ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ[1]

To πιό κάτω κείμενο είναι από την ομιλία του Δρ.Κώστα Λάμπου κατά την παρουσίαση του βιβλίου του ''Αμερικανισμός και Παγοσμιοποίηση'', που πραγματοποιήθηκε στην Στοά του βιβλίου την Πέμπτη 10.12.2009.



Όπως διαπιστώσατε, όσοι έχετε διαβάσει το βιβλίο, αλλά και από όσα εκτέθηκαν σήμερα σ’ αυτή την αίθουσα από διακεκριμένους επιστήμονες, στοχαστές και ταυτόχρονα κοινωνικούς αγωνιστές, το βιβλίο για το οποίο μιλάμε στοιχειοθετεί, ταξινομεί και συμπυκνώνει τις αγωνίες και τους Φόβους όλων μας για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας, της Ελλάδας και του Ελληνισμού, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του κόσμου ολόκληρου, το μέλλον της ανθρωπότητας και της ζωής στο διαστημόπλοιο Γη. Βιώνουμε όλοι μας καθημερινά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε μικρότερο ή σε μεγαλύτερο βαθμό μια καθολική κρίση που είναι ταυτόχρονα οικονομική και κοινωνική, ενεργειακή και περιβαλλοντική, πολιτική και ηθική, η οποία εκδηλώνεται σε θεσμικό και δομικό επίπεδο μέχρι το τελευταίο κύτταρο όλων των κοινωνιών του πλανήτη.

Το γεγονός όμως πως αυτή η κρίση ισχυροποιεί μια όλο και μικρότερη μειοψηφία ολιγαρχών που ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία και κατά συνέπεια τις παγκόσμιες εξελίξεις από τη μια μεριά και καταδικάζει την αποφασιστική πλειοψηφία της εργαζόμενης ανθρωπότητας σε συνθήκες καπιταλιστικής βαρβαρότητας από την άλλη, δείχνει πως αυτή η κρίση δεν είναι περιπτωσιακή-περιστασιακή αλλά συστημική και δεν είναι τυχαία αλλά προγραμματισμένη και ελεγχόμενη, που στοχεύει στη διαιώνιση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, δηλαδή στην ακύρωση της προοδευτικής κίνησης της ανθρωπότητας προς ένα καλύτερο κόσμο της καθολικής ευημερίας και της ισότητας, της πανανθρώπινης ειρήνης, της ελευθερίας και της αδερφότητας.

Όσοι γνωρίζουν την ιστορία της ανθρωπότητας, γνωρίζουν πολύ καλά πως ο άνθρωπος ως άτομο και ως ομάδα, ως σύνολο και ως κοινωνία, ως έθνος και ως ανθρωπότητα ονειρεύονταν πάντα και αγωνίζονταν για κάτι που δεν υπήρχε, για ένα καλύτερο, από αυτόν που υπήρχε, κόσμο. Έτσι γράφτηκε η ιστορία της ανθρωπότητας με κόσμους που υπήρχαν κι’ έφευγαν και κόσμους που δεν υπήρχαν κι’ έρχονταν για να φύγουν κι’ αυτοί κάποια στιγμή και να έρθουν άλλοι. Όσοι δεν γνωρίζουν ιστορία, κι’ είναι δυστυχώς πολλοί, και στο βαθμό που αγνοούν τους νόμους κίνησης των κοινωνιών και συνολικά της ανθρωπότητας, αδυνατούν να κατανοήσουν αυτή την αναγκαιότητα ως δυνατότητα για μια διαφορετική πραγματικότητα και συμβιβασμένοι με τη «μοίρα» τους παρακάμπτουν τον ίδιο τους τον εαυτό και κάνουν συχνά λόγο για «ουτοπίες», με την έννοια του «άπιαστου ονείρου», του «ιδανικού», του απραγματοποίητου, ακόμα και της «χίμαιρας», ή του φαιδρού.




Πολλοί κατά καιρούς μίλησαν και έγραψαν για την ιδανική Πολιτεία, για μια υποθετική χώρα στην οποία οι κάτοικοι ζούσαν, ή θα μπορούσαν να ζουν απαλλαγμένοι από οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, όπως ο Πλάτωνας, ο Οβίδιος, ο Τομάζο Καμπανέλα, ο Μπέικον, ο Σεμπαστιάν Μερσιέ, ο Σεν –Σιμόν, ο ο Φουριέ, ο Όουεν, ο Προυντόν και πολλοί άλλοι. Ο Thomas More (1478-1535), ένας από τους βασικότερους εκφραστές του πρώιμου Ουμανισμού, πρωτοχρησιμοποίησε τον όρο Ουτοπία[1] και συνόψισε το όραμα της ανθρωπότητας του 15ου αιώνα, για ένα «άριστο πολίτευμα» και για ένα καλύτερο κόσμο στο έργο του De Insula Utopia (1516), «Η Νήσος Ουτοπία», στην οποία περιγράφεται ένας κόσμος χωρίς Φόβο, χωρίς Πείνα, χωρίς Εκμετάλλευση, χωρίς πολέμους, ένας κόσμος καθολικής ευημερίας, ελευθερίας και αρμονικής συνεργασίας. Ποιος μπορεί, αλήθεια, να ισχυριστεί πως αυτό το όραμα για ένα ανθρώπινο κόσμο είναι ουτοπία και δεν υπάρχει πουθενά, όταν υπάρχει αιώνες τώρα στη συνείδηση της εργαζόμενης ανθρωπότητας σαν ένα όραμα που από εποχή σε εποχή γίνεται όλο και πιο συγκεκριμένο, όλο και πιο πραγματοποιήσιμο;

Παρατηρώντας μάλιστα ιστορικά την εξέλιξη της «Ουτοπίας» διαπιστώνουμε πως αυτή παίρνει σταδιακά χαρακτηριστικά μιάς αντικαπιταλιστικής, αυτοδιευθυνόμενης σοσιαλιστικής κοινωνίας στη βάση της κοινοκτημοσύνης και της Άμεσης Δημοκρατίας. Οι Μαρξ και Έγκελς πρόσφεραν στην ανθρωπότητα μια ολοκληρωμένη ανάλυση για τον απάνθρωπο και καταστροφικό καπιταλισμό και κάλεσαν την ανθρωπότητα να δώσει σοσιαλιστικό περιεχόμενο στο όραμά της. Οι επίγονοί τους πρότειναν και επέβαλαν τον «υπαρκτό σοσιαλισμό», τον οποίο η ιστορία ανακάλεσε ως κρατικό καπιταλισμό, αφήνοντας την εργαζόμενη ανθρωπότητα, τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού να αποφασίσουν για τη συγκεκριμενοποίηση και την εφαρμογή της δικής τους Ουτοπίας, ακολουθώντας το φωτεινό μονοπάτι του Ουμανισμού, απαλλαγμένο από την αστική υποκρισία όλων των θρησκευτικών και εξουσιαστικών ιερατείων.


Η ιστορία, όπως αυτή διαμορφώνεται από την εξέλιξη των επιστημών, των θεσμών και των δομών των κοινωνιών, μας διδάσκει πως κάτι που κάποια ιστορική στιγμή δεν ήταν εφικτό, έγινε, εξαιτίας των όσων στο μεταξύ μεσολάβησαν, κάποια άλλη μετέπειτα στιγμή πραγματικότητα. Σήμερα γνωρίζουμε πως η ίδια η ιστορία δεν είναι παρά μια αλυσίδα από κρίκους φαντασιακής-μέλλουσας, πραγματοποιημένης-βιούμενης και ιστορικοποιημένης-παρελθούσας πραγματικότητας. Η συνολική ανθρώπινη δραστηριότητα, ως οικουμενικό κοινωνικό γίγνεσθαι, ως δρώσα δηλαδή ανθρωπότητα λειτουργεί ως οικουμενικό εργαστήρι που μετασχηματίζει την Ουτοπία σε πραγματικότητα και την πραγματικότητα σε ιστορία. Όταν στο 12ο αιώνα της σύγχρονης χρονολόγησης οι Ουμανιστές του ελλαδικού χώρου και του υστεροβυζαντινού χρόνου, όπως ο Γεώργιος Πλήθων Γεμιστός και ο Βησσαρίωνας οραματίζονταν την κατάργηση της Φεουδαρχίας και την αντικατάστασή της από ένα σύστημα βιομηχανίας και εμπορίου κανένας δεν πίστευε πως αυτό θα μπορούσε να συμβεί. Η ουτοπία αυτή όμως έγινε, αν και με μεγάλη καθυστέρηση εξαιτίας της δυτικής επέκτασης της οθωμανικής αυτοκρατορίας, πραγματικότητα το 17ο και το 18ο αιώνα.

Όπως όμως γίνεται στη Φύση έτσι συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό και στην κοινωνία, αφού κάθε τι που γεννιέται, εξελίσσεται, αναπτύσσεται, ακμάζει, παρακμάζει και στο τέλος πεθαίνει, για να δώσει τη θέση του στο καινούργιο που θα οδηγήσει την κοινωνία και τελικά την ανθρωπότητα στο επόμενο στάδιο της εξέλιξής της. Με αυτή την έννοια ο καπιταλισμός γεννήθηκε, άκμασε, ολοκλήρωσε τον ιστορικό του ρόλο, παράκμασε και αφού δημιούργησε τους όρους για να περάσει η ανθρωπότητα στο επόμενο στάδιο της εξέλιξής της οφείλει να αποσυρθεί ως ιστορία. Παρατηρείται όμως πως ο καπιταλισμός ως ιμπεριαλιστική νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και ειδικότερα ως αμερικανισμός αρνείται και αμύνεται με αποτέλεσμα να εξελίσσεται σε απειλή για την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό της. Αυτή η πάλη μεταξύ του παλιού που θέλει τη διαιώνιση της οικονομίας του Φόβου και της κοινωνίας της παρακμής και εκφράζει μια απειροελάχιστη μειοψηφία πλουτοκρατών και του καινούργιου που οραματίζεται ένα καλύτερο και ανθρωπινότερο κόσμο και εκφράζει την αποφασιστική πλειοψηφία της εργαζόμενης ανθρωπότητας θα συνεχιστεί μέχρι τη στιγμή που οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, θα αποφασίσουν να αυτοπροσδιοριστούν, να αποσύρουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα και να συνεχίσουν το συναρπαστικό της ταξίδι στα πλαίσια ενός Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.

Ο Αριστοτέλης οραματίζονταν[2] αυτή τη στιγμή στην πορεία της ανθρωπότητας σαν τη στιγμή εκείνη κατά την οποία «τα εργαλεία θα λειτουργούν (αυτόματα) όπως τα αγάλματα του Δαιδάλου[3], (“τα δι’ εαυτόν πορευόμενα»), και οι τρίποδες του Ηφαίστου[4], οι σαΐτες θα υφαίνουν μόνες τους και μόνες τους θα παίζουν και οι χορδές της κιθάρας, για να μην υπάρχει η ανάγκη να έχουν οι αρχιτέκτονες υπηρέτες και οι δούλοι αφεντικά».

Κυρίες και Κύριοι, Φίλες και Φίλοι,

Η Φύση αγωνίζεται δισεκατομμύρια χρόνια για την εξέλιξη των μορφών της ζωής από την πιο απλή μέχρι εκείνη τη μορφή της ζωής που άνω-θρώσκει και η οποία για να κάνει τον αγώνα της επιβίωσης και της βελτίωσης της διαβίωσής της ειρηνικότερο και αποτελεσματικότερο συγκροτήθηκε σε οργανωμένες κοινωνίες. Από την άλλη μεριά οι ανθρώπινες κοινωνίες εδώ και κάμποσες εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια συσσωρεύουν εμπειρίες και γνώσεις που παίρνουν τη μορφή εργαλείων και πρωτόγονων μηχανών, οι οποίες τους επιτρέπουν να βγουν από τα σπήλαια για να καλλιεργήσουν τη Γη, να χτίσουν μόνιμους οικισμούς και να δημιουργήσουν πολιτισμούς που τους φέρνουν πιο κοντά και τους επιτρέπουν να ονειρεύονται ένα καλύτερο Αύριο. Έτσι οι μακρινοί άνωθρώσκοντες, αλλά και οι πιο κοντινοί σε εμάς πρόγονοί μας έφτασαν, με αγώνες και αμέτρητες θυσίες, τον ανθρώπινο πολιτισμό μέχρι τις μέρες μας.

Ένας τεράστιος πνευματικός και επιστημονικός πλούτος που συμπληρώνεται από τη σύγχρονη φανταστική τεχνολογία, όπου τα εργαλεία κινούνται καλύτερα από τα αγάλματα του Δαιδάλου και τους τρίποδες του Ηφαίστου και οι σαΐτες υφαίνουν μόνες τους περιμένει να μετατραπεί από γνώση και τεχνολογία της αλλοτρίωσης και της υποταγής σε γνώση και τεχνολογία της απελευθέρωσης της εργαζόμενης ανθρωπότητας, περιμένει να μετατραπεί από γνώση και τεχνολογία της εχθρότητας, του πολέμου και της καταστροφής σε γνώση και τεχνολογία της πανανθρώπινης φιλίας, της Ειρήνης και της δημιουργίας, για να επανασυγκολληθούν οι κοινωνίες, να επανασυμφιλιωθούν τα έθνη στα πλαίσια ενός οικουμενικού ουμανιστικού πολιτισμού που θα στηρίζεται στην Άμεση Δημοκρατία στην οικονομία και στην κοινωνία, στην Αταξική Κοινωνία και στην «κοινωνικοποιημένη ανθρωπότητα». Ανθρωπότητα όμως δεν είναι μόνοι οι άλλοι, αλλά κι’ εμείς, δηλαδή εμείς. Αυτό σημαίνει πως το αν θα πάμε ένα ακόμα βήμα πίσω στην καπιταλιστική βαρβαρότητα ή ένα βήμα μπροστά σε ένα καλύτερο κόσμο αυτό θα εξαρτηθεί κι’ από εμάς.

Ο Ernest Bloch μας προτείνει να κατανοήσουμε την Ουτοπία όχι σαν κάτι που δεν υπάρχει, ούτε φυσικά και σαν χίμαιρα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που ξερνάει φωτιά και θάνατο, αλλά σαν «μια υπαρκτή ιστορική δυνατότητα»[5]. Άλλοι προτείνουν να κατανοήσουμε την Ουτοπία σαν την εικόνα της αυριανής κοινωνίας, σαν «έκφραση μιας σταθερής τάσης του ανθρώπου να υπερβαίνει βελτιωτικά τον εαυτό του και τα όριά του»[6]. Προτείνω να συμφωνήσουμε και να κατανοήσουμε την Ουτοπία σαν τη δική μας εικόνα ενός καλύτερου, αντάξιου του συναρπαστικού φαινόμενου της ζωής, κόσμου, την οποία εμείς ως άτομα, ως σύνολα, ως έθνη και ως ανθρωπότητα θα φιλοτεχνούμε με την καθημερινή μας αγωνία, φαντασία, σκέψη και δράση για να είναι ο αυριανός κόσμος καλύτερος για όλους δηλαδή και για εμάς. Με απλούστερα λόγια, όπως το Αύριο, Μεθαύριο θα είναι Χθές, έτσι και η Ουτοπία γίνεται σταδιακά Παρόν και Ιστορία, και επειδή όπως στρώσουμε έτσι και θα κοιμηθούμε, το σημαντικό στο κοινωνικο-ιστορικό γίγνεσθαι, συνεχίζει να παραμένει πάντα το Σήμερα, δηλαδή το σημερινό όραμά μας και ο αγώνας για την πραγματοποίησή του.

Αυτός είναι ο προβληματισμός αυτού του βιβλίου, για το οποίο οφείλω να ομολογήσω, πως δεν είναι ένα ‘ανάγνωσμα’, για υποταγμένα, παραιτημένα, ξεπλυμένα και τεμπέλικα μυαλά. Δεν είναι επίσης ένα ψευδοεπιστημονικό ‘σύγγραμμα’, γραμμένο από και για ‘Πόντιους Πιλάτους’. Αν αυτός ο προβληματισμός είναι ή γίνει και δικός σας προβληματισμός, που δεν θα μείνει σ’ αυτήν εδώ την αίθουσα, τότε αυτό θα δικαιώνει την έκδοσή του, αλλά και τον, στη διάσταση του ιστορικού κύκλου, ευεργετικό ρόλο της Ουτοπίας στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Σας ευχαριστώ θερμά για την παρουσία σας και επιτρέψτε μου να ευχαριστήσω και εκ μέρους σας αυτούς τους ξεχωριστούς ανθρώπους, το Μανώλη Γλέζο, τον Παρασκευά Αυγερινό, τον Στέργιο Μπαμπανάση, το Γιάννη Πανούση, το Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο και τον Χρήστο Χαλαζιά, που με τη στάση και τη δράση τους τιμούν τη ζωή και τον πολιτισμό μας και είχαν την καλοσύνη να μας παρουσιάσουν αυτό το βιβλίο το οποίο όπως και κάθε σοβαρό βιβλίο γνώσης είναι έργο συλλογικό και κοινωνικό δημιούργημα. Θερμά ευχαριστώ επίσης το Φάρο του αγώνα του Κυπριακού Λαού, τον αγωνιστή Βάσο Λυσσαρίδη για το γραπτό του μήνυμα και για τα καλά του λόγια για το βιβλίο μου.

Τέλος δεν θα μπορούσα να παραλείψω να ευχαριστήσω τις ιστορικές Εκδόσεις Παπαζήση για την καλοσύνη τους να εντάξουν στο εκδοτικό τους πρόγραμμα και να επιμεληθούν με ευαισθησία αυτό το βιβλίο.

Να είστε καλά και σας εύχομαι ότι καλύτερο.


--------------------------------------------------------------------------------

[1] ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΥΤΟΠΙΑ:

Τρία κείμενα για την Ουτοπία. Thomas More, Ουτοπία. Francis Bacon, Νέα Ατλαντίς. Henry Neville, Η Νήσος των Πάιν, Εκδόσεις Μεταίχμιο, Αθήνα 2007.
Robert Owen, Μια νέα θεώρηση της Κοινωνίας, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2007.
Λιούις Μάμφορντ, Η ιστορία των Ουτοπιών, Εκδόσεις Νησίδες, Σκόπελος 1998.
Μαρία- Λουϊζα Μπερνέρι, Περιήγηση στην Ουτοπία, Εκδόσεις Νησίδες, Σκόπελος 1999.
Πλάτωνας, Πολιτεία τόμοι 1, 2, 3, 4, 5, Εκδόσεις Οδυσσέας Χατζόπουλος, Αθήνα 1992.
. Iring Fetscher (Herausgeber), Karl Marx, Friedrich Engels: Prognose und Utopie, Studienausgabe Band V, Aufbau Taschenbuch Verlag, Berlin 2004.
Ernst Bloch, Geist der Utopie, zweite Fassung 1923, Suhrkamp Verlag, Frankfurt a. Main 1964, 1985.
Ernst Bloch, Das Prinzip Hoffnung, erster Band, zweiter Band, dritter Band, Suhrkamp Verlag, Frankfurt a. Main 1959.
Ernst Bloch, Tübinger Einleitung in die Philosophie, Suhrkamp Verlag, Frankfurt a. Main 1966.
Ernst Bloch, Revolution der Utopie. Texte von und über Ernst Bloch, Campus Verlag, Frankfurt a. Main, New York 1979.
Μάρτιν Τζαίη, Ο Ερνστ Μπλοχ και η επέκταση του μαρξιστικού ολισμού στη φύση, Εκδόσεις Φιλίστωρ, Αθήνα 1996.
Herbert Marcuse, Το τέλος της ουτοπίας, Εκδόσεις Ύψιλον, Αθήνα 1985.
Στέφανος Ροζάνης,Για το πνεύμα της ουτοπίας, Εκδόσεις Μεταίχμιο 2004.
Μάρτιν Μπούμπερ, Μονοπάτια στην Ουτοπία, Εκδόσεις Νησίδες, Σκόπελος 2000.
Νίκος Παναγιωτόπουλος (Επιμέλεια),Για μια ρεαλιστική ουτοπία. Πρακτικά της Διάσκεψης προς ένα ευρωπαϊκό Κοινωνικό Κίνημα, Αθήνα 3-5 Μαΐου 2001, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2003.
Rudolf Maresch, Florian Rötzer, Renaissance der Utopie, Suhrkamp Verlag, Frankfurt a.Main 2004.


[2] Βλέπε, Αριστοτέλης, Πολιτικά/Περί οικιακής οικονομίας.

[3]Λέγεται περὶ Δαιδάλου, ὡς ἀγάλματα κατεσκεύαζε δι’ ἑαυτῶν πορευόμενα· (2) ὅπερ ἔμοιγε ἀδύνατον εἶναι δοκεῖ, ἀνδριάντα δι’ ἑαυτοῦ βαδίζειν.

[4] Ο Ήφαιστος κατασκεύασε όλα τα επιβλητικά παλάτια του Ολύμπου και χάρισε στους θεούς δώρα ανεκτίμητης αξίας. Στον Δία δώρισε την αιγίδα και το σκήπτρο, στη Δήμητρα το δρεπάνι και στον Απόλλωνα και την ’Άρτεμη τα βέλη τους. Στον Ήλιο χάρισε το λαμπρό άρμα του με το οποίο διέσχιζε αδιάκοπα τον ουρανό και στον Διόνυσο ένα ολόχρυσο κύπελλο. Στη φιλάρεσκη Αφροδίτη, τη γυναίκα του, χάρισε εξαιρετικά περιδέραια και άλλα κοσμήματα από πολύτιμα πετράδια, όπως επίσης και ένα μαλαματένιο καθρεφτάκι που δεν το αποχωριζόταν ποτέ. Δική του έμπνευση ήταν και οι μαγικοί τρίποδες που χάρισε στους θεούς. Όταν συγκεντρώνονταν για να πάρουν μια σοβαρή απόφαση, οι τρίποδες αυτομάτως έπαιρναν θέση πίσω από κάθε θεό. Μόλις τελείωνε η συνεδρίαση, αμέσως ο κάθε τρίποδας πήγαινε στο παλάτι του κατόχου του. http://www.mythologia.8m.com/ifaistos.html

[5] Ernst Bloch, Revolution der Utopie. Texte von und über Ernst Bloch, Campus Verlag, Frankfurt a. Main, New York 1979.

[6] «Αν ως «Ουτοπία» θεωρήσουμε κάθε απόπειρα για να υπερβούμε τα δεδομένα, κάθε προσπάθεια για να αμφισβητήσουμε την υπάρχουσα πραγματικότητα με τις ατέλειές της και να σκεφτούμε κάτι που τοποθετείται πέρα από αυτήν και την υπερβαίνει, τότε πρέπει να αξιολογήσουμε θετικά την ουτοπία ως έκφραση μιας σταθερής τάσης του ανθρώπου να υπερβαίνει βελτιωτικά τον εαυτό του και τα όριά του. Με αυτή την έννοια, η ουτοπική σκέψη μετατοπίζει διαρκώς τα ίδια τα όρια αυτού που γίνεται δεκτό ως δυνατό ή ακόμη και ως νοητό», Σκεύος Παπαϊωάννου, Σεμινάριο: Ειδικά θέματα Κοινωνιολογικής Θεωρίας: για την Ουτοπία, Πανεπιστήμιο Κρήτης, Οκτώβρης 2009.

-------------------------------------------------------------------------------------

Ο Κώστας Λάμπος (PhD Οικονομικών Επιστημών στο Freie Universitaet Berlin), έχει δημοσιεύσει βιβλία, μελέτες και άρθρα στα ελληνικά και σε πολλές ξένες γλώσσες και έχει πάρει μέρος σε δεκάδες επιστημονικά συνέδρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει διδάξει στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης και στο ΤΕΙ Αθήνας.
*
Εκδόσεις παπαζήση - ISBN: 978-960-02-2350-7. Σχήμα: 14x21, σελίδες: 484

Πάντα για άλλους μιλάμε, έτσι δεν πονάμε, έτσι ξεχνάμε...

Μεγάλωσα στο τέρας της πόλης
Ήπια φόβο πολύ, ήπια μόλυνση, ήπια ψέματα
Κατάπια λόγια λιπαρά
Ξεγλίστρησα από τον πόθο μου να μάθω
Κορόιδεψα την δίψα μου να δω

... γιατί είμαι εδώ?

Μεγάλωσα με αισθήματα χημείας,
με στυλ δοσοληψίας,
με βλέμματα συμπάθειας και άσκοπης προσπάθειας...

Πάντα για άλλους μιλάμε, έτσι δεν πονάμε, έτσι ξεχνάμε...

Μεγάλωσα θα πει να κάνεις το παπί,
να ζεις την απουσία,
να γίνεις εξουσία,
να μάθεις να γελάς και να παραφυλάς,
να παίρνεις αποφάσεις,
να απαγορεύεται να χάσεις

Μεγάλωσα σημαίνει να ζεις μ’αυτό που σε αρρωσταίνει...

Θέλετε εμβόλιο? Να το κάνετε εσείς!

Είναι πλέον ορατή η θέση της κυρίαρχης ιδεολογίας του πλανήτη ότι γίναμε πάρα πολλοί σε αυτήν την Γη και πρέπει να βρεθεί τρόπος να επιβληθεί μια παγκόσμια Τάξη.
Μια παγκόσμια Τάξη που θα μεγιστοποιεί το οικονομικό πλεόνασμα στους λίγους και εκλεκτούς και θα στερεί τα βασικά αγαθά στους πολλούς, τους οποίους θα οδηγήσει στον αφανισμό. Μια παγκόσμια τάξη που εγγυάται την απόλυτη επικράτηση του δυνατού επί του αδυνάτου!

Η ''ανακάλυψη'' νέων χημικών ιώσεων εμβολίζει με φόβο τα εγκεφαλικά μας κύτταρα και μας κάνει προσαρμοστικούς σε κάθε απαίτηση της νέας Τάξης.
Το όποιο εμβόλιο μας σερβίρουν αποτελεί συνθηκολόγηση και υποταγή μαζί τους.

Λέμε ΟΧΙ στο εμβόλιο και την εξάρτηση.





H1N1: ΤΟ ΝΕΟ ΟΠΛΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ;
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ
(γράφει ο Κώστας Λάμπος)
Ο Αμερικανισμός, αυτός ο εχθρός της ανθρωπότητας και φυσικά και του αμερικανικού λαού, ως καπιταλιστική βαρβαρότητα και "πολιτισμός του θανάτου", σύμφωνα με τον Αμερικανό, Jeremy Rifkin (*), αντιλαμβάνεται πως με το παραδοσιακό οπλοστάσιό του δεν μπορεί να γονατίσει την αγωνιζόμενη ανθρωπότητα που οραματίζεται ένα καλύτερο για όλους κόσμο. Γι' αυτό αναζητά νέες μορφές πολέμου "για την εξόντωση του 90% του παγκόσμιου πληθυσμού". Στόχος της παγκόσμιας καπιταλιστικής ελίτ, όπως διακηρύσσουν οι πολιτικοί εκφραστές της, είναι η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ για το 1/10 του παγκόσμιου πληθυσμού, που θα οικοδομηθεί, αφανίζοντας από το χάρτη τις περισσότερες χώρες, πάνω στα κόκαλα πέντε-έξι δισεκατομμυρίων ανθρώπων και στις στάχτες του πολιτισμού και του πλανήτη.
Είναι προφανές πως η ηγεσία του καπιταλισμού της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης είτε ως αμερικανισμός, είτε ως κινεζισμός ή όποια άλλη μορφή θα πάρει στην πορεία είναι πιά μια πραγματική και ορατή απειλή για την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό της και γι' αυτό η ανθρωπότητα πρέπει να φροντίσει, ώστε να απαλλαγεί το συντομότερο από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και να προχωρήσει στην κατάργηση της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, στην κατάργηση κάθε μορφής εκμεταλλευτικής εξουσίας και να εγκαθιδρύσει ένα νέο κοινωνικοοικονομικό σύστημα που θα στηρίζεται στην ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ και θα προάγει την ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΙΑ, στα πλαίσια ενός Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.
Ανθρωπότητα όμως δεν είναι "οι άλλοι", ανθρωπότητα είμαστε εμείς ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί. Και το πρόβλημα δεν είναι των άλλων, αλλά δικό μας και όλων μας. Γι' αυτό μην ρωτάτε για ποιόν χτυπάει η καμπάνα, γιατί η καμπάνα χτυπάει για εμάς, για μένα, για σένα για τα παιδιά μας, για όλους μας...

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΒΙΝΤΕΟ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ...ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΚΑΙ ΠΡΑΞΕΤΕ..
ΠΡΑΞΕΤΕ ΚΑΙ ΣΥΜΠΡΑΞΕΤΕ...




* Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση, Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΖΗΣΗ, ΑΘΗΝΑ 2009.

Κώστας Λάμπος
e-mail: prodial21@gmail.com

DDR - Ένα φαύλο σύστημα εξουσίας κατέρρευσε

DDR : Μια χώρα που δεν υπάρχει πια, έτσι όπως καταγράφηκε από τον προσωπικό μου φακό σε άσπρο και μαύρο φόντο.
Για τους νεώτερους φίλους μου: DDR είναι η Ανατολική Γερμανία, την οποία και ανασύρουν τα ΜΜΕ από τα αρχεία τους και παρουσιάζουν επιφανειακά μόνον στα επετειακά αφιερώματα της πτώσης τους τοίχους.
Σε αυτό το αφιέρωμα δεν βάζω σκόπιμα φωτογραφίες από την νύκτα της πτώσης του τοίχους στις 9.11.1989 -παρότι διαθέτω αρκετές- γιατί πιστεύω ότι το σύστημα εξουσίας κατέρρευσε νωρίτερα. To τοίχος ήταν μόνον έναν σύμβολο.

Για πρώτη φορά δημοσιεύω φωτογραφίες από το Ανατολικό Βερολίνο της δεκαετίας του ‘80. Τις ασπρόμαυρες τις εμφάνισα προσωπικά στο σκοτεινό θάλαμο μιας φοιτητικής εστίας στο Ανατολικό Βερολίνο διπλοκλειδώνοντας την πόρτα από μέσα. Τα χρόνια ήταν δύσκολα και ιδιαίτερα για την ‘’άλλη άποψη’’. Το καθεστώς μας πλήγωσε και άφησε τα σημάδια του βαθιά χαραγμένα στην ψυχή μας. Τα πέτρινα χρόνια είναι πίσω μας. Όμως βγήκαμε νικητές από την μάχη και με εκείνο το καθεστώς.

(ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΤΕ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ – ΕΙΝΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΖΩΗΣ)








Το καθεστώς παρακολουθούσε με φανερές κάμερες κάθε ’’κίνηση’’ στους δρόμους. Όμως οι πλατείες γέμισαν κόσμο και οι κάμερες δεν ήταν αρκετές να κρατήσουν το ποτάμι που ξεχείλισε.

Οι μισοί παρακολουθούσαν τους άλλους μισούς και φρόντιζαν για την νομιμότητα και την τάξη.









Το μιλιταριστικό πρόσωπο της εξουσίας σε όλο του το μεγαλείο: Γιόρταζε τα 40 ύπαρξης του με τα ’’όπλα της ειρήνης’’. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, όταν τον Μαϊ του 19989 σηκώθηκες όρθια στο Αμφιθέατρο του πανεπιστημίου και είπες : ’’Εάν θέλετε να γίνει του Πεκίνου (γεγονότα με τα τανκς στην πλατεία Τienamen) και στο Βερολίνο, τότε εμείς δεν θα σας νομιμοποιήσουμε ούτε ένα λεπτό. Φεύγουμε!’’



Η πιο πάνω αφίσα αποτελούσε για μένα συνώνυμο υποκρισίας και ευτελισμού που ανάλογό του έβρισκα μόνον στο μότο της ’’εργασίας που ελευθερώνει’’ στην είσοδο του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Buchenwald. 'Αλλη εποχή, αλλά η σκέψη παράλληλη!




Το ''πέρασμα'' του τείχους το φθινόπωρο του 1989:







Πέρασμα της Todesstreifen (Nεκρής Ζώνης) την επομένη το πρωϊ. Παγωνιά και θλίψη για τις ανθρώπινες ψυχές που θυσιάστηκαν στο ''κενό του χρόνου''.





Μετά από αυτό το χρονικό σημείο δημιουργήθηκαν δύο κατηγορίες ανθρώπων : oι Οssis και οι Wessis. Κανένας δεν είναι ικανοποιημένος με τον άλλον και εκτιμώ ότι για μία γενιά -τουλάχιστον- ακόμη θα υπάρχουν ισχυρές μπαριέρες στο μυαλό τους.

Kαι όμως μπορούμε να ξεπεράσουμε τον κλονισμό που καθημερινά μας υποβάλουν

Η θεωρία του κλονισμού μας επιβάλει καθημερινά την θέση της χωρίς πολλές φορές να το γνωρίζουμε. Δείτε το φιλμάκι της Naomi Klein και κάντε μια αναγωγή στην καθημερινότητά σας και θα βρείτε πολλές ''εφαρμογές''.

Κάθε δεσμός εξουσίας έχει εμπεδώσει την αρχή του κλονισμού και την εφαρμόζει στην πράξη. Ας αναλογιστούμε πόσα άλλοθι κατασκευάζονται από τις ηγεσίες για να καλύψουν τις εγκληματικές τους συμπεριφορές τους απέναντι στην κοινωνία, το περιβάλλον και τον άνθρωπο.

Ας προβληματιστούμε για τον τρόπο αντιμετώπισης της κατάστασης που μας έχουν επιβάλει. Ας ενημερωνόμαστε από πολλές διαφορετικές πηγές για τα γεγονότα που συμβαίνουν δίπλα μας. Ας φράξουμε τον δρόμο στην καλοσερβιρισμένη τηλεοπτική ’’αλήθεια’’ που εξυπηρετεί πάντα τις σκοπιμότητες της ροπαλοφόρου άρχουσας τάξης.

Είναι δίπλα μας και δεν τους βλέπουμε...

Εδώ αποτυπώνεται η σκληρή πραγματικότητα που όλοι εμείς κρατάμε μακριά από τον μικρόκοσμό μας.
Άνθρωποι άχρηστοι για το σύστημα που πρώτο τους έχει αποβάλει.
Άνθρωποι νεκροί που σέρνονται έξω από τους τάφους τους.
Άνθρωποι αποκλεισμένοι από την ζωή και το μέλλον.

H τελευταία ημέρα μιάς οργιώδους διακυβέρνησης

ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΙΚΟ ή ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΣΥΣΤΗΜΙΚΟ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΣΗΜΕΡΑ;

Γράφει ο Κώστας Λάμπος
prodial21@gmail.com
http://www.infonewhumanism.blogspot.com

Το μανιακό κεφάλαιο, οι εξαγορασμένοι καλαμαράδες και οι υπηρέτες του αστοί πολιτικάντηδες οργανώνουν αλλεπάλληλες καταιγίδες παραπληροφόρησης και εξαπάτησης του κόσμου της Εργασίας στην προσπάθειά τους να αποκρύψουν τις πραγματικές αιτίες της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Δισεκατομμύρια ξοδεύονται από τον αμερικανισμό και το σκληρό πυρήνα του καπιταλιστικού συστήματος, για να μας πείσουν πως οι κακές επιδόσεις του καπιταλιστικού συστήματος οφείλονται σε κακούς πολιτικούς και σε κακούς οικονομολόγους.



Γι’ αυτό βάλθηκαν να οργανώνουν ανοιχτά ή κλειστά, φανερά ή μυστικά, διεθνή ή περιφερειακά συμπόσια, συνέδρια και συσκέψεις, όπου σχεδιάζουν το αύριο της ανθρωπότητας στα μέτρα του αμερικανισμού, να συγκροτούν «επιτροπές σοφών» και διάφορα think tanks και να «προμηθεύουν τις κυβερνήσεις των προθύμων» με «σοφούς συμβούλους», τιμημένους με Νόμπελ, θητεύσαντες στα εργαλεία του αμερικανισμού και της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου, όπως είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα, εκπαιδευθέντες στα διάφορα Harvard και στα MIT και προφανώς μετεκπαιδευθέντες στα σεμινάρια του State Department, της DIA και της CIA, για να μεταλαμπαδεύσουν λύσεις σε βάρος των εργαζόμενων, της Φύσης και της ανθρωπότητας.
Όμως η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική από αυτήν που θέλουν να μας παρουσιάζουν, κι’ αυτό γιατί, σήμερα ο κόσμος πεινάει, η φύση καταστρέφεται και η ανθρωπότητα απειλείται, όχι γιατί ο πλούτος που παράγεται στον πλανήτη είναι λίγος, αλλά για τι ο πλούτος που παράγεται μοιράζεται, με τη βοήθεια των σκοταδιστικών θρησκειών, της αμάθειας, των άδικων ταξικών νόμων και των ιδιωτικών και κρατικών δυνάμεων καταστολής, άδικα στο βαθμό μάλιστα που το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού να σφετερίζεται το 85% του παγκόσμιου πλούτου, πράγμα που σημαίνει πως το 80% του παγκόσμιου πληθυσμού είναι αναγκασμένο, να φυτοζωεί και να λιμοκτονεί με το 15% του παγκόσμιου πλούτου.
Το γεγονός πως εκείνοι που έφεραν την ανθρωπότητα σ’ αυτή την κατάσταση, είτε με τις διδασκαλίες τους στα πανεπιστήμια, είτε ως σύμβουλοι του αμερικανισμού, είτε ως υπεύθυνοι και στελέχη της Παγκόσμιας Τράπεζας, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, του ΟΟΣΑ κλπ., κλπ., ορίζονται σήμερα ως σοφοί θαυματοποιοί και σύμβουλοι κυβερνήσεων των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, της Αφρικής, της Ασίας, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι αρκετό για να μας κάνει να κατανοήσουμε τα σχέδια του αμερικανισμού και κατά συνέπεια ποια θα είναι η εξέλιξη της οικονομίας της κάθε χώρας ξεχωριστά και της ανθρωπότητας γενικότερα.

Ο Γκορ Βιντάλ πάντως ζώντας και αναλύοντας την καθημερινότητα του αμερικανισμού προειδοποιεί την ανθρωπότητα με μια πρόσφατη δήλωσή του στο Time Online με τα παρακάτω λόγια: «Σήμερα η θρησκευτική μανία έχει μολύνει την πολιτική και η Αμερική έχει απομονωθεί τελείως…, η Αμερική δεν έχει καμία διανοητική κατηγορία πολιτών και σαπίζει αργά με σταθερό ρυθμό. Θα έχουμε μια στρατιωτική δικτατορία αρκετά σύντομα. Ο Ομπάμα θα πρέπει να εστιάσει στην εκπαίδευση των αμερικανών. Το πρόβλημά του είναι πως ο ίδιος είναι υπερβολικά μορφωμένος χωρίς να κατανοεί πόσο αμυδρά πνευματώδες και ανίδεο είναι το ακροατήριό του…» Ο Jeremy Rifkin μας λέει επίσης ότι: «Το αμερικανικό όνειρο είναι σε μεγάλο βαθμό παγιδευμένο στο ένστικτο του θανάτου…, υπερκαταναλώνουμε, ικανοποιούμε κάθε μας όρεξη και σπαταλάμε την απλοχεριά της Γης. Επιβραβεύουμε την απεριόριστη οικονομική μεγέθυνση, ανταμείβουμε τον ισχυρό και περιθωριοποιούμε τον ευάλωτο, Αναλωνόμαστε στην προστασία των ιδιοτελών μας συμφερόντων και έχουμε δημιουργήσει την πιο ισχυρή στρατιωτική μηχανή σε ολόκληρη την ιστορία για να πάρουμε αυτό που θέλουμε και πιστεύουμε ότι μας αξίζει. Θεωρούμε τους εαυτούς μας περιούσιο λαό και άρα προικισμένο με το δικαίωμα να νέμεται μεγαλύτερο μερίδιο από τα δώρα της Γης. Δυστυχώς το ίδιον συμφέρον μας μεταμορφώνεται σταδιακά σε καθαρό εγωισμό. Έχουμε γίνει πολιτισμός του θανάτου».
Τώρα πως γίνεται οι αρχιτέκτονες του πνευματικού ευνουχισμού του αμερικανικού λαού και οι σχεδιαστές του αμερικανικού οράματος, δηλαδή του αμερικανισμού και της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου, δηλαδή του «πολιτισμού του θανάτου» να θέλουν να σώσουν εμάς και τον υπόλοιπο κόσμο, μόνο παραμυθιασμένοι και εξουσιομανείς πολιτικάντηδες μπορούν να το πάρουν στα σοβαρά.

Αντίθετα οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού που γνωρίζουν πως το πρόβλημα της σύγχρονης εποχής στην Ελλάδα , αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, δεν είναι ένα τεχνοκρατικό πρόβλημα, ή ένα πρόβλημα πολιτικής ηγεσίας , αλλά ένα πρόβλημα πολιτικό και στην ουσία του συστημικό της κοινωνίας και συνεπώς τη λύση του δεν θα τη δώσουν οι όποιοι τεχνοκράτες και οι πολιτικάντηδες, αλλά ο αγώνας για τη διάχυση της γνώσης και την κατανόηση της πραγματικότητας πως ο τεράστιος πνευματικός πλούτος που η ανθρωπότητα συσσωρεύει στην ιστορική διαδρομή της και που σήμερα εκφράζεται ως επιστήμη, με την έννοια της επιστημονικά έγκυρης και κοινωνικά χρήσιμης γνώσης, αλλά και ως υψηλή τεχνολογία, μπορούν, αν ανατραπεί ο συσχετισμός δύναμης που διαμορφώνει η αμάθεια, ο Φόβος και η κάθε μορφής Βία , να απελευθερώσουν την ανθρωπότητα από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και να ανοίξουν καινούργιους ορίζοντες για ένα καλύτερο κόσμο .

Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή, στις αυριανές εκλογές, αυτός ο αγώνας μπορεί να εκφραστεί στις κάλπες με οποιοδήποτε τρόπο, ως αντιδεξιά-αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική επιλογή και από την επομένη των εκλογών ως αγώνας για τη μετεξέλιξη της κοινωνίας, από κοινωνία οπαδών και ψηφοφόρων, σε μια πνευματικά και οργανωτικά αυτονομημένη κοινωνία, που σκέπτεται και δρα στην κατεύθυνση της κατάργησης του κάθε καπιταλισμού και της κάθε ηγεμονίας, πράγμα που σημαίνει τη μετεξέλιξή της από μια ιδεολογικά και οργανωτικά πολυδιασπασμένη και γι’ αυτό οπαδοποιημένη-υποδουλωμένη κοινωνία, σε μια επαναστατική ενιαία αριστερή κοινωνία που οργανώνει σταδιακά την απελευθέρωσή της και οικοδομεί ένα καλύτερο κόσμο, έναν κόσμο χωρίς αφεντικά και ηγεμόνες, έναν κόσμο της Άμεσης Δημοκρατίας, της Αταξικής Κοινωνίας και του Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.

ΕΚΛΟΓΕΣ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, ή ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ;

Γράφει ο Κώστας Λάμπος
prodial21@gmail.com



Η παρακμή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, όπως αυτή προβάλλει μέσα από την ραγδαία διευρυνόμενη έλλειψη τροφής, καθαρού νερού και καθαρού αέρα, το συνεχώς διευρυνόμενο περιορισμό των δικαιωμάτων των εργαζόμενων, τη βίαια διευρυνόμενη κοινωνική αδικία, το Φόβο και τη δυστυχία της αποφασιστικής πλειονότητας της ανθρωπότητας, από τη μια μεριά και τη συσσώρευση του πλούτου, των προνομίων, της εξουσίας και της δύναμης καταστροφής στα χέρια μιας όλο και συρρικνούμενης μειοψηφίας κεφαλαιοκρατών, από την άλλη, αποκαλύπτει την πλήρη και οριστική αποτυχία του «Κοινωνικού Συμβολαίου» της αστικής επανάστασης, ιδεολογίας και πολιτικής, αποκαλύπτει δηλαδή την πλήρη και οριστική αποτυχία του αστικού, του κεφαλαιοκρατικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος και συνακόλουθα του αστικού πολιτικού συστήματος.
Αυτός ο κοινωνικά διχαστικός τρόπος λειτουργίας του κεφαλαιοκρατικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος έφερε την ανθρωπότητα στη σημερινή καθολική εφιαλτική συστημική κρίση, το ξεπέρασμα της οποίας δεν μπορεί να περιοριστεί σε αλλαγές στο εποικοδόμημα, δηλαδή στο πολιτικό σύστημα, αλλά μπορεί να γίνει με τη συνολική απόρριψη του συγκεκριμένου κοινωνικοοικονομικού συστήματος, πράγμα που προϋποθέτει τη σύναψη ενός νέου, σύγχρονου Κοινωνικού Συμβολαίου με το οποίο θα θεμελιώνεται μια νέα μετακαπιταλιστική εποχή που θα απαλλάσσει την ανθρωπότητα από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και θα βάζει τις βάσεις για το χτίσιμο ενός καλύτερου κόσμου και ενός ουμανιστικού πολιτισμού.
Με αυτή την έννοια η σημασία κάθε εκλογικής διαδικασίας δεν είναι μονοσήμαντη, γιατί για μεν τις δυνάμεις του σκληρού πυρήνα του κεφαλαιοκρατικού συστήματος οι εκλογές είναι μια μεθοδικά στημένη εξαπάτηση του εκλογικού σώματος με την οποία αποσκοπούν στην επιλογή πολιτικού διαχειριστή του συστήματος, ο οποίος, αν και ουσιαστικά θα λειτουργεί ως εκφραστής του Κεφαλαίου εναντίον των δυνάμεων της Εργασίας, θα εμφανίζεται όμως ως «εκπρόσωπος ολόκληρης της κοινωνίας» για να χρεώνεται αυτός και όχι το ίδιο το κεφαλαιοκρατικό σύστημα τα εγκλήματά του κατά της συγκεκριμένης κοινωνίας και συνολικά κατά της ανθρωπότητας.
Για τις δυνάμεις όμως της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και συνολικά για την εργαζόμενη ανθρωπότητα οι εκλογές σηματοδοτούν την προσδοκία της αλλαγής προς το καλύτερο, που ως τέτοιο νοείται η προσδοκία :
• Για την κατάργηση της φτώχειας, με στόχο την εξασφάλιση της οικουμενικής ευημερίας η οποία είναι σήμερα απόλυτα δυνατή χάρη στον υψηλό βαθμό ανάπτυξης της επιστήμης και της τεχνολογίας, φτάνει αυτές να πάψουν να είναι δέσμιες του Κεφαλαίου, πράγμα που σημαίνει να πάψουν να υπηρετούν την ταξική δικτατορία του Κεφαλαίου πάνω στην κοινωνία και να επιστρέψουν εκεί που αντικειμενικά ανήκουν δηλαδή στην κοινωνία και στην ανθρωπότητα συνολικά,
• Για την κατάργηση των πολέμων, που δεν εξυπηρετούν παρά μόνο τα συμφέροντα της κεφαλαιοκρατίας και τα ηγεμονικά σχέδια των ανταγωνιζόμενων κεφαλαιοκρατικών ομάδων, με στόχο τη διασφάλιση της οικουμενικής ειρήνης η οποία είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ αναγκαία,
• Για την κατάργηση των δομών υπονόμευσης των επιμέρους τοπικών οικοσυστημάτων, αλλά και του γενικότερου πλανητικού οικοσυστήματος με την οποία δεν υποβαθμίζεται μόνο το σημερινό βιοτικό επίπεδο, αλλά καταστρέφονται σταδιακά και ανεπανόρθωτα οι προϋποθέσεις ύπαρξης της ίδιας της ζωής πάνω στον πλανήτη Γη, με στόχο την αποκατάσταση της ισόρροπης σχέσης μεταξύ κοινωνίας-ανθρωπότητας και Φύσης.
• Για την κατάργηση των κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών, ατομικών, ταξικών και περιφερειακών ανισοτήτων που επιβάλλει ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής, δηλαδή η δικτατορία του Κεφαλαίου πάνω στην κοινωνία, τις οποίες καλύπτει η λεγόμενη αστική Δημοκρατία, με σκοπό την εγκαθίδρυση της Άμεσης Οικουμενικής Οικονομικής, Κοινωνικής και Πολιτικής Δημοκρατίας το μοναδικό εγγυητή της υποταγής της οικονομίας στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, προϋπόθεση αναγκαία για την κατοχύρωση της Ισονομίας, της Ισοπολιτείας, της Ισότητας, της Ελευθερίας και του Ανθρωπισμού, αλλά και της ισόρροπης και αειφόρου ανάπτυξης.

Γίνεται φανερό πως για τις δυνάμεις του σκληρού πυρήνα του Κεφαλαίου οι εκλογές δεν είναι παρά μια επιχείρηση απόκρυψης της αντικειμενικής πραγματικότητας και παραπλάνησης της κοινωνίας, η οποία καλείται μέσα από πολλαπλές διαδικασίες «ωρίμανσης», να μετακινηθεί από ένα «κόμμα εξουσίας» προς ένα άλλο αντίστοιχο κόμμα ή συνασπισμό κομμάτων και να απομακρύνει με την ψήφο της τον «αποτυχημένο» διαχειριστή και να επιλέξει έναν «καταλληλότερο» διαχειριστή. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες απόκρυψης της αντικειμενικής πραγματικότητας και παραπληροφόρησης είναι προφανές πως η κοινωνία αποπροσανατολίζεται, χάνει την Εαυτότητά της, κατακερματίζεται και υπογράφει την καταδίκη της με τη δική της ψήφο.
Γι’ αυτό στην ιστορική διαδρομή των κοινωνιών αναπτύσσονται στο εσωτερικό τους φωνές, κινήσεις, οργανωμένες δυνάμεις και κινήματα που αναλαμβάνουν το ρόλο της αποκάλυψης του χαρακτήρα των εκλογών στο αστικό πολιτικό σύστημα, της ενημέρωσης της κοινωνίας για τα πραγματικά προβλήματα και τις δυνατότητές της και κατά συνέπεια αναλαμβάνουν το χρέος συνδιαμόρφωσης ενός οράματος για ένα καλύτερο κόσμο και ενός Σχεδίου για την έξοδο από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και την πορεία σε μια αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία της πραγματικής Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, της Ειρήνης και του Ουμανισμού.
Στον εικοστό αιώνα αυτό το ρόλο, τον έπαιζαν κατά κύριο λόγω τα λεγόμενα κομμουνιστικά-μαρξιστικά, αλλά στην ουσία μόνο λενινιστικά κόμματα, τα οποία λειτουργούσαν ως παραρτήματα του μητροπολιτικού Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης και συνεπώς ο βαθμός της «αντιπαλότητάς» τους με τις τοπικές κεφαλαιοκρατικές ολιγαρχίες προσδιορίζονταν από τα συμφέροντα και τις σχέσεις της Σοβιετικής Ένωσης και συγκεκριμένα της κυρίαρχης νομενκλατούρας του ΚΚΣΕ, στην εκάστοτε συγκυρία και στην κατά περίπτωση χώρα.
Στον εικοστό πρώτο αιώνα και ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και το ξεθώριασμα του μοντέλου του «υπαρκτού σοσιαλισμού», ο οποίος δεν ήταν παρά ένας μανιακός, «ένας άγριος γραφειοκρατικός κρατικός καπιταλισμός» , πολλοί θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού και της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, πίστεψαν πως έφτασε το «τέλος της ιστορίας» με την έννοια πως η αστική Δημοκρατία, δηλαδή η Δικτατορία του ιμπεριαλιστικού Κεφαλαίου, αποτελεί το τελευταίο και το ανώτατο στάδιο εξέλιξης της ανθρωπότητας, ή «το τέλος της εργασίας», με την έννοια πως ο καπιταλισμός μπορεί να υπάρξει με λιγότερους ή και χωρίς εργαζόμενους και συνεπώς η εργαζόμενη ανθρωπότητα θα έπρεπε να «υποταχθεί στην καπιταλιστική μοίρα της».
Φαίνεται πως όλοι αυτοί οι καλαμαράδες της καπιταλιστικής μαφίας δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τα κόλπα της «καπριτσιόζας ιστορίας», όπως την αποκαλούσε ο Φρίντριχ Έγκελς, με τις εξουσίες και με τις μεγάλες δυνάμεις και γι’ αυτό δεν μπόρεσαν να προβλέψουν πως η αδυναμία του καπιταλισμού να ανταποκριθεί στις προσδοκίες της ανθρωπότητας αφενός και η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης αφετέρου, αποκάλυψαν πως «ο Βασιλιάς είναι γυμνός», δηλαδή πως το Κεφάλαιο ανεξάρτητα από την εκάστοτε μορφή του είναι το ίδιο αντικοινωνικό και απάνθρωπο και συνεπώς η κάθε κοινωνία και συνολικά η εργαζόμενη ανθρωπότητα δεν μπορούν να περιμένουν τη λύση των προβλημάτων τους και την πρόοδο τους από τη μια ή την άλλη μερίδα του Κεφάλαιου ή από τον ένα ή τον άλλο καπιταλισμό και τον κάθε Ηγεμόνα και πολύ περισσότερο δεν μπορούν να περιμένουν ουσιαστικές λύσεις από τους ταξικά και κοινωνικά πνευματικά και ηθικά ευνουχισμένους ταχυδακτυλουργούς πολιτικάντηδες του αστικού πολιτικού τσίρκου που το χρηματοδοτεί το μαύρο πολιτικό χρήμα και το διαφημίζουν τα ΜΜΕ.
Αυτή η καινούργια πραγματικότητα οδηγεί στη συνειδητοποίηση της ανάγκης για την θεσμικά και δομικά αυτόνομη αμεσοδημοκρατική συγκρότηση της κοινωνίας και συνολικά της εργαζόμενης ανθρωπότητας σε δύναμη ανατροπής του καπιταλισμού και ταυτόχρονα σε δύναμη οικοδόμησης ενός καλύτερου κόσμου, πράγμα που σημαίνει μετατόπιση της κοινωνίας από τη θέση του οπαδού-ψηφοφόρου των κομμάτων διαχείρισης, της ιδιωτικοεπιχειρηματικής καπιταλιστικής ή της κρατικοκαπιταλιστικής εξουσίας, σε πολιτικά αυτενεργή και απελευθερωτική δύναμη, σε δύναμη που θα αρνείται το ρόλο του οπαδού-ψηφοφόρου ακόμα ούτε και των παραδοσιακών λεγόμενων αριστερών κομμάτων, αλλά θα συγκροτείται, θα σκέπτεται και θα λειτουργεί η ίδια συλλογικά, συνολικά και οικουμενικά, άμεσα και αποφασιστικά ως σύγχρονη επαναστατική αριστερά, οι συνειδητές αμεσοδημοκρατικές επιλογές της οποίας θα τη βγάζουν σταδιακά από τα αδιέξοδα του καπιταλισμού και θα μετασχηματίζουν τις τοπικές-εθνικές και τις παγκόσμιες αντικειμενικές και υποκειμενικές προϋποθέσεις σε δύναμη συνολικής και οριστικής υπέρβασης του καπιταλισμού.
Εκείνο που η τοπική, αλλά και η παγκόσμια ιστορική συγκυρία θέτει σήμερα στην Ημερήσια Διάταξη των λαϊκών αγώνων, δεν είναι τελικά η επανίδρυση, η αναγέννηση, η ανασυγκρότηση, η ανανέωση, η επανασοσιαλιστικοποίηση, η επανακομουνιστικοποίηση και ο εκσυγχρονισμός των υφιστάμενων αριστερών κομμάτων, ή ένα καινούργιο «αριστερό» κόμμα, καμωμένο από εξουσιομανείς ηγετίσκους, ή φαντασμένους μεσσίες με παλιά υλικά και με παραδοσιακές αντιλήψεις για το ρόλο των «ηγετικών πρωτοποριών» και των «μαζών», που κουβαλάνε στο σπέρμα τους μια νέα ταξική διαφοροποίηση.
Την πορεία προς την καπιταλιστική βαρβαρότητα μπορεί να την ανακόψει μόνο μια ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ αποφασισμένη στην πλειοψηφία της να καταργήσει τον καπιταλισμό, σε κάθε πιθανή και απίθανη εκδοχή του, ως κοινωνική σχέση μεταξύ των εργοδοτών που κατέχουν τα μέσα παραγωγής και συνεπώς ελέγχουν τη διανομή του κοινωνικού πλούτου και της εργαζόμενης κοινωνίας, η οποία κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι καταδικασμένη να λιμοκτονεί ως άνεργος εφεδρικός βιομηχανικός στρατός, είτε ως μισθοφόρος-εργαζόμενος σε σχέσεις μισθωτής δουλείας που φυτοζωεί με μισθούς πείνας και σε συνθήκες απόλυτης εργοδοτικής και κρατικής τρομοκρατίας. Με απλά λόγια, ο 21ος αιώνας, ως ελπιδοφόρο παρόν, απαιτεί μια αριστερή κοινωνία η οποία θα καταργήσει κάθε μορφής εργοδοσία-εξουσία και θα υποτάξει την οικονομία στην κοινωνία, για να πάψει η Εργασία να είναι δουλεία, προϋπόθεση αναγκαία για την κατάργηση των εξουσιαστών και κατ’ επέκταση των εξουσιαζόμενων και ικανή συνθήκη για την οικοδόμηση της οικουμενικής αταξικής κοινωνίας συνεργαζόμενων Ανθρώπων, Λαών και Εθνών.
Αυτό είναι σήμερα το ιστορικό χρέος και το αναγκαίο πεδίο δράσης όλων των συνειδητοποιημένων δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και όχι να γίνονται «πολιτική πελατεία» των όποιων κομμάτων, τα οποία άλλωστε δεν είναι παρά ένα ιστορικό φαινόμενο ταξικών κοινωνιών και αναγκαία εξουσιαστικά εργαλεία για τη λειτουργία των «αντιπροσωπευτικών» λεγόμενων Δημοκρατιών, τα οποία τελικά το μόνο σκοπό που εξυπηρετούν είναι να περιθωριοποιούν την Κοινωνία, δηλαδή το Δήμο, για να λειτουργεί το Κράτος κατά του Δήμου και υπέρ της εκάστοτε κυρίαρχης τάξης.
Στη σημερινή Ελλάδα που βιώνει τη χειρότερη ιστορική περίοδο μετά την, από τους ποικιλόχρωμους ιμπεριαλιστικούς προστάτες των ντόπιων πολιτικών δυνάμεων, υποκινηθείσα καταστροφική εμφυλιοπολεμική σύγκρουση, βρισκόμαστε και πάλι μπροστά σε μια καινούργια εκλογική αναμέτρηση των πολιτικών κομμάτων της «αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας» που ανταγωνίζονται μέχρι θανάτου, ως άλλοι μονομάχοι στο Κολοσσαίο του ανθύπατου αρμοστή του ντόπιου πλιατσικοκαπιταλισμού και του μεγάλου Ηγεμόνα, του Αμερικανισμού. Το γεγονός πως η δράση των πολιτικών κομμάτων εξαντλείται σε αλληλοκατηγορίες για ανικανότητα, διαπλοκή και διαφθορά και εκφυλλίζεται σε πολιτικά καλλιστεία για το ποιος είναι ο καταλληλότερος διαχειριστής του καπιταλιστικού συστήματος, χωρίς να γίνεται καμιά ουσιαστική αναφορά στο ρόλο του Κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού, δεν αφήνει περιθώρια να ελπίζει κανείς πως αυτές οι εκλογές θα δώσουν λύσεις στα προβλήματα των εργαζόμενων, της Ελλάδας και του Ελληνισμού.

Υπάρχει όμως μια πραγματικότητα, η οποία, ανεξάρτητα από τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα των εργαζόμενων, της Ελλάδας και του Ελληνισμού, έχει να κάνει με την τρέχουσα άθλια καθημερινότητα που δημιούργησε η δουλική Δεξιά με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της, πάνω φυσικά στην άθλια νεοφιλελεύθερη πολιτική του σημιτικού εκσυγχρονισμού, η οποία έχει οδηγήσει τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, δηλαδή στον προθάλαμο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της λεγόμενης Παγκόσμιας Τράπεζας που προωθούν τα σχέδια της παγκόσμιας ηγεμονίας του Αμερικανισμού.

Υπάρχει και μια δεύτερη πραγματικότητα σ’ αυτή τη χώρα που έχει να κάνει με το γεγονός πως, ανεξάρτητα από το βαθύτερο χαρακτήρα των πολιτικών κομμάτων, ο Ελληνικός Λαός εκφράζει με την ψήφο του την προτίμησή του στα λεγόμενα κεντροαριστερά και αριστερά κόμματα σε μια αναλογία περίπου 60-65% (αριστερά) προς 35-40% (δεξιά). Αυτή η πραγματικότητα είναι ενδεικτική του πολιτικού προσανατολισμού του εργαζόμενου Ελληνικού Λαού. Το γεγονός όμως πως οι πολιτικές επιλογές του αποβαίνουν άγονες, σε βαθμό μάλιστα που ο ίδιος αναγκάζεται, με τη βοήθεια φυσικά «σκανδαλίδειων» και «παυλοπούλειων» εκλογικών εκτρωμάτων, να αναδείχνει, κατά περιόδους, δεξιές κυβερνήσεις μειοψηφίας, αποκαλύπτει πως αυτά τα πολιτικά μεγέθη που εμφανίζονται ως αριστερά δεν είναι παρά η «αριστερή» εκδοχή του καπιταλιστικού συστήματος, προκειμένου να παραπλανάται το εκλογικό σώμα και να μην αμφισβητεί το ίδιο το οικονομικό σύστημα, αλλά να εξαντλείται, ως νέος Σίσυφος, στην αμφισβήτηση πότε του ενός και πότε του άλλου διαχειριστή του καπιταλισμού.

Η Τρίτη πραγματικότητα έχει να κάνει με το γεγονός της πολυδιάσπασης της λεγόμενης «αριστεράς» στην Ελλάδα, κι’ όχι μόνο, το οποίο δεν φαίνεται να είναι επιλογή των οπαδών-ψηφοφόρων, δηλαδή «των μαζών» όπως αυτάρεσκα χαρακτηρίζουν την εργαζόμενη κοινωνία οι εξουσιομανείς «ηγετικές πρωτοπορίες», αλλά φαίνεται πιθανότερο να είναι επιλογή του σκληρού πυρήνα της καπιταλιστικής εξουσίας, γιατί έτσι διασπάται η κοινωνία σε μια «αριστερή» Βαβέλ και σε πολλές θανάσιμα ανταγωνιζόμενες «αριστερές» οργανώσεις, οι οποίες όχι μόνο δεν απειλούν το σύστημα, αλλά αντίθετα του προσφέρουν νομιμοποιητική σταθερότητα και καμιά φορά, για να θυμηθούμε και το «κύκνειο άσμα» του Άρη Βελουχιώτη, όταν το καπιταλιστικό σύστημα θα ψυχορραγεί αυτές θα του προσφέρουν και το φιλί της ζωής.

Μπροστά σ’ αυτές τις πραγματικότητες η ελληνική κοινωνία καλείται να εκλέξει, υποτίθεται, τη νέα κυβέρνηση της χώρας και από τις μέχρι τώρα ενδείξεις θα καταψηφίσει τη Δεξιά ως «Νέα Δημοκρατία». Το ερώτημα όμως είναι πόσο αντιδεξιά, δηλαδή πόσο αντικαπιταλιστική θα είναι η νέα κυβέρνηση και ποια θα είναι η συμβολή όλων των αυτοαποκαλούμενων προοδευτικών αριστερών κομμάτων στη διαμόρφωση μια ενιαίας αντικαπιταλιστικής-αντιιμπεριαλιστικής πολιτικής και πορείας της χώρας;
Η υφιστάμενη εμφυλιοπολεμική κατάσταση στο λεγόμενο μη-δεξιό χώρο δεν επιτρέπει να είμαστε αισιόδοξοι, γιατί οι υφιστάμενοι κομματικοί σχηματισμοί δεν είναι κοινωνικές αντισυστημικές δυνάμεις, αλλά συστημικά δημιουργήματα-μηχανισμοί και μάλιστα του περασμένου και του προπερασμένου αιώνα. Σ’ αυτή την πραγματικότητα παραπέμπει και το γεγονός πως οι ηγεσίες αυτών των υποτιθέμενων αριστερών κομμάτων ξοδεύουν ολόκληρη την ενεργητικότητά τους στην αλληλουπονόμευση υπογραμμίζοντας «τις διαφορές τους», ενώ δεν κάνουν καμιά σοβαρή προσπάθεια να αναζητήσουν τι θα μπορούσε να τους ενώσει σε ένα ελάχιστο βραχυπρόθεσμο πρόγραμμα κοινής δράσης για τη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών και για την αποκάλυψη του ρόλου του Κεφαλαίου ως της πραγματικής αιτίας της κοινωνικής αδικίας, ανισότητας και αθλιότητας.

Ανεξάρτητα από την επιλογή που θα κάνει η ελληνική κοινωνία στις 4 Οκτώβρη 2009, και ανεξάρτητα από την διακηρυγμένη πρόθεση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ να συνεργαστεί με τα άλλα κόμματα της «αριστεράς», οι σημερινές συνθήκες σε επίπεδο ηγεσιών δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο. Κι’ αυτό γιατί κανένα κόμμα από τη σοσιαλδημοκρατική κεντροαριστερά που φιλοδοξεί να περάσει ανθρώπινο πρόσωπο στον καπιταλισμό, μέχρι τα λενινιστικά κόμματα της τριτοτεταρτοδιεθνιστικής παραδοσιακής αριστεράς που υπόσχονται νεκρανάσταση του «πάλαι ποτέ» υπαρκτού σοσιαλισμού, φορτωμένα όπως είναι με ιστορικά χρεοκοπημένες ιδεολογίες και ξεφτισμένα οράματα, αδυνατούν αντικειμενικά να συσπειρωθούν σε ένα αντικαπιταλιστικό σχηματισμό που θα διαμόρφωνε σταδιακά ένα πλειοψηφικό ρεύμα μιας προοδευτικής υπέρβασης του καπιταλισμού.
Από τα πράγματα λοιπόν είμαστε, ως ελληνική κοινωνία, αναγκασμένοι να το πάρουμε απόφαση, πως στην τρέχουσα συγκυρία και στο δοσμένο πολιτικό σύστημα, που λειτουργεί ως έκφραση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής και διανομής του κοινωνικού πλούτου, δεν υπάρχουν λύσεις για τα προβλήματά μας και δεν υπάρχει μέλλον για την πατρίδα μας, γιατί αυτό το πολιτικό σύστημα είναι παράρτημα-πρατήριο του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες του είναι άμεσα ή έμμεσα επιλογές του Ηγεμόνα και γι’ αυτό δεν μπορούν και δεν θέλουν να σταθούν εμπόδιο στα ιμπεριαλιστικά σχέδιά του στην ευρύτερη περιοχή, τα οποία. όπως όλα δείχνουν, δεν περιορίζονται μόνο στο πετσόκομμα των δικαιωμάτων των Ελλήνων εργαζόμενων, αλλά μεθοδεύουν συστηματικά και το πετσόκομμα της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας και του μέλλοντος του Ελληνισμού.
Για όλα αυτά είναι ανάγκη να κατανοήσουμε πως αυτό το αστικό πολιτικό αλλά και κύρια το καπιταλιστικό οικονομικοκοινωνικό σύστημα που εχθρεύεται την εργαζόμενη ανθρωπότητα, τη Φύση, τον πολιτισμό και τη ζωή και έχει εξελιχθεί στον εφιάλτη της αποφασιστικής πλειοψηφίας των ταξιδευτών του διαστημοπλοίου Γη, δεν είναι δικό μας και δεν είναι η «μοίρα» μας και γι’ αυτό πρέπει, ως άτομα, ως κοινωνίες και ως ανθρωπότητα να απαλλαγούμε το συντομότερο από αυτό και να κάνουμε το επόμενο βήμα προόδου προς ένα καλύτερο κόσμο, προς τη Νέα Ελευθερία του Ανθρώπου, του homo humanisticus universalis.
Εκείνο που τελικά απομένει σ’ εμάς τους Έλληνες, στην τρέχουσα συγκυρία, είναι να μην χαρίσουμε, να μην απενεργοποιήσουμε, να μην αφήσουμε λευκή και να μην εξαργυρώσουμε την ψήφο μας, αλλά να επιλέξουμε αντιδεξιά (και αντιδεξιά ψήφος είναι λ. χ. και η αναγραφή κατά το αρχαιοελληνικό εκλογικό σύστημα, σε λευκό χαρτί του ονόματος ενός έντιμου αγωνιστή στο χώρο της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, ή η αναγραφή λ. χ. της φράσης: ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ Η ΑΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ) και συνδέοντας το άμεσο με το μακροπρόθεσμο συμφέρον μας, να πιέσουμε τις ηγεσίες των κομμάτων, αλλά και προσωπικά τους «εκλεκτούς» μας, για ευρύτερες αντικαπιταλιστικές, αντιιμπεριαλιστικές, προοδευτικές, πατριωτικές συσπειρώσεις και συνεργασίες σε επίπεδο κοινοβουλίου, αλλά και κύρια σε επίπεδο κοινωνίας, γιατί μόνο έτσι θα καταφέρουμε να μετεξελιχθούμε από αναχωρητές, οπαδοποιημένα και γι’ αυτό περιθωριοποιημένα ακροατήρια «κεντροαριστερών» χειροκροτητών, ή από «αριστερά μπουλούκια» και «ανένταχτους αριστερούς» σε μια ενιαία και πολιτικά αυτενεργή ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ του 21ου αιώνα, με σύγχρονη κοσμοαντίληψη και σύγχρονο όραμα για μια αταξική κοινωνία και για ένα Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό στη βάση της σύγχρονης ΑΜΕΣΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Η Ρόζα Λούξεμπουργκ έλεγε, στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν θυσιάζονταν για την Σοσιαλιστική Συμβουλιακή Δημοκρατία (Raeterepublik), πως αν οι εκλογές θα μπορούσαν να αλλάξουν το σύστημα, τότε το σύστημα θα απαγόρευε τις εκλογές. Από τότε μεσολάβησαν πολλά και η ανθρωπότητα έγινε σοφότερη σε βαθμό που σταδιακά να συνειδητοποιεί μια άλλη πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία το σύστημα δεν θέλει και κάνει ότι μπορεί για να μην αλλάξει, οπότε για να αλλάξει το σύστημα πρέπει πρώτα ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ Η ΚΟΙΩΝΙΑ, πράγμα που σημαίνει να απαλλαγεί από τις εξουσιαστικές ταξικές πολιτικές ιδεολογίες και τους εκφραστές τους και από τους σκοταδιστικούς εξουσιαστικούς μύθους των όποιων ιερατείων και να αποκτήσει τη δική της οικουμενική ουμανιστική κοσμοαντίληψη και ένα δικό της όραμα, να γίνει δηλαδή μια, στη σκέψη και στη δράση, πολιτικά και οργανωτικά ΑΥΤΕΝΕΡΓΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, που θα είναι σε θέση να καταργήσει το σύστημα που μεθοδεύει, νοθεύει, ή καταργεί τις εκλογές, γιατί διαφορετικά είναι καταδικασμένη να συμμετέχει σε εκλογικές παρωδίες, νομιμοποιώντας και διαιωνίζοντας έτσι το σύστημα της μισθωτής δουλείας και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Ένα αιώνα μετά το όραμα αυτό φαντάζει επίκαιρο, αναγκαίο, αλλά και εφικτό.



Γράφει ο Κώστας Λάμπος
prodial21@gmail.com

Ευρωεκλογές 2009. Γενικά συμπεράσματα

Συμπέρασμα πρώτο:
Η αποφασιστική πλειοψηφία των ευρωπαίων πολιτών αρνήθηκε με την αποχή της να νομιμοποιήσει την αντιλαϊκή νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική και αμερικανόφιλη ευρωπαϊκή ένωση.

Συμπέρασμα δεύτερο:
Η συντηρητική ευρωπαϊκή δεξιά, ως συνολο, αποτελεί μια ισχνή μειοψηφία σε σχέση με το σύνολο των ευρωπαίων πολιτών, αν και παρά τη συρρίκνωση των δυνάμεων της καταφέρνει να διατηρεί την πλειοψηφία της στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο.

Συμπέρασμα τρίτο:
Η σοσιαλδημοκρατία και η παραδοσιακή αριστερά δεν μπόρεσαν ούτε και σε συνθήκες καταστροφικής καπιταλιστικής κρίσης να αναδεχθούν σε πλειοψηφία στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, σε καλύτερο διαχειριστή του ευρωπαϊκού καπιταλισμού και πολύ περισσότερο δεν κατάφεραν να αναδεχθούν σε αντικαπιταλιστική εναλλακτική πρόταση και επιλογή.

Συμπέρασμα τέταρτο:
Αυτές οι ευρωεκλογές αποδεδείχνουν την πλήρη κατάρρευση των θεσμών, των οργάνων και του ‘οράματος’ της συγκεκριμένης καπιταλιστικής-αμερικανόφιλης ευρωπαϊκής ένωσης και αναδείχνουν την αναγκαιότητα ενός οράματος για μια άλλη ευρωπαϊκή ένωση των δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού, που θα στηρίζεται στις ανθρωπιστικές αξίες, στις ευρωπαϊκές προοδευτικές αγωνιστικές παραδόσεις και θα οδηγεί την Ευρώπη και ως παγκόσμιο παράδειγμα την ανθρωπότητα ολόκληρη σε σύγκρουση με την καπιταλιστική βαρβαρότητα και στην οικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου, ενός κόσμου της ισότητας, της ευημερίας, της ελευθερίας και της ειρήνης, ενός κόσμου της ανθρωπιάς και του οικουμενικού ουμανιστικού πολιτισμού.

Συμπέρασμα πέμπτο:
Στο βαθμό που οι δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού θα κατανοούν αυτή τη νέα πραγματικότητα στον ίδιο βαθμό θα εγκαταλείπουν τη μοιρολατρία και την αποχή, θα επανέρχονται στην πολιτική, θα απεγκλωβίζονται από τα αστικά δεξιά και ψευδοαριστερά κόμματα του καπιταλιστικού αστικού κοινοβουλευτισμού, θα αυτονομούνται ιδεολογικά, θα αυτοπροσδιορίζονται πολιτικά, και θα σφυρηλατούν το δικό τους όραμα για μια προοδευτική, σοσιαλιστική, ουμανιστική Ευρώπη των λαών, θα οικοδομούν τη δική τους νέα ουμανιστική αριστερά, θα αλλάζουν το συσχετισμό των δυνάμεων, θα καταργούν τον αμερικανισμό και την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση που οδηγεί στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και θα οικοδομούν ένα καλύτερο, έναν ανθρωπινότερο κόσμο, τον κόσμο της ευημερίας, της ανθρωπιάς και της ευτυχίας

Για την Πρωτοβουλία Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό
Κώστας Λάμπος (αποστολή με e-mail στο demokratur)

ΟΥΜΑΝΙΣΤΙΚΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ή ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ;

Η απροθυμία του Γιώργου Παπανδρέου να τοποθετηθεί και να μιλήσει ως Σοσιαλιστής του 21ου Αιώνα και η πρόθεσή του να ταυτίζει το Σοσιαλισμό με την αστική Δημοκρατία και τη Σοσιαλδημοκρατία, ως Σοσιαλδημοκράτης του περασμένου Αιώνα, δημιουργούν σύγχυση στον Ελληνικό Λαό αναφορικά με τις προθέσεις του.

Αυτή την ασάφεια που προκαλεί σύγχυση σπεύδει ο αντιδραστικός πολιτικός κόσμος της συντήρησης και συγκεκριμένα η αμόρφωτη και παρακμιακή Δεξιά του πλιατσικοκαπιταλισμού, να την εκμεταλλευτεί για να κάνει τη σύγχυση μεγαλύτερη και με τον τρόπο αυτό να ανακόψει τη απώλεια ψηφοφόρων και κατά συνέπεια της κυβερνητικής εξουσίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αριστερόθωρη καιροσκοπική αναφορά, και μάλιστα με παράφραση, του Γιώργου Παπανδρέου στο σύνθημα «Δημοκρατία και Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα;».

Η σύγχυση κατά τη γνώμη μου προκαλείται από το γεγονός πως ο Γιώργος Παπανδρέου δεν αντιλαμβάνεται το Σοσιαλισμό ως κοινωνικοοικονομικό σύστημα με το οποίο η κοινωνία θα αντικαταστήσει τον Καπιταλισμό και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, αλλά τον αντιλαμβάνεται ως σοσιαλδημοκρατική πολιτική των κεντροαριστερών κομμάτων, τα οποία ανταγωνίζονται, σε επίπεδο αστικής Δημοκρατίας και καπιταλιστικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος, τη νεοσυντηρητική πολιτική των κεντροδεξιών κομμάτων, χρεώνοντας αποκλειστικά στα δεύτερα τη Βαρβαρότητα.

Το αποτέλεσμα είναι η Βαρβαρότητα να εμφανίζεται ως υπόθεση του εποικοδομήματος, δηλαδή του κομματικού ανταγωνισμού στα πλαίσια της αστικής κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και όχι ως αποτέλεσμα του ίδιου του οικοδομήματος, δηλαδή της φύσης και της λειτουργίας του καπιταλισμού. Έτσι όμως μένει στο απυρόβλητο και απενοχοποιείται το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα που καταστρέφει τον πλανήτη, εξαθλιώνει την ανθρωπότητα και απειλεί την ίδια τη ζωή και ο Λαός καλείται να επιλέξει, μέσα σ’ αυτή τη σύγχυση, μεταξύ σκληρής δεξιάς και σοσιαλδημοκρατικής κεντρώας light καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Ο Μαρξ, ο Έγκελς και η Λούξεμπουργκ απέναντι στην καπιταλιστική Βαρβαρότητα αντέταξαν το Σοσιαλισμό. Ο Καστοριάδης υπερασπίστηκε το Σοσιαλισμό απέναντι στη σταλινική βαρβαρότητα του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού.

Στην εποχή μας, στον 21ο Αιώνα η Ανθρωπότητα που απειλείται όσο ποτέ άλλοτε από την παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική βαρβαρότητα, αναζητά το σύγχρονο Σοσιαλισμό, το Σοσιαλισμό του 21ου Αιώνα, που θα την απαλλάξει οριστικά από κάθε μορφής καπιταλισμό και θα ανοίξει το δρόμο για ένα καλύτερο κόσμο, για ένα Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό.

Γι’ αυτό κάθε θελημένη ή αθέλητη σύγχυση γύρω από το Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα εμποδίζει τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού να δουν καθαρά το σοσιαλιστικό-ουμανιστικό μέλλον τους και να οργανώσουν τον αντικαπιταλιστικό αγώνα τους και με αυτή την έννοια η σύγχυση εξυπηρετεί τον Καπιταλισμό και την παγκόσμια ολιγαρχία.


Η σύγχρονη πραγματικότητα είναι σύνθετη, αλλά μία:

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ.

Η ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ , ΑΛΛΑ ΚΑΙ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΜΟΝΟΠΩΛΙΑΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ.

Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΜΕΣΗ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, Η ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΠΩΣ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΟΥΜΑΝΙΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ.


Όποια πολιτική παραγνωρίζει κάποιο από τα στοιχεία αυτής της πραγματικότητας είναι μια πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα του Κεφάλαιου και κατά συνέπεια είναι μια πολιτική εχθρική απέναντι στους Λαούς και στην πρόοδο της Ανθρωπότητας και σαν τέτοια πρέπει να καταγγέλλεται ως ιδεολόγημα, να καταδικάζεται και να αντικαθίσταται με την ατόφια Αλήθεια, την αλήθεια της συγχρονης και συγκεκριμένης πραγματικότητας, η οποία απαιτεί ένα Νέο Ανθρωπισμό, όχι ως υποκριτική φιλανθρωπία, ή ως "κοινωνική ευαισθησία του καπιταλισμού", αλλά ως ένα νέο κοινωνικοοικονομικό σύστημα της Αυτοδιεύθυνσης της Εργασίας και του Αυτοπροσδιορισμού της κοινωνίας και συνολικά της Ανθρωπότητας.


Αναδημοσίευση από Εcumenical Humanism, Δρ.Κώστας Λάμπος

Για τον ρόλο των τραπεζών... υπάρχουν και πράγματα που δεν γνωρίζουμε

Τρίζει συθέμελα
(αναδημοσιευση από τον Επίκουρο)

Το Turner Radio Network δημοσιεύει έγγραφο που διέρρευσε και αφορά ένα "stress test" των 19 μεγαλύτερων τραπεζών των ΗΠΑ. Δηλ. την βιωσιμότητα τους και την δυνατότητα να ανταπεξέλθουν σε "δύσκολες συνθήκες". Τις παρούσες και τις μέλλουσες.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα:
1) Από τις 19, οι 16 είναι τεχνικά αναξιόχρεες. Φαλιρισμένες.

2) Από αυτές τις 16, καμία δεν αντέχει οποιαδήποτε διακοπή ή "ανωμαλία" στην ρευστότητα που (της) διοχετεύεται. Επίσης ούτε μία, δεν αντέχει περαιτέρω επιδείνωση στα μη εξυπηρετούμενα δάνεια της.

3) Εάν έστω και 2 από τις 16 αυτές τράπεζες καταρρεύσουν, ο Οργανισμός "Προστασίας" των καταθέσεων (FDIC), θα ξεμείνει από ρευστό. Θα του το ρουφήξουν όλο.

4) Οι 5 μεγαλύτερες τράπεζες των ΗΠΑ είναι τόσο εκτεθειμένες, που μετά βίας μπορούν να συνεχίσουν να λειτουργούν.

5) Οι 4 από αυτές, JPMorgan Chase, Goldman Sachs, HSBC Bank of America and Citibank είναι πέρα από κάθε κεφαλαιακή κάλυψη εκτεθειμένες σε παράγωγα προϊόντα.

6) Η Bank of America έχει έκθεση μεγαλύτερη κατά 179% από το risk-based Κεφάλαιο της. Το μίνιμουμ δηλ. για την ομαλή λειτουργία της (δείτε εδώ για περαιτέρω ανάλυση του όρου).
Η Citibank κατά 278%.
Η JPMorgan Chase κατά 382 %.
Η HSBC America κατά 550%.
Η Goldman Sachs κατά 1,056%...

7) Πέραν αυτών 1816 μικρότερες τράπεζες είναι στο όριο. Η προβληματική λίστα της FDIC`s περιλαμβάνει συνολικά τράπεζες με assets $4.67 τρις, σε σχέση με 1,568 ιδρύματα με $2.32 τρις μόλις το προηγούμενο τετράμηνο.

Η FED σε συνεργασία με την κυβέρνηση, δηλαδή με τον πρώην επικεφαλής της FED της Νέας Υόρκης, υπουργό - πια - οικονομικών Geitner, σύμφωνα με δημοσίευμα του Bloomberg, ζήτησε από τις τράπεζες να το καταπιούν και να μην ανακοινώσουν τίποτα δημοσίως. "Αυτό θα γίνει συντονισμένα αργότερα" λέει το Bloomberg. Η χειραγώγηση των αγορών προέχει. Η παραπληροφόρηση επίσης. Εγκλήματα-εγκλήματα-εγκλήματα. Χωρίς αιδώ, χωρίς έλεγχο, χωρίς κανόνες. Αυτή είναι η δημοκρατία της εποχής μας.

Εν Ελλάδι, η ΤΤΕ είχε διενεργήσει αντίστοιχα, "άσκηση προσομοίωσης ακραίων καταστάσεων" το 2007. Τα πορίσματα της τότε ήταν

"Ειδικά για τον κίνδυνο ρευστότητας, η Τράπεζα της Ελλάδος στο τέλος του 2007 διενήργησε άσκηση προσομοίωσης ακραίων καταστάσεων. Στην άσκηση αυτή, με βάση δυσμενές σενάριο, με σχετικά μικρή όμως πιθανότητα επαλήθευσης, διαπιστώθηκε ότι σε επίπεδο συστήματος ο δείκτης ρευστών διαθεσίμων υπολείπεται σημαντικά του ελάχιστου απαιτούμενου ορίου 20%, όπως είναι φυσικό άλλωστε λόγω των εξαιρετικά δυσμενών υποθέσεων του σεναρίου, αλλά οι τράπεζες εξακολουθούν να είναι σε θέση να εξυπηρετήσουν τις βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις τους". Οι κατάσταση τώρα, είναι πολύ χειρότερη.

Γράφαμε τότε

"...Και η θριαμβολογία συνεχίζεται:

"Επίσης, παρά τη σχετικά ταχεία πιστωτική επέκταση, ο λόγος των χορηγήσεων προς τις καταθέσεις εμφάνισε μικρή μόνο άνοδο τόσο σε επίπεδο τραπεζών (Ιούνιος 2008: 102,0%, Δεκέμβριος 2007: 100,1%) όσο και σε επίπεδο ομίλων (Ιούνιος 2008: 108,4%, Δεκέμβριος 2007: 105,6%), όπου και παραμένει σημαντικά χαμηλότερος του αντίστοιχου λόγου των τραπεζικών ομίλων της ζώνης του ευρώ (Δεκέμβριος 2007: 125%)."


Δείτε το σχετικό άρθρο, από τα πολύ αγαπημένα του blog, "Ελληνικές Τράπεζες - Η πραγματικότητα". Που βρισκόμαστε σήμερα; Γιατί ΔΕΝ ξέρουμε; Γιατί ΔΕΝ μας λένε; Γιατί η συγκάλυψη είναι προς όφελος των insiders. Και η άγνοια, των πολιτικών.


Στα Αμερικάνικα, πάλι, η WSJ επιβεβαιώνει ότι τα πακετα διάσωσης δεν κάνουν τίποτα. Η μείωση στα δάνεια έκτοτε συνεχίζεται και αυξάνεται. Κατά 23%.

Το υπουργείο "Εσωτερικής Ασφάλειας", η Οργουελική ενσάρκωση του εσωτερικού ελέγχου, δημιούργημα του καθεστώτος Μπους, εκφράζει με έκθεση του της 7/4/2009, ανησυχία για "ακροδεξιές οργανώσεις" που αποτελούνται από βετεράνους του Στρατού και ετοιμάζονται για δράση στις πόλεις.

Είναι οι ίδιοι "ήρωες" που σκότωναν και δολοφονούσαν για την αστερόεσσα με την ανοχη ΚΑΙ επιδοκιμασία του κράτους, επί δεκαετίες. Η αντίδραση στις ΗΠΑ λέγεται τρομοκρατία και οι αντιφωνούντες, "ακροδεξιοί", "κομμουνιστές", τρομοκράτες (φυσικά) και λοιπά. Προ ολίγων ημερών, τέτοιοι "πατριώτες" και "ήρωες", αποκαλύφθηκε επισήμως ότι χρησιμοποιούσαν τεχνικές βασανισμού με τις οδηγίες της κυβέρνησης Μπους. Εικονικοί πνιγμοί, στέρηση ύπνου, γυμνισμός, τοποθέτηση εντόμων σε δεμένους κρατούμενους. Τα memos τα δημοσίευσε η ίδια η κυβέρνηση (εδώ 1 2 3 4). Η οποία, δια στόματος Obama δεσμεύτηκε ότι κανείς από αυτούς τους ήρωες-βασανιστές, δεν θα διωχθεί διότι "ακολουθούσαν οδηγίες καλή τη πίστη".

Προ 3 εβδομάδων, το ίδιο υπουργείο, όπως αποκαλύφθηκε στην Wahington Post, ετοιμάζει νομοσχέδιο με το οποίο θα μπορεί να "κλείνει" κάθε δίκτυο (φυσικά το Internet!) για "λόγους εθνικής ασφαλείας". Κάτι σαν το "Υπουργείο Αγάπης" και το "Υπουργείο Αλήθειας" στο 1984 του Όργουελ...

Το sentiment αρχίζει να ξεδιπλώνεται μαζί με την αθλιότητα της εποχής που κρύβονταν τόσα χρόνια κάτω από το χαλάκι. Η υποκρισία και η φαυλότητα θα πέσει σαν τον ουρανό, στα κεφάλια των ανυποψίαστων και αθώων.

Οι διεφθαρμένοι εγκληματίες πολέμου, τα τσιράκια τους και οι στρατοί τους είναι εκεί έξω. Έχουν όνομα. Ο Μπους ετοιμάζεται να γράψει βιβλίο. Τα Μέσα είναι σε αφασία. Είναι βαριές οι τσέπες και νωπές οι μνήμες της ευδαιμονίας και της κυριαρχίας κάποιων.

Οτιδήποτε παλιό, όμως ήρθε ο καιρός και θα γκρεμιστεί. Όποιος ήταν οπαδός ή δούλος του, θα παρασυρθεί στο έλεος της οργής και των αποκαλύψεων που θα συνοδεύσουν το μέλλον μας. Αυτό δεν είναι κάποιο επαναστατικό μανιφέστο ή μια ηδονή ακατάσχετης κινδυνολογίας, αν ατυχώς εκλαμβάνονται έτσι.

Είναι η εποχή μας και το μέλλον που σύντομα θα είναι "από την πραγματικότητα στα νέα" και τις ζωές όλων.

Το πως αντιδρά ο καθένας, είναι θέμα δικό του. Το πως προστατεύεται επίσης. Εύχομαι καλή τύχη και στα δύο.

Συντάχθηκε απο: Epicurus2day
Τρίτη, 21 Απρίλιος 2009 19:49

Καλό Πάσχα ... πεινασμένοι

Το φιλμάκι Chicken-a-la-Carte μας δείχνει το διπλό πρόσωπο της κοινωνίας.

http://www.cultureunplugged.com/play/1081/Chicken-a-la-Carte

Επιτέλους ας συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτόν τον κόσμο.

Στον κόσμο των χορτασμένων χωράνε και οι νηστικοί.

Μας μιλάνε για τα ήθη, τα έθιμα και για τον παραδοσιακό οβελία. Όμως υπάρχουν άνθρωποι δίπλα μας που πεινάνε.

Μας εξωθούν στην υπερκατανάλωση αλλά κρύβουν την ωμή πραγματικότητα που βιώνουν δισεκατομμύρια άνθρωποι αυτού του πλανήτη.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΕΙΝΑ – ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ

KΑΛΟ ΠΑΣΧΑ...

Υ.Γ. : Πεινασμένοι όλης της γής περιμένετε, θα σας σερβίρουμε την Κυριακή... τα αποφάγια μας!

H αλαζονεία του ηγέτη

(απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Μπουραντά : 'Ολα σου τα'μαθα, μα ξέχασα μια λέξη)

«Η αλαζονεία αποτελεί µία χρόνια ψυχοπαθολογική κατάσταση, κατά την οποία το άτομο αισθάνεται υπερβολική ανάγκη για δύναμη και δόξα, ταυτόχρονα µε υπερβολική αυτοπεποίθηση, αυταρέσκεια, αυτοθαυμασμό και αίσθηση μοναδικότητας. Η έννοια της αλαζονείας συνδέεται αρκετά άμεσα µε την έννοια του αρνητικού ναρκισσισμού, που συνίσταται σε μια κατάσταση "εγωπάθειας" µε σημαντικές αρνητικές συνέπειες στη συμπεριφορά και στις επιδόσεις του ηγέτη. Η αλαζονεία ως ψυχολογικό χαρακτηριστικό και αρνητική συμπεριφορά ενισχύεται µέσω των επιτυχιών, της αναγνώρισης και της δύναμης που αποκτούν οι ηγέτες στα τελευταία στάδια της καριέρας τους. Η μεγάλη επιτυχία κάνει πολλούς να αισθάνονται δυνατοί, αλάνθαστοι, ακατανίκητοι και να πιστεύουν ότι έχουν γίνει "μικροί θεοί". Οι αρνητικές συμπεριφορές της αλαζονείας είναι τόσο πολλές και σημαντικές, που οδηγούν και επιτυχημένους ηγέτες σε πλήρη εκτροχιασμό και αποτυχία. Μεταξύ αυτών, μερικές συνήθεις και επικίνδυνες συμπεριφορές που αξίζει να ερευνήσουμε στο CLI (Circle of the Lost Ideas) είναι οι παρακάτω:
»Καταρχήν, το όραμα για τον αλαζόνα ηγέτη αποτελεί ουσιαστικά προέκταση των ατομικών του αναγκών και εκφράζει τη μεγάλη ιδέα που έχει για τον εαυτό του. Αυτό πρακτικά δημιουργεί δύο σημαντικά προβλήματα. Πρώτον, πολλά οράματα είναι ουτοπικά, µη ρεαλιστικά, διότι εκφράζουν την υπέρμετρη φιλοδοξία και τις προσωπικές ανάγκες του ηγέτη και όχι αυτές του οργανισμού, της κοινωνίας, των εργαζομένων και των υπόλοιπων ομάδων ενδιαφερομένων. Ο ηγέτη ς αγνοεί ή υποτιμά τις δυσκολίες και τους περιορισμούς, δεν υπολογίζει τους απαιτούμενους πόρους και θυσίες για την υλοποίηση του οράματός του. Όταν γίνεται φανερή η αδυναμία υλοποίησης αυτού του οράματος, συνήθως δε δέχεται το λάθος του και επιμένει παρά τις αρνητικές συνέπειες που θα έχει για τον οργανισμό ή την κοινωνία. Το δεύτερο σχετικό πρόβλημα αφορά την πύρρειο νίκη του ηγέτη. Η μεγάλη ιδέα που έχει για τον εαυτό του τον οδηγεί να επιδιώκει τέτοιους στόχους και οράματα, η υλοποίηση των οποίων κοστίζει τόσο πολύ σε πόρους και θυσίες, µε αποτέλεσμα να υπάρχουν καταστροφικές συνέπειες.

»Οι αλαζόνες ηγέτες συνήθως δεν ενδιαφέρονται παρά µόνο για τους εαυτούς τους. Αδιαφορούν για τις ανάγκες των ανθρώπων τους, τους εκμεταλλεύονται, τους βλέπουν και τους μεταχειρίζονται σαν υπηρέτες τους.
Αυτό το επιτυγχάνουν χειραγωγώντας και συμπαρασύροντας τους ανθρώπους, χρησιμοποιώντας το χάρισμα της διαπροσωπικής επικοινωνίας και του λόγου. Μεγαλοποιούν το όραμά τους, δημιουργούν υπέρμετρες προσδοκίες και πείθουν ότι κάτι τέτοιο είναι ρεαλιστικό. Περιαυτολογούν υπερβολικά και μεγαλοποιούν την εικόνα τους και τις "αρετές" τους, δημιουργούν την ψευδαίσθηση για τη δυνατότητα χειρισμού της κατάστασης, ενώ στην πραγματικότητα είναι εκτός ελέγχου. Κερδίζουν τη δέσμευση και τη διάθεση των ανθρώπων να υλοποιήσουν το έργο, αποκρύπτοντάς τους όμως τις αρνητικές πληροφορίες και κοινοποιώντας τους µόνο τις θετικές. Χρησιμοποιούν θετικές, εύθυμες και ευχάριστες εκφράσεις, ώστε ν' αποσπάσουν την προσοχή των άλλων από τα αρνητικά γεγονότα ή πληροφορίες. Χρησιμοποιούν τεχνικές ικανοποίησης των στερεοτύπων, κολακείες και θεατρικά τεχνάσματα για τη χειραγώγηση του ακροατηρίου τους.


» Έχουν την αίσθηση ότι τα ξέρουν όλα, πάντα αυτοί έχουν δίκιο και ποτέ δε φταίνε οι ίδιοι για τις αποτυχίες. Δεν ακούν τους άλλους, δε μαθαίνουν από τα λάθη και τις αποτυχίες, δεν τους αρέσουν οι συμβουλές και οι διαφωνίες. Θίγονται, θυμώνουν και γίνονται επιθετικοί όταν τους κάνουν κριτική. Θέλουν συνεργάτες που να τους λένε πάντα "ναι" (yes men) και να τους θαυμάζουν. Υποτιμούν και αγνοούν τους περιορισμούς, τις δυσκολίες και τις ατέλειές τους, καθώς αισθάνονται ακατανίκητοι. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να λαμβάνουν αποφάσεις που δε στηρίζονται σε αξιόπιστες πληροφορίες και ορθολογική ανάλυση. Ουσιαστικά, χάνουν την επαφή µε την πραγματικότητα, ζουν σε γυάλινους πύργους και δε συνειδητοποιούν τους κινδύνους. Έτσι, οδηγούνται σε επικίνδυνες αποφάσεις και παράτολμα έργα, που μπορεί να συνεπάγονται ανεπανόρθωτες συμφορές.

»Τέτοιοι ηγέτες έχουν απολυταρχικό στιλ διακυβέρνησης. Ακόμη και όταν ζητούν τη συμμετοχή, το κάνουν για τυπικούς λόγους ή για εντυπωσιασμό. Αρκετές φορές θεωρούν τον εαυτό τους υπεράνω των κανόνων, τους οποίους συστηματικά αγνοούν, παραβαίνουν ή και αλλάζουν, ώστε να είναι συμβατοί µε την προσωπικότητά τους, τις ανάγκες και τις επιδιώξεις τους. Εμπιστεύονται, ανταμείβουν και ευνοούν ανθρώπους που πάντα "συμφωνούν" μαζί τους, που τους θαυμάζουν, τους δοξάζουν, τους υπηρετούν και τους υποστηρίζουν. Οι ηγέτες αυτοί δε διαθέτουν αυτοεπίγνωση, δεν εκφράζουν τα συναισθήματά τους και δεν ενδιαφέρονται να κατανοήσουν τους άλλους, παρότι οι ίδιοι επιζητούν διαρκώς την κατανόηση όλων των άλλων. Είναι συναισθηματικά απομονωμένοι και γίνονται σκληροί, επιθετικοί και διεκδικητικοί µε τους άλλους, όταν αντιλαμβάνονται ότι δεν τους υποστηρίζουν και δεν τους εμπιστεύονται. Αρκετές φορές νιώθουν ανασφάλεια και άγχος μπροστά στο ενδεχόμενο αποτυχίας, πράγμα που μπορεί να τους οδηγήσει ακόμη και στην παράνοια.

»Τους ενδιαφέρει περισσότερο η δόξα και η μνήμη του ονόματός τους παρά ν' αφήσουν ως κληρονομιά τους διαδόχους κατάλληλους, που θα συνεχίσουν τη διαρκή πρόοδο του οργανισμού ή της κοινωνίας. Δεν ενδιαφέρονται ν' αναπτύξουν άλλους ηγέτες, ενώ σε καμία περίπτωση δεν επιθυμούν συνάδελφοι ή συνεργάτες τους να γίνουν καλύτεροι απ' αυτούς, υποχρεώνοντάς τους να μένουν πάντα στη σκιά τους».

G 20: ΤΟ NEW BARAC HUSEIN OBAMA-DEAL, H «ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ» KAI O ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΠΡΟΕΛΑΥΝΕΙ

1. Για τη θεωρία των συνόλων και την έννοια του συστήματος

Στη Θεωρία των Συνόλων που διδάσκεται πιά και στα νηπιαγωγεία, μαθαίνουν τώρα όλοι πως σε ένα καλάθι με διάφορα φρούτα (σύνολο) υπάρχουν πορτοκάλια (α υποσύνολο), μήλα (β υποσύνολο), μπανάνες (γ υποσύνολο), φράουλες (δ υποσύνολο) κλπ. κλπ. Το ίδιο ισχύει και για την κάθε εθνική οικονομία ως σύνολο, το οποίο το λέμε και οικονομικό σύστημα, η οποία απαρτίζεται από πολλά, διαφορετικά μεταξύ τους και ξεχωριστά μεν, αλληλεξαρτώμενα δε επιμέρους υποσύνολα, υποσυστήματα.
Το τραπεζικό σύστημα είναι ένα από τα υποσύνολα, υποσυστήματα της κάθε εθνικής οικονομίας. Βέβαια πέρα από τη δική μας εθνική οικονομία υπάρχουν και άλλες κοντινές και μακρινές εθνικές οικονομίες και όλες μαζί ως υποσύνολα πιά απαρτίζουν την παγκόσμια οικονομία, ως σύνολο, ως παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Δεν θα αναφερθούμε όμως σ’ αυτό το σύντομο κείμενο στα συστήματα, τα υποσυστήματα και τα υπερσυστήματα γενικά.
Για να κατανοήσουμε τη λειτουργία των συστημάτων και των υποσυστημάτων τους θα πάρουμε για παράδειγμα το σώμα μας, τον ίδιο τον οργανισμό μας, ο οποίος αποτελεί και το πιο ολοκληρωμένο σύστημα, ως υποσύστημα, αναμφίβολα, ευρύτερων υπερσυστημάτων, όπως λ. χ. η οικογένεια, η κοινωνία, η Φύση, ο πλανήτης Γη, το Σύμπαν. Ο οργανισμός μας ως σύστημα απαρτίζεται, όπως είναι γνωστό, από πολλά υποσυστήματα, όπως το σκελετικό, το μυϊκό, το νευρικό, το αναπνευστικό, το κυκλοφορικό, το ορμονολογικό, το πεπτικό, αλλά και το εγκεφαλικό, το νοητικό, το εαυτογνωσιακοσυνειδησιακό, των διάφορων αισθήσεων κλπ. κλπ.
Για την αρμονική λειτουργία και την ομαλή-γόνιμη ανάπτυξη κάθε οργανικού συστήματος είναι αναγκαία η αλληλοσυσχέτιση και η αμοιβαία επωφελής συνεργασία όλων των υποσυστημάτων του και με αυτή την έννοια όλα είναι το ίδιο σπουδαία. Υπάρχουν όμως κάποια υποσυστήματα που θεωρούνται ζωτικής σημασίας, όπως και κάποια άλλα, όπως ο εγκέφαλος, που έχουν την ευθύνη του συντονισμού και των αποφάσεων που θεωρούνται κυρίαρχα, χωρίς αυτό να σημαίνει και επικυρίαρχα-δυναστικά. Σημαντικό είναι, τέλος, το ζήτημα του σκοπού της ύπαρξης και της λειτουργίας κάθε συστήματος, γιατί από αυτόν προσδιορίζεται τόσο η ποιότητα, όσο και το αποτέλεσμα.
Έτσι όταν μιλάμε για κοινωνικά συστήματα το ζήτημα του σκοπού είναι ιδιαίτερα σημαντικό, γιατί αυτός προσδιορίζει και τη σχέση των υποσυστημάτων, η οποία μπορεί να είναι σχέση αμοιβαίας συνεργασίας ή σχέση εξουσίας. Με αυτή την έννοια η ανθρωπότητα είναι ένα υπερσύστημα, υποσύστημα του πλανήτη Γη και του σύμπαντος φυσικά, που απαρτίζεται από τα μοναδικά συστήματα-μέλη της τους ανθρώπους, οι οποίοι συγκροτούνται σε τοπικές κοινωνίες, οι οποίες με τη σειρά τους συγκροτούνται σε εθνικές, όπως λ. χ. η Ελλάδα, η Παλαιστίνη κλπ. κλπ. και σε υπερεθνικές κοινωνίες, όπως λ. χ. οι Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η ομάδα G 20 δεν είναι ένα κατά συνθήκη των ανθρώπων, ή των εθνικών κοινωνιών, της ανθρωπότητας δηλαδή, σύνολο-σύστημα, αλλά μιά άτυπη εξουσιαστική ομάδα του ηγεμονικού Κεφαλαίου με αιχμή τον αμερικανισμό, η οποία επιδιώκει τη βίαιη επιβολή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και του αμερικανισμού πάνω στην ανθρωπότητα και τη μόνιμη κυριαρχία του Κεφαλαίου πάνω στην Εργασία και με αυτή την έννοια η ομάδα G20 συνιστά μιά εξουσιαστική συμμορία με σκοπό τη βίαιη υποταγή των συμφερόντων της ανθρωπότητας στα συμφέροντα του κυρίαρχου υποσυστήματος του Κεφαλαίου, σκοπός που προϋποθέτει τον παγκόσμιο φασισμό που αναγκαστικά οδηγεί στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.


2. Για το ρόλο του Τραπεζικού Συστήματος στην καπιταλιστική Οικονομία

Ας έρθουμε λοιπόν στο, από πολλά υποσυστήματα απαρτιζόμενο, καπιταλιστικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα, στο οποίο το κυρίαρχο υποσύστημα είναι το Κεφάλαιο και ο σκοπός είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους και του πλούτου των κεφαλαιοκρατών. Ο ρόλος του τραπεζικού συστήματος σε συνθήκες καπιταλισμού είναι βέβαια ζωτικής σημασίας, αλλά δεν είναι κυρίαρχος, γιατί απλούστατα οι τράπεζες υπάρχουν, ως νομικά πρόσωπα και οικονομικά εργαλεία, για να και όσο εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μετόχων τους και κύρια του μετόχου ή των μετόχων που κατέχουν το 50%+1 των μετοχών. Συνεπώς η πολιτική των τραπεζών δεν είναι παρά η πολιτική του Κεφαλαίου και όπως το πεπτικό ή το κυκλοφορικό σύστημα δεν δουλεύουν για τον εαυτό τους έτσι και το τραπεζικό σύστημα δεν δουλεύει για τον εαυτό του, αλλά για το δημιουργό του, δηλαδή για το Κεφάλαιο.
Ζούμε μια ακόμα κρίση του κεφαλαιοκρατικού συστήματος και μάλιστα μια γενικευμένη κρίση του, η οποία προκαλεί αβάστακτη κακουχία σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, με κίνδυνο να την οδηγήσει στην αμφισβήτηση του συστήματος συνολικά και ενδεχόμενα στην αναζήτηση ενός άλλου καλύτερου κοινωνικοοικονομικού συστήματος, απαλλαγμένου από την καταστροφική βουλιμία του Κεφαλαίου. Αυτή είναι η στιγμή που το Κεφάλαιο, ως το διανοητικό, κυρίαρχο και αποφασιστικό κέντρο του καπιταλιστικού συστήματος επιστρατεύει τα βοηθητικά συστήματα των αχυρανθρώπων παραπληροφόρησης της ανθρωπότητας, από τα ΜΜΕ, τους επαγγελματίες πολιτικούς, μερικούς νομπελίστες οικονομολόγους και πανστρατιές οικονομολογούντων παπαγάλων, οι οποίοι για να αποδειχθούν άξιοι των αποδοχών τους θα πρέπει να φορτώσουν την κρίση του καπιταλισμού στο «τραπεζικό σύστημα». Το αποτέλεσμα είναι «δεδομένο». Θα ρίξουν όλοι τους τη πέτρα του αναθέματος στους κακούς «τραπεζίτες».
Ο Αβραάμ-Κεφάλαιο θα θυσιάσει και πάλι μερικούς από τους γιούς του τους Ισαάκ-Τραπεζίτες και, έτσι πιστεύει τουλάχιστο πως, η ανθρωπότητα θα «χάψει» και πάλι το παραμύθι, οπότε με μερικές τράπεζες και τραπεζίτες λιγότερους το Κεφάλαιο θα συνεχίσει την καταστροφική του πορεία. Μπορεί να συμβεί κι’ έτσι. Όμως ας δούμε τι πραγματικά συμβαίνει με την τρέχουσα κρίση του καπιταλισμού. Λένε πως η κρίση είναι «κρίση του τραπεζικού συστήματος» και πιο συγκεκριμένα, «χρηματοπιστωτική κρίση» ή «κρίση ρευστότητας», που σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι δεν υπάρχει «ρευστό χρήμα» για να ενεργοποιήσει την παραγωγή, αλλά και την κατανάλωση.

Ας το αναλύσουμε.
• α. Όταν λένε δεν υπάρχει ρευστό για την παραγωγή δεν εννοούν φυσικά ότι δεν υπάρχουν κεφάλαια για την παραγωγή εξοπλισμών και συστημάτων κυριαρχίας και καταστροφής, που γίνεται από το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα, αλλά εννοούν ότι δεν υπάρχουν κεφάλαια για την παραγωγή αγαθών διατροφής, ευημερίας, πολιτισμού και ειρήνης, η οποία γίνεται από μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις.
• β. Και όταν λένε δεν υπάρχει ρευστό χρήμα για την τόνωση της κατανάλωσης δεν εννοούν φυσικά την κρατική κατανάλωση, τις δαπάνες για εξοπλισμούς και τις τεράστιες πολεμικές δαπάνες, αλλά εννοούν την όλο και αυξανόμενη αδυναμία των εργαζόμενων να προμηθευτούν τα αναγκαία αγαθά για τη συντήρησή τους και για τη συντήρηση των οικογενειών τους.
Το ερώτημα που προκύπτει όμως είναι, πως συμβαίνει και ενώ, όπως δείχνουν οι επίσημες στατιστικές, από τη μια μεριά το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν, δηλαδή ο συνολικός πλούτος της κοινωνίας αυξάνεται, το εμπόριο διευρύνεται και οι Κεντρικές Τράπεζες κόβουν και κυκλοφορούν χρήμα στην «αγορά», από την άλλη μεριά να λιγοστεύει μέχρι κα να «σπανίζει» του ρευστό χρήμα;

3. Για το χαρακτήρα της τρέχουσας καπιταλιστικής κρίσης

Για να προσεγγίσουμε την απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα θα πρέπει να κατανοήσουμε τη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος, στα πλαίσια μιάς εθνικής οικονομίας και κατ’ αναλογία στα πλαίσια της παγκόσμιας οικονομίας, όπου το Εισόδημα = Κατανάλωση + Αποταμίευση (Ε=Κ+Α), όπου, υπό κανονικές συνθήκες, Αποταμίευση, δηλαδή Πλεόνασμα = Επενδύσεις (Α=Επ), εξίσωση που μπορεί να εμφανιστεί και στη μορφή Α=Ε-Κ=Επ.
Το τραπεζικό σύστημα έρχεται να διαχειριστεί το Α=Επ., δηλαδή το κοινωνικό πλεόνασμα της οικονομίας, το οποίο το παραλαμβάνει με τη μορφή των αποταμιευτικών καταθέσεων και το διαθέτει με τη μορφή των χορηγήσεων (δανείων) για τη διεύρυνση της παραγωγικής βάσης της κοινωνίας με τη μορφή νέων επενδύσεων, εκσυγχρονισμό των επιχειρήσεων και χρηματοδότηση εμπορικών δραστηριοτήτων, αλλά και για την ενίσχυση της ζήτησης με τη μορφή των καταναλωτικών και διάφορων άλλων δανείων, η οποία λογικά επιστρέφει ως διευρυμένη παραγωγή.
Αυτή η διαδικασία αποτελεί βασική παράμετρο της διαδικασίας διευρυνόμενης αναπαραγωγής της οικονομίας, η οποία φυσικά σταματάει, όταν τον Α βαίνει μειούμενο και τείνει προς το μηδέν (Α--->0), οπότε εμφανίζονται οικονομικές κρίσεις και η οικονομία εισέρχεται σε αυτό που λέμε ύφεση, δηλαδή εισέρχεται σε φάση συρρίκνωσης η οποία αποτυπώνεται σε συνεχόμενους αρνητικούς δείκτες ανάπτυξής της, φαινόμενο που αποκαλείται και αποανάπτυξη. Δεν είναι δυνατό στα πλαίσια αυτού του άρθρου να κάνουμε μια διεξοδική ανάλυση των επιμέρους προσδιοριστικών παραμέτρων του Κ και του Α, όπως Κ του κράτους και της κυβέρνησης, Κ των επιχειρήσεων και Κ των νοικοκυριών, ή Α του κράτους και της κυβέρνησης, Α των επιχειρήσεων και Α των νοικοκυριών αντίστοιχα.
Είναι όμως σημαντικό να παρατηρήσουμε πως τόσο το Κ όσο και το Α του κράτους και της κυβέρνησης, αλλά και της μεγάλης πολεμικής βιομηχανίας αυξάνονται σταθερά και θεαματικά, όπως λ. χ. στις τράπεζες, όπου τα κέρδη αυξάνονται ακόμα και σε περίοδο «κρίσης ρευστότητας», σε ποσοστά προκλητικά μεγάλα που ξεπερνούν κατά πολύ τα ποσοστά που για τον παραδοσιακό βιομηχανικό καπιταλισμό του 18ου και του 19ου αιώνα, θεωρούνταν παράνομη αισχροκέρδεια. Αντίθετα τόσο το Κ όσο και το Α μειούται σταθερά στον τομέα της οικονομίας που παράγει καταναλωτικά αγαθά, αγαθά διατροφής, ευημερίας, πολιτισμού και ειρήνης καθώς επίσης βαίνουν δραματικά μειούμενα, τα Κ και τα Α, στα νοικοκυριά, δηλαδή στις τάξεις των εργαζόμενων, αυτών που με την εργασία τους παράγουν το συνολικό πλούτο της οικονομίας.
Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι, πως τελικά δεν υπάρχει κρίση ρευστότητας, αλλά:
• α. Κρίση υπερπαραγωγής πολλών αλλά συνήθως άχρηστων ανταλλακτικών αξιών, όπως λ. χ. πολεμικά υλικά, προπαγάντα και παραπλανητική διαφήμιση, κοσμήματα σύμβολα «κοινωνικού status» πλασματικής αξίας, που είναι ξένες και συχνά και σε βάρος των ανθρώπινων και των κοινωνικών αναγκών, ενώ από την άλλη μεριά το σύστημα παράγει περιορισμένες ποσότητες και σε χαμηλές ποιότητες αξίες χρήσης, όπως λ. χ. τρόφιμα και λοιπά είδη πρώτης ανάγκης, υποδομές έρευνας, υγείας, παιδείας και πολιτισμού, με αποτέλεσμα να φυτοζωεί και να λιμοκτονεί υλικά και πνευματικά το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας, κι’ αυτό γιατί στον καπιταλισμό η παραγωγή δεν υπακούει στις ανθρώπινες και στις κοινωνικές ανάγκες, αλλά εξυπηρετεί αποκλειστικά την βίαιη και την ασύστολη κερδοφορία του Κεφαλαίου, η οποία εμφανίζεται, ως

• β. Κρίση υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης κεφαλαιοποιημένων και μη παραγωγικά επανεπενδυομένων Κερδών, τα οποία αποκτώνται με ανορθόδοξες μεθόδους «νόμιμης» κερδοσκοπίας ή/και παράνομης τοκογλυφίας και κερδοσκοπίας, αποσύρονται από την κυκλοφορία και από κοινωνικό πλεόνασμα, σε μορφή χρήματος, μετατρέπονται, σε συσσωρευμένο ιδιωτικό πλούτο, σε αδρανοποιημένα Κεφάλαια και σε μεγάλες ιδιωτικές ακίνητες περιουσίες, που εκφράζονται και ως

• γ. Κρίση υπερπαραγωγής, υπερσυσσώρευσης και μεγάλης ανισοκατανομής του πλούτου, φαινόμενο που βρίσκεται σε ευθεία αναλογία με την ίδια τη φύση του καπιταλισμού, σύμφωνα με την οποία η Αμοιβή του Κεφαλαίου, το Κέρδος δηλαδή, πιέζει προς τα κάτω, προς το μηδέν την αμοιβή της Εργασίας, το Μισθό δηλαδή, διαδικασία που εκφράζεται με την εξίσωση Α= Κέρδη+Μισθοί (Α=Κε+Μ). Αυτή τη διαδικασία την απεικονίζει η εξίσωση Κε.+Μ=1, πράγμα που αποτυπώνει και τη σχέση μεταξύ Κερδών και Μισθών, δηλαδή ουσιαστικά τη σχέση μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας, στα πλαίσια της οποίας το Κεφάλαιο, ως η κυρίαρχη και αποφασιστική δύναμη στο καπιταλιστικό σύστημα πιέζει τα Κέρδη προς τα πάνω, προς τη μονάδα που σημαίνει πως πιέζει τους Μισθούς προς τα κάτω, προς το Μηδέν (Μ-->0).
Αν αυτή τη διαδικασία τη μεγεθύνουμε από το επίπεδο της όποιας καπιταλιστικής επιχείρησης στο περιφερειακό, στο εθνικό, στο ηπειρωτικό και στο οικουμενικό επίπεδο τότε θα κατανοήσουμε και την αιτία της βίαιης, της αντικοινωνικής, της αντιαναπτυξιακής, της παράνομης, της καταστροφικής και της απάνθρωπης ανισοκατανομής του παγκόσμιου πλούτου, όπως αυτή αποτυπώνεται και στις αντίστοιχες εθνικές και παγκόσμιες στατιστικές του ΟΗΕ, σύμφωνα με τις οποίες ο παγκόσμιος πλούτος συγκεντρώνεται όλο και περισσότερο βίαια στα χέρια ελάχιστων χωρών και ελάχιστων ανθρώπων του πλανήτη.
Για να γίνει ακόμα περισσότερο κατανοητή η αφαιμακτική λειτουργία του καπιταλιστικού τραπεζικού συστήματος, θα μπορούσαμε, απλοποιώντας το, να το συγκρίνουμε με ένα αρδευτικό, ή και υδροδοτικό σύστημα που κατασκευάζεται για να αρδεύει ή να υδροδοτεί αδιάκοπα και σύμφωνα με τις επιμέρους ανάγκες, κάποια πεδιάδα ή μια πολιτεία, στο οποίο όμως οι κατασκευαστές του πρόβλεψαν ειδικές κρυφές παροχές για να κλέβουν, με τη συνενοχή των υπαλλήλων τους νερουλάδων (τραπεζιτών), όσο περισσότερο νερό (πλούτο) μπορούν, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή τα εναπομείναντα αποθέματα να μην επαρκούν (κρίση ρευστότητας) για την κάλυψη των αναγκών της υπόλοιπης κοινωνίας.
Όταν όμως τα κέρδη απορροφούν ολόκληρο, ή το μεγαλύτερο μέρος του οικονομικού πλεονάσματος, χωρίς να επανεπενδύονται παραγωγικά και οι μισθοί βαίνουν μειούμενοι, σε βαθμό που δεν μπορούν να καλύψουν τις βασικές βιοτικές ανάγκες του εργαζόμενου πληθυσμού, τότε η Εργασία σπρώχνεται στο περιθώριο της οικονομίας και κατά συνέπεια και της κοινωνίας, οπότε δεν απειλείται απλά η αστική Δημοκρατία και οι βασικές ανθρώπινες ελευθερίες από ένα επερχόμενο καπιταλιστικό φασισμό, αλλά απειλείται η ίδια η ανθρωπότητα και ο πολιτισμός της από την επερχόμενη καπιταλιστική βαρβαρότητα, την οποία στις μέρες μας την αποκαλούν και «παγκοσμιοποίηση της οικονομίας», εννοώντας προφανώς την παγκοσμιοποίηση του Κεφαλαίου.
Η δυναμική αυτής της κρίσης ανισοκατανομής του πλούτου και κατά συνέπεια της ανισοκατανομής της εξουσίας και των ευκαιριών, εκφράζεται σε τοπικό, εθνικό, ηπειρωτικό και σε οικουμενικό επίπεδο και ως κοινωνική κρίση αντιπαλότητας μεταξύ των δυνάμεων του Κεφαλαίου και των δυνάμεων της Εργασίας, η οποία συχνά σκόπιμα διαστρέφεται και κρύβεται πίσω από τοπικές ή και ευρύτερες ενδοκαπιταλιστικές πολεμικές συγκρούσεις για το ξαναμοίρασμα της παγκόσμιας αγοράς και την παγκόσμια ηγεμονία, αλλά και ως υποκινούμενες «εμφύλιες συγκρούσεις» με φυλετικό, ή θρησκευτικό μανδύα, οι οποίες εντάσσονται στην ίδια πάντα λογική της «διευθέτησης» των αγορών.

4. Οι G20, η «επανίδρυση του καπιταλισμού» και η επιτάχυνση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης του Κεφαλαίου. Ο παγκόσμιος Φασισμός προελαύνει.




Η τρέχουσα κρίση τείνει, εξαιτίας της έκτασής της, αλλά και του βάθους της να εκφραστεί ως γενικευμένη ταξική σύγκρουση μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας στην οποία αναγκαστικά, (με βάση τα επίσημα στοιχεία του ΟΗΕ, σύμφωνα με τα οποία περίπου το 20% του πληθυσμού του πλανήτη σφετερίζεται το 80% και πλέον του παγκόσμιου πλούτου), θα αντιπαραταχθούν τα τέσσερα πέμπτα (4/5) της εκμεταλλευόμενης και λιμοκτονούσας ανθρωπότητας απέναντι στο ένα πέμπτο (1/5) των εκμεταλλευτών και εξουσιαστών. Αυτή την εξέλιξη τη βλέπουν τα κέντρα της καπιταλιστικής εξουσίας να έρχεται και κάνουν ότι μπορούν να τη σταματήσουν ή τουλάχιστο να την ελέγξουν και να τη φρενάρουν ή να την αποπροσανατολίσουν.

Το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι η χρέωση της κρίσης στο κακό τραπεζικό σύστημα, στα “golden boys” και στις ανίκανες κυβερνήσεις, δηλαδή στο σαμάρι και το πολύ-πολύ στο γάιδαρο, όχι όμως στο αφεντικό, στον αποκλειστικά υπεύθυνο, δηλαδή στο σκληρό πυρήνα του καπιταλισμού που χρησιμοποίησε το τραπεζικό σύστημα, τις διοικήσεις του και τις κυβερνήσεις του για να οργανώσουν αυτή την καταστροφική λεηλασία σε βάρος της Φύσης, αυτή τη ληστεία σε βάρος της ανθρωπότητας και αυτό το έγκλημα σε βάρος του ανθρώπινου πολιτισμού.

Αυτές τις μέρες οι πολιτικοί εκπρόσωποι του Κεφαλαίου, οι κυβερνήτες των 20 πλουσιότερων χωρών του κόσμου συναντήθηκαν, ως G20, στα γαλλογερμανικά σύνορα, για να «αντιμετωπίσουν την κρίση» και να δώσουν λύσεις. Η συμφωνία στην οποία κατάληξαν δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα συμβιβαστικό ελιγμό των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής, για να ξαναβάλουν στη λογική του αμερικανισμού και της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης του Κεφαλαίου τους πολιτικούς εκφραστές του μεγάλου ευρωπαϊκού Κεφαλαίου και κατ’ ανάγκη και τους πολιτικούς εκφραστές των υπόλοιπων εθνικών Κεφαλαίων. Από αυτή την άποψη η πρόσφατη σύνοδος των G20 ήταν μια ανάσα, αν δεν ήταν μια νίκη του αμερικανισμού και της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και γι’ αυτό ήταν μια ακόμα ήττα των Λαών και της Ανθρωπότητας, στο βαθμό που περίμεναν κάτι διαφορετικό.

Για την επιτυχία του νέου σχεδίου του αμερικανισμού, (New Obama-Deal), δηλαδή για την επιτάχυνση της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης βρέθηκε ξαφνικά και κατ’ αρχή «ρευστό» της τάξης του ενός και πλέον τρισεκατομμυρίου Δολαρίων, (πέρα από τα τρισεκατομμύρια που αθροιστικά οι επιμέρους κυβερνήσεις ξαφνικά βρήκαν και διαθέτουν «για τη στήριξη των τραπεζών» τους), για να «ξαναπάρει μπροστά η καπιταλιστική οικονομία», χωρίς να θιγεί η φιλοσοφία για την «ελεύθερη αγορά» και την αχαλίνωτη κερδοσκοπία, χωρίς να απαλλαγούν από τα ιμπεριαλιστικά χρέη και να ενισχυθούν παραγωγικά οι καθυστερημένες οικονομίες των χωρών της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής και της Ασίας και χωρίς να γίνει λόγος ούτε και γι’ αυτή την μέχρι πρόσφατα αποδεκτή κοινωνική δικαιοσύνη, κοινωνική πρόνοια, κοινωνική ασφάλιση, πολύ περισσότερο δε δεν έγινε λόγος για ένα στοιχειώδη κοινωνικό έλεγχο της οικονομίας.

Αντίθετα συμφώνησαν μεταξύ των άλλων:

* 1. Να αποφύγουν με κάθε τρόπο και κάθε μορφής κρατικού παρεμβατισμού και να αφήσουν «την αγορά να κάνει τη δουλειά της», όπως ακριβώς την έκανε μέχρι σήμερα !.
* 2. Να διευρύνουν το καθεστώς των «ευέλικτων σχέσεων εργασίας» για την «αποκατάσταση της απασχόλησης» και την αύξηση της ανταγωνιστικότητας σε βάρος της Εργασίας..
*3. Να αναβαθμίσουν το ρόλο και να ενισχύσουν με τεράστια ποσά το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που στραγγαλίζει τις οικονομίες των χωρών που αρνούνται να ενταχθούν στην ιμπεριαλιστική ηγεμονία.
*4. Να βάλλουν τις βάσεις για ένα παγκόσμιο νόμισμα με το Special Drawing Rights (Ειδικά Δικαιώματα Ανάληψης κονδυλίων), από τους «πρόθυμους», που εκδίδεται αποκλειστικά από το αμερικανοελεγχόμενο ΔΝΤ, γιατί έτσι το ΔΝΤ θα λειτουργεί ως το χρηματοπιστωτικό Βατικανό της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, αλλά και γιατί έτσι θα διευκολυνθούν τα σχέδια των ΗΠΑ να αντικαταστήσουν κάποια στιγμή το υποτιμημένο Δολάριο με το Americo(;), το κοινό νόμισμα των χωρών της Κεντρικής και Βόρειας Αμερικής, γιατί είναι προφανές πως με ένα αποδυναμωμένο νόμισμα υπονομεύονται τα σχέδια για την παγκόσμια αμερικανική ηγεμονία.
*5. Να ενισχύσουν το ρόλο του αμερικανοελεγχόμενου Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, προφανώς για τη διατήρηση των άνισων όρων εμπορίου και του συγκεκριμένου ιμπεριαλιστικού παγκόσμιου καταμερισμού της εργασίας, που φέρνει πλούτο στους λίγους και φτώχεια στους πολλούς.
*6. Να «ελέγξουν τους φορολογικούς παράδεισους», αλλά δεν είπαν κουβέντα για τους κερδοσκοπικούς παράδεισους της απλήρωτης εργασίας στις χώρες-παιδικά κάτεργα, για τη βρώμικη οικονομία και την παραοικονομία, όπως λ. χ. το δουλεμπόριο, τα ναρκωτικά, το λαθρεμπόριο όπλων, το σεξεμπόριο γυναικών και παιδιών κλπ. κλπ.
Με αυτή την αλαζονική και τόσο αντιφατική συμφωνία οι G20 γιόρτασαν πανηγυρικά όλοι μαζί, χοροστατούντων του Σαρκοζί, της Μέρκελ, του Μπράουν και του Ομπάμα, την «επανίδρυση του καπιταλισμού», παραδίδοντας ουσιαστικά την εργαζόμενη κοινωνία στην αρπακτική «ηθική του καπιταλισμού» και την ανθρωπότητα στο έλεος της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας των 20, με πλανητάρχη κοινής αποδοχής τον Barack Hussein Obama. Αυτό ήταν και το κύκνειο άσμα της καπιταλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, γιατί αυτή παραιτήθηκε από το δικαίωμα να είναι ευρωπαϊκή.
Και ως κυνικοί ρεαλιστές, οι πολιτικοί εκφραστές του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού Κεφάλαιου, οι G20, απόφυγαν να ανοίξουν διάλογο ακόμα και με τη Διεθνή της Σοσιαλδημοκρατίας και τις προτάσεις της για «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», για «εξανθρωπισμό της παγκοσμιοποίησης»και για «πράσινη ανάπτυξη» και φυσικά δεν στενοχωρήθηκαν καθόλου για την απουσία εκπροσώπων-εκφραστών του συντελεστή Εργασία από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αυτό ήταν και το κύκνειο άσμα της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, των ταξικά ευνουχισμένων εργατικών συνδικάτων και της παραδοσιακής τριτοτεταρτοδιεθνιστικής Αριστεράς, γιατί γοητευμένοι από τη γκλαμουριά της μπουρζουαζίας και του αστικού κοινοβούλιου αποκοιμήθηκαν, οπότε η ιστορία τους έκοψε το φως.

Είναι προφανές πως το παγκόσμιο Κεφάλαιο γεφύρωσε προς το παρόν τις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις και προχωράει, ως παγκόσμιος Φασισμός, στη συγκρότηση ενός ενιαίου παγκόσμιου αντιλαϊκού μετώπου για την επικείμενη σύγκρουσή του με τις δυνάμεις της απελπισμένης και γι’ αυτό εξεγειρόμενης Εργασίας. Προφανές είναι ακόμα πως αυτή η νέα ενδοκαπιταλιστική ανακωχή δεν θα κρατήσει πολύ, γιατί όπως η ιστορία διδάσκει αυτές οι λυκοσυμμαχίες κρατάνε όσο να ξαναμπούν στο τραπέζι οι αξιώσεις του επόμενου διεκδικητή της παγκόσμιας ηγεμονίας, πράγμα που σημαίνει πως ένας νέος παγκόσμιος πόλεμος, αυτή τη φορά μεταξύ Ανατολής και Δύσης θα ανοίξει νέες πληγές στο σώμα και στην προοπτική της Ανθρωπότητας.

Προφανές είναι τέλος πως αυτή η κρίση δεν είναι τελικά μια κρίση οικονομική δηλαδή μια δυσλειτουργία του καπιταλισμού και πολύ περισσότερο δεν είναι μια κρίση του τραπεζικού συστήματος, αλλά είναι μια κρίση βαθύτατα πολιτική, μια κρίση που αγγίζει το βασικό κύτταρο, την ίδια την υπαρξιακή ουσία του καπιταλιστικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος η οποία προκαλείται από το σκληρό πυρήνα του ιμπεριαλιστικού (ηγεμονικού) κεφαλαίου με στόχο τον ακόμα μεγαλύτερο συγκεντρωτισμό του παγκόσμιου πλούτου και γι’ αυτό είναι μια κρίση συστημική. Και σαν συστημική κρίση θα οδηγήσει την ανθρωπότητα σε καινούργιες, σκληρότερες από τις προηγούμενες περιπέτειες, γιατί ο στόχος είναι η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση να ταυτιστεί με την αμερικανική ηγεμονία.

Οι πρόσφατες κινήσεις του εκπροσώπου αυτού του σκληρού πυρήνα, του Ομπάμα, δείχνουν πως βρισκόμαστε στη φάση όπου ο ηγεμόνας καλεί την Ανατολή και την Ασία (η Ευρωπαϊκή Ένωση προσκύνησε ήδη ερήμην των Λαών), σε απομάκρυνση από την Ευρασία και σε υποταγή, γιατί η επόμενη φάση θα είναι η σύγκρουση, αρχικά με τους μικρούς, όπως λ. χ. Συρία, Βόρεια Κορέα και Ιράν και στη συνέχεια με τη Ρωσία και την Κίνα που ακόμα αντιστέκονται και κάνουν όνειρα μέσο της «Συνεργασίας της Σαγκάης», τουλάχιστον για μια «Ασία που θα ανήκει στους Ασιάτες». Μπροστά σ’ αυτές τις εξελίξεις οι Λαοί, που θυσιάζονται καθημερινά στο βωμό των ενδοκαπιταλιστικών συγκρούσεων για την παγκόσμια κυριαρχία του αμερικάνικου ή του κινέζικου ιμπεριαλιστικού ηγεμονισμού, λογικό είναι να υποθέσουμε ότι θα αρχίσουν να σκέπτονται ένα κάποιο αντιηγεμονικό μέλλον , ένα μέλλον δικό τους χωρίς αφεντικά και ηγεμόνες.



Για τις Δυνάμεις της Εργασίας αυτή η σύγκρουση θα πάρει πολλές μορφές, από την αυθόρμητη αντίδραση, την ανοργάνωτη εξέγερση και την τυφλή σύγκρουση, μέχρι στην επώδυνη πορεία της, να συνειδητοποιηθεί πως το οριστικό ξερίζωμα των καταστροφικών καπιταλιστικών κρίσεων δεν είναι υπόθεση μόνο των δυνάμεων της Εργασίας, αλλά και των δυνάμεων της Επιστήμης και του Πολιτισμού, ολόκληρης της κοινωνίας σε τοπική, εθνική περιφερειακή και οικουμενική κλίμακα, δηλαδή είναι υπόθεση ολόκληρης της ανθρωπότητας και συνεπώς γίνεται υπόθεση μιάς Νέας Ριζοσπαστικής Αντικαπιταλιστικής, Αντιιμπεριαλιστικής Οικουμενικής Ουμανιστικής Αριστεράς με στρατηγικό στόχο την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και με όραμα τη σωτηρία του πλανήτη, την πρόοδο της Ανθρωπότητας και έναν καλύτερο κόσμο, τον Οικουμενικό Αταξικό Ουμανισμό.

Κώστας Λάμπος
__________________________________________
Πηγή: Πρωτοβουλία Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό
www.infonewhumanism.blogspot.com
E-mail: prodial21@gmail.com