Bασιλιάδες και Βασίλισσες, άλογα και πιόνια στις μικρές και μεγάλες σκακιέρες του Αμερικανισμού

ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΙΣΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΟΥ

γράφει ο Κώστας Λάμπος

Είναι προφανές πως η προχθεσινή απόφαση του Συμβουλίου των χωρών της Ευρωζώνης, για δήθεν ευρωπαϊκή υποστήριξη της Ελλάδας με εγγυητή το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δεν είναι μια προσωρινή ανακωχή στον πόλεμο μεταξύ του αμυνόμενου Ευρώ και του επιτιθέμενου Δολαρίου, μεταξύ δηλαδή του επιτιθέμενου αμερικανισμού με μάσκα τις «αγορές που διψούν για αίμα», το αναισθητικό των αμερικάνικων «οίκων αξιολόγησης» και το σιδερένιο βραχίονα των κερδοσκοπικών Hedge Funds από τη μιά μεριά και της παραπαίουσας στη δίνη των εθνικών ανταγωνισμών Ευρωπαϊκής Ένωσης από την άλλη, αλλά μια καθαρή νίκη του αμερικανισμού(1) , ή διαφορετικά διατυπωμένο, μια συντριπτική ήττα των Λαών της Ευρώπης και του οράματός τους για μια Ευρωπαϊκή Ένωση που θα εγγυηθεί τα συμφέροντά τους και το κοινό μέλλον τους.

Προφανές είναι επίσης, πως η Ελλάδα στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής επίθεσης του αμερικανισμού δεν είναι παρά το «πρώτο πιάτο», το ορεκτικό. Το κυρίως γεύμα θα έχει «πολλούς γύρους», πολλά πιάτα και ποικιλία εδεσμάτων με επιδόρπιο τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προϋπόθεση ικανή και αναγκαία για την προώθηση των σχεδίων του αμερικανισμού για την παγκόσμια ηγεμονία.

Με δεδομένο όμως το γεγονός πως η κυρίαρχη άποψη, σε όλα τα όργανα της λεγόμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ζώνης του Ευρώ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στις περισσότερες χώρες της Ένωσης, αλλά και κύρια στους Λαούς των χωρών της ΕΕ, ήταν και παραμένει πως το πρόβλημα της Ελλάδας, που δεν είναι μόνο της Ελλάδας, αλλά και πολλών άλλων χωρών της ΕΕ και συνεπώς ήταν, είναι και παραμένει πρόβλημα της ΕΕ και του κοινού νομίσματος του Ευρώ, οπότε και η λύση θα έπρεπε να είναι υπόθεση της ΕΕ και κύρια της Ζώνης του Ευρώ και γι’ αυτό το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα έπρεπε να μείνει έξω και μακριά από κάθε λύση αυτού του εσωτερικού, του οικογενειακού προβλήματος, ζητούμενο είναι πως και γιατί τελικά το ΔΝΤ βρέθηκε στην κορυφή του τραπεζιού, όπου θα γίνει το «μεγάλο φαγοπότι»;

Την απάντηση θα πρέπει λογικά και με πολιτικό σκεπτικό να την αναζητήσουμε στο άλλο δεδομένο που διαμορφώθηκε από δυό εξαιρέσεις που από την αρχή αναγνώρισαν ρόλο στο ΔΝΤ για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Η πρώτη εξαίρεση ήταν αυτή της καγκελαρίου Μέρκελ η οποία από την αρχή αρνήθηκε την ευρωπαϊκότητα του ελληνικού προβλήματος και συνεπώς την ευρωπαϊκότητα της λύσης του και απερίφραστα ζήτησε την παραπομπή της Ελλάδας στο ΔΝΤ, χειραγωγώντας μάλιστα με ανάλογο ναζιστικό τρόπο και τη γερμανική και σ’ ένα βαθμό, την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια κοινή γνώμη. Η δεύτερη εξαίρεση ήταν η εμφάνιση του ΔΝΤ, από τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, το Γεώργιο Α. Παπανδρέου, ως «απειλή» εναλλακτικής λύσης, για την περίπτωση που η ευρωπαϊκή οικογένειά του αρνούνταν την ηθική και θεσμική υποχρέωσή της να αντιμετωπίσει στα δικά της πλαίσια ένα δικό της πρόβλημα. Αυτή η «λογική» έδινε αφορμή για την αποευρωπαϊκοποίηση του προβλήματος και την υποβάθμισή του σε καθαρά ελληνικό πρόβλημα και από την άλλη έδινε ηθικό έρεισμα στον αμερικανισμό και στο όργανό του, το ΔΝΤ, να διεκδικούν στα ευρωπαϊκά πράγματα ρόλο, αφού «η ίδια η Ελλάδα», δια του πρωθυπουργού της θέτει τέτοιο ζήτημα και μάλιστα αποδέχεται στο κορύφωμα της σχετικής κρίσης πρόσκληση του πλανητάρχη για συζήτηση και μάλιστα «στο Οβάλ Γραφείο!!!» του προβλήματος, ως προβλήματος της Ελλάδας, η οποία συνάντηση μάλιστα έκλεισε με ευχαριστίες του Παπανδρέου και δήλωση του Ομπάμα για υποστήριξη της Ελλάδας για να βγει από την κρίση, δήλωση που θα μπορούσε να εκληφθεί και από άλλες χώρες της ΕΕ και του Ευρώ, ως ευκαιρία στην περίπτωση που αντιμετωπιστούν ως απόκληροι από την ευρωπαϊκή οικογένειά τους και η οποία προφανώς καλλιεργεί σε κάποιους αχυράνθρωπους πολιτικούς και στους «πάντα ευκολόπιστους και πάντα προδομένους» Λαούς αίσθημα και σχέσεις προστάτη και προστατευόμενου.

Πολλοί «αναλυτές» αποδίδουν τη στάση της Μέρκελ στην αγωνία της να διατηρηθεί στην εξουσία πράγμα που υποτίθεται θα επηρεασθεί από τις επικείμενες εκλογές στο κρατίδιο της Βάδης-Βυρτεμβέργης, αγωνία όμως και επιλογή που δεν τη συμμερίζονται πολλοί μέσα στο ίδιο το κόμμα της, με κορυφαίο τον υπουργό οικονομικών της κυβέρνησής της τον Βόλφγκαν Σόϊμπλε. Άλλοι πάλι εγχώριοι «αναλυτές» αποδίδουν την επιλογή Παπανδρέου να εμπλέξει στα ευρωπαϊκά πράγματα το ΔΝΤ στην αγωνία του να μην πτωχεύσει η χώρα του. Ερμηνεία όμως που δεν αντέχει λογικά και ιστορικά, γιατί είναι γνωστό πως όπου αναγνωρίζεται και παραχωρείται ρόλος στο ΔΝΤ η λεηλασία των χωρών, η καταπτώχευση των Λαών και η πρόσδεση στο έρμα των δορυφόρων του αμερικανισμού είναι το μόνο βέβαιο αποτέλεσμα.

Το τελικό ερώτημα λοιπόν είναι γιατί έγιναν όλα αυτά με τον τρόπο που έγιναν για να έχουμε το αποτέλεσμα που έχουμε, για να έχουμε δηλαδή το ΔΝΤ, το μακρύ χέρι του αμερικανισμού επόπτη και συνδιαχειριστή της Ευρωζώνης και των επιμέρους οικονομιών των χωρών της Ευρωζώνης; Δεν είμαστε στο μυαλό της Μέρκελ και του Παπανδρέου για να γνωρίζουμε τι σκέπτονται και τι σχεδιάζουν. Δεν είμαστε επίσης αφελείς οπαδοί για να πιστεύουμε ότι παραμύθι μας σερβίρουν και τέλος δεν είμαστε προκατειλημμένοι οπαδοί συνωμοσιολογικών σεναρίων. Και επειδή γνωρίζουμε πως οι πολιτικές αποφάσεις υπαγορεύονται από ιδιοτελή, κομματικά, ταξικά και εθνικά συμφέροντα, γι’ αυτό θα προσπαθήσουμε να αποκρυπτογραφήσουμε τη συγκεκριμένη πολιτική με υποθέσεις εργασίας την ορθότητα, ή τη σφαλερότητα των οποίων θα επιβεβαιώσουν οι μελλοντικές εξελίξεις.

Πρώτη υπόθεση εργασίας : Η συγκεκριμένη ΕΕ που διαμορφώθηκε, ερήμην και σε βάρος των ευρωπαϊκών Λαών, από το ευρωπαϊκό και το αμερικανικό Κεφάλαιο στην Ευρώπη με πρωταγωνιστή τη Γερμανία και τη Γαλλία και υπό την εποπτεία των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής, ως ανάχωμα της όποιας οικονομικής επιρροής του σοβιετικού μπλοκ στις ευρωπαϊκές χώρες, ολοκλήρωσε την αποστολή της και έφτασε τα όριά της. Η παραπέρα διατήρηση της ΕΕ ως συνασπισμού Κεφαλαίων απαιτεί την αποαμερικανοποίησή της και τη στενότερη συνεργασία της με τη Ρωσία, η οποία από τα πράγματα αποτελεί την αποκλειστική φτηνή ενεργειακή πηγή της, πράγμα όμως που θα έβαζε οριστικά τέρμα στα σχέδια του αμερικανισμού για την παγκόσμια ηγεμονία, οπότε λογικά θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε πως ο αμερικανισμός έχει κάθε λόγο να διαλύσει την ΕΕ με τέτοιο τρόπο που θα αποτρέπει είτε μια στενότερη συνεργασία με τη Ρωσία, είτε έναν, υπό την πίεση των αναγκών και των Ευρωπαϊκών Λαών, αντικαπιταλιστικό αναπροσανατολισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα την έθετε σε τροχιά φυγής προς τα εμπρός και θα την αναβάθμιζε σε ηγέτη της ανθρωπότητας για ένα καλύτερο μέλλον που θα έβαζε τέρμα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Το γεγονός της γερμανικής διαφοροποίησης στην προσέγγιση του τρέχοντος ευρωπαϊκού προβλήματος υπέρ μιάς δια του ΔΝΤ αμερικανοελεγχόμενης λύσης, θα μπορούσε να είναι και το αποτέλεσμα μιας σιωπηρής ή ρητής συμφωνίας μεταξύ αμερικανισμού και νεοναζιστικού γερμανισμού να διαλυθεί η ΕΕ και στα ερείπια της ο γερμανισμός να λειτουργήσει ως ο ευρωπαϊκός πόλος του αμερικανισμού για την παγκόσμια συγκυριαρχία.

Δεύτερη υπόθεση εργασίας : Τα βαλκάνια ήταν, λόγω της γεωπολιτικής σημασίας τους, πάντα ένας άσβεστος πόθος μα κι’ ένας ενοχλητικός πονοκέφαλος για τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές και υποϊμπεριαλισρτικές δυνάμεις της ευρύτερης περιοχής και για τους επίδοξους παγκόσμιους ηγεμόνες. Ο αμερικανισμός δεν θα ήθελε σε καμιά περίπτωση τα Βαλκάνια να βρίσκονται υπό τη επιρροή μη ελεγχόμενων ευρωπαϊκών δυνάμεων, προφανώς δεν θα ήθελε να βρίσκονται και υπό την επιρροή της Ρωσίας και της ισλαμικής Τουρκίας, γι’ αυτό φρόντισε με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας να τα διασπάσει παραχωρώντας τα δυτικά Βαλκάνια στη Γερμανία. Το αν για τα ανατολικά Βαλκάνια ο αμερικανισμός επιζητεί να εγκαταστήσει ως τοποτηρητή του μια «Γερμανία των Βαλκανίων» και το εάν ο Γεώργιος Παπανδρέου «φιλοδοξεί» να γίνει ο εκφραστής μιάς τέτοιας «Μεγάλης Ιδέας», αυτού του «οράματος» του ελληνικού πλιατσικοκαπιταλισμού, της λεγόμενης «ελληνικής ορογένειας των ΕΠΑ», του George Soros και του «Φαναρίου», αυτό αργά ή γρήγορα θα φανεί. Η άποψή μου είναι πως μια τέτοια φιλοδοξία δεν ταιριάζει ούτε στην οικογενειακή του ιστορία, όποιες επιφυλάξεις κι’ αν διατηρεί κανείς γι’ αυτήν, αλλά και στην προσωπική του «αποστολή» ως πρωθυπουργού της Ελλάδας, προέδρου του ΠΑΣΟΚ και προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, όποιες επιφυλάξεις κι’ αν έχει κανείς με όλα αυτά ως έννοιες και ως πραγματικότητες.

Τρίτη υπόθεση εργασίας : Αν και για να επαληθευτούν οι δυό προηγούμενες υποθέσεις εργασίας είναι προφανές ότι θα πρέπει τόσο τα Βαλκάνια, όσο και η Ευρώπη να ξαναγυρίσουν πίσω στη «χρυσή εποχή των κανονιών», των γαλλογερμανικών και των λοιπών συναρτώμενων εθνικών συγκρούσεων, που θα γκρεμίσουν όσα στο μεταξύ και με τεράστιες θυσίες των βαλκανικών και ευρωπαϊκών Λαών χτίστηκαν, για να μπορεί ένα νέο «Σχέδιο Χ-Μάρσαλ-Ομπάμα» «να μας ξανασώσει» και να «επανοικοδομήσει» την Ευρώπη για να σωθούν οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής και τα σχέδια για την παγκόσμια αμερικανική ηγεμονία, η οποία στην ουσία της δεν είναι τίποτα λιγότερο από την ολοκλήρωση της παγκόσμιας και ολοκληρωτικής δικτατορίας του Κεφάλαιου πάνω στην Εργασία και στην εργαζόμενη ανθρωπότητα. Όποιος τελικά δεν ερμηνεύει τα πράγματα και τις τρέχουσες ευρωπαϊκές και παγκόσμιες εξελίξεις από την οπτική γωνιά της παγκόσμιας βασικής, της κύριας αντίθεσης μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας είναι φυσικό να μην κατανοεί σωστά και τις δευτερεύουσες αντιθέσεις τόσο μεταξύ εθνικών και υπερεθνικών Κεφαλαίων, μεταξύ «εθνικών» και περιφερειακών πολιτικών και συνεπώς μεταξύ τοπικών, εθνικών, περιφερειακών και ηγεμονικών στρατηγικών. Όποιος ερμηνεύει την τρέχουσα «κρίση του καπιταλισμού» σαν κατάρα της θεάς αγοράς, ή σαν αποτέλεσμα της κακής διαχείρισης των αχυράνθρωπων πολιτικών και των Golden Boys είναι φυσικό να παραγνωρίζει τον κυρίαρχο ρόλο του Κεφαλαίου σε συνθήκες καπιταλισμού, να αθωώνει τα εγκλήματα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης του Κεφαλαίου κατά της Φύσης και της εργαζόμενης ανθρωπότητας και να περιμένει σωτηρία από κάποιο κακοποιό μεσσία.

Όσοι τέλος δεν αντιλαμβάνονται τη σημερινή πραγματικότητα από την πλευρά των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και τις τεράστιες δυνατότητες που προσφέρουν στην εργαζόμενη ανθρωπότητα οι σύγχρονες επιστήμες και τεχνολογίες για την κατάργηση του καπιταλισμού, τη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου και την διαμόρφωση ενός Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού, στα πλαίσια της «ενιαίας κοινωνικοποιημένης ανθρωπότητας», θα συμμετέχουν, ως Γερμανοί εναντίον Ελλήνων, ως υψηλόμισθες συντεχνίες εναντίων των χαμηλόμισθων, ως εργαζόμενοι εναντίον ανέργων και ως νόμιμοι ιθαγενείς εναντίον «λαθρομεταναστών, αλλά και ως πιστοί εναντίων απίστων, οπότε, ως άπαντες άπιστοι θα συμμετέχουμε ως κομπάρσοι στο παιχνίδι του Κεφάλαιου και θα αλληλοκατασπαρασσόμαστε στα μικρά και στα μεγάλα Κολοσσαία, ως πιόνια στις μικρές και στις μεγάλες σκακιέρες (2) του αμερικανισμού και των «πρόθυμων συμμάχων» του.

Αυτές είναι μερικές σκέψεις που γεννήθηκαν με αφορμή τη διαπίστωση του Κλαούζεβιτς πως αφού στα εξουσιαστικά-εκμεταλλευτικά συστήματα «ο πόλεμος δεν είναι παρά η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα», τότε και η πολιτική του παγκοσμιοποιημένου Κεφαλαίου, με αιχμή τον αμερικανισμό, δεν μπορεί παρά να είναι η συνέχιση του πολέμου με βρώμικα και καταστροφικά μέσα. Αναμφίβολα το παγκόσμιο ιστορικό γίγνεσθαι είναι ένα απειροπαραγοντικό φαινόμενο και η ιστορία διδάσκει πως δεν είναι η πρώτη φορά που δυνάστες και επίδοξοι παγκόσμιοι ηγεμόνες έκαναν σχέδια παγκόσμιας ηγεμονίας, κατάστρεψαν πολιτισμούς ολόκληρους και γύρισαν την ανθρωπότητα μερικά βήματα πίσω στη βαρβαρότητα, αλλά τελικά σαρώθηκαν σαν χάρτινοι πύργοι από το θυμό της ιστορίας και την οργή των Λαών.

Τι θα συμβεί στην τρέχουσα περίοδο δεν μπορεί κανείς να το προβλέψει, ούτε και οι ίδιοι οι αρχιτέκτονες της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Την απάντηση θα τη δώσει βέβαια η ιστορία, η αυριανή ιστορία της ΕΕ και της Ευρωζώνης, της Ελλάδας και των Βαλκανίων, των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής και των άλλων χωρών του πλανήτη, η οποία, όπως πάντα, θα είναι είτε ιστορία της νίκης των αντιδραστικών εξουσιών που οδηγούν στη βαρβαρότητα, είτε θα είναι η ιστορία της νίκης των Λαών που θα οδηγήσει την ανθρωπότητα ένα ακόμα βήμα προς την πρόοδο και τον Πολιτισμό. Σήμερα περισσότερο από κάθε προηγούμενη περίοδο της ιστορίας οι Λαοί, η εργαζόμενη ανθρωπότητα, οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού έχουν και τις εμπειρίες, και τη γνώση και το όραμα για ένα καλύτερο αντικαπιταλιστικό, αντεξουσιαστικό και δημιουργικό κόσμο, γι’ αυτό και μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι πως τελικά αξιοποιώντας αυτούς τους παράγοντες θα τα καταφέρουμε να σπάσουμε όλες τις αλυσίδες και να περάσουμε σε συνθήκες μιάς Νέας Ελευθερίας και ενός Νέου Διαφωτισμού που θα μας οδηγήσει σε ένα Νέο Ανθρωπισμό, στον Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό.

*

Υστερόγραφο 1: Όσο για το Γιώργο Παπανδρέου που (πιστεύω ειλικρινά) προσπαθεί να κάνει την κρίση ευκαιρία , μπορώ να ομολογήσω πως η Ελλάδα είναι τυχερή που, αυτή την κρίσιμη στιγμή, που "τα όρνεα κρώζουν" πάνω από το ταλαιπωρημένο κορμί της, που τον έχει πρωθυπουργό, γιατί κατάφερε (;) να μην την κατασπαράξουν τώρα. Όσο όμως το χτικιό της Ελλάδας, τα κυκλώματα της λαμογιάς, η διψασμένη για εξουσία και πλούτο κομματική νομενκλατούρα, οι αχυράνθρωποι πολιτικοί και οικονομικοί αντζέντηδες των εμπόρων όπλων, φαρμάκων, ναυπηγείων, ενέργειας, τηλεπικοινωνιών, νησιών και της πατρίδας της ίδιας ασκούν άμεσα ή έμμεσα πολιτική ως υπουργοί, κομισάριοι και σύμβουλοι και όσο η συμμορία των κρατικοδίαιτων "βιομηχάνων" και εμπόρων θα "στηρίζουν" την πολιτική του για την έμμεση φορολογία και για την άμεση εξαθλίωση των εργαζόμενων και των συνταξιούχων, αλλά και όσο το μουλατείο της λεγόμενης ορθόδοξης αγυρτείας θα διατηρεί αλώβητη την τεράστια περιουσία του έθνους και θα φοροαπαλλάσσεται για να προσφέρει τάχα συσσίτια στους φτωχούς, σάπια κοτόπουλα στους πάσχοντες συνανθρώπους μας και ελπίδα για παραδεισένια «μετά θάνατο ζωή», στους απελπισμένους, τόσο το όραμά του για "καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο" θα ξεφτίζει και θα αποκαλύπτει την αφέλειά του ή τη σκόπιμη παραποίηση της πραγματικότητας και σε τελική ανάλυση την εξαπάτηση του Ελληνικού Λαού.

Υστερόγραφο 2:Γι’ αυτό θα του πρότεινα, ως Έλληνας πατριώτης, ως προοδευτικός Ευρωπαίος και ως Άνθρωπος Ουμανιστής να πάψει να έχει ψευδαισθήσεις για το ρόλο του καπιταλισμού, της Αμερικής και της σημερινής αντιδραστικής ΕΕ και να στραφεί προς τους Λαούς όλου του κόσμου, αρχίζοντας από αυτόν της Ελλάδας και των χωρών της ΕΕ, μέχρι τον αμερικανικό και τους Λαούς του υπόλοιπου πλανήτη να υιοθετήσει το όραμά τους για ένα καλύτερο κόσμο της Ισότητας, της Δικαιοσύνης, της Ελευθερίας, της καθολικής Ευημερίας και της πανανθρώπινης Ειρήνης και να τους καλέσει, ως Σοσιαλιστής, αν πράγματι είναι και ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς που πράγματι είναι, να ξεσηκωθούν και να ανατρέψουν αυτό το φαύλο, το καταστροφικό και απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα, για να κάνουν το ανθρωπιστικό όραμά τους πραγματικότητα. Όλα τα άλλα εξυπηρετούν τον πολιτικαντισμό, το Κεφάλαιο και τους λοιπούς εχθρούς της εργαζόμενης ανθρωπότητας.

Υστερόγραφο 3:Τώρα όσον αφορά το «πιστόλι πάνω στο τραπέζι» θα πρέπει να προσέξεις αγαπητέ φίλε Γιώργο, γιατί σε λίγες εβδομάδες, σε λίγους μήνες, σε ένα-δυό χρόνια τα όρνεα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κερδοσκοπίας, τα όρνεα του αμερικανισμού που σε περιμένουν και πάλι στη γωνία θα σε στριμώξουν αν είσαι χωρίς τους Λαούς. Και κάτι τελευταίο. Ως δανειζόμενος θα πρέπει να γνωρίζεις πως οι τοκογλύφοι προσφέρουν συχνά στους απελπισμένους και εγκαταλειμμένους από "φίλους" χρεώστες οπισθοβόλα πιστόλια για να τους ξεφορτωθούν πριν τους δημιουργήσουν μπελάδες και τους αποκαλύψουν.


(1) Για την έννοια και τη στρατηγική του αμερικανισμού βλέπε αναλυτικά στο : Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, ΑΘΗΝΑ 2009.
(2) Για τις μικρές και τις μεγάλες σκακιέρες, βλέπε το βιβλίο ενός από τους αρχιτέκτονες του αμερικανισμού: Ζμπίγκνιεφ Μπρζεζίνσκι, Η Μεγάλη Σκακιέρα, ΛΙΒΑΝΗΣ, ΑΘΗΝΑ 1998


Κώστας Λάμπος     prodial21@gmail.com
Πρωτοβουλία Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό  Θεωρητικά
Επίκαιρα Κείμενα-Αναλύσεις -27 Μάρτη 2010
http://www.infonewhumanism.blogspot.com/

Λαός χωρίς μνήμη είναι λαός χωρίς μέλλον

Στις 4 Μαρτίου 2010, 42 Ελληνες όλοι τους σπουδασμένοι σε γερμανικά πανεπιστήμια, έστειλαν την πιο κάτω επιστολή-διαμαρτυριά στο γερμανικό περιοδικό «Spiegel», θυμίζοντας στους Γερμανούς όσα προσπαθούν να ξεχάσουν.

Η επιστολή με βρίσκει σύμφωνο και την προσυπογράφω.

«Εδώ και δεκαετίες παρακολουθούμε τις καλοζυγισμένες αναφορές του περιοδικού Spiegel για την Ελλάδα, καθώς και πρόσφατα τη συνέντευξη του Πρωθυπουργού Γ.Παπανδρέου. Με αφορμή την συνεντευξη αυτή θα θέλαμε να διατυπώσουμε την ανησυχία μας για την πρόσφατη επιδείνωση των ελληνο-γερμανικών σχέσεων.
Αδιαμφισβήτητες είναι οι ευθύνες των τελευταίων κυβερνήσεων της Αθήνας, για το συνακόλουθο υψηλό δημόσιο χρέος, το οποίο κατέστησε τη χώρα ΄΄μπαλάκι΄΄ των διεθνών κερδοσκόπων, με αντανάκλαση και στους εταίρους της γενικότερα.

Συνυπεύθυνοι είναι επίσης και κάποιοι παράγοντες των Βρυξελλών, οι οποίοι κατά τους οικονομικούς ελέγχους δεν αντελήφθησαν τα ωραιοποιημένα οικονομικά στοιχεία, παραλείποντας τον ελεγκτικό τους ρόλο.
Επί πλέον, πιέζουν οι πρωταθλητές των εξαγωγών των εξοπλισμών -η Γαλλία και ιδιαίτερα η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας- την Ελλάδα για περαιτέρω αγορές οπλικών συστημάτων και την ωθούν βαθύτερα στον «κυκεώνα» του χρέους, αντί να συμβάλουν στη διασφάλιση των ελληνικών συνόρων και να αποτρέψουν το ενδεχόμενο σύρραξης στο Αιγαίο. Με τον τρόπο αυτό θα μπορούσε το έλλειμμα της Αθήνας (καθώς και της Αγκυρας) να μειωθεί, καθώς όμως και τα κέρδη των αμυντικών κολοσσών, αλλά και οι δείκτες απασχόλησης στις χώρες παραγωγής. Συγκεκριμένα, η γερμανική εξαγωγική οικονομία κρατεί παραδοσιακά την κορυφαία θέση στην ελληνική αγορά, καθώς και σε τομείς της φάρμακο-αυτοκινητοβιομηχανίας και της βιομηχανίας μηχανολογικού εξοπλισμού. Ιδιαίτερα οι δουλειές της ηλεκτροτεχνικής βιομηχανίας (Siemens!) κυλούσαν «καλολαδωμένες» ... παράλληλα, κάποιοι έλληνες µμεσάζοντες εξασφάλιζαν παχυλές προμήθειες, βλάπτοντας το ελληνικό δημόσιο και τον έλληνα φορολογούμενο. Και ο λαός πρέπει τώρα να πληρώσει το λογαριασμό. Παρ' όλα αυτά, βάσει δημοσκοπήσεων, στηρίζει σε ποσοστό 65% την πολιτική αυτήν της λιτότητας.

Είναι αντιπαραγωγικό -τόσο για τους πληγέντες όσο και για την πιστωτική αγορά- πολλοί κριτικοί να λιθοβολούν το ευρωπαϊκό γυάλινο οικοδόμημα. Ιδιαίτερα στη Γερμανία, φαίνεται ότι ο χαρακτηρισμός των ΄΄PIIGS (Portugal, Irland, Italy, Greece, Spain)΄΄ (γουρούνια στην αγγλική) ως «έθνους των τεμπέληδων και των απατεώνων» που αναφέρεται σε ΜΜΕ, μπλογκ και σε πολιτικούς κύκλους, εξελίσσεται σε ένα καινούργιο σπορ.

Ταυτόχρονα στην Ελλάδα αναδύονται τραυματικές μνήμες από την γερμανική κατοχή του 1941- 44, όταν η γερμανική πολιτική της κατοχής, ως συνέπεια ενός κοινωνικού στερεότυπου, εξελίχτηκε ακόμη πιο κτηνώδης.

Αν και η Ελλάδα, απ’ όλους τους κατεχόμενους, είχε τα περισσότερα ανθρώπινα θύματα και τις μεγαλύτερες υλικές ζημιές, οι Έλληνες αναδείχτηκαν συμφιλιωτικότεροι από όλους τους αντιπάλους στον πόλεμο π.χ. για την επιστροφή πολιτιστικών Ιδρυμάτων (Γερμανική Αρχαιολογική Σχολή, Γερμανική Ακαδημία). Παρ’ όλα αυτά η Γερμανική Δημοκρατία επιβαρύνθηκε με τις μικρότερες δυνατές αποζημιώσεις και δεν ενεπλάκη σε καμία δικαστική διαμάχη για το πολεμικό έγκλημα του εθνικοσοσιαλιστικού κράτους.

Ολες οι γερμανικές κυβερνήσεις αρνήθηκαν πεισματικά ακόμα και να συζητήσουν το ενδεχόμενο της καταβολής αποζημιώσεων για τα εγκλήματα της διεθνώς αναγνωρισμένης περιόδου του εθνικοσοσιαλιστκού κράτους.Οι περισσότεροι Γερμανοί απωθούν από το μυαλό τους αυτά τα περιστατικά ή τα αγνοούν. Διαφορετικά δεν θα μπορούσε να γίνει κατανοητή η λοιδορία των Ελλήνων από κάποια γερμανικά ΜΜΕ.
Τα λόγια αυτών των ΄΄ανθελληνικών χειραγωγών της κοινής γνώμης΄΄, ξυπνούν σε αρκετούς Έλληνες αντιγερμανικά αισθήματα, τα οποία θεωρούσαμε παρελθόν, με επικίνδυνες συνέπειες.

Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, οι οποίοι εκπροσωπούν και πολλούς άλλους, νιώθουν την Γερμανία και συγκεκριμένα τον γερμανόφωνο χώρο ως δεύτερη (πνευματική) πατρίδα. Όταν αυτοί πολλά χρόνια πριν, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια των σπουδών τους και μετά, (έχοντας βιώσει και τα χρόνια της δικτατορίας 1967 -1974) γνώρισαν την αλληλεγγύη και από πλευράς διακεκριμένων Γερμανών, από τον Mπέλ μέχρι τον Μπράντ.

Τώρα κάνουμε έκκληση στον ακαδημαϊκό κόσμο, τους πολιτικούς, τα ΜΜΕ, την κοινή γνώμη της Γερμανίας, να σταθούν αλληλέγγυοι ξανά στην πολλαπλώς θιγόμενη Ελλάδα.

Μια ενδυνάμωση της ελληνικής θέσης στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια είναι χρήσιμη για όλους όσοι συμμετέχουν σε αυτήν.

Οι υπογράφοντες:

Dipl.-Ing. Emmanuel Agrimakis, Kreta,Ass. Prof. Dr. phil. Sophia Aneziri, Univ. Athen, Dipl.-Ing. Soulis Apostolopoulos, Athen,Prof. Dr.phil. Kostas Bourazelis, Univ. Athen, Praesident FB Geschichte/Archaeologie ,Dr.-Ing. Emmanouil Bouzakis, CE.R.T.H., Thessaloniki,Prof. Dr.-Ing. Dr. h.c Konstantin-Dionysios Bouzakis, Aristoteles Universit?t Thessaloniki ,Prof. Dr. phil. Angelos Delivorrias, Direktor Benaki-Museum Athen,Prof. Dr. rer. nat. Emmanuil Frangoulis, Univ. Athen, Praesident FB Biologie ,Prof. Dr. Christos Hadziiossif, Univ. Kreta / Direktor Mediterranes Forschungsinstitut,Prof. Dr. phil. Athanasios Kalpaxis, Univ. Kreta,Prof. Dr. jur. Ioannis Karakostas, Vize-Rektor Univ. Athen,Lektor Dr. phil. Evangelos Karamanolakis, Univ. Athen,Prof. Dr. phil. Olga Katsiardi-Hering, Univ. Athen,Prof. Dr.-Ing. Theodoros Kermanidis, Universitaet Patras,Prof. Dr.phil. Georgia Kokkorou-Alevra, Univ. Athen,Prof. Dr. phil. Varvara Koutava-Delivoria, Univ. Athen ,Dipl.-Ing. Odysseus Lambropoulos, Athen ,Dr. rer. nat. Eleni Lambropoulos-Fleischer, Univ. Athen,Ass. Prof. Dr. phil. Kostas Loulos, Univ. Athen ,Prof. Dr.-Ing. Vasilis Makios, Universitaet Patras,Prof. Dr.-Ing. Dinos Makropoulos, Universitaet Patras,Assoc. Prof. Dr. rer. nat. Sophia Mastronikoli, Univ. Athen,Prof. Dr. phil. Konstantina Mentzou-Meimari, Univ. Athen,Prof. Dr.-Ing. Panayiotis Nikolopoulos, Universitaet Patras,Dipl.-Ing. Konstantin Pachiadakis, Kreta ,Prof. Dr.-Ing. Spyros Pantelakis, Universitaet Patras,Dr.-Ing. Spyros A. Papaefthymiou, Athen ,Prof. Dr.-Ing. habil. Dimitris K. Papamantellos, Universitaet Patras,Dipl. Psych. Maria Papanika, Acharnai,Prof. Dr.-Ing. Byron Papathanassiou, Aristoteles Universitaet Thessaloniki,Assoc. Prof. Dr. phil. Grigoris Psallidas, Ionische Universitaet Korfu,Ass. Prof. Dr. phil. Kostas Raptis, Univ. Athen,Dr.-Ing. George Rentizelas, Volos,Dr. Penelope Schobinger-Papamantellos, ETH Zuerich,Dr. rer. nat. Kalliope E. Sekeris, Nationales Forschungsinstitut Demokritus, Athen ,Dr. med. Dipl. Psych. Irene Oikonomou-Stamatakis, Chefaerztin Metropolitan Hospital,Prof. Dr. jur. Michalis Stathopoulos, ehem. Rektor Univ. Athen ,Dr. phil. Stavros Vlizos, Benaki-Museum Athen,Dr. rer. nat. Evangelia Vretou, Hellenisches Institut Pasteur, Athen,Prof. Dr. phil. Georgios Xiropaidis, Univ. Athen,Prof. Dr.-Ing. Angelos Zachariadis, Aristoteles Universitaet Thessaloniki ,Dipl.-Ing. ,akelarios Zervos, Kalymnos».

Μεταξύ των ακαδημαϊκών που συνυπογράφουν την επιστολή διαμαρτυρίας περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων ο τέως Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρώην Υπουργός Δικαιοσύνης Μιχάλης Σταθόπουλος οι καθηγητές Πανεπιστημίων , Ι. Καράκωστας, Σ. Ανεζίρι , Κ. Μπουραζέλης , Δ. Μπουζάκης , Α. Δεληβοριάς , Μ. Φραγκούλης , Χρ. Χατζηιωσήφ , Αθ. Καλπαξής , Θ. Κερανίδης , Ε. Καραμανωλάκης ,Ο.Kατσιαρδή, Θ . Κερμανίδης , Β. Κουταβα, Κ.Λούλος, Β. Μάκιος, Κ. Μακρόπουλος, Σ. Μαστονικολή, Κ. Μέντζου- Μειμάρη, Π. Νικολόπουλος , Σ. Παντελάκης Δ. Παπαμαντέλλος, Β. Παπαθανασίου, Γρ. Ψαλλίδας, Κ. Ράπτης, Α. Ζαχαριάδης, Γ. Ξηροπαίδης και άλλοι πανεπιστημιακοί και απόφοιτοι γερμανικών πανεπιστημίων.

Τον τίτλο ''Λαός χωρίς μνήμη είναι λαός χωρίς μέλλον'' τον δανείστικα από το σημερινό Ε της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας που είχε αναφορά στο θέμα.

Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση του Κώστα Λάμπου

Αποσπάσματα από την παρουσίαση του βιβλίου του Κώστα Λάμπου 'Αμερικανισμός&Παγκοσμιοποίηση ', στις 10.12.2009 στη Στοά του Βιβλίου. Ομιλητές: Μανώλης Γλέζος, Παρασκευάς Αυγερινός, Γιάννης Πανούσης,...

Eκβιομηχανισμένη διατροφή...

Για να βγει αυτή η ταινία στις αίθουσες (αναφέρεται στις επιπτώσεις της εκβιομηχανισμένης διατροφής και των εντομοκτόνων) πρέπει να δουν το τρέιλερ όσο περισσότεροι άνθρωποι γίνεται, τις επόμενες 3 μέρες. Οπότε αν μπορείτε το προωθείτε. Διότι ακόμα και αν δεν μπορέσετε να το παρακολουθήσετε όλο, ο αριθμός επισκεπτών -τα κλικ δηλαδή- μετράει.
http://nosenfantsnousaccuseront-lefilm.com/bande-annonce.html
To get this film shown in the cinemas (it refers to industrialized food, pesticides and their impact on human health) there should be as many people as possible watching the trailer in the following 3 days. So click on the link if you can... Every one of you matters.

nos_enfants_nous_accuseront
από beloutte

ΝΑ ΑΠΑΛΛΑΓΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΒΑΤΡΑΧΟΥ

γράφει ο Κώστας Λάμπος

Οι θεωρητικοί του Management συμβουλεύουν τα υψηλόβαθμα στελέχη των επιχειρήσεων να είναι συνέχεια σε εγρήγορση για να μην πέσουν σε εφησυχασμό και σε αδράνεια γιατί τότε θα μείνουν πίσω στον ανταγωνισμό και συνεπώς θα χάσουν τη δουλειά τους. Αυτόν τον εφησυχασμό τον αποκαλούμε «σύνδρομο του βάτραχου», γιατί οι Guru-Managers χρησιμοποιούν ως παράδειγμα το βάτραχο που όταν τον βάλλεις σε μια κατσαρόλα με κρύο νερό κολυμπάει σαν χαρούμενος τρελός, αλλά όταν το νερό αρχίζει να ζεσταίνεται χαλαρώνει και το απολαμβάνει, μέχρι που το νερό αρχίζει να βράζει, οπότε ο βάτραχος γίνεται βατραχόσουπα γιατί στο μεταξύ έχει χάσει τις αισθήσεις του και τελικά έχει πεθάνει, γιατί δεν ήταν σε θέση να πηδήξει έγκαιρα έξω από την κατσαρόλα.



Όσα συμβαίνουν σήμερα σε παγκόσμια κλίμακα, τα οποία οι γκουρού της οικονομίας της λεγόμενης «ελεύθερης αγοράς» και της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης του Κεφαλαίου, τα αποκαλούν «οικονομική κρίση», θα μπορούσαμε να τα συγκρίνουμε με την κατσαρόλα του παραπάνω παραδείγματος, μέσα στην οποία κολυμπάει η εργαζόμενη ανθρωπότητα. Και όσο το νερό είναι κρύο υπάρχει μια κάποια κινητικότητα. Αργότερα που το νερό αρχίζει να ζεσταίνεται η εργαζόμενη ανθρωπότητα χαλαρώνει και απολαμβάνει, σε συνθήκες εικονικής πραγματικότητας, τη γλυκιά γοητεία της μπουρζουαζίας, που σημαίνει ότι εξοικειώνεται με τη «μοίρα» της και το κακό που τη βρίσκει
Τώρα που το νερό στην κατσαρόλα-σύστημα αρχίζει να κοχλάζει, η εργαζόμενη ανθρωπότητα κινδυνεύει να το πάθει σαν το βάτραχο. Και επειδή αυτός που ρυθμίζει την ένταση της φωτιάς, ο σκληρός πυρήνας του παγκόσμιου Κεφάλαιου και για την τρέχουσα φάση ο αμερικανισμός με τους κατά τόπους αχυρανθρώπους του, επιλέγει κάθε τόσο να ανεβάζει την ένταση της φωτιάς, να θυσιάζει στο μολώχ του κέρδους μερικές δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους, να καταστρέφει όσα με κόπους δημιουργήθηκαν για να «επανασυγκροτήσει και πάλι τον από τις αμερικανονατοϊκές ορδές καταστραμμένο κόσμο» και να κάνει σούπα με πρώτη ύλη την εργαζόμενη ανθρωπότητα, τις ελευθερίες, τις εργασιακές σχέσεις, το βιοτικό επίπεδό της και τον πολιτισμό της.
Στις μέρες μας είναι προφανές πως τα σχέδια του αμερικανισμού για την παγκόσμια ηγεμονία περνάνε μέσα από την οικονομική, πολιτική, κοινωνική, πολιτισμική και εθνική καταστροφή όλων των χωρών και των Λαών που άμεσα ενεργητικά, ή έμμεσα «εν δυνάμει» αποτελούν εμπόδιο σ’ αυτά τα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Προφανές είναι επίσης πως η σημερινή οικονομική κρίση στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι τίποτα άλλο παρά το αποτέλεσμα ενός αδυσώπητου οικονομικού πολέμου που διεξάγει ο αμερικανισμός ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι την καθολική υποταγή της, γιατί χωρίς την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεμένη τυφλά στο άρμα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, τα σχέδια για την αμερικάνικη ηγεμονία είναι καταδικασμένα να αποτύχουν. Κι’ αν, παρά τις προσπάθειες της αμερικανόδουλης ηγεσίας των χωρών της, δεν έχει ακόμα συμβεί η καθολική τυφλή υποταγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον αμερικανισμό, αυτό οφείλεται στην αντίθεση των ευρωπαϊκών Λαών ενάντια στα σχέδια του αμερικανισμού, στάση που ενοχλεί τον ηγεμόνα και τη βαφτίζει αντιαμερικανισμό, παρά το γεγονός πως γνωρίζει πως αυτή η στάση των ευρωπαϊκών Λαών υπαγορεύεται από την ταξική και την εθνική-ευρωπαϊκή-πατριωτική συνείδησή τους.
Όμως το νερό στην κατσαρόλα αρχίζει να κοχλάζει και οι Λαοί των χωρών της Ευρώπης κινδυνεύουν να γίνουν σούπα του αμερικανισμού και να ξαναζήσουν σε μεγαλύτερη ένταση τον εφιάλτη του πρώτου και του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, πράγμα που θα οδηγούσε στο θρίαμβο των δυνάμεων της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και στον παγκόσμιο φασισμό, γιατί χωρίς την άμυνα της Ευρώπης ενάντια στον αμερικανισμό, ως Ευρωπαϊκή Ένωση των Λαών με όραμα για ένα καλύτερο κόσμο, είναι βέβαιο πως ο κόσμος θα γίνει χειρότερος.
Όσο τις χώρες τις Ευρωπαϊκής Ένωσης θα τις κυβερνούν οι διάφοροι “Bostonians” και οι ΝΑΤΟτραφείς, οι “goldenboys” και οι «υπότροφοι» των μεγάλων καπιταλιστικών συγκροτημάτων και των μυστικών υπηρεσιών των ΕΠΑ, οι «μουσαφιραίοι» των διάφορων ciaελεγχόμενων λεσχών και στοών και οι «πορτοκαλί» και γκρίζοι «επαναστάτες» του νεοφιλελευθερισμού, και όσο οι Λαοί θα «ρεμβάζουν» σαν το βάτραχο στη θερμαινόμενη κατσαρόλα, τόσο η Ευρωπαϊκή Ένωση θα εκφυλλίζεται σε γελοιογραφία του εαυτού της και σε τυμπανιαίο πτώμα, για τη «σωτηρία» του οποίου θα σπεύδει μετά από τις «διαγνώσεις» διάφορων «βαθμολογητών της οικονομικής υγείας» των προς εξόντωση χωρών, ο Ντόκτορ Θάνατος των Λαών, το κατά κόσμον Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να ολοκληρώνει τη «βρώμικη δουλειά» της διάλυσης της ΕΕ, προϋπόθεση αναγκαία για την αμερικανοποίηση του πλανήτη.
Μπροστά σ’ αυτή την πραγματικότητα δεν υπάρχουν πολλές λύσεις, όπως λ. χ. η συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως «στρατηγικός εταίρος-σύμμαχος» στο πλιάτσικο της παγκοσμιοποίησης με ηγεμόνα τις ΕΠΑ, ή η νεκρανάσταση της σοσιαλδημοκρατίας, ή του πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού», γιατί υπάρχει μόνο μία λύση και αυτή είναι η ανατροπή της κατσαρόλας, η ανατροπή δηλαδή του καπιταλισμού, κάθε μορφής, λογής και κοπής, για να βγουν οι άνθρωποι και οι Λαοί από τον κόσμο των ψευδαισθήσεων και να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους για να μπορέσουν να χτίσουν ένα καλύτερο κόσμο.
Αυτό είναι το ιστορικό χρέος των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού όλων των χωρών του κόσμου. Κύρια όμως αυτό είναι το χρέος των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίες προς το παρόν κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους με το οποίο δείχνουν και μάλιστα με εθνικοσοσιαλιστική αισθητική, την Ελλάδα ως υπεύθυνη για την ευρωπαϊκή οικονομική κρίση, παρ’ ότι γνωρίζουν πως αντικειμενικά και λόγω μεγέθους δεν είναι η Ελλάδα και παρά τα όποια εγκλήματα έχει διαπράξει η οικονομική, πολιτική και πνευματική ηγεσία της σε βάρος του Ελληνικού Λαού, η αιτία αυτής της κρίσης.
Επειδή όμως ο καπιταλισμός και μάλιστα ως αμερικανισμός, για να μπορεί να εκμεταλλεύεται την εργαζόμενη ανθρωπότητα γνωρίζει και εφαρμόζει αριστοτεχνικά το παιχνίδι «διαίρει και βασίλευε», με αποτέλεσμα Λαοί να στρέφονται εναντίον Λαών και κοινωνικές ομάδες εργαζόμενων εναντίον άλλων κοινωνικών ομάδων εργαζόμενων, γι’ αυτό στον Ελληνικό Λαό πέφτει αυτή την περίοδο ο κλήρος να οργανώσει τον αγώνα του ενάντια σε κάθε πρόταση αυτόκλητων σωτήρων καθώς και σε κάθε πολιτική, που με υπαγορευμένες ρήξεις, «λάθη», ή παραλείψεις, σπρώχνει την Ελλάδα εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά ταυτόχρονα μεθοδεύει με κάθε τρόπο την ένταξη στην ΕΕ της Τουρκίας ακόμα και του Ισραήλ, (για λογαριασμό των συμφερόντων του αμερικανισμού, ο οποίος θέλει να κατασπαράξει την Ελλάδα και τον Ελληνισμό στην Κύπρο, στο Αιγαίο και στη Θράκη και να αναδιατάξει το συσχετισμό δύναμης στην περιοχή υπέρ της αμερικανικής ηγεμονίας) και να ενώσει τον αγώνα του με εκείνες τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού που αγωνίζονται για μια αντικαπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση, τη μόνη ικανή δύναμη να συμμαχήσει με όλους τους Λαούς του κόσμου για την ανατροπή του αντιδραστικού διευθυντήριου και των αντιδραστικών ηγεσιών με κύριο στρατηγικό στόχο την ανατροπή της κατσαρόλας της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Για να έχει όμως αυτή η προοπτική πιθανότητες θα πρέπει οι Λαοί της Ευρώπης να υπερασπιστούν την υφιστάμενη δομή της ΕΕ (και να μην επιτρέψουν στον αμερικανισμό να τη διαλύσει), πράγμα που μπορεί να συμβεί μόνο με την επιλογή των Λαών για πολιτική ανατροπή των αντιδραστικών κυβερνήσεων, την ανατροπή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και την εγκαθίδρυση ενός νέου τρόπου παραγωγής στη βάση μιάς ανθρωποκεντρικής αρχιτεκτονικής που θα κάνει πραγματικότητα την οικονομική αυτοδιαχείριση, την κοινωνική αυτοδιεύθυνση και την άμεση πολιτική δημοκρατία, για ένα προοδευτικό για ένα καλύτερο κόσμο, για ένα κόσμο της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΤΗΣ ΑΤΑΞΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΟΥΜΑΝΙΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.

Ιδού λοιπόν η κατσαρόλα ιδού και το πήδημα.

Κώστας Λάμπος
http://www.capinero.blogspot.com