κάτω απ'το δέντρο, τα οποία έφτιαξαν μεγάλα πριόνια και άρχισαν να πριονίζουν τον τερατώδη κορμό του.

Στη φυλή αυτή των ΠΡΙΟΝΙΣΤΩΝ προσχωρούσαν όλο και περισσότερα ζώα, ενώ πολλά άλλα εξέφραζαν με διάφορους τρόπους τη συμπάθεια και την συμπαράστασή τους προς τους ΠΡΙΟΝΙΣΤΕΣ.

Oι ΓΑΤΟΠΑΡΔΟΙ βλέποντας τα σκούρα έσπευσαν να αντιδράσουν. Μαζί με τα κόπρανα τους εξαπέλυσαν προς τα αγανακτισμένα ζώα καλοσυνταγμένες διακηρύξεις στις οποίες τους ανακοίνωναν ότι τους ονομάζουν πλέον ΒΑΣΙΚΟΥΣ, γιατί συνειδητοποίησαν ότι τα ζώα αυτά αποτελούν τη ΒΑΣΗ τουτέστιν το στήριγμα του ΙΕΡΟΥ, όπως το αποκάλεσαν, δένδρου που συμβολίζει την Πρόοδο και την Ανάπτυξη.

Επίσης τους διεμήνυσαν ότι θα τους ρίχνουν που και που καρπούς απ' το δένδρο και τους υπόσχονταν πως αν σπείρουν τα κουκούτσια τους και εφ' όσον ακολουθήσουν μεθόδους καλλιέργειας που θα υποδείκνυαν στο μέλλον οι ίδιοι οι ΓΑΤΟΠΑΡΔΟΙ, θα καταφέρουν κάποτε και οι ΒΑΣΙΚΟΙ να αποκτήσουν ίδια και καλύτερα δένδρα..

Οι περισσότεροι ΒΑΣΙΚΟΙ τόχαψαν το παραμύθι ανένηψαν και έστρεψαν όλες τους τις προσπάθειες στην αυταπάτη της απόκτησης δικών τους δέντρων, εφαρμόζοντας αγωνιωδώς τις παραπλανητικές παραινέσεις των ΓΑΤΟΠΑΡΔΩΝ.

Οι ΠΡΙΟΝΙΣΤΕΣ συνέχιζαν το έργο τους, αλλά μερικοί απ΄αυτούς κουράστηκαν γρήγορα κι άρχισαν να ρίχνουν κλεφτές ματιές προς τα πάνω.

Οι ΓΑΤΟΠΑΡΔΟΙ το πρόσεξαν αμέσως αυτό και καθώς οι ΠΡΙΟΝΙΣΤΕΣ ήταν ο μεγάλος τους εφιάλτης, άρχισαν να ρίνουν σιγά-σιγά αυτοσχέδια σκοινιά που έφτιαχναν απ΄τη φλούδα του δέντρου τους και κλείνοντας το μάτι στους μεταμελημένους ΠΡΙΟΝΙΣΤΕΣ τους καλούσαν να ανέβουν μια βόλτα στο φρούριό τους.

Αυτοί, αναρριχήθηκαν στο άψε-σβήσε, στρογγυλοκάθισαν και ενώ τα σάλια τους έτρεχαν, κοίταζαν με γουρλωμένα μάτια την υπεραφθονία των καρπών γύρω τους.

Οι ΓΑΤΟΠΑΡΔΟΙ τους επέτρεψαν να γλείψουν για λίγο τους χυμούς του δέντρου τους και στη συνέχεια τους εξήγησαν το σχέδιό τους.

Σας ονομάζουμε τους είπαν φυλή των ΣΑΛΤΙΜΠΑΓΚΩΝ και αποστολή σας είναι να μας βοηθήσετε να εξοντώσουμε τους ΠΡΙΟΝΙΣΤΕΣ απ΄ τη μια και να απονευρώσουμε όσους ΒΑΣΙΚΟΥΣ αντιδρούν ακόμη, απ΄ την άλλη. Θα γίνετε τα μάτια μας, τα αφτιά μας και η σκέψη μας εκεί κάτω και ως αντάλλαγμα θα έχετε το χώρο σας εδώ πάνω. Θα μεταφέρετε στους ΒΑΣΙΚΟΥΣ τη διαβεβαίωση πως εμείς εδώ πάνω έχουμε βρει τους τρόπους και τη διαδικασία με την οποία θα μπορέσουν να αποκτήσουν ίδια με το δικό μας δέντρα, αρκεί να εκμεταλλεύονται κατάλληλα τα γόνιμα κόπρανά μας ακολουθώντας την Μέθοδο της Ανακύκλωσης. Επίσης θα εκμεταλλεύεσθε τις όποιες προσβάσεις σας στην φυλή των ΠΡΙΟΝΙΣΤΩΝ για να πείσετε, όσους περισσότερους απ΄ αυτούς μπορέσετε, να δοκιμαστούν ως βοηθοί σας στη μύηση των ΒΑΣΙΚΩΝ, στην κοπροεπεξεργασία και κοπροανάλυση, με την προοπτική να κερδίσουν κάποτε και αυτοί μια θέση εδώ πάνω>.

Η συμφωνία έκλεισε και το έργο των ΣΑΛΤΙΜΠΑΓΚΩΝ άρχισε να ;προοδεύει με απρόβλεπτα γοργούς ρυθμούς. Τα φλούδινα σχοινιά στέναζαν απ΄ τα αδιάκοπτα πάνω-κάτω τους.

Προόδευαν; όμως και οι διεκδικήσεις τους για καλύτερες θέσεις κοντά στην κορυφή του δέντρου, εκεί που βρίσκονταν οι πιο χυμώδεις και περιζήτητοι καρποί.

Τότε οι ΓΑΤΟΠΑΡΔΟΙ άρχισαν να ανησυχούν για τα κεκτημένα τους και δεν άργησαν να βρουν τη λύση για το νέο πρόβλημα που είχε προκύψει. Έταζαν στους νεοφερμένους ΣΑΛΤΙΜΠΑΓΚΟΥΣ, πρώην ΠΡΙΟΝΙΣΤΕΣ, γρήγορη ανέλιξη στα ψηλότερα σημεία του δέντρου, με την προϋπόθεση να εξοντώσουν τους παλιότερους διεκδικητές, που ήταν και οι μυητές τους στις απολαύσεις του πάνω μέρους του δέντρου.

Ο τρόπος εξόντωσης ήταν και πάλι απόλυτα ταιριαστός με τις μεθόδους και τις επινοήσεις των ΓΑΤΟΠΑΡΔΩΝ.

Γέμιζαν μεγάλους σάκους με κόπρανα, τους σφράγιζαν προσεκτικά και έβαζαν κάποιους νέους ΣΑΛΤΙΜΠΑΓΚΟΥΣ να πείσουν του παλιούς, πως οι σάκοι ήταν γεμάτοι με καρπούς που κατάφεραν να κλέψουν οι νεοφερμένοι, όταν οι ΓΑΤΟΠΑΡΔΟΙ ήταν βυθισμένοι στις ηδονές και τις απολαύσεις τη ακατάσχετης καρποφαγίας και κοπροπαραγωγής.

Οι παλιοί και επικίνδυνοι πλέον ΣΑΛΤΙΜΠΑΓΚΟΙ με ασυγκράτητη απληστία άρπαζαν τους σάκκους και με την πρόφαση πως θα παραδώσουν το περιεχόμενό τους στους ΒΑΣΙΚΟΥΣ για να κατευνάσουν τις μουρμουριστές αντιδράσεις τους, έσπευδαν να γλιστρήσουν με τα φλουδοσχοινιά γρήγορα προς τα κάτω, φορτωμένοι με τους σάκκους, για να προλάβουν να τους αποθηκεύσουν στις απόκρυφες τρύπες που είχαν φτιάξει κατά τη διάρκεια των δόλιων επισκέψεών τους στη ΒΑΣΗ.

Τότε οι ΝΕΟΦΩΤΙΣΤΟΙ ΣΑΛΤΙΜΠΑΓΚΟΙ ροκάνιζαν με μαεστρία τα βαρυφορτωμένα φλουδοσχοινιά και οι ανυποψίαστοι μυητές τους άφηναν την τελευταία τους πνοή μέσα στα κόπρανα που ξεχύνονταν από τους σάκους, καθώς αυτοί έσκαγαν με γδούπο στη ΒΑΣΗ μαζί με τα σοκαρισμένα κορμιά τους, θλιβερά απομεινάρια της άθλιας ύπαρξής του.

Έτσι κρατιόντουσαν οι ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ στη κορυφή του δέντρου και έτσι ξύπναγαν που και που απ΄το βαθύ τους λήθαργο μερικοί ΒΑΣΙΚΟΙ και πέρναγαν στο πλευρό των ΠΡΙΟΝΙΣΤΩΝ που είχαν απομείνει.

Όσο η πριονιστική τους δράση αντηχούσε έστω και ως μακρινός απόηχος στα μισοφραγμένα αφτιά των ναρκωμένων ΒΑΣΙΚΩΝ, το ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΚΡΙΖΩΣΗΣ ΤΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ παρέμενε ζωντανό...



ΑΦΗΓΗΣΗ : ΜΠΟΤΣΩΝΗΣ
ΥΠΟΝΟΜΕΥΤΗΣ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΩΝ

Tο μεγάλο... στον μικρόκοσμό μας

Mέσα σε μια μικρή μυρμηγκοφωλιά χύθηκαν 10 τόνοι τσιμέντου, για να αναδείξουν το μεγαλείο της σχεδίασης και της κατασκευής ενός κτίσματος 50 τετραγωνικών και σε βάθος που έφτανε τα 8 μέτρα. Η κάλυψη κάθε πιθανής ανάγκης της κοινωνίας των μυρμηγκιών ήταν εμφανής.
Λειτουργικότητα και αποτελεσματικότητα, σε απόλυτο συνδυασμό με τους φυσικούς πόρους και την ισορροπία του πλανήτη!

Πιθανή σύγκριση με τα ανθρώπινα κατασκευάσματα καταντάει προσβολή για τα νοήμονα μυρμήγκια!

Η σημαντικότερη επιρροή μου είναι οι συνθήκες της ζωής μας...

To Blog Demokratur έχει την τιμή και την χαρά να παρουσιάζει την πρώτη δισκογραφική δουλειά του Δημήτρη Λάμπου αναδημοσιεύοντας την πιο κάτω συνέντευξη, παραμονή της κυκλοφορίας του νέου Άλμπουμ ’’Μη σε φοβίσει η Αγέλη’’, στο οποίο υπογράφει ο ίδιος τους στίχους και τη μουσική. Τον Δημήτρη τον παρακολουθούμε από το πρώτο του εκδοτικό βήμα, ’’Την ιστορία ενός μισάνθρωπου’’ σε παρουσίαση που έγινε τον Φεβρουάριο του 2009.
Καλή τύχη Δημήτρη. Δεν θα μας φοβίσει ποτέ η Αγέλη .
Θα κινούμαστε ενάντια στο ρεύμα που μας θέλει υποτακτικούς και σκλάβους!!

Δημήτρης Λάμπος: «Η σημαντικότερη επιρροή μου είναι οι συνθήκες της ζωής μας...»

Αναδημοσίευση συνέντευξης στον Ματζάνα Σ. - με ημερομηνία δημοσίευσης: 23/10/2010

Είναι μία από τις ελάχιστες φορές που θα δηλώσουμε χωρίς περιστροφές ότι αιτία της σημερινής συνέντευξης δεν είναι η μόνιμη προσπάθεια μας να παρουσιάζουμε μέσα από τον περιορισμένο χώρο αυτού του εβδομαδιαίου δισέλιδου όσο το δυνατόν περισσότερες από τις αξιόλογες δουλειές και προσπάθειες στον χώρο της σημερινής ελληνικής μουσικής αλλά ένας και μοναδικός και απόλυτα προσωπικός λόγος:

Το ότι όχι απλά θεωρούμε τον πρώτο δίσκο του Δημήτρη Λάμπου «Μη Σε Φοβίσει Η Αγέλη» ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα όχι μόνον του 2010 μα και των τελευταίων ετών αλλά και πιστεύουμε ακράδαντα ότι με αυτόν μας αποκαλύπτεται ένας δημιουργός που δεν «υπόσχεται» - όπως είθισται να λέμε σε ανάλογες περιπτώσεις...- αλλά είναι δεδομένο ότι στο μέλλον έχει να πει πολλά περισσότερα από τα ήδη πολλά που μας είπε όταν μας συστήθηκε και γιʼ αυτό και θα μας απασχολήσει εξίσου πολύ, με την πλέον θετική έννοια της λέξης φυσικά.

Στο album αυτό ο πολύ νεαρός ακόμα τραγουδοποιός (ο οποίος γεννήθηκε στο Βερολίνο, μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα και σπούδασε διεθνή οικονομία στο Λονδίνο όπου και ασχολήθηκε ενεργά με τη μουσική για πρώτη φορά) όχι μόνο παρουσιάζει μια ήδη ολοκληρωμένη άποψη για μιαν αποτελεσματική «μεταφορά» στα καθʼ ημάς δεδομένα και ιδιαίτερα στις δύσκολες απαιτήσεις της ελληνικής γλώσσας του αγγλοσαξονικού folk rock και rock ήχου αλλά και τη συνδυάζει με στίχους μεστούς, καταλυτικά επίκαιρους και προπαντός ουσιώδεις σε μια σειρά από τραγούδια που είναι τόσο καλά όσο και απολαυστικά στην ακρόαση. Την ερμηνεία τους αναλαμβάνουν και αρκετοί - και εκλεκτοί - άλλοι πλην του ιδίου, τον δίσκο αληθινά στολίζουν με τις φωνές τους οι Στάθης Δρογώσης, Μανώλης Φάμελλος, Δημήτρης Παναγόπουλος, Βαγγέλης Μαρκαντώνης και η νεαρή Αμερικανίδα τραγουδοποιός Jessica Kilroy.

Η τελευταία μα όχι και έσχατη ευχάριστη έκπληξη μας ήταν όταν στη συζήτηση μας μαζί του βρεθήκαμε μπροστά σε έναν νέο άνθρωπο που πραγματικά είναι αντάξιος του έργου του - κάτι που κάθε άλλο είναι πάντα δεδομένο, αξίζει να το υπογραμμίσουμε…-, σεμνό και πλούσιο σε ήθος αλλά και σε προβληματισμούς και ανησυχίες επί πάρα πολλών σημαντικών θεμάτων και, όπως θα διαπιστώσετε και εσείς από τον κυριολεκτικά χειμαρρώδη λόγο του, με ζέουσα διάθεση να μοιραστεί πάρα πολλές, όσες περισσότερες από αυτές τις σκέψεις και τις αγωνίες του μπορεί, με τους άλλους μετασχηματίζοντας τις σε όμορφα μα και απόλυτα αληθινά νοήματα και εικόνες μέσα από τη δουλειά του. Πολύ απλά λοιπόν αυτή τη φορά χαιρετίζουμε όχι απλά την άφιξη μιας σημαντικής νέας παρουσίας στο σύγχρονο ελληνικό μουσικό γίγνεσθαι αλλά και κάποιον που σίγουρα «ήρθε για να μείνει» και πιθανότατα για πάρα πολύ καιρό...

* Το πρώτο σου βιβλίο εκδόθηκε πριν κυκλοφορήσει ο πρώτος σου δίσκος, να συμπεράνω λοιπόν ότι η συγγραφή, η λογοτεχνία, σε ενδιαφέρει τουλάχιστον όσο και η τραγουδοποιία;

Περισσότερο όμως ακόμα με ενδιαφέρει το γεγονός ότι αποκόμισα την εντύπωση πως επενδύεις περισσότερα στους στίχους σου και έχουν περισσότερο «ειδικό βάρος» μέσα στα τραγούδια σου από όσο ισχύει αυτό για την πλειοψηφία των Ελλήνων τραγουδοποιών, με άλλα λόγια προσπαθείς να πεις με αυτούς πιο πολλά από όσα συνήθως λέγονται σε ένα τραγούδι. Είναι σωστή αυτή η διαπίστωση μου ή όχι;

Ξεκίνησα σε μικρή ηλικία γράφοντας πρώτα ποίηση και τραγούδια και στη συνέχεια και πεζά. Το πρώτο μου δημιούργημα άλλωστε ήταν το λογοτεχνικό περιοδικό «O Καθρέφτης» που εξέδιδα μαζί με φίλους στην Αγγλία. Για εμένα είναι το ίδιο σημαντικά και τα δύο, τόσον η λογοτεχνία όσο και η τραγουδοποιία. Μπορεί να αλλάζει η μορφή τέχνης αλλά η ουσία όσων θέλω να εκφράσω παραμένει η ίδια. Τις ίδιες ανησυχίες και θέσεις που μπορεί να βρει κανείς στο βιβλίο μου «Η Ιστορία Ενός Μισανθρώπου» θα βρει νομίζω και στα τραγούδια. Η διαφοροποίηση βέβαια στη μορφή έκφρασης φέρνει και διαφορετικές ευκαιρίες αλλά και περιορισμούς. Στο βιβλίο μου, αν και ποίημα, είχα τη δυνατότητα να εκφραστώ πιο αναλυτικά, κάτι που δεν συμβαίνει στο τραγούδι. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο προσπαθώ πράγματι οι στίχοι των τραγουδιών μου να περιέχουν όσο πιο αναλυτικά και με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη σαφήνεια αυτό που θέλω να εκφράσω.

Από την άλλη μεριά στο τραγούδι η μουσική κουβαλά τα δικά της νοήματα και μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά στο να αποτυπωθεί το νόημα σε ένα στίχο που αν τον διαβάσει κανείς ξέχωρα από τη μουσική ίσως δεν θα έχει την ίδια δυναμική. Γιʼ αυτό και η στιχουργική προσέγγισή μου σε ένα τραγούδι είναι τελείως διαφορετική από ότι σε ένα ποίημα. Όσον αφορά το ειδικό βάρος το οποίο ανέφερες θεωρώ ότι τα τραγούδια, όπως και η τέχνη γενικότερα, οφείλει να εκφράζει τον καιρό της και κυρίως την αλήθεια. Αν πρόκειται να εκθέσεις στον κόσμο ένα έργο σου, ένα δίσκο ή οτιδήποτε άλλο, θα πρέπει νομίζω να έχει ουσιαστικά πράγματα να πει διαφορετικά δεν έχει νόημα για κανέναν πέρα από εσένα. Θα το θεωρούσα υποκρισία από μέρους μου αν μέσα σε αυτό το αποπνικτικό σκηνικό στο οποίο μας έχουν αναγκάσει να ζούμε εγώ εμφανιζόμουν με μερικά τραγούδια που θα αναλώνονταν σε τετριμμένα σχήματα και δεν θα άγγιζαν τα πραγματικά προβλήματα των καιρών.

* Τί θα έλεγες αλήθεια συγκρίνοντας τη μουσική πραγματικότητα, το καθημερινό μουσικό γίγνεσθαι στην Αγγλία και εδώ;

Παντού υπάρχει φτηνή, εύκολη μουσική που προβάλλεται μαζικά και καταναλώνεται ως προϊόν αν και νομίζω με όλο και μικρότερη αποδοχή από τον κόσμο πλέον, ειδικά τώρα που όλοι οι λαοί αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα και βρίσκονται σε σταυροδρόμι. Και, από την άλλη μεριά, παντού υπάρχουν ειλικρινείς, ταλαντούχοι καλλιτέχνες που προσπαθούν αν μη τι άλλο να καταθέσουν το έργο τους, με στόχο να εκφράσουν όσα είναι πράγματι σημαντικά, να μας κάνουν να σκεφτούμε, να προβληματιστούμε και τελικά να ονειρευτούμε έναν καλύτερο κόσμο σε αντίθεση με τη «διασκέδαση», δηλαδή με το σκόρπισμα, τη φυγή από την πραγματικότητα και τη λήθη, που έχει ως στόχο η μουσική που προβάλλει το star system. Η διαφορά ίσως της Ελλάδας με την Αγγλία είναι ότι εκεί υπάρχουν αφενός περισσότερες ευκαιρίες να ακούσεις σημαντικούς καλλιτέχνες γιατί είναι και μεγαλύτερος ο όγκος της δημιουργίας και αφετέρου οι ρόλοι είναι πιο ξεκάθαροι και κατά κάποιο τρόπο μοιρασμένοι, ξέρεις που θα ακούσεις καλή μουσική, ποιοι κάνουν τραγούδια για τον άνθρωπο και ποιοι κάνουν τραγούδια για το χρήμα, ενώ εδώ στην Ελλάδα έχουμε πολλά παραδείγματα τραγουδοποιών που παρουσιάζονται ως δήθεν ποιοτικοί ή και εναλλακτικοί ενώ στην ουσία δε μιλάνε κι αυτοί παρά για κάποια «χαμένη τους αγάπη» με περιτύλιγμα και προφίλ «ποιότητας»…

* Προφανώς τα χρόνια που έμεινες στην Αγγλία σε έκαναν να επηρεαστείς πολύ από τη διεθνή μουσική σκηνή, κατά τη γνώμη σου λιγότερο, το ίδιο ή περισσότερο από την ελληνική μουσική; Και με την ευκαιρία, πες μου μερικές από αυτές τις οποίες θεωρείς τις κυριότερες επιρροές σου, τόσο από την Ελλάδα όσο και εκτός αυτής.

Νομίζω ότι φαίνεται και στα τραγούδια μου ότι έχω επηρεαστεί περισσότερο από τη διεθνή μουσική, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν κουβαλάω πάντα μέσα μου και τους Έλληνες δημιουργούς που αγάπησα, από τον Χατζιδάκι και τον Μαρκόπουλο μέχρι τον Σιδηρόπουλο και τον Άσιμο αλλά και νεότερους, όπως τον Αγγελάκα και τον Μάλαμα. Έχω ακούσει και συνεχίζω να ακούω πολλές διαφορετικές μουσικές από όλο τον κόσμο αλλά πλέον έχω κατασταλάξει σε κάποια είδη τα οποία με ενδιαφέρουν περισσότερο και στα οποία νιώθω και πιο άνετα όταν γράφω τραγούδια ο ίδιος. Φυσικά rock μα και blues και jazz αλλά κυρίως folk rock, εκεί βρίσκεται ο ήχος μου. Γιʼ αυτό και ξεκίνησα μια εκπομπή γύρω από τη folk rock σκηνή από τη δεκαετία του ʼ60 μέχρι και σήμερα στο διαδικτυακό ραδιοσταθμό indiegroundradio.com η οποία μεταδίδεται Κυριακή πρωί. Είναι ένα είδος που δεν έχει ακουστεί ιδιαίτερα στην Ελλάδα αλλά φαίνεται να το αποφεύγουν και στο εξωτερικό, ίσως λόγω της έντονης πολιτικοποίησης που είχαν πάντοτε οι folk τραγουδοποιοί.

Οι μεγαλύτερες επιρροές μου είναι κυρίως από τις δεκαετίες που άκμασε αυτή η σκηνή, John Martyn, Dino Valente, Phil Ochs, Pentangle και φυσικά ο Nick Drake στη μνήμη του οποίου αφιέρωσα και το κεντρικό τραγούδι του δίσκου μου, το «Αγέλη». Με επηρεάζουν όμως και νέοι τραγουδοποιοί, τόσο από την Ελλάδα όσο και από το εξωτερικό. Προσπαθώ να μη «χάνω» ότι καλό βγαίνει και σήμερα και κάποιοι είναι πραγματικά εξαιρετικοί και ειλικρινείς τραγουδοποιοί. Ενδεικτικά να αναφέρω τον Jose Gonzalez και τον David Gray και από την Ελλάδα τους Κόρε. Ύδρο. και τον Νίκο Χαλβατζή. Υπάρχουν και άλλοι πολλοί όμως αλλά δεν προβάλλονται. Πέραν βέβαια από τις μουσικές επιρροές η σημαντικότερη επιρροή για όσα γράφω παραμένει ο κόσμος μας, οι συνθήκες της ζωής μας.

* Πώς γνώρισες τον Στάθη Δρογώση, πώς προέκυψε το να αναλάβει την ενορχήστρωση του δίσκου και κατά πόσο και με ποιο τρόπο πιστεύεις ότι συνεισέφερε στο τελικό αποτέλεσμα;

Γνωριστήκαμε μέσω του Μανώλη Φάμελλου, άκουσε τα τραγούδια μου σε πρωτόλεια μορφή και κατάλαβε τι θέλω να κάνω ήδη από την πρώτη ακρόαση. Είναι ένας σπουδαίος μουσικός και κατάφερε να προσθέσει τις ιδέες του χωρίς να αλλοιώσει τη φύση των τραγουδιών μου. Σεβάστηκε δηλαδή την ιδιαιτερότητά τους γιʼ αυτό και πολλά από τα τραγούδια παρέμειναν σε ακουστικές εκτελέσεις, δεν υπήρχε λόγος να τα φορτώσουμε. Από εκεί και πέρα σίγουρα ο δίσκος δε θα ήταν ο ίδιος χωρίς τον Στάθη, όχι μόνο λόγω της εμπειρίας, του ταλέντου και της αισθητικής του, ούτε μόνο για το πιάνο και την καταπληκτική του ερμηνεία στο «Ονειρολόγιο» που ερμηνεύουμε ντουέτο αλλά και γιατί ταιριάζουμε σε μεγάλο βαθμό στις αντιλήψεις μας, είναι ένας άνθρωπος της γενιάς μου με τις ίδιες ανησυχίες και τους ίδιους προβληματισμούς.

* Περιέγραψε με δυο λόγια πώς και γιατί προέκυψαν και οι, ουκ ολίγες, υπόλοιπες συμμετοχές.

Όλες όσοι συμμετείχαν είναι ουσιαστικά και φίλοι μου, άνθρωποι που με στήριξαν στη δημιουργία αυτού του δίσκου. Ο Μανώλης Φάμελλος με βοήθησε από την αρχή και τον ευχαριστώ ιδιαίτερα γιατί χωρίς εκείνον ο δίσκος πιθανά δεν θα είχε κυκλοφορήσει ακόμα. Είπαμε μαζί ένα πολύ ιδιαίτερο τραγούδι, το «Ατύχημα» και ο Μανώλης κατάφερε να αποτυπώσει εξαιρετικά το μαύρο χιούμορ των στίχων. Με τον Δημήτρη Παναγόπουλο είμαστε χρόνια φίλοι, είναι σαφέστατα ο πιο σπουδαίος folk τραγουδοποιός που υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα και με έχει επηρεάσει πολύ. Με τον Βαγγέλη Μαρκαντώνη γνωριστήκαμε λίγο πριν ξεκινήσω τις ηχογραφήσεις, άκουγα χρόνια και εκτιμούσα τους δίσκους που είχε κάνει με τους Ανοιχτή Θάλασσα, ήταν απʼ τις καλύτερες μπάντες της Ελλάδας. Τον εκτιμώ ιδιαίτερα σαν τραγουδοποιό και θεωρώ ότι είναι από τις πιο σπουδαίες φωνές που έχουμε στη ροκ σκηνή.

Με την Jessica Kilroy γνωριστήκαμε μέσα από το Διαδίκτυο, ακούγοντας ο ένας τραγούδια του άλλου στο myspace. Είχαμε γίνει φίλοι, έστω και «δια αλληλογραφίας» και όταν ήρθε η ώρα που χρειαστήκαμε γυναικεία φωνητικά για ένα τραγούδι δέχτηκε να μας χαρίσει την υπέροχη φωνή της. Ήρθε και στην Ελλάδα την άνοιξη στο πλαίσιο της πρώτης της ευρωπαϊκής περιοδείας και κάναμε δυο συναυλίες στην Αθήνα, πιθανά θα έρθει και την επόμενη χρονιά και σκεφτόμαστε να κάνουμε και έναν ολόκληρο δίσκο μαζί, με αγγλικό στίχο και στην Αμερική πλέον. Με τη Stephanie Voisin ήμασταν επίσης φίλοι εδώ και αρκετά χρόνια, έζησε στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία και γύρισε πρόσφατα στο Παρίσι. Οι Love Choir τέλος, ο Lio, η Natalie, ο Tommy και ο Aderito δημιούργησαν μια από τις πιο όμορφες στιγμές των ηχογραφήσεων, είναι παιδιά μεταναστών από αφρικανικές χώρες που ζουν στην Ελλάδα, τραγουδούν gospel και είναι ιδιαίτερα ταλαντούχοι παρά τη μικρή ηλικία τους.

* Τραγουδάς «γιατί πρέπει», με την έννοια ότι τα τραγούδια είναι εξ ολοκλήρου δικές σου δημιουργίες και δεν βρίσκεις κανένα που να μπορεί να το κάνει καλύτερα ή η ερμηνεία σε ενδιαφέρει εξίσου και σημαίνει το ίδιο πολλά για εσένα όσο και η δημιουργία;

Ξεκίνησα κυρίως σαν τραγουδιστής σε ροκ συγκροτήματα στην Αγγλία και άργησα πολύ μέχρι να νιώσω έτοιμος να παρουσιάσω τα δικά μου τραγούδια οπότε σίγουρα με ενδιαφέρει και η πτυχή της ερμηνείας. Ταυτόχρονα όμως χαίρομαι και για όλες τις συμμετοχές που είχα στον δίσκο, μου αρέσει που ακούγονται διαφορετικές φωνές και θα το επιδιώξω και στην επόμενη δισκογραφική μου απόπειρα. Θα με ενδιέφερε επίσης να ερμηνεύσω και εγώ τραγούδια άλλων φτάνει βέβαια να έχουμε μια συνάφεια ως δημιουργοί, στο τι θέλουμε να πούμε.

* Θεωρείς την «αγέλη» απλά ενοχλητική ή και επικίνδυνη; Υπάρχει τρόπος να ξεφύγει κανείς από αυτήν;

Η αγέλη των «λύκων» που μας τρομοκρατούν, μας εξουσιάζουν και μας στερούν το δικαίωμα όχι μόνο στην ελευθερία και την ευτυχία αλλά ακόμα και σε αυτήν την ίδια την επιβίωση είναι σαφώς επικίνδυνη και όσους τρόπους και να βρει κανείς να «ξεφύγει», περιστασιακά και για λίγο, από αυτήν στο τέλος η σύγκρουση μαζί της θα είναι αναπόφευκτη, σε συλλογικό πια επίπεδο. Αυτό νομίζω σήμερα αρχίζει να γίνεται εμφανές σε όλο και περισσότερους συνανθρώπους μας. Αυτή η τελευταία επίθεση του καπιταλισμού απέναντι στην ανθρωπότητα μέσω της τεχνητής κρίσης που έχει ως κύριο στόχο την υπερσυσώρρευση του πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια δεν αφήνει περιθώρια για υπεκφυγές σε κανέναν και νομίζω ότι αν αυτή τη φορά δεν υποκύψουμε και δεν παρασυρθούμε και «φοβηθούμε την αγέλη» ίσως και να σημάνει το κύκνειο άσμα της.

* Και τι πρόκειται να ακολουθήσει αυτό το ξεκίνημα, άμεσα αλλά και λίγο πιο μακροπρόθεσμα;

Ελπίζω σύντομα να εκδοθεί το δεύτερο βιβλίο μου που ήδη είναι έτοιμο, μια συλλογή κοινωνικοπολιτικών διηγημάτων με τίτλο «Ακίνητη Πόλη». Στη συνέχεια θέλω να τελειώσω και ένα θεατρικό μονόλογο που γράφω. Όσον αφορά τη μουσική έχω στα σκαριά ένα νέο κύκλο τραγουδιών και ελπίζω να μπορέσω από τον επόμενο χρόνο να ξεκινήσω τις ηχογραφήσεις. Προς το παρόν πάντως θέλω να παίξω τα τραγούδια αυτού οπότε θα τα πούμε και «ζωντανά»...

Σίγουρα και με άλλους τρόπους και αρκετές φορές στο μέλλον, για την περίπτωση του Δ. Λ. τουλάχιστον προσωπικά δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία...

Πηγή : http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=576253

Greening Humanity και Σάλτσα a la Ser John Sulston, ή πόσο επιστήμονες είναι οι τεχνοκράτες;

Greening Humanity και Σάλτσα a la Ser John Sulston, ή πόσο επιστήμονες είναι οι τεχνοκράτες;

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

Το Ευγενίδειο Ίδρυμα, ένα ίδρυμα με ομολογουμένως σοβαρή παρουσία και δράση, διοργάνωσε (14-16.10.2010) σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο του Manchester, Διεθνές Συνέδριο στην Αθήνα με θέμα: «Πρασινίζοντας την Ανθρωπότητα. Επιστήμη, Καινοτομία, Ηθική και Πράσινη Ανάπτυξη». Πρωταγωνιστής σ’ αυτό το συνέδριο ο Sir John Sulston, κάτοχος του βραβείου Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής (2002), για τη συμβολή του στην αποκωδικοποίηση του ανθρώπινου γονιδιώματος (DNA), ο οποίος και πραγματοποίησε την Πέμπτη 14.10.10, ομιλία με θέμα «Ο κεντρικός ρόλος του Πανεπιστημίου για τη δημιουργία μιας παγκόσμιας κοινωνίας βασισμένης στις αρχές της Βιώσιμης Ανάπτυξης».

Να σημειωθεί πως ο κεντρικός ομιλητής, ο Sir John Sulston, ήταν μαζί με τον καθηγητή της Βιοηθικής John Harris, και τον νομπελίστα οικονομολόγο Joseph Stiglitz, οι εμπνευστές μιάς διακήρυξης πενήντα γνωστών επιστημόνων, από όλο τον κόσμο, αναφορικά με το σκοπό, το ρόλο και την ηθική της επιστήμης, διακήρυξη που είναι γνωστή και ως Μανιφέστο του Μάντσεστερ, (The Manchester Manifesto)[1] Από τις πρώτες κιόλας γραμμές ορίζουν την επιστήμη, μαζί με τις καινοτομίες που φέρνει, ως «μια τεράστια επιχείρηση: εμπορική ή κοινοφελή, δημόσια ή ιδιωτική, βιομηχανική ή εκπαιδευτική, ερασιτεχνική ή επαγγελματική»[2] και στη συνέχεια προσπαθούν να δώσουν μια απάντηση στο ερώτημα σε ποιόν ανήκει η επιστήμη (“Who Owns Science?)[3]. Θα πρέπει να σημειωθεί πως το Μανιφέστο του Μάντσεστερ παρουσιάζεται ως το μεγάλο «κατηγορώ» κατά της εμπορευματοποίησης της επιστήμης. Ας δούμε όμως μερικά βασικά σημεία της φιλοσοφίας του Sir John Sulston και του Manchester Manifesto Group[4] αναφορικά με το σκοπό, το ρόλο και την ηθική της επιστήμης, για να καταλάβουμε που το πάνε και τι μπορούμε να περιμένουμε από το συγκεκριμένο συνέδριο.

1. Στο ερώτημα σε ποιόν ανήκει η επιστήμη και αφού μιλάνε για «ιδιοκτησία της επιστήμης», «διαχείριση της καινοτομίας», «ιδιοκτησία και διαχείριση της επιστήμης» και επαναλαμβάνουν πως «η επιστήμη αποτελεί μία ραγδαία αναπτυσσόμενη βιομηχανία»[5], τότε απαντούν πως εξαιτίας της εμπορευματοποίησης της επιστήμης και της γνώσης «η επιστήμη ανήκει σε «μερικές πολυεθνικές Εταιρίες»[6]. Δηλώνουν βέβαια πως «η επιστήμη μπορεί να υπηρετεί το κοινό καλό με την παραγωγή γνώσης που έρχεται να καλύψει ανθρώπινες ανάγκες και επιδιώξεις»[7] και αναφέρονται σε μια σειρά από παραδείγματα από τα οποία προκύπτει πως η επιστήμη, η έρευνα και η γνώση είναι αιχμάλωτες των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, δηλαδή του μεγάλου Κεφαλαίου, σε βαθμό που να στραγγαλίζεται η έρευνα, να ποδηγετείται η επιστήμη και να χειραγωγείται η γνώση[8].

2. Στο ερώτημα ποιο είναι το χρέος των επιστημόνων απέναντι στη κατάσταση της εμπορευματοποίησης της επιστήμης, ο Sir John Sulston απαντά: «Οι επιστήμονες και οι ερευνητές είναι υποχρεωμένοι να λειτουργούν μέσα στο σύστημα όπως αυτό έχει, αλλά μπορούν να προσπαθήσουν να το επηρεάσουν προς το καλύτερο»[9]. Κλείνοντας με αυτόν τον εύκολο τρόπο την ευθύνη των επιστημόνων για την επιστήμη, σαν αυτοί να ζουν έξω και υπεράνω της κοινωνίας και της ανθρωπότητας, μεταφέρουν την ευθύνη στους διαχειριστές της πολιτικής εξουσίας: «οι κυβερνώντες μπορούν να ανατρέψουν την κατάσταση χρηματοδοτώντας σοβαρά επιστημονικά έργα στα πανεπιστήμια και στα ερευνητικά ινστιτούτα, αντί να αφήνουν αυτό το ρόλο στις εταιρείες»[10], παραβλέποντας, προφανώς σκόπιμα και όχι από άγνοια, πως ‘οι κυβερνώντες’ είναι περισσότερο, από τους επιστήμονες, εξαρτημένοι από ‘τις εταιρείες’ και συνεπώς δεν μπορούν να έρθουν σε αντίθεση με τις εταιρείες που χρηματοδοτούν και εξασφαλίζουν την πολιτική καριέρα τους.

3. Το Manchester Manifesto Group υποστηρίζει, και σωστά, πως επειδή «έναντι των οποιωνδήποτε οικονομικών συμφερόντων (ατομικών, επιχειρηματικών ή εθνικών) υπερτερεί το συμφέρον του Δημοσίου και της ανθρωπότητας στο σύνολό της»[11], πρέπει να απελευθερωθεί η επιστήμη από τα συμφέροντα κάθε μορφής εξουσίας και να αποδοθεί στην κοινωνία και συνολικά στην ανθρωπότητα. Στο ερώτημα όμως τι πρέπει να γίνει για να ανήκει η επιστήμη στο κοινωνικό σύνολο και να υπηρετεί το γενικό συμφέρον, δηλώνουν τεχνοκράτες πραγματιστές και αμφιβάλλουν αν μπορεί να γίνει κάτι, «γιατί υπάρχουν πολύ δυνατά επιχειρηματικά λόμπι και δεν ξέρουμε πως θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από αυτή την παγίδα»[12], χωρίς να διερωτώνται πως αφού αυτοί που βρίσκονται στην κορυφή της γνώσης, ως διαχειριστές και φύλακες της σημαντικότερης κληρονομιάς της ανθρωπότητας δεν ξέρουν πως θα απελευθερωθεί η επιστήμη από την αιχμαλωσία του Κεφαλαίου, τότε πως απαιτούν από τους επαγγελματίες πολιτικούς και από τους πολίτες-αιχμάλωτους των καπιταλιστικών κάτεργων να ξέρουν;

4. Στο υποθετικό ερώτημα για τη σχέση μεταξύ καπιταλισμού και επιστήμης ο Sir John Sulston απαντά χωρίς να, και προφανώς για να μην, ερωτηθεί και για να μην παρεξηγηθεί από τις ‘εταιρείες’ ότι: «Η ελεύθερη αγορά είναι ένα χρήσιμος υπηρέτης, αλλά ένα κακός αφέντης. Τα κέρδη είναι ΟΚ ως οδηγός στη μικρή κλίμακα. Αλλά το πλαίσιο στο οποίο λειτουργεί όλο αυτό πρέπει να φτιαχτεί λαμβάνοντας υπόψη λογικούς και μακροπρόθεσμους παράγοντες»[13].

Νομίζω πως όλη αυτή η μισοαληθινή και αληθοφανής ‘εξομολόγηση’, γιατί για μανιφέστο δεν φαίνεται, αποπνέει τη γνωστή αντιδραστική, αντεπιστημονική[14], την απάνθρωπη και αντικοινωνική ιδεολογία του τεχνοκρατισμού που κρύβεται πίσω από το δάκτυλο του με την υποτιθέμενη ‘ουδετερότητα του επιστήμονα’. Δηλαδή του ενταγμένου στο σύστημα εξουσίας του Κεφαλαίου τεχνοκράτη που επέλεξε να τα έχει καλά με το ‘κακό αφεντικό’ με αντάλλαγμα μερικά projects για την προώθηση του νέου επιχειρηματικού Κολοράντο του ηγεμονικού Κεφαλαίου, που ακούει στο φανταχτερό, όσο και μαγικό όνομα (Greening Humanity), παρασινιζόμενη ανθρωπότητα. Πρόκειται, όπως είναι γνωστό για ένα σχέδιο που κατά καιρούς φρεσκάρεται από τα αμερικανικά στρατηγεία, πότε ως «πράσινη επανάσταση» και πότε, όπως και στα καθ’ ημάς, ως «πράσινη ανάπτυξη». Και για να μην φανεί και απολίτικη η ομάδα του Μανιφέστου του Μάντσεστερ, γιατί πάντα οι ‘ουδέτεροι επιστήμονες’ θέλουν να τα έχουν καλά και με τις εξουσίες, προστίθεται σ’ αυτή την εξομολόγηση και μια σοσιαλδημοκρατική πινελιά για κάποια αφηρημένη δυνατότητα εξανθρωπισμού του καπιταλισμού. Το γεγονός όμως πως κάνουν λόγω για ‘ηθική της επιστήμης’ και όχι ηθική ή ανηθικότητα των επιστημόνων, των ‘εταιριών’, των κυβερνώντων και του καπιταλισμού, νομίζω πως δημιουργεί ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα επιστημολογίας και επιστημονικής δεοντολογίας που θαμπώνει σοβαρά τους ακαδημαϊκούς τίτλους και τα λαμπερά βραβεία τους. Έκαναν όμως τις επιλογές τους να είναι με το σύστημα. Το σύστημα που έμαθε στο μεταξύ να εκμεταλλεύεται για λογαριασμό του την επιστήμη, ταΐζοντας πιά και μην καίγοντας τους επιστήμονες, που έμαθε να εξαγοράζει τους εξαγοράσιμους με τα αργύρια της προδοσίας της επιστήμης και της κοινωνίας. Όσο για τους μη εξαγοράσιμους αυτοί μπορούν να γίνουν ταξιτζήδες, να φυτοζωούν ή και να πεθαίνουν στιγματισμένοι μόνοι τους από την πείνα.

Δεν ξέρω πόσοι εξωνημένοι υπηρέτες του Κεφαλαίου ξερογλείφονται για το τυράκι της ‘πράσινης ανάπτυξης’ και της ‘πρασινιζόμενης ανθρωπότητας’, χωρίς να βλέπουν τη φάκα. Δεν ξέρω επίσης αν όλοι αυτοί οι χυδαίοι τεχνοκράτες υπηρέτες του Κεφάλαιου έχουν συνείδηση της ευθύνης τους, που με τη δική τους υπογραφή καταστρέφεται η Φύση, η ζωή και ο ανθρώπινος πολιτισμός «για να είναι το κέρδος ΟΚ», ξέρω όμως πως κι’ αυτή η υπόσχεση για το νέο καπιταλιστικό παράδεισο, οδηγεί την εργαζόμενη κοινωνία και την εργαζόμενη ανθρωπότητα ένα ακόμα βήμα προς την κόλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Εκτιμώ, τέλος, πως οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού δεν μπορούν πιά να περιμένουν τίποτα από τον καπιταλισμό, τον όποιο καπιταλισμό, ‘τις εταιρείες’, τους κυβερνώντες’ τους παρακυβερνώντες, τους εκπροσώπους τους στα συνδικάτα και στα αστικά κοινοβούλια, και τους ‘ουδέτερους τεχνοκράτες’ με τις μισές αλήθειες και τα ολόκληρα παραμύθια τους και γι’ αυτό είναι υποχρεωμένες να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους και συνεπώς είναι υποχρεωμένες να κοινωνικοποιήσουν σταδιακά και επίμονα την επιστήμη και την επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη γνώση, για να μπορέσουν στη συνέχεια και σύντομα να κοινωνικοποιήσουν τον πλούτο και την ευτυχία πάνω στον μόνο παράδεισο που υπάρχει στον Μεγαλοπρεπές Σύμπαν, στον πλανήτη Γη.

Αυτόν τον παράδεισο μπορούμε να τον κερδίσουμε, γκρεμίζοντας με γνώση την καπιταλιστική κόλαση, αντικαθιστώντας την καπιταλιστική βαρβαρότητα με τον Ανθρωπισμό.

--------------------------------------------------------------------------------

[1] Βλέπε: http://www.isei.manchester.ac.uk/TheManchesterManifesto.pdf,
[2] «Science, along with the innovation it generates, is a vast enterprise: commercial and pro-bono, public and private, industrial and educational, amateur and professional», ό. π.
[3] Ό. π.
[4] Ό. π.
[5] «Science is a rapidly growing industry», ό. π.
[6] Βλέπε Ρέμπελου Άννα, Σε πρώτο πρόσωπο, παρουσίαση του Τζον Σάλτσον, στο IΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ/NFORMER, 09.10.2010.
[7] “Science can serve the public good by generating knowledge to meet human needs and purposes», http://www.isei.manchester.ac.uk/TheManchesterManifesto.pdf
[8] «Αιχμή του δόρατος αποτελεί για τους υπογράφοντες το καθεστώς των ευρεσιτεχνιών. ‘Αντί να προωθούν την καινοτομία, οι ευρεσιτεχνίες στην πράξη συχνά την καταστέλλουν», έγραψε ο Σούλστον στον βρετανικό Guardian και ιδού γιατί: ‘Τα φάρμακα γίνονται “αειθαλή” όταν πρόκειται να εκπνεύσουν οι πατέντες που τα συνοδεύουν. Τότε, οι εταιρείες που τα παρασκευάζουν αγοράζουν τις πατέντες δυνητικά ανταγωνιστικών προϊόντων ώστε να μη βρουν ποτέ τον δρόμο της μαζικής παραγωγής. Επιπλέον, οι εταιρείες καθορίζουν συχνά τιμές, οι οποίες υπερβαίνουν σε τεράστια κλίμακα το κόστος παραγωγής του φαρμάκου και το οποιοδήποτε λογικό κέρδος’.
Το Μανιφέστο του Μάντσεστερ εκφράζει την ανησυχία των επιστημόνων για το γεγονός ότι η εμπορευματοποίηση, με τη μορφή των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, διαπερνά σε αυξανόμενη έκταση και τη δημόσια σφαίρα. «Ακόμη και στα πανεπιστήμια», αναφέρουν οι διαπρεπείς επιστήμονες, ‘η παραγωγή νέας, επιστημονικής γνώσης και τεχνολογικής καινοτομίας, αν και έχει ήδη πληρωθεί από τον κρατικό προϋπολογισμό, ιδιωτικοποιείται και πωλείται εκ νέου στο κοινό μέσω των ευρεσιτεχνιών, που οδηγούν στην παραγωγή εμπορικώς εκμεταλλεύσιμα προϊόντα’.
Ιδιαίτερα προκλητική θεωρούν οι υπογράφοντες την ιδιωτικοποίηση της ίδιας της Φύσης. Ενδεικτικά, εκτιμούν ότι ‘περίπου το 20% των ανθρωπίνων γονιδίων έχουν ήδη πατενταριστεί ή αποτελούν αντικείμενο αιτήσεων για άδεια ευρεσιτεχνίας. Ως αποτέλεσμα, η έρευνα πάνω σε συγκεκριμένα γονίδια περιορίζεται από εταιρείες που έχουν κατοχυρώσει τις αντίστοιχες πατέντες’. Επαναφέροντας μια ξεχασμένη έκκληση της Γαλλικής Επανάστασης, οι Σούλστον, Χάρις και Στίγκλιτς υποστηρίζουν ότι ‘έναντι των οποιωνδήποτε οικονομικών συμφερόντων (ατομικών, επιχειρηματικών ή εθνικών) υπερτερεί το συμφέρον του Δημοσίου και της ανθρωπότητας στο σύνολό της’», http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_1_28/02/2010_392386.
[9] Ό. π. Βλέπε Ρέμπελου Άννα, Σε πρώτο πρόσωπο…, ό.π., (διπλή υπογράμμιση Κ.Λ.)
[10] Ό. π.
[11] http://news.kathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/_w_articles_civ_16_28/02/2010_392386,
[12] Βλέπε Ρέμπελου Άννα, Σε πρώτο πρόσωπο, παρουσίαση του Τζον Σάλτσον…, ό. π.
[13] Ό. π. , (διπλή υπογράμμιση Κ.Λ.).
[14] Γιατί η επιστήμη από τη φύση της ήταν, είναι και θα παραμείνει, παρά τις όποιες πρόσκαιρες παγίδες των τεχνοκρατών και του καπιταλισμού, επαναστατική, απελευθερωτική και ουμανιστική, επειδή, όπως πρόβλεψε ο Αριστοτέλης, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ένα καλύτερο κόσμο, στον οποίο οι δούλοι της μισθωτής εργασίας να μην χρειάζονται αφέντες και συνεπώς να μπορούν να αυτοαπελευθερωθούν και να χτίσουν ένα Νέο Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό, της Άμεσης Δημοκρατίας και της Αταξικής Κοινωνίας.

Γράφει ο Κώστας Λάμπος
http://www.infonewhumanism.blogspot.com/
prodeial21@gmail.com

Οι Νόμοι, τα Μνημόνια, η Μαρμάγκα και ο Φόβος του «Ιστού της Αράχνης»

Οι Νόμοι, τα Μνημόνια, η Μαρμάγκα και ο Φόβος του «Ιστού της Αράχνης»[1]

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

«Οι νόμοι είναι σαν τους ιστούς της αράχνης. Οι μικροί πιάνονται, οι μεγάλοι τους ξεσκίζουν»
Σόλων ο Νομοθέτης

Πρώτος ο Θρασύμαχος[2] μας δίδαξε πως το Δίκαιο δεν εκφράζει παρά το συμφέρον του ισχυρότερου. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ διερμηνεύοντας την περιπέτεια των Αφροαμερικανών συμπολιτών του διακήρυξε πως «ο νόμος και η τάξη υπάρχουν για να εδραιώνουν τη Δικαιοσύνη. Όταν αποτυγχάνουν σ’ αυτόν τους το σκοπό, γίνονται τα φράγματα που μπλοκάρουν τη ροή της κοινωνικής προόδου» και συνεπώς χρέος της εργαζόμενης ανθρωπότητας είναι να ανατρέψει τα συμφέροντα των ισχυρών και να αλλάξει τους άδικους νόμους.

Από τη στιγμή, λοιπόν, που ο νόμος εκφράζει το δίκαιο του ισχυρότερου, το δίκαιο του εξουσιαστή, το δίκαιο του κατέχοντος, δηλαδή το δίκαιο του δουλοκτήτη, του φεουδάρχη, του κεφαλαιοκράτη και του γραφειοκράτη, αυτό σημαίνει πως εμπεριέχει βία και αδικία, οπότε είναι φυσικό για τους πολλούς, για τους εξουσιαζόμενους και οικονομικά και κοινωνικά εκμεταλλευόμενους δούλους, δουλοπάροικους και μισθωτούς, που δεν έχουν δικούς τους νόμους και ζουν με τους ξένους νόμους, να αφήνει μια αίσθηση αδικίας και μάλιστα μιας «αδικίας που την επιβάλλει ο Νόμος», του εκάστοτε νομοθέτη, ως ιστός της εκάστοτε «Μαρμάγκας».

Το ρόλο της «Μαρμάγκας» η άρχουσα τάξη τον αναθέτει στο μηχανισμό της «Δικαιοσύνης», η ηγεσία της οποίας, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, κι’ όχι μόνο, διορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση, σε αντίθεση με την «αρχή της διάκρισης των εξουσιών». Άμεση συνέπεια αυτής της σχέσης εξάρτησης της «Δικαιοσύνης» από την εκτελεστική εξουσία είναι, οι δοτές ηγεσίες της «Δικαιοσύνης», να καταδικάζουν τον Κολοκοτρώνη, ή τον Μπελογιάννη, τον εκάστοτε πολιτικό, κομματικό και οπωσδήποτε πάντα τον ταξικό αντίπαλο.

Έτσι όμως είναι φυσικό, πως με το πέρασμα του χρόνου, η αδικία που συσσωρεύεται, να «πνίγει» τους αδικούμενους και να εκφράζεται ως παράπονο, διαμαρτυρία, αγωνιστική διεκδίκηση, οπότε οι εξουσιαστές αρχίζουν να ανησυχούν, να «παίρνουν μέτρα», συνήθως αυταρχικότερα, να φοβούνται ότι θα χάσουν τα προνόμια, ίσως και την εξουσία. Και όταν ο Φόβος τους εξελίσσεται σε Εφιάλτη, τότε κινούν τους μηχανισμούς καταστολής, περιορίζουν τις λαϊκές ελευθερίες, συρρικνώνουν τα ατομικά δικαιώματα των εργαζομένων και κάποια στιγμή κάνουν χρήση της κρατικής βίας και τρομοκρατίας, φυλακίζοντας μέσα στις ταξικές θεσμικές φυλακές τους ολόκληρες κοινωνίες.

Σε τέτοιες στιγμές κοινωνικής κρίσης, όπου οι άδικοι νόμοι αποδεσμεύουν την κρυμμένη σ’ αυτούς βία, οπότε, σύμφωνα με το φυσικό νόμο της δράσης που προκαλεί αντίδραση, οι αποδέκτες της κρατικής βίας και τρομοκρατίας αναγκάζονται να αντισταθούν, εμπλεκόμενοι έτσι σ’ ένα φαύλο κύκλο του Φόβου και της Βίας.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες η κοινωνική σύγκρουση γίνεται συχνά αναπόφευκτη και ανάλογα με το «νικητή», η συγκεκριμένη οικονομική, κοινωνική και νομική τάξη καταρρέει και τη θέση της παίρνει μια καινούργια τάξη, μια καινούργια πραγματικότητα.

Έτσι γράφεται μέχρι σήμερα η ιστορία των κοινωνιών και της Ανθρωπότητας. Πιθανότατα θα συνεχίσει και στο ορατό μέλλον, να γράφεται με τον ίδιο τρόπο. Όσο τουλάχιστον οι νομοθέτες θα παράγουν «Δίκαιο της ανισότητας και της αδικίας», Δίκαιο ταξικό, όσο θα νομιμοποιούν την ιδιοποίηση, δηλαδή την κλοπή του κοινωνικού πλεονάσματος και θα επιβάλλουν έναν άδικο καταμερισμό του παγκόσμιου, του εθνικού και του τοπικού κοινωνικού πλούτου, αδιαφορώντας για τις ανάγκες των εργαζομένων, της κοινωνίας και των επόμενων γενεών.

Με δεδομένο πως σε συνθήκες νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης έχει παγκοσμιοποιηθεί το συμφέρον του ισχυρότερου, αξίζει, να μελετήσουμε τη διαδικασία της διεθνοποίησης της έννομης τάξης, ως διαδικασία παράλληλη της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, για να δούμε ποιος υπαγορεύει νόμους, δηλαδή ποιος είναι πραγματικά ο παγκόσμιος νομοθέτης, άρα και ο ουσιαστικός νομέας του πλούτου και κατά συνέπεια το παγκόσμιο αφεντικό. Ίσως έτσι ζώντας πρόωρα τον εφιάλτη, που μας ετοιμάζουν οι νεοσκοταδιστές και οι νεοφασίστες, ξυπνήσουμε και στρατευθούμε σ’ ένα Νέο Διαφωτισμό, ικανό να σταθεί φραγμός στη νέα απόλυτη Βαρβαρότητα. Ο Χάρολντ Πίντερ (βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 2005), μας μεταφέρει μια ιδιαίτερα χαρακτηριστική και πολύ ενδιαφέρουσα για μας τους Έλληνες εικόνα, για το πώς αντιλαμβάνονται οι Αυτοκράτορες της Νέας Ρώμης τον «παγκόσμιο» ρόλο τους, αλλά και τα δικαιώματα των Λαών να αυτοπροσδιορίζονται: «Το 1965 ο Πρόεδρος Λίντον Τζόνσον είπε στον Έλληνα πρέσβη στις ΗΠΑ. «Γάμησε τη Βουλή σας και το Σύνταγμα. Η Αμερική είναι ελέφαντας. Η Κύπρος είναι ψύλλος. Η Ελλάδα είναι ψύλλος. Αν αυτοί οι δύο τύποι εξακολουθήσουν να προκαλούν φαγούρα στον ελέφαντα, μπορεί να φάνε καμιά γερή φάπα […] Αν ο πρωθυπουργός σου αρχίζει να μου λέει για Δημοκρατίες, Κοινοβούλια και Συντάγματα, αυτός, το Κοινοβούλιο και το Σύνταγμά του μπορεί να μην κρατήσουν και πολύ». Το εννοούσε. Δύο χρόνια αργότερα, οι συνταγματάρχες πήραν την εξουσία και ο Ελληνικός Λαός πέρασε εφτά χρόνια στην κόλαση»[3].

Από τότε ο Ηγεμόνας, δηλαδή ο σκληρός πυρήνας του κεφαλαίου, εκσυγχρονίστηκε και επιβάλλει τη θέλησή του περισσότερο με έμμεσους τρόπους, δηλαδή με την παγκοσμιοποίηση, με τα καταχρηστικά δάνεια (Odius Dept)[4] και τις εκβιαστικές εμπορικές συμφωνίες με τις οποίες γονατίζει τις οικονομίες των χωρών και στη συνέχεια με τα ληστρικά δάνεια και τα μνημόνια, που υπαγορεύει ο Δόκτωρ Θάνατος[5] και το κατά κόσμον Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αναλαμβάνει «να σώσει» τα θύματά του, στύβοντας στην κυριολεξία την εργαζόμενη κοινωνία και οργανώνοντας άγριο πλιάτσικο σε βάρος του εθνικού πλούτου και των υποδομών των εθνικών οικονομιών των χωρών-θυμάτων του.

Από τη στιγμή, όμως, που οι κυβερνήσεις των αχυρανθρώπων του Ηγεμόνα, ανάλαβαν καθήκοντα στο σταύλο των Ελεφάντων, είναι φανερό πως οι Λαοί πρέπει να κρατήσουν όλους τους Ελέφαντες έξω από τις αίθουσες των καθρεφτών. Έξω για πάντα, για να παραμείνουν άθραυστοι οι καθρέφτες του Χτες, του Σήμερα και του Αύριο του ανθρώπινου Γένους και του ανθρώπινου Πολιτισμού. Γι’ αυτό οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού πρέπει να οργανώσουν τη «Μεγάλη Καμπή»[6] της ιστορίας, δηλαδή την ανατροπή του Ηγεμόνα.

Για να μπορέσει να συμβεί αυτό, θα πρέπει οι Λαοί να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους να αυτοκυβερνώνται και να συμβιώνουν ειρηνικά, πράγμα που σημαίνει πως θα πρέπει να καταργήσουν τους ελέφαντες, τους σταβλίτες, τους «ιστούς της Μαρμάγκας», κατά συνέπεια και τις «Μαρμάγκες» και να χτίσουν τους δικούς τους Νόμους και τη δική τους Δικαιοσύνη, που θα καταργεί κάθε εξουσιαστική δομή και βία και θα σέβεται τον Άνθρωπο, την κοινωνία του και τον πολιτισμό του.

Τα τελευταία χρόνια οι Λαοί μπαίνουν ο ένας μετά τον άλλον, με πρώτον και καλύτερο τον Ελληνικό Λαό, στο καλούπι του ‘παγκόσμιου νομοθέτη’, από το οποίο βγαίνουν, ως σύγχρονοι αφροαμερικάνοι δούλοι στερημένοι κάθε δικαιώματος και καταδικασμένοι στην απόλυτη εξαθλίωση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Από αυτή την κατάσταση μόνο μια Νέα Μεγάλη Έξοδος προς μια Νέα Ελευθερία μπορεί να ανατρέψει το ρου της ιστορίας και να οδηγήσει σε ένα Νέο Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό.

Με δεδομένο πως η λεγόμενη Αριστερά, ως όλον εκ των άπειρων συνιστωσών της, σε τοπική και σε παγκόσμια κλίμακα λειτουργεί ως ζαλισμένη πολυκέφαλη σαρανταποδαρούσα (που θα ήθελε, αλλά δεν μπορεί, να πορευτεί ταυτόχρονα προς σαράντα κατευθύνσεις για να εφαρμόσει σαράντα τακτικές και χιλιάδες πρακτικές για ένα θολό σοσιαλισμό που βολοδέρνει μεταξύ της άθλιας σοσιαλδημοκρατίας και ενός κάποιου αποκρουστικού κρατικοκαπιταλισμού μασκαρεμένου με μια κάποια «δικτατορία του προλεταριάτου» για να καταλήξουμε σαν τη σημερινή Ρωσία, την λεγόμενη λαϊκή Κίνα, ή ακόμα και την ‘σοσιαλιστική’ Κούβα), στις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού δεν απομένει άλλη επιλογή από αυτήν της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής αυτονόμησής της από όλα τα κόμματα του αστικού κοινοβουλίου και τη χάραξη μιάς Νέας Αντικαπιταλιστικής Πορείας με κατεύθυνση τον Ουμανισμό της Άμεσης Δημοκρατίας και της Αταξικής Κοινωνίας, πράγμα που προϋποθέτει τη δημιουργία μιάς Νέας Αριστεράς, της Ουμανιστικής Αριστεράς. Δεν υπάρχει πιά καιρός για αρχηγικά παιχνίδια και για άλλες αυταπάτες…



--------------------------------------------------------------------------------
[1] Για μια διεξοδικότερη ανάλυση βλέπε: Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΖΗΣΗ, Αθήνα 2009.
[2] «Φημί γαρ εγώ είναι το δίκαιον ουκ άλλο τι, ή το του κρείττονος συμφέρον.»
[3] Παπασπύρου Σταυρούλα, «Και η σιωπή είναι συνενοχή», παρουσίαση του Νομπελίστα Χάρολντ Πίντερ, στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 26. 03 06, Ένθετο «&7», σελ. 26 και 27.
[4] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, ODIOUS DEPT ΚΑΙ ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ, http://epithesh.blogspot.com/2010/06/odious-dept.html .
[5] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Ο ασθενής καπιταλισμός και ο Δόκτωρ Θάνατος, στο Περιοδικό ΠΟΛΙΤΕΣ, τεύχος 15/Ιούνης 2010.
[6] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Η Μεγάλη Καμπή, στο Περιοδικό ΠΟΛΙΤΕΣ, τεύχος 13/Απρίλης 2010

Η ελπίδα ζει γιατί ακόμη υπάρχουν ακόμη φωνές που λένε την αλήθεια

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΧΑΓΙΕΚ, Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΚΑΙ «ΕΝΤΕΚΑ ΚΟΥΤΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ»

Γράφει ο Κώστας Λάμπος


Ο προφήτης του νεοφιλελευθερισμού August Friedrich von Hayek (1899-1992) που ανακήρυξε «την Αγορά» σε νέα θεότητα, σε μια ασύλληπτη ανώτερη δύναμη, έθετε ως προϋπόθεση λειτουργίας του συστήματός του τους παρακάτω όρους:


1. Αγνόηση ή κατάργηση της κοινωνίας ως θεσμού και ως ιστορικού υποκειμένου

2. Οι άνθρωποι να πιστεύουν τυφλά στους νόμους της αγοράς και

3. Να μην θέτουν κουτές ερωτήσεις.

Επειδή οι περισσότεροι από εμάς τους κοινούς θνητούς έχουμε την αίσθηση πως η συγκρότηση των κοινωνιών ανταποκρίνονταν και συνεχίζει να ανταποκρίνεται σε βασικές κοινές ανάγκες ατόμων και συλλογικοτήτων και γι’ αυτό χιλιάδες χρόνια συνεχίζουν να υπάρχουν και να εξελίσσονται, συμβάλλοντας στην προστασία και στη σταδιακή αναβάθμιση του πολίτη, της πολιτικής, της πόλις, της πολιτείας και του πολιτισμού, γι’ αυτό είμαστε αντίθετοι στην κατάργηση της ανθρώπινης κοινωνίας ως προστατευτικής ασπίδας και πολύ περισσότερο είμαστε αντίθετοι με την αποσύνθεσή της σε ιδιοτελή άτομα, σε «τομαράκηδες» με φιλοσοφία «ο θάνατός σου η ζωή μου», που τάχα είναι «ελεύθερα» σε συνθήκες κοινωνικού κανιβαλισμού να πλουτίζουν με τη βία των όπλων και των άδικων νόμων, ως δουλέμποροι, μακελάρηδες, απατεώνες, σφετεριστές, εκμεταλλευτές, αεριτζήδες και αγύρτες.

Επειδή, επίσης, οι περισσότεροι από εμάς δεν πιστεύουμε καθόλου στο μύθο της «αγοράς» ή των «αγορών» που τάχα αυτορυθμίζονται για το καλό μας, γιατί γνωρίζουμε πως η αγορά με την έννοια της λεγόμενης «ελεύθερης οικονομίας» είναι άμεσα και αποκλειστικά υπεύθυνη για την καταστροφή της Φύσης, για την διεύρυνση της φτώχειας στον πλανήτη και για την υποβάθμιση του ανθρώπινου πολιτισμού σε καπιταλιστική βαρβαρότητα, γι’ αυτό είμαστε αντίθετοι στις «αγορές» και στην λεγόμενη «ελεύθερη οικονομία», που λειτουργεί για να πλουτίζουν οι λίγοι και να λιμοκτονούν οι πολλοί και θα θέλαμε να ζήσουμε σε μια κοινωνία που δεν είναι υποχείριο των οργανωμένων οικονομιών συμφερόντων, αλλά κυρίαρχη πάνω στην οικονομική δραστηριότητα με αποκλειστικό σκοπό την πανανθρώπινη ευημερία και ειρήνη.

Γι’ αυτό θα υποβάλλουμε «έντεκα κουτές ερωτήσεις» :

1. Ποιες δυνάμεις και για ποιο λόγο επιβάλλουν με τη βία στην ανθρωπότητα το σύστημα της αγοράς παρά το γεγονός πως αυτό το σύστημα στρέφεται κατά της Φύσης, της Κοινωνίας, της εργαζόμενης Ανθρωπότητας και του πολιτισμού της;

2. Ποιοι οικονομικοί κύκλοι οργάνωσαν το πλιάτσικο σε βάρος της ελληνικής οικονομίας και της δημόσιας περιουσίας της Ελλάδας;

3. Ποιοι καρπώθηκαν αυτό τον πλούτο και γιατί δεν παραπέμπονται στη δικαιοσύνη για να τιμωρηθούν και να επιστρέψουν τα κλεμμένα;

4. Ποιος ο ρόλος των κυβερνήσεων, των «μελών της εθνικής αντιπροσωπείας», των πολιτικών κομμάτων, της λεγόμενης «αστικής Δημοκρατίας» και του «μαύρου πολιτικού χρήματος» και γιατί είναι ανεύθυνοι όσοι πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές και κυβερνητικοί αξιωματούχοι εγκλημάτησαν και πλούτισαν σε βάρος της χώρας;

5. Ποιοι ωφελούνται από την κατεδάφιση του όποιου ελάχιστου κοινωνικού κράτους, του λειψού έστω κράτους δικαίου, των μισθών και ημερομισθίων, του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων και των δικαιωμάτων της Εργασίας;

6. Ποιοι κοροϊδεύουν ποιους με ψευτοθεωρίες πως το «Σχέδιο Στήριξης της Ελληνικής Οικονομίας» με όρους Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, δηλαδή με όρους αμερικανικής ηγεμονίας ήταν μονόδρομος για τη χώρα;

7. Ποιοι και γιατί σκάρωσαν και προβάλλουν τη θεωρία του «άπληστου», του τεμπέλη Έλληνα εργαζόμενου, που ζει στα όρια της φτώχειας και γι’ αυτό θα πρέπει να τιμωρηθεί να ζήσει τα επόμενα 5, 10, 20, και ποιος ξέρει πόσα ακόμα χρόνια σε συνθήκες δουλείας και απόλυτης φτώχειας;

8. Ποιοι και γιατί λειτουργούν ως αχυράνθρωποι που καταπίνουν τη γλώσσα τους και δεν καταγγέλλουν τον καταστροφικό και απάνθρωπο καπιταλισμό σαν την κύρια και αποκλειστική αιτία της παγκόσμιας κακοδαιμονίας και κατά συνέπεια και της ελληνικής τραγωδίας;

9. Ποιοι και γιατί ξεγελάνε τους εργαζόμενους Έλληνες, τους ευρωπαϊκούς και τους άλλους Λαούς με παραμύθια πως το ζητούμενο σήμερα είναι η αύξηση της παραγωγικότητας ενός μηχανισμού που καταστρέφει τη Φύση, σκοτώνει τη ζωή, σπέρνει πολέμους, αλλοτριώνει τον εργαζόμενο άνθρωπο και βαρβαροποιεί τον πολιτισμό και όχι ένας καινούργιος τρόπος παραγωγής, ζωής και κοινωνικής συμβίωσης που θα σέβεται τη Φύση, τον άνθρωπο-δημιουργό, τον Πολιτισμό του και θα εγγυάται ένα Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό;

10. Ποιοι και γιατί κρύβουν το γεγονός πως σήμερα η εργαζόμενη ανθρωπότητα με τον τεράστιο επιστημονικό, πνευματικό και τεχνολογικό πλούτο που διαθέτει, ως προίκα από όλες τις γενιές που προηγήθηκαν, μπορεί να οργανώσει τη ζωή και τον πολιτισμό της με τρόπο που θα εργάζεται λιγότερο, θα έχει περισσότερες και ουσιαστικότερες ελευθερίες, θα ευημερεί λογικά και περισσότερο και θα δημιουργεί έναν ανθρώπινο πολιτισμό ειρήνης και ευτυχίας, χωρίς αφεντικά, προστάτες και ηγεμόνες-πλανητάρχες;

11. Τέλος, εμείς οι εργαζόμενοι, οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού μέχρι πότε θα σκύβουμε το κεφάλι και θα περιμένουμε τη σωτηρία μας από ψευδοπροφήτες, από τα σκοταδιστικά και τα εξουσιαστικά ιερατεία, από τους δημίους μας και τους «αντιπροσώπους» μας, αντί να σηκώσουμε το κεφάλι μας να δούμε τι μας αξίζει και να απλώσουμε το χέρι μας να παραμερίσουμε ότι και όσους μας εμποδίζουν να δημιουργήσουμε ένα καινούργιο κόσμο αντάξιο των οραμάτων μας, αντάξιο αυτού του ανεπανάληπτου φαινόμενου της ζωής και να κάνουμε τη ζωή, τη ζωή μας την ίδια στολίδι αυτού του μεγαλοπρεπούς και αναροχατελεύτητου σύμπαντος;

Ας σκεφτούμε, ας συζητήσουμε αυτά τα «κουτά», κατά τους απολογητές του Κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών εκφραστών του, ερωτήματα και ας ανοίξουμε ένα διάλογο στο σπίτι, στο γραφείο, στο εργοστάσιο, στο καφενείο, στο πανεπιστήμιο, από τον οποίο εμείς θα βγούμε κερδισμένοι, χαμένοι θα βγουν μόνο όσοι μας κρύβουν την αλήθεια, μας ταΐζουν με σκουπίδια και παραμύθια και εμποδίζουν με κάθε τρόπο τον μεταξύ μας διάλογο.

Σκέψου, διάβασε, συζήτησε, άνοιξε τα μάτια σου, βρες τον εαυτό σου, απελευθερώσου. Τότε θα είναι τόσο απλό να ματαιώσεις τα σχέδια του καταστροφικού και απάνθρωπου Κεφαλαίου και ταυτόχρονα να απελευθερώσεις την ίδια την Εργασία για να γίνει ο δημιουργός ενός Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.

 
 
Κώστας Λάμπος

http://www.infonewhumanism.blogspot.com/

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ: ΠΩΣ Η GOLDMAN SACHS ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΤΗ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ενδιαφέρον θα ήταν να μάθουμε εάν η Γκόλντμαν Ζακς διατηρούσε ή και συνεχίζει να διατηρεί κάποιον “τοποτηρητή” και στα καθ’ ημάς και σε ποιο ακριβώς πόστο. Σε κυβερνητικό ή μήπως σε κρατικό που πάντως επηρεάζει καθοριστικά κρίσιμες κυβερνητικές αποφάσεις σχετικά με την οικονομία και τη διαχείριση των δημοσιονομικών μας προβλημάτων;



γράφει ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος


Πως θα σας φαινόταν αν ο προπονητής του Ολυμπιακού έπαιζε 100 εκατομμύρια στο Προ-Πο, ποντάροντας στην ήττα και τον υποβιβασμό της ομάδας του και συνιστώντας στους φίλους του να κάνουν το ίδιο; Τι θα έκαναν οι οπαδοί των Ερυθρολεύκων σε έναν τέτοιο προπονητή;


Αυτό ακριβώς φαίνεται ότι κάνει η τράπεζα Γκόλντμαν Ζακς, κύριος σύμβουλος επί σειρά ετών των ελληνικών κυβερνήσεων σε θέματα χρέους και ιδιωτικοποιήσεων, προνομιακός συνομιλητής των Πρωθυπουργών και από τους κύριους διαχειριστές του δημόσιου χρέους μας. Με το ένα χέρι, η τράπεζα κερδίζει δισεκατομμύρια από τις “συμβουλές” της και τη διαχείριση του χρέους. Με το άλλο, παίζει στην αγορά CDS ποντάροντας στη χρεωκοπία της Ελλάδας, σε στενή συνεργασία με το κερδοσκοπικό χετζ φαντ Πόλσον, που κέρδισε του κόσμου τα λεφτά στην κρίση του 2008. H Γκόλντμαν φροντίζει ταυτόχρονα να υπονομεύει την ελληνική αξιοπιστία, τινάζοντας στον αέρα τα ελληνικά επιτόκια και οδηγώντας τη χώρα στον γκρεμό! Αν δεν χρεωκοπήσει η Ελλάδα κερδίζει από τα αυξημένα επιτόκια, αν χρεωκοπήσει κερδίζει από τη χρεωκοπία. Κερδίζει στήνοντας τη φούσκα, κερδίζει και ξεφουσκώνοντας τη φούσκα, πιστή στην αρχή “άρπαξε το τσεκ πριν σκάσει το καρπούζι”. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα καρπούζι. Η τράπεζα το παρουσιάζει ως υπαρκτό, κερδίζει από την πώλησή του και το αφήνει να σκάσει πριν το πάρει στα χέρια του ο αγοραστής.


Δεν είναι πρώτη φορά που το κάνει, είναι η πάγια μέθοδός της, χάρη στην οποία κυριάρχησε στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική αγορά, εξοντώνοντας τους ανταγωνιστές. Η Γκόλντμαν γιγαντώνεται απομυζώντας τους πελάτες-θύματα, γι’ αυτό την ονόμασε βαμπίρ η Λιμπερασιόν. Τα ίχνη της εντοπίζονται πίσω από όλες τις φούσκες και οικονομικές καταστροφές (κερδοσκοπία πετρελαίου, μετοχών υψηλής τεχνολογίας κ.ο.κ.).


Η τράπεζα πρωταγωνίστησε στα σάπια στεγαστικά δάνεια, οδηγώντας στην καταστροφή του 2008. Τότε, οι τραπεζίτες ανάγκασαν τις κυβερνήσεις να ξοδέψουν 11.400 δισεκατομμύρια δολλάρια (αν έχετε τρόπο να φαντασθείτε ένα τέτοιο ποσό) για να καλύψουν τις νομότυπες ή μη απάτες των τραπεζών. Αφού σώθηκαν οι από τη χρεωκοπία, βγάζοντας μάλιστα και κάτι τις, οι τραπεζίτες επανήλθαν στα ίδια βάζοντας στο στόχαστρο ευάλωτα κράτη. Και δοκιμάζοντας το ευρώ, προτού κατοχυρωθεί ως παγκόσμιο αποθεματικό, υπονομεύοντας την αμερικανική κυριαρχία.


Η ΦΙΡΜΑ: ΜΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ-ΒΑΜΠΙΡ


Οι Αμερικανοί λατρεύουν τα παρατσούκλια. Τη CIA τη λένε «The Company» (H Εταιρεία). Τη Μαφία «The Family» (Η Οικογένεια). Την Goldman Sachs «The Firm» (Η Φίρμα). Γκόλντμαν και Σαξ ήταν δύο Γερμανοεβραίοι μετανάστες. ‘Ιδρυσαν την τράπεζα το 1869, αλλά δεν θα μπορούσαν ίσως να φανταστούν ότι θα γινόταν σήμερα η μεγαλύτερη στον κόσμο, αλλά και μια πραγματική, αν και αφανής, όσο μπορεί, υπερκυβέρνηση του κόσμου.


Η Γκόλντμαν δεν έχει απλώς καλές σχέσεις με την αμερικανική κυβέρνηση, είναι, σε μεγάλο βαθμό, η κυβέρνηση. Το μυστικό της επιτυχίας της; ‘Εσπαγε πρώτη όλες τις κρατικές ρυθμίσεις και ηθικές δεοντολογίες, ποντάροντας και κερδίζοντας από την χρεωκοπία των πελατών της! Μπορούσε να το κάνει, γιατί είχε ανθρώπους της στην κυβέρνηση και την κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ, σε ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, σε ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες και την ίδια την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Επηρεάζει καθοριστικά τις αποφάσεις που διαμορφώνουν την τραπεζική αγορά και τις ρυθμίσεις της.


Η αχαλίνωτη κερδοσκοπία της συνέβαλε στο Κραχ του 1929. ”In God we Trust” γράφει κάθε δολλάριο, ΅In Goldman Sachs we Trust”, παρέφρασε ο Τζων Κένεθ Γκαλμπρέιθ, που της αφιέρωσε ένα κεφάλαιο του βιβλίου του για την κρίση. Στις δεκαετίες του “κρατισμού” που ακολούθησαν, η Γκόλντμαν έγινε πιο προσεκτική, έφτιαξε το όνομά της και είχε μάλιστα μότο την “μακροπρόθεσμη απληστία”. Διεύρυνε προσεκτικά την επιρροή της, διεισδύοντας σταδιακά και “φυτεύοντας” τους ανθρώπους της στα βασικά κέντρα οικονομικής εξουσίας ΗΠΑ και Ευρώπης, στις κυβερνήσεις και τις κεντρικές τράπεζες. ‘Ωσπου, οι σταδιακές “απελευθερώσεις” της αγοράς χρήματος πέρασαν το κρίσιμο σημείο, στα τελευταία χρόνια Κλίντον, με Υπουργό Οικονομικών τον Ρούμπιν, επιτρέποντας στην τράπεζα να παίξει άγρια το “μεγάλο παιχνίδι” της, την οικοδόμηση μιας παγκόσμιας “Αυτοκρατορίας του Χρήματος”


Η Γκόλντμαν εκμεταλλεύθηκε τις “απελευθερώσεις” και την κατάργηση των περισσότερων φραγμών και ρυθμίσεων (που συχνά προκάλεσε η ίδια), συμπρωταγωνιστώντας στο στήσιμο της μιας φούσκας μετά την άλλη. Μπόρεσε να το κάνει, γιατί επηρέαζε με τους ανθρώπους της καθοριστικά την αμερικανική και ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική.


Η μεγάλη ευκαιρία της ήταν η κρίση του 2008. Πρωταγωνίστησε στον μπουμ των στεγαστικών δανείων προς αναξιόπιστους δανειολήπτες, μετά ανακάτεψε τα “τοξικά δάνεια” με υγιέστερα προϊόντα και τα πούλησε ως υγιή. Μετά κερδοσκόπησε εις βάρος των αγοραστών των προϊόντων της στην δευτερογενή αγορά CDS, των ασφαλιστικών συμβολαίων έναντι αναξιόπιστων χρεών, επιταχύνοντας την κρίση. Από τη μια κέρδισε μεταπουλώντας στεγαστικά δάνεια, από την άλλη ποντάροντας και συμβάλλοντας στην καταστροφή των προϊόντων της. Κύριο εργαλείο της ήταν η αγορά CDS (Credit Default Swaps), δευτερογενών χρηματοπιστωτικών προϊόντων, ασφαλίστρων έναντι χρεωκοπίας, μια από τις πιο αδιαφανείς και πιο απορυθμισμένες. Τρεις τράπεζες ελέγχουν το 75% της αγοράς, Γκόλντμαν, J.P. Morgan και Ντώυτσε Μπανκ.


¨Όταν ξέσπασε η κρίση, η Γκόλντμαν χρησιμοποιίησε τον άνθρωπό της στην κυβέρνηση, τον Υπουργό Οικονομιών Πόλσον για να αποτρέψει κάθε συνδρομή στις τράπεζες, οδηγώντας στη χρεωκοπία τον κύριο ανταγωνιστή της, τη Λήμαν Μπράδερς. Όταν η Λήμαν χρεωκόπησε, ο Πόλσον άλλαξε αμέσως ρότα και έσπευσε να διασώσει τις υπό χρεωκοπία τράπεζες. Η Γκόλντμαν όχι μόνο απηλλάγη του κύριου ανταγωνιστή, αλλά και κέρδισε 13 δις δολλάρια από το σχέδιο σωτηρίας. (Μια εκπληκτική έρευνα για την Γκόλντμαν Ζακς δημοσιεύεται στο περιοδικό “Τετράδια”, τεύχος 57-58, των εκδόσεων “Στοχαστής”). Σε αυτή την “τράπεζα που τρομάζει”, κατά την έκφραση της Λιμπερασιόν, ανέθεσαν διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις, μετά το 1998, σημαντικό μέρος της διαχείρισης του ελληνικού χρέους και της εμπιστεύτηκαν το μέλλον του ελληνικού λαού.


“Η Γκόλντμαν Ζακς είναι παντού”
H φράση ανήκει στον Ματ Ταιμπι, ερευνητή δημοσιογράφο, που υπογράφει μια μεγάλη έρευνα για την Γκόλντμαν στο περιοδικό Rolling Stone. H μέθοδος της Φίρμας είναι ο … εισοδισμός, τόσο επιτυχής που η τράπεζα απέκτησε και δεύτερο παρατσούκλι, αφού την ονομάζουν και “κυβέρνηση Ζακς”. Επιλέγει στελέχη της, τα κάνει εκατομμυριούχους και μετά τους …,βρίσκει δουλειά στις κεντρικότερες θέσεις του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Ιδού μερικά από τα αστέρια του διεθνούς δικτύου της:


Mario Draghi
Υπεύθυνος ιδιωτικοποιήσεων στην Ιταλία (1991-2001), αντιπρόεδρος Ευρώπης της Goldman Sachs (2001-2006), Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Ιταλίας, υποψήφιος για τη θέση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας


Otmar Issing
Επικεφαλής οικονομολόγος και αρχιτέκτονας της νομισματικής στρατηγικής της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας (1998-06), διεθνής σύμβουλος της Goldman Sachs, Πρόεδρος του Center for Financial Studies στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης. Με πρόσφατο άρθρο του στους Financial Times συγχαίρει τους Ευρωπαίους ηγέτες για τη σθεναρή αντίστασή τους στην καταστροφική, όπως την χαρακτηρίζει, ιδέα μιας ευρωπαϊκής βοήθειας στην Ελλάδα. Η εφημερίδα αναφέρει όλες τις ιδιότητες του αρθρογράφου, πλην αυτής του συμβούλου της Goldman Sachs.


Lloyd Blankfein
Πρόεδρος και Γενικός Διευθυντής της Goldman Sachs. Ο χειρότερος Πρόεδρος και Γενικός Διευθυντής του 2009 κατά το Forbes, πρόσωπο της χρονιάς κατά τους Financial Times. Ετήσια αμοιβή 53 εκατομμύρια δολλάρια.


Henry Paulson
Μετά από 30 χρόνια στη Φίρμα, έγινε Υπουργός Οικονομικών του Μπους.


Lawrence Summers
Σύμβουλος του Κλίντον, του Μπους και του Ομπάμα. Αρχιτέκτονας της φιλελευθεροποίησης του χρηματοπιστωτικού τομέα. Προστατευόμενος του Ρούμπιν, βετεράνου της Φίρμας


Dan Jester
Στην κυβέρνηση Ομπάμα. Αναμείχθηκε στη διάσωση της ΑΙG, όπου ένα μεγάλο μέρος από το κεφάλαιο που δαπανήθηκε κατέληξε στην Goldman Sachs


Η επιχείρηση “Χρεωκοπία της Ελλάδας”
To 1998 η ελληνική κυβέρνηση έθεσε ως κύρια επιδίωξη την ένταξη στην ΟΝΕ. Τα νούμερα δεν έβγαιναν. Η Αθήνα θα μπορούσε ίσως να περιορίσει τη φοροδιαφυγή των μεσαίων-ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων που δεν συνηθίζουν να πληρώνουν φόρους, αφήνοντας την στήριξη του κράτους στους μισθωτούς και συνταξιούχους (που ταυτόχρονα κατηγορούν ως ανεπρόκοπους). Θα μπορούσε να περιορίσει την παραοικονομία ή το κόστος της διαφθοράς. Θα μπορούσε να σκεφτεί άλλες αναπτυξιακές στρατηγικές. Προτίμησε τον εύκολο, αν και πανάκριβο, δρόμο, το μασκάρεμα του χρέους. Για να το κάνει απευθύνθηκε, σύμφωνα με τους New York Times και τη Wall Street Journal, στη διαβόητη Goldman Sachs. Για τη συνεργασία αυτή την εγκαλεί τώρα και ζητά να πληροφορηθεί τι έγινε η Κομισιόν. Γράφει σε μια έρευνά του το γαλλικό Μαριάν:
“Για την πιο μεγάλη τράπεζα του κόσμου, η πατρίδα της δημοκρατίας μετετράπη σε αγελάδα προς άρμεγμα…¨Όταν ο Γκάρυ Κον προσγειώνεται στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, το 2001, οι έλληνες αξιωματούχοι τον περιμένουν όπως τον Μεσσία…O Κώστας Σημίτης αποφασίζει να βάλει τον λύκο μέσα στο μαντρί”. H Γκόλντμαν Σαχς, γράφει το περιοδικό, “διαφθείρει” την ελληνική κυβέρνηση “πείθοντάς” την ότι μπορεί με τα προϊόντα της να χρηματοδοτεί τις δαπάνες της. Η Γκόλντμαν βγάζει 300 εκατομμύρια δολλάρια, για να κρύψει η ελληνική κυβέρνηση, όλο κι όλο, ένα δάνειο ενός δις. 30% εις βάρος του ελληνικού δημοσίου πάει το νταβατζηλίκι. Ο οίκος αξιολόγησης Μούντις καλύπτει την επιχείρηση αξιολογώντας με άριστα την Ελλάδα. Η ατιμωρησία οδηγεί σε μονιμοποίηση των πρακτικών. Το τελευταίο από αυτά τα προϊόντα είναι ο “Titlospe”, δάνειο 5,3 δις το 2009.
Με τη μέθοδο αυτή, η Αθήνα χρησιμοποίησε διάφορα δομημένα προϊόντα για να κρύψει το πραγματικό ύψος του χρέους επιτρέποντας στην Ελλάδα να εκπληρώσει τεχνικά, όχι όμως και ουσιαστικά, τα κριτήρια του Μάαστριχτ, πρακτική που άρχισε το 1998 και συνεχίστηκε μέχρι τις αρχές του 2009. Η Γκόλντμαν, η Εθνική Τράπεζα και η ελληνική κυβέρνηση δημιούργησαν ένα “νεφέλωμα” διεθνών εταιρειών που ειδικεύτηκαν στην αγοραπωλησία ελληνικών τίτλων μετασχηματισμένων σε ιδιόμορφα, δομημένα προϊόντα.


¨Όλα ήταν νόμιμα, υποστηρίζεται σήμερα. Και τα δάνεια στους άστεγους που ανατίναξαν το τραπεζικό σύστημα νόμιμα ήταν, δεν ήταν όμως προς το δημόσιο συμφέρον. H φούσκα που δημιουργήθηκε είναι αυτή ακριβώς που σκάει σήμερα στα μούτρα μας, έχοντας οδηγήσει το ελληνικό κράτος στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
Η Κομισιόν πάντως δεν έχει πεισθεί για τη νομιμότητα ορισμένων από τις διαδικασίες αυτές. ¨Ενα από τα συνηθέστερα κόλπα της Γκόλντμαν είναι η έκδοση χρεωγράφων σε άλλο νόμισμα από μια χώρα και η εν συνεχεία χρήση swaps για κάλυψη από αλλαγές ισοτιμιών. Το κόλπο, που υποπτεύεται η Κομισιόν ότι έγινε και εξετάζει τη νομιμότητά του, αρχίζει από κει και πέρα, με την αυθαίρετη αλλαγή από την κυβέρνηση και την κεντρική τράπεζα της ισοτιμίας, χωρίς να το ανακοινώσει σε κανένα, σύμφωνα με το γαλλικό ρεπορτάζ. Με τον τρόπο αυτό, βελτιώνει την αξία του χρέους. Η δεύτερη μέθοδος είναι η πρόβλεψη μελλοντικών εξόδων. Σύμφωνα με τη Λιμπερασιόν, η Γκόλντμαν πρότεινε στην κυβέρνηση της ΝΔ να προεξοφλήσει έσοδα των αεροδρομίων, “μειώνοντας” λογιστικά το χρέος κατά 0,5% του ΑΕΠ. Για την ωραία αυτή συμβουλή, ένα ακόμα λογιστικό τρικ, το ελληνικό κράτος πλήρωσε ένα ποσό 200-300 εκατομμυρίων ευρώ.


Τα ήξεραν
Το γεγονός ότι και άλλες ευρωπαϊκές χώρες προσέτρεξαν στη “δημιουργική λογιστική”, σε νομότυπες απάτες, δεν απαλλάσσει τους ¨Ελληνες ιθύνοντες των ευθυνών τους, δείχνει όμως τον βαθμό διάβρωσης και εξάρτησης και άλλων Ευρωπαίων. Είναι πολύ δύσκολο επίσης να πιστέψουμε ότι Βρυξέλλες, Παρίσι και Φρανκφούρτη δεν ήξεραν και δεν άφησαν να γίνουν όλα αυτά, προφανώς αποβλέποντας σε μεγάλα πολιτικά-οικονομικά οφέλη. Η Φρανκφούρτη παίρνει κάθε χρόνο λεπτομερείς εκθέσεις της Τράπεζας της Ελλάδας. Γνωρίζει ακριβώς πόσο είναι το χρέος. Το ξέρανε και το Νοέμβριο, όταν η κυβέρνηση τους ανακοίνωσε ότι είναι διπλάσιο, όπως το ήξεραν και οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης και οι τράπεζες, κάνανε όμως τους έκπληκτους. Η ευθύνη είναι μοιρασμένη, αλλά οι ¨Ελληνες θα πληρώσουν τη νύφη.
 Η υπόθεση δείχνει επίσης πόσο η Ευρώπη είναι υπονομευμένη εκ των έσω, αφού αναθέτει σε αμερικανικές τράπεζες τη διαχείριση των πιο σημαντικών πτυχών και ευάλωτων σημείων των οικονομικών της (όπως κάνει άλλωστε και στους τομείς προσωπικών δεδομένων, περιλαμβανομένων των τραπεζικών λογαριασμών και κάθε άλλης πληροφορίας που μεταφέρει στις αμερικανικές υπηρεσίες, δήθεν για την τρομοκρατία). Πρόσφατα, ο ευρωβουλευτής Νίκος Χουντής αποκάλυψε με ερώτησή του την αναγνώριση, σε κανονισμό της Κομισιόν, του ρόλου των τριων κυρίως αμερικανικών οίκων αξιολόγησης, την ίδια στιγμή που το αμερικανικό Κονγκρέσο τους καλεί να δώσουν εξηγήσεις!
Η Ελλάδα έκρυψε με τον τρόπο αυτό τα προβλήματα κάτω από το χαλί, ώσπου, στις αρχές του 2009, άρχισαν να έρχονται οι πληροφορίες από τη Γερμανία για κίνδυνο χρεωκοπίας της Ελλάδας (σχετικά δημοσιεύματα του Σπήγκελ και άρθρο του Κώστα Σημίτη στην Ημερησία). Τον Σεπτέμβριο 2009, με πρωτοβουλία της Γκόλντμαν και μεσολαβητή την εταιρεία Markit, συγκροτείται κονσόρτσιουμ 12 τραπεζών που δημιουργεί ειδικό ίντεξ στην αγορά CDS για την κάλυψη αυξημένου ρίσκου του χρέους Ελλάδας, Ισπανίας και Πορτογαλίας, εν αναμονή του κερδοσκοπικού παιχνιδιού (iTraxxSovX Western Europe). Πρόκειται κατ'ουσίαν για στοίχημα στη χρεωκοπία των τριων κρατών, που στήνει ο σύμβουλός μας.
H Goldman γνωρίζει άριστα όλες τις πτυχές του ελληνικού χρέους. Γνωρίζει επίσης τι πρόκειται να γίνει, αφού η ίδια το ετοιμάζει. Τι κάνει; Περιμένει να περάσει ένας μήνας από τις εκλογές, να συνειδητοποιήσει η νέα κυβέρνηση το πρόβλημα που αντιμετωπίζει και στέλνει, σύμφωνα με τη Λιμπερασιόν, αντιπροσωπεία τραπεζιτών στην Αθήνα, υπό το Νο 2 της τράπεζας Γκάρι Κον. Γίνονται δύο συναντήσεις (έχουν γίνει και αρκετές άλλες στο εξωτερικό). Mία στο Υπουργείο Οικονομικών και μία στο ξενοδοχείο “Πεντελικόν” της Κηφισιάς. Προτείνουν ένα ακόμα χαριτωμένο προϊόν τους, σχεδιασμένο να στείλει στο μέλλον το κόστος του ΕΣΥ. Λίγο πριν σπρώξουν την Ελλάδα στην Καιάδα, ετοιμάζονται να της αρπάξουν κάτι ακόμα.


Η τελική επίθεση
Τον Δεκέμβριο, η επίθεση αρχίζει μέσω των οίκων αξιολόγησης που υποβαθμίζουν την ελληνική πιστοληπτική ικανότητα, παρόλο που γνώριζαν μια χαρά εδώ και καιρό την πραγματική κατάσταση. Η ελληνική αξιοπιστία πλήττεται από παντού. H Goldman εξακολουθεί πάντως να βγάζει ένα “σκασμό λεφτά”, όπως με την έκδοση του δανείου της 25.1.2010. Ενώ συνεχίζει να κερδίζει από τη διαχείριση του χρέους, δεν περιμένει ούτε μια μέρα από την πώληση του δανείου και ξαναχτυπάει την Ελλάδα μέσω των Financial Times, προνομιακού εκφραστή και του Σίτι και της Κομισιόν (τέτοια είναι τα ευρωπαϊκά χάλια). Παίζοντας έτσι διπλό παιχνίδι και εις βάρος της Ελλάδας, και εις βάρος των άλλων πελατών της, αγοραστών του τελευταίου δανείου, που βλέπουν τα ελληνικά επιτόκια και spread να εκτινάσσονται αμέσως μετά.
Η λονδρέζικη εφημερίδα γράφει ότι η Αθήνα θέλει να δανειστεί από την Κίνα μέσω της Γκόλντμαν. Το δημοσίευμα προκαλεί αμέσως αύξηση του πρίμιουμ για το χρέος. Κανείς δεν πιστεύει ότι η εφημερίδα μπορούσε να δημοσιεύσει τέτοια είδηση, χωρίς να την επιβεβαιώσουν από την Γκόλντμαν. Κατ’ άλλους την είδηση την έδωσε η ίδια η Γκόλντμαν όταν πληροφορήθηκε (άραγε από ποιόν;) ότι ο Γ. Παπανδρέου σκέφτεται να προχωρήσει σε διακρατική συμφωνία με την Κίνα προκειμένου οι Ασιάτες της Cosco που έχουν πάρει το λιμάνι του Πειραιά να αναλάβουν ένα σημαντικό κομμάτι του δανεισμού της χώρας. Η τράπεζα δεν περιορίζεται φυσικά στα κέρδη από το ελληνικό χρέος. Κερδοσκοπεί αμέσως κατά του ευρώ, πιστή στην αρχή “αγοράζουμε στη φήμη και πουλάμε στο γεγονός”. Μεταξύ 26.1 και 2.2 οι αμερικανικές επενδυτικές τράπεζες και τα χετζ φαντ, μεταξύ των οποίων και η Γκόλντμαν, ρευστοποιούν συμβόλαια αξίας 5,5 δισεκατομμυρίων ευρώ, περισσότερα από τον Σεπτέμβρη του 2008, στο απόγειο της οικονομικής κρίσης.
Από την αγορά CDS, παίζοντας δηλαδή τη χρεωκοπία της Ελλάδας, η Γκόλνtμαν υπολογίζεται ότι κέρδισε ένα έως τρια δισεκατομμύρια δολλάρια. Οι χρηματιστές της Γουώλ Στρητ σφυρίζουν αδιάφορα, δηλώνοντας στους δημοσιογράφους: “η δουλειά μας είναι να βγάζουμε λεφτά, όχι να σκεφτόμαστε τι θα συμβεί στους ¨Ελληνες πολίτες, δεν υπάρχει εξάλλου νόμος που να απαγορεύει να εκμεταλλευτείς τον μαλάκα” (δήλωση του Αμίτ Σαρκάρ, επικεφαλής αμερικανικού επενδυτικού ταμείου, Μαριαν, 20.2.2010)


Το διακύβευμα: υποδούλωση Ελλάδας, υποδούλωση Ευρώπης
Η Ελλάδα γίνεται προνομιακή δίοδος για τον έλεγχο της Ευρώπης και την εξασθένηση του ευρώ, προτού το ευρωπαϊκό νόμισμα καταστεί κύριο αποθεματικό. Επιδιώκεται επίσης να γίνει το νέο υπόδειγμα μιας Ευρώπης χωρίς κοινωνικό κράτος. Μέρκελ και Σαρκοζί άρχισαν να καταλαβαίνουν μόλις αυτό τον μήνα τι συμβαίνει και τις συνέπειες για την Ευρώπη και παραμένουν βασικά αμήχανοι, παρόλο που έχουν εύκολες λύσεις, που περιγράφουν αρκετά έντυπα, όπως έκδοση ευρωομολόγων ή αγορά από την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα του ελληνικού χρέους, που θα τσάκιζε τα πόδια των κερδοσκόπων και θα τους ανάγκαζε να ξανασκεφτούν πολλές φορές πριν ξαναεπιτεθούν.
Βερολίνο όμως και Παρίσι παραμενουν δέσμιοι της ιδεολογίας και της αρχιτεκτονικής του ευρώ που τους εμποδίζει να αντιδράσουν με άλλο τρόπο, εκτός από το να απαιτούν περίπου την αυτοκτονία της ελληνικής κοινωνίας. Η Ευρώπη είναι εκ των ένδον υπονομευμένη, όπως αποδεικνύει η δραστηριότητα κατά της Ελλάδας της Ντώυτσε Μπανκ, της PNB Paribas, της Σοσιετέ Ζενεράλ και των ελβετικών τραπεζών στην αγορά CDS, αλλά και η στάση των αρμοδίων της Κομισιόν, των “ευρωπαίων ηλιθίων”, όπως τους αποκαλούν οι Γάλλοι. Η “παγκοσμιοποίηση” είναι φτιαγμένη από και για τους Αγγλοσάξωνες. ¨Οσο για το ελληνικό ζήτημα μοιάζει για ορισμένα τουλάχιστο γαλλικά έντυπα μια μάχη μεταξύ δημοκρατίας και ολοκληρωτισμού, όπως υποδεικνύει η Λιμπερασιόν δημοσιεύοντας, δίπλα-δίπλα, τη φωτογραφία της Βουλής των Ελλήνων και του ουρανοξύστη Goldman Sachs, της μεγαλύτερης τράπεζας του κόσμου που χρησιμοποιεί όλη της τη δύναμη εναντίον μιας μικρής ευρωπαϊκής χώρας.

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος:  http://konstantakopoulos.blogspot.com/
Δημοσιεύτηκε στο Kόσμος του Επενδυτή, 27.2.2010