Άμεση Δημοκρατία Τώρα και Παντού

Άμεση Δημοκρατία Τώρα και Παντού

Γράφει ο Κώστας Λάμπος*

Το άτυπο, αυθόρμητο και αυθεντικό μαζικό κίνημα που ξαναζωντάνεψε, στις πλατείες του αραβικού κόσμου, αλλά και της Ευρώπης την εκτοπισμένη από τις θεοκρατικές μοναρχίες, αλλά και από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία του κεφαλαίου την Εκκλησία του Δήμου, επανάφερε στην ημερήσια διάταξη τη συζήτηση για τα κοινωνικά κινήματα. Η εμφάνιση αυτού του καινούργιου επανενεργοποίησε τη συζήτηση για τα κοινωνικά κινήματα, επικεντρώνοντάς την στα «νέα κοινωνικά κινήματα», στα οποία θέλουν κάποιοι να εντάξουν και αυτό το τελευταίο[1].

Στα ‘νέα’ κοινωνικά κινήματα εντάσσονται κινήματα όπως το ‘οικολογικό κίνημα’, το ‘γυναικείο κίνημα’, το ‘καταναλωτικό κίνημα’, το ‘αντιπυρηνικό κίνημα’, το ‘κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης’, τα ‘κινήματα πολιτών’ καθώς και άλλα κινήματα αποκλειστικού-περιορισμένου σκοπού που έχουν ως αφετηρία μία παραλειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος και όχι το σύστημα το ίδιο στο σύνολό του. Σε κάθε ιστορική περίοδο τα «κοινωνικά κινήματα διαμορφώνονται μέσα σε συγκεκριμένες χωροχρονικές συνθήκες οι οποίες τα καθορίζουν. Οι στόχοι και οι μορφές δράσης τους αλλάζουν ανάλογα με τις εξελίξεις και το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο εντάσσονται»[2]. Από την άποψη των στόχων θα μπορούσαμε να τα διακρίνουμε σε κινήματα διαμαρτυρίας και σε αντισυστημικά κινήματα, από άποψη οργανωτικής έκφρασης σε τυπικά και σε άτυπα και από άποψη μεθόδων και μέσων άσκησης πολιτικής για την επίτευξη των στόχων τους σε βίαια και σε ειρηνικά. Με αυτή την έννοια τα κοινωνικά κινήματα αποτελούν «μια σταθερά της κοινωνικής ζωής αλλά και ένα φαινόμενο που αλλάζει ακατάπαυστα»[3].

Τα αντισυστημικά κοινωνικά κινήματα εμφανίζονται, όταν «σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού εμφανίζεται δυσπιστία ως προς το κλασικό μοντέλο αντιπροσώπευσης, που στηρίζεται στην ανάθεση της εξουσίας στους κυβερνώντες για μεγάλο χρονικό διάστημα»[4].

Βέβαια σε συνθήκες καπιταλισμού και αστικής, αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, στα πλαίσια των οποίων η συμμετοχή των πολιτών περιορίζεται στην ανά τετραετία άσκηση του εκλογικού τους δικαιώματος, πράγμα που ισοδυναμεί «με απεμπόληση του δικαιώματος περαιτέρω εμπλοκής τους στη διαδικασία λήψης αποφάσεων»[5], τα κοινωνικά κινήματα αντιμετωπίζονται ως ύποπτα συμπτώματα ‘κοινωνικής παθολογίας’, που έχουν ως αποτέλεσμα τη διατάραξη, «ακόμα και τον κίνδυνο της αποσταθεροποίησης του πολιτεύματος[6]», με την έννοια βεβαίως του κοινωνικού συστήματος.

Το κίνημα «ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ», ως έκφραση της άρνησης της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας από τη μεριά μεγάλου, και συνεχώς αυξανόμενου, μέρους του πληθυσμού ενός σημαντικού αριθμού χωρών της βόρειας Αφρικής και της Ευρώπης ξεπερνάει αντικειμενικά τα όρια του κινήματος διαμαρτυρίας και αποτελεί ένα καθαρό ειρηνικό αντισυστημικό κίνημα. Πράγμα που διαψεύδει τους χαρακτηρισμούς του ως «μόδας που γρήγορα θα περάσει»[7], ως «κινήματος διαμαρτυρίας που γρήγορα θα εκτονωθεί»[8] ή ως «κινήματος που αποσκοπεί στη μεταρρύθμιση του καπιταλιστικού συστήματος» [9]στα πρότυπα του σοσιαλδημοκρατικού σουηδικού ή του δήθεν ‘αμεσοδημοκρατικού’ ελβετικού ‘κοινωνικού συστήματος’. Και αυτό προκύπτει από τις θέσεις του ίδιου του κινήματος «Άμεση Δημοκρατία Τώρα», όπως αυτές διατυπώθηκαν και συνεχίζουν να διατυπώνονται στις Συνελεύσεις των πόλεων:

· «Ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε το χτίσιμο μιας καλύτερης κοινωνίας με προτεραιότητα την Ισότητα, την Πρόοδο, την Αλληλεγγύη, την Ελευθερία συμμετοχής στον πολιτισμό, την Οικολογική βιωσιμότητα, την Ανάπτυξη, την Ευημερία και την ευτυχία όλων τω ν ανθρώπων.

· Με τον τρόπο που λειτουργούν σήμερα οι κυβερνήσεις και το υφιστάμενο οικονομικό σύστημα είναι αδύνατο να αντιμετωπισθούν αυτές οι προτεραιότητες και αυτό αποτελεί εμπόδιο στην πρόοδο των ανθρώπων.

· Η συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια των λίγων παράγει ανισότητα, προκαλεί εντάσεις, φέρνει αδικία η οποία οδηγεί στη βία, γι’ αυτό απορρίπτουμε το απαρχαιωμένο οικονομικό μοντέλο που παγιδεύει την ατμομηχανή της κοινωνίας μέσα σε ένα φαύλο κύκλο, όπου οι λίγοι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι πολλοί βουλιάζουν στη φτώχεια και στη μιζέρια. Μοναδικός σκοπός του συστήματος είναι η συσσώρευση κεφαλαίων σε βάρος της αποτελεσματικότητας και της ευημερίας της κοινωνίας.

· Η σπατάλη των πόρων οδηγεί στην καταστροφή του πλανήτη…

· Δημοκρατία σημαίνει κυβέρνηση του Λαού (Δήμος=Λαός και Κράτος=Κυβέρνη).

· Χρειάζεται μια ηθική επανάσταση… Είμαστε άνθρωποι και όχι προϊόντα σε μια αγορά…»

Είναι προφανές πως αυτό το κίνημα ξεπερνάει τα όρια του ‘κοινωνικού κινήματος’ με την παραδοσιακή έννοια και παίρνει τις διαστάσεις ενός Παλλαϊκού Κινήματος, ενός Κινήματος Κοινωνίας, το οποίο δεν αμφισβητεί μόνο κάποιες πλευρές και λειτουργίες του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά το ίδιο το σύστημα στο σύνολό του και συνεπώς το κίνημα ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ δεν αγωνίζεται για έναν υποτίθεται ‘καλύτερο καπιταλισμό’, πράγμα που δεν μπορεί να υπάρξει, αλλά για ένα καλύτερο κόσμο, πράγμα που προϋποθέτει την συθέμελη ανατροπή του απάνθρωπου και καταστροφικού καπιταλισμού. Από αυτή την άποψη αυτό το κίνημα αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για το σύστημα, πράγμα που σημαίνει πως η καπιταλιστική εξουσία και τα όργανά της θα επιστρατέψουν όλες τις παραπλανητικές και κατασταλτικές δυνάμεις τους για την υπονόμευση και τη διάλυσή του. Ήδη οι υπεργολάβοι της παραπλανητικής προπαγάνδας έχουν πιάσει δουλειά και σκορπάνε μύθους, αλλά και γεννοβολούν παράλληλα αρχηγικά και ‘ακαδημαϊκά’ δήθεν αλληλέγγυα ψευδικινήματα που «κινητοποιούν τους πιο αδύναμους ενάντια στα ίδια τα συμφέροντά τους»[10] με σκοπό τη σύγχυση και τη διάσπασή του.

1. Ο πρώτος μύθος είναι η καλλιέργεια νεοφιλελεύθερων ψευδαισθήσεων πως δεν φταίει το καπιταλιστικό σύστημα, αλλά οι κακοί διαχειριστές του και συνεπώς αν αλλάξουμε τους κομματικούς διαχειριστές και μειώσουμε τον αριθμό των βουλευτών από τριακόσιους σε διακόσιους, χωρίς μάλιστα να μπαίνουν στον κόπο να εξηγήσουν γιατί διακόσιοι και όχι εκατό ή ακόμα και λιγότεροι, λες και το πρόβλημα είναι η ποσότητα των δήθεν λαϊκών αντιπροσώπων, τους περισσότερους από τους οποίους το σύστημα ως άλλη Κίρκη τους μεταλλάσσει σε άβουλους αχυράνθρωπους, και όχι η καταστροφική και απάνθρωπη ποιότητα του καπιταλιστικού συστήματος.

2. Ο δεύτερος μύθος καλλιεργεί την αντίληψη πως μια κυβέρνηση εκ προσωπικοτήτων και τεχνοκρατών, θα μπορούσε να βγάλει τις αδύναμες και υπερχρεωμένες χώρες από την κρίση. Αυτή η αντίληψη παραγνωρίζει το σιδερένιο νόμο της εξουσίας, σύμφωνα με τον οποίο σε συνθήκες καπιταλισμού η πρωτογενής εξουσία ανήκει και ασκείται από το κεφάλαιο και όχι από τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου που λειτουργούν ως εντολοδόχοι του. Υπάρχουν και κάποιοι απογοητευμένοι από τους ντόπιους διαχειριστές του καπιταλισμού που θα προτιμούσαν να αναλάβουν τη διαχείριση της χώρας οι δανειστές μας, παραγνωρίζοντας το ρόλο τους στην αρνητική πορεία της οικονομίας της χώρας, αλλά και την ικανότητα της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας να παραμερίσει τους άχρηστους και ιδιοτελείς διαχειριστές και δανειστές και να αυτοδιαχειριστεί την οικονομία και να αυτοκυβερνηθεί.

3. Ο τρίτος μύθος που προέρχεται από το σκληρό πυρήνα του ντόπιου, του ευρωπαϊκού και του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου[11] και εκφράζεται από τον ΣΕΒ, την ΕΕ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την κυβέρνηση, προβάλλει ως λύση την ‘εθνική συνεννόηση’, η οποία αρχίζει από την ανοχή της υπάρχουσας κυβέρνησης, ή την κυβερνητική συμμαχία των δυό μεγάλων κομμάτων εξουσίας για να καταλήξει, προκειμένου να αποπροσανατολίσει τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και το κίνημα ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ, ακόμα και σε μια κυβέρνηση ‘εθνικής ενότητας’ στην οποία θα συμμετείχαν ακόμα και ‘εκπρόσωποι του κινήματος’.

4. Ο τέταρτος μύθος, που λανσάρεται από αμαθείς συνηγόρους της ‘αθωότητας του καπιταλισμού’, αλλά και από ψυχολόγους και ψυχολογούντες, είναι πως τελικά το σύστημα είμαστε όλοι εμείς οι άνθρωποι και συνεπώς για την κακοδαιμονία μας φταίει η απληστία μας που τάχα ριζώνει στην ατελή ανθρώπινη φύση και συνεπώς, κατά την αντίληψη αυτή, δεν φταίει η άπληστη, καταστροφική και απάνθρωπη φύση της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής και συνεπώς της καπιταλιστικής εξουσίας.

5. Ο πέμπτος μύθος είναι μια γενική και αφηρημένη νεοκεϋνσιανή οικονομοτεχνοκρατική αντίληψη πως τάχα φταίει η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι κακοί δανειστές μας και το Ευρώ και συνεπώς αν βγούμε από την Ε.Ε. και το Ευρώ και γυρίσουμε σε καθεστώς κρατισμού, εθνικού απομονωτισμού και εθνικού νομίσματος, αναζητώντας νέους καλούς και ‘ηθικούς’ διαχειριστές και ‘άδολους’ δανειστές, εννοώντας προφανώς τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής, τη Ρωσία και την Κίνα του μανιακού καπιταλισμού, θα άλλαζαν τα πράγματα προς το καλύτερο. Κι’ όμως η λύση θα μπορούσε να αναζητηθεί σε μια αντικαπιταλιστική Ευρώπη των Λαών που θα άλλαζε πορεία προς την Άμεση Δημοκρατία, όπως άλλωστε επιδίωξαν πολλές φορές και συνεχίζουν να επιδιώκουν τα αμεσοδημοκρατικά κινήματα των ευρωπαϊκών χωρών.

6. Ο έκτος μύθος πλασάρεται συνήθως από συντηρητικούς κρατικοδίαιτους διανοούμενους και σοσιαλδημοκράτες που ισχυρίζονται πως η Άμεση Δημοκρατία μπορεί να υπάρξει και σε συνθήκες καπιταλισμού και αναφέρονται στα παραδείγματα της Σουηδίας και της Ελβετίας. Αυτές οι αντιλήψεις παραγνωρίζουν πως το κοινωνικό κράτος της Σουηδίας έπεσε σαν χάρτινος πύργος με την ήττα της σοσιαλδημοκρατίας και την πρώτη επίθεση του νεοφιλελευθερισμού. Παραγνωρίζουν επίσης πως και η λεγόμενη ‘άμεση δημοκρατία’ της Ελβετίας περιορίζεται σε κάποια ήσσονος σημασίας δημοψηφίσματα για δευτερεύοντα θέματα, ενώ αποκλείονται δημοψηφίσματα για την αναθεώρηση των θεμελιωδών διατάξεων του ομοσπονδιακού συντάγματος, οι οποίες θεμελιώνουν τον πιο σκληρό ελβετικό καπιταλισμό, που λειτουργεί ως κλεπταποδόχος και θησαυροφύλακας της παγκόσμιας κλεπτοκρατίας και των τριτοκοσμικών πλιατσικοκαπιταλισμών.

7. Ο έβδομος μύθος εκπορεύεται από όσους αντιλαμβάνονται πως κάτι σοβαρό τρέχει με «τα παιδιά στις πλατείες», που αποσταθεροποιεί τα κεκτημένα των κατεστημένων συντεχνιών και ηγετικών κύκλων και γι’ αυτό εκτιμούν πως θα έπρεπε να υποβαθμίσουν το κίνημα ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ, με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς όπως, «τα καλοταϊσμένα παιδιά που δεν ξέρουν από πολιτική, δεν ξέρουν τι λένε και τι θέλουν θα ξαναγυρίσουν στους βολικούς καναπέδες τους». Κι’ όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική, αφού στις πλατείες πέρα από τα αγανακτισμένα και κατά 40% άνεργα παιδιά με δυό και τρία πανεπιστημιακά πτυχία, ηλικίας 18-34, αποτελούν μόνο το 22%, οι ‘αγανακτισμένοι’ πάνω από 35 χρονών αγγίζουν το 80% και προέρχονται από όλα τα κοινωνικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας και είναι αυτοί που κινούν την οικονομία και απαιτούν αλλαγή του κοινωνικού συστήματος με πρόταγμα την ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΑΙΑ.

Το Κίνημα της Κοινωνίας για την ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ που ριζώνει βαθιά στην ανθρώπινη ιστορία, συνθέτει μεγάλες αμεσοδημοκρατικές απόπειρες και εμπειρίες και αξιοποιεί τις σύγχρονες δυνατότητες της επιστημονικά έγκυρης και κοινωνικά χρήσιμης γνώσης σε συνδυασμό με τις δυνατότητες της, απελευθερωμένης, από τις σκοπιμότητες της απάνθρωπης και καταστροφικής καπιταλιστικής εξουσίας, σύγχρονης τεχνολογίας, είναι το μόνο που μπορεί, ως κίνημα μακράς πνοής και προοπτικής, να κάνει πραγματικότητα το πανάρχαιο όραμα για μια αμεσοδημοκρατική κοινωνία της Ισότητας, της Ευημερίας και της Ελευθερίας. Γι’ αυτό το κίνημα ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ πρέπει:

1. Έχοντας ξεκαθαρίσει σε γενικές γραμμές, όπως προκύπτει από τις πρώτες διακηρύξεις του, το κοσμοθεωρητικό του πλαίσιο θα πρέπει να απαλλαγεί τόσο από τις τριτοτεταρτοδιεθνιστικές, όσο και από τις ψευδοαναρχικές και τάχα αντεξουσιαστικές εμμονές κάποιων κύκλων, γιατί αυτές οι αντιλήψεις προκαλούν σύγχυση, παραπέμπουν σε ‘αταξία’ και εμποδίζουν τη μαζικοποίηση του κινήματος και συνεπώς καταστρέφουν τους όρους της αμεσοδημοκρατικής συγκρότησης και της αυτοκυβέρνησης της κοινωνίας. Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ως υπέρτατη μορφή ατομικής και κοινωνικής ελευθερίας και αυτοδιεύθυνσης δεν μπορεί να εννοηθεί ούτε ως αναρχία ούτε και ως δικτατορία του κόμματος του λεγόμενου προλεταριάτου και φυσικά δεν μπορεί κατά κανένα τρόπο να εννοηθεί ως θρησκευτική ακολουθία σκοταδιστικών δεσποτάδων και φωτισμένων δεσποτισμών. Κάθε καθυστέρηση στο ξεκαθάρισμα της αντικαπιταλιστικής και αμεσοδημοκρατικής ταυτότητάς του, θα το οδηγήσει σε ομφαλοσκοπήσεις, σε σεχταρισμούς και εσωτερικές τριβές που θα το αποδυναμώνουν αντί να το ενισχύουν και τελικά θα το οδηγήσουν στο μαρασμό και στην αποσύνθεση. Μια τέτοια εξέλιξη όμως θα ισοδυναμούσε με προδοσία του ιστορικού ρόλου αυτής της γενιάς και με αυτοχειριασμό του κινήματος.

2. Να ξεκαθαρίσει άμεσα και να εκλαϊκεύσει τους στρατηγικούς του στόχους για τον αντικαπιταλιστικό του χαρακτήρα και για την κοινωνία που επιδιώκει, αλλά και τα βήματα τακτικής μετάβασης στη μετακαπιταλιστική κοινωνία και την άμεση δημοκρατία.

3. Να περιφρουρήσει τη λειτουργία του από τους προπαγανδιστικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς του συστήματος, αλλά και από τους κομματικούς μηχανισμούς της λεγόμενης κοινοβουλευτικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας που λειτουργούν ως φορείς εξουσιαστικών ιδεολογιών και ως εκφραστές αντικοινωνικών, ταξικών, και συντεχνιακών συμφερόντων.

4. Τα κατά τόπους αμεσοδημοκρατικά κινήματα, οφείλουν να αποφύγουν την ακαταλαβίστικη πολιτική φλυαρία και κύρια άκαιρες πρωτοβουλίες και απολίτικες ρήξεις, μέχρι να κερδίσουν την αποφασιστική πλειονότητα της κοινωνίας, τη μόνη ικανή και αναγκαία συνθήκη για να αποσταθεροποιηθούν και να καταρρεύσουν οι προπαγανδιστικοί και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του καπιταλιστικού κράτους και να ανοίξει ο δρόμος για την άμεση δημοκρατία.

5. Να διεθνοποιήσουν τον αγώνα τους χτίζοντας σχέσεις συνεργασίας και αλληλεγγύης μεταξύ όλων των αγωνιζόμενων λαών και κινημάτων άμεσης δημοκρατίας για να αποφύγουν εξωτερικές επεμβάσεις αντιδραστικών δυνάμεων, αλλά και για να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να αλληλοϋποστηριχτούν κατά τη φάση της ανοικοδόμησης της νέας κοινωνίας.

6. Οπότε με τη βούληση της αποφασιστικής πλειονότητας της κοινωνίας της εκάστοτε χώρας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του πλανήτη θα συγκαλούνται Αμεσοδημοκρατικές Εθνοσυνελεύσεις, Διεθνείς και Οικουμενικές Συνελεύσεις στις οποίες θα συζητούνται και θα αποφασίζονται τοπικά, εθνικά και οικουμενικά θέματα, όπως η κατάργηση όλων των θεμελιωδών θεσμικών, δομικών και λειτουργικών πλαισίων που κατοχυρώνουν το πλέγμα των ανισοτήτων μέσω της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και η αντικατάστασή τους με το δίκαιο της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, της κοινωνικής αυτοδιαχείρισης της οικονομίας, της αλληλέγγυας διεθνούς συνεργασίας και της παγκόσμιας ειρηνικής συνύπαρξης όλων των λαών του πλανήτη.

7. Τη σταδιακή εγκαθίδρυση σχέσεων αυτοδιεύθυνσης της κοινωνίας στη μορφή της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο που θα οδηγεί την ανθρωπότητα στην ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ και στον οικουμενικό ουμανιστικό πολιτισμό. Όλοι οι άλλοι δρόμοι δεν οδηγούν παρά στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Ζούμε κοσμογονικές στιγμές και η έκβαση των εξελίξεων θα κριθεί από την καθαρότητα των στόχων, από τη μαζικότητα και την ανθεκτικότητα του κινήματος της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ, αλλά και από την πανουργία και τη σκληρότητα του καπιταλισμού. Η ανθρωπότητα βρίσκεται σε ίση απόσταση από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και την Άμεση Δημοκρατία και τον Ουμανισμό. Και επειδή το κίνημα της κοινωνίας φαίνεται να έχει κάνει την επιλογή της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ γι’ αυτό η κοινωνία και η ανθρωπότητα μπορούν να αποτρέψουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα μαζικοποιώντας το κίνημα της πλατείας, μετατρέποντάς την στην σύγχρονη εκκλησία του Δήμου, στο νέο δημόσιο χώρο της κοινωνικοποίησης της ανθρωπότητας και της νέας ελευθερίας του ανθρώπου. Ο 21ος αιώνας μπορεί να γίνει ο πρώτος αιώνας της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΠΑΝΤΟΥ και η απαρχή ενός Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού, που θα βάλλει οριστικά τέρμα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

--------------------------------------------------------------------------------

*. Θα ήθελα και από αυτή τη θέση να ευχαριστήσω τον οικονομολόγο Βασίλη Μυλόπουλο για την καλοσύνη του να διαβάσει και να συζητήσει μαζί μου αυτό το κείμενο, κάνοντας σημαντικές παρατηρήσεις, οι οποίες συνέβαλαν στη συμπλήρωση και στη βελτίωση αυτής της ανάλυσης.

[1]. Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Πρόβα, ή Ψευδαίσθηση Άμεσης Δημοκρατίας;, http://infonewhumanism.blogspot.com/2011/05/blog-post.html,

[2] Λογοθέτη Μαρλέν, Εισαγωγή στο: Neveu Erik, Κοινωνιολογία των κοινωνικών κινημάτων, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΑΒΒΑΛΑΣ, Αθήνα 2010, σελ. 22.

[3] . Neveu Erik, Κοινωνιολογία των κοινωνικών κινημάτων, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΑΒΒΑΛΑΣ, Αθήνα 2010, σελ. 251.

[4]. Ό. π., σελ. 254.

[5]Ό. π., σελ. 25.

[6].Ό. π., σελ. 25.

[7] Βλέπε δηλώσεις της Γενικής Γραμματέας του ΚΚΕ στον τύπο.

[8] Βλέπε δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών στον τύπο.

[9]Βλέπε εκτιμήσεις διάφορων πολιτικών σχολιαστών στον τύπο και στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ.
[10] Neveu Erik, Κοινωνιολογία των κοινωνικών κινημάτων…, ό. π., σελ. 253.
[11] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής,, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.

*Kώστας Λάμπος  http://www.infonewhumanism.blogspot.com/,  prodial21@gmail.com,

'Aμεση Δημοκρατία Τώρα!

http://real-democracy.gr/el





Ψήφισμα λαϊκής συνέλευσης Πλατείας Συντάγματος

Εδώ και πολύ καιρό παίρνονται αποφάσεις για εμάς χωρίς εμάς.

Πρόβα, ή Ψευδαίσθηση 'Αμεσης Δημοκρατίας;

Από την εξέγερση των «αγανακτισμένων» στην επανάσταση των συνειδητοποιημένων.

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ

Ζούμε αναμφίβολα στη χαραυγή μιάς νέας κοσμογονίας. Ζούμε στην απαρχή του αυτοπροσδιορισμού των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού. Ζούμε το γλυκοχάραμα ενός καλύτερου κόσμου. Του κόσμου της Νέας Ελευθερίας του Ανθρώπου.

Τα νερά της εγκυμονούσης ιστορίας έσπασαν και οι ‘απολίτικοι’, οι ‘αδιάφοροι’, οι ‘τεμπέληδες’, οι εκτός των κομματικών τειχών, οι μόνοι αδιάφθοροι ξεχύνονται ‘αγανακτισμένοι’ καθημερινά με όλο και μεγαλύτερη ορμή, σαν ένα ανθρώπινο τσουνάμι, στις πλατείες των πόλεων και φωνάζουν ‘Ελευθερία’, Πραγματική Δημοκρατία Τώρα’. Και μόνο αυτό το ‘ξύπνημα’ στάθηκε ικανό για να πέσουν τα πρώτα πανίσχυρα αυταρχικά καθεστώτα. Η αρχή έγινε και ο αγώνας συνεχίζεται στην ιαχή του Τσε: Hasta laVictoria siebre, μέχρι να πέσουν όλα τα καταπιεστικά και εκμεταλλευτικά καθεστώτα και συστήματα.

Η βίαιη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, αφού κατάφερε, με τη βοήθεια της άρχουσας σοβιετικής νομενκλατούρας, υπό την ηγεσία του Γκορμπατσόφ και του Γιέλτσιν, να θαμπώσει τους λαούς της Σοβιετικής Ένωσης, και μέσω των λεγόμενων «πορτοκαλί επαναστάσεων» που σχεδιάστηκαν στα εργαστήρια των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, ιδεολογικοποιήθηκαν στα διάφορα Χάρβαρντ και υποστηρίχτηκαν με εκατομμύρια δολάρια, να τους οδηγήσει στο δυτικό καπιταλιστικό παράδεισο, προχώρησε δυναμικά στην αναδιάταξη του κόσμου για τον απόλυτο έλεγχο της Ευρασίας και του πλανήτη και με απώτερο στόχο την επιβολή της παγκόσμιας ηγεμονίας του αμερικανισμού[1]. Οι πόλεμοι του αμερικανισμού με τις ευλογίες του ΟΗΕ, με τη βοήθεια του ΝΑΤΟ και των «πρόθυμων συμμάχων» της λεγόμενης «Ευρωπαϊκής Ένωσης» εναντίον του Ιράκ, του Αφγανιστάν, η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και ο απάνθρωπος βομβαρδισμός της Σερβίας, σε συνδυασμό με τη συνεχώς εντεινόμενη πίεση πάνω στα μουσουλμανικά καθεστώτα της Μέσης και της Άπω Ανατολής για ακόμα μεγαλύτερη υποταγή στα σχέδια του αμερικανισμού είχε ως συνέπεια την εμφάνιση της φανατικής ιδεολογίας του Ισλάμ από τη μια μεριά και την αύξηση της κοινωνικής δυσαρέσκειας από την άλλη, με κοινό αίτημα την ανατροπή των αντιδραστικών-υποτακτικών καθεστώτων προς μια ‘δημοκρατική’ και αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση.

Η φανερή ήττα, ίσως και η κρυφή συνθηκολόγηση της στρατηγικής του φανατικού Ισλάμ που λειτουργούσε ως άμεσο ή έμμεσο στήριγμα για τα αντιδραστικά καθεστώτα, αλλά και για τους δοκιμαζόμενους αραβικούς λαούς, άνοιξε προφανώς το δρόμο στον αμερικανισμό για την επιθυμητή καθεστωτική αλλαγή. Φαίνεται όμως πως δεν εκτιμήθηκε σωστά η αντίδραση των αραβικών λαών, ως συνέπεια της αίσθησης πως έμειναν προδομένοι και ανυπεράσπιστοι και συνεπώς το μόνο που θα μπορούσε να τους σώσει ήταν η δική τους αυτενεργή παρουσία στο κοινωνικό γίγνεσθαι με στόχο την ανατροπή των αντιδραστικών, αυταρχικών και ξενόδουλων καθεστώτων τους και την δημοκρατική μετεξέλιξη των κοινωνιών τους. Μέσα σε αυτό το κλίμα ξεκαθάρισαν σταδιακά, όσο αντικειμενικά είναι αυτό δυνατό στα πλαίσια ολιγαρχικών-θεοκρατικών καθεστώτων, τα κοινωνικά μέτωπα, πράγμα που οδήγησε στη διαφοροποίηση των ταξικών-κοινωνικών συνειδήσεων και στη σταδιακή διαμόρφωση ενός συγκρουσιακού κλίματος, που περίμενε την αφορμή, το προσάναμμα, για να ανάψει η φλόγα της εξέγερσης.

Στην Τυνησία «η αυτοκτονία ενός άνεργου πτυχιούχου, του Muhammad Bouazizi, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κατάσχεση των λαχανικών που πουλούσε, αναμίχθηκε με την οικονομική μιζέρια και το θυμό για την κτηνωδία και τη διαφθορά του καθεστώτος. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάσουν μαζικές διαδηλώσεις. Το καθεστώς αντέδρασε αρχικά με καταστολή. Όταν αυτό απέτυχε, προσπάθησε κάνοντας παραχωρήσεις. Όταν και αυτές απέτυχαν, ο Ben Ali υποσχέθηκε να παραιτηθεί το 2014. Μια ημέρα αργότερα, παραιτήθηκε και εγκατέλειψε τη χώρα. Η εξέγερση από τα κάτω διέσπασε τις δυνάμεις του καθεστώτος. Η κρίσιμη καμπή επήλθε όταν η Γενική Ομοσπονδία Εργατών της Τυνησίας (UGTT), μέχρι τότε ενσωματωμένη στους μηχανισμούς του καθεστώτος, διέρρηξε τους δεσμούς της με το καθεστώς συμμετέχοντας στις διαδηλώσεις, διοργάνωσε τον αποκλεισμό του υπουργείου Εσωτερικών και προκήρυξε γενική απεργία. Για να διαφυλαχθεί η υπάρχουσα δομή της εξουσίας, ο Ben Ali έπρεπε να θυσιαστεί»[2]. Και πράγματι ‘θυσιάστηκε’, εγκαταλείποντας την Τυνησία προς κάποιο ασφαλές παραδεισένιο καταφύγιο που του εξασφάλισαν οι προστάτες του.

Η φλόγα μεταφέρεται από την Τυνησία στην Αίγυπτο. Οι Αιγύπτιοι που την τελευταία δεκαετία κλιμακώνουν σταθερά τους αγώνες τους για δημοκρατία, για απασχόληση και για καλύτερες συνθήκες εργασίας συγκεντρώνονται στην Πλατεία Ταχρίρ και απαιτούν να φύγει ο Μουμπάρακ, να αλλάξει το καθεστώς, να ψηφιστεί καινούργιο σύνταγμα που θα εγγυάται τις δημοκρατικές ελευθερίες, να καταπολεμηθεί η διαφθορά και μια σειρά άλλων αιτημάτων. Το καθεστώς Μουμπάρακ αντέδρασε δυναμικά και προσφέρει στην εξέγερση εκατοντάδες νεκρούς, με αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που αυτός και κάθε ανόητος δυνάστης φαντάζεται. Η εξέγερση φουντώνει ακόμα περισσότερο και περνάει στους χώρους παραγωγής, οπότε οι κινητοποιήσεις άρχισαν να ξαπλώνονται με μαζικές απεργίες στις ιδιωτικές και στις κρατικές βιομηχανίες, πολλές από τις οποίες ήταν ιδιαίτερα ριζοσπαστικές, φτάνοντας μέχρι το σημείο της εκδίωξης των διευθυντών από τα εργοστάσια και την κατάληψης τους από τους εργάτες[3]. Αυτή η εξέλιξη έβαζε τις βάσεις για ένα αγώνα για την «πραγματική δημοκρατία», η οποία προφανώς βρίσκεται πέρα από την αστική δημοκρατία και τον καπιταλισμό, γεγονός που έπεισε το στρατό (και τους υποβολείς του) να παρέμβει, να στείλει τον Μουμπάρακ διακοπές διαρκείας και να αναλάβει να σώσει το σύστημα εξουσίας με τη βοήθεια των αμερικάνων, τις ευλογίες του Ισραήλ και τη συμμετοχή των «αδερφών Μουσουλμάνων» στις διαπραγματεύσεις, με την κοινωνία, φυσικά, και πάλι στο περιθώριο της εξουσίας.

Ακολούθησαν η Υεμένη, η Συρία, η Λιβύη και η δυναμική ανάμειξη του ΝΑΤΟϊκού παράγοντα με την έγκριση του ΟΗΕ και τη ‘χορηγία’ του αφροαμερικανού Μπάρακ Χουσείν Ομπάμα, που λοξοκοιτάζει προς το Ιράν, υποτίθεται για τη ‘σωτηρία των λαών και της δημοκρατίας’. Έτσι κλείνει ο πρώτος κύκλος των λαϊκών κινητοποιήσεων, προφανώς γιατί στους άραβες που ζουν για εκατονταετίες υπό αυταρχικά καθεστώτα, η κοινωνική αλλαγή περιορίζεται σε πολιτική αλλαγή και ακόμα πιο στενότερα σε αλλαγή του κεντρικού προσώπου της ταξικής εξουσίας. Όμως ακόμα και αυτό το λίγο να είναι το κέρδος από την εξέγερση και τη θυσία τόσων ανθρώπων, ένα είναι βέβαιο πως τίποτα πιά δεν θα είναι όπως ήταν χτες και πως η μνήμες αυτού του αγώνα θα τροφοδοτήσουν τους επόμενους, που είναι βέβαιο ότι θα είναι σε ένα ανώτερο επίπεδο με αντισυστημικά-αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά και με μια συγκεκριμένη αντίληψη πως πραγματική δημοκρατία σημαίνει ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Στα μέσα Μάη η φλόγα περνάει τη Μεσόγειο και αρχίζει από την Puerta del Sol της Μαδρίτης την ευρωπαϊκή της πορεία. Εδώ τα πράγματα είναι πιο καθαρά και η εξέγερση των Indignados (αγανακτισμένων), παίρνει διαστάσεις αμφισβήτησης και καταγγελίας του οικονομικοκοινωνικοπολιτικού συστήματος διαπλοκής μεταξύ των κυρίαρχων οικονομικών δυνάμεων και των πολιτικών κομμάτων εξουσίας. Δύο είναι οι «βασικοί συνένοχοι» που μας αγανάκτησαν και βγήκαμε στους δημόσιους δρόμους και στις δημόσιες πλατείες και αυτοί είναι, όπως δηλώνει κατηγορηματικά, ένα από τους αγανακτισμένους, ο Φάμπιο Γκαντάρα, «οι πολιτικοί, οι υποτιθέμενοι εκπρόσωποί μας που δρουν σε συνάρτηση με τις μεγάλες οικονομικές δυνάμεις και οι οικονομικές δυνάμεις που μέσω των μεγάλων κομμάτων επιβάλλουν ένα πλαίσιο απορρύθμισης και κερδοσκοπίας…»[4].

Είναι προφανές πως οι αγανακτισμένοι από την μπόχα των κομματικών, των οργανωμένων αντικοινωνικών και των απαξιωτικών χώρων ιδιώτευσης και ιδιωτίας, αποφάσισαν να ξαναποκτήσουν το Δημόσιο Χώρο, την Αγορά και την Εκκλησία του Δήμου για να καλλιεργήσουν το Λόγο, να αναπτύξουν το Διάλογο, να επεξεργαστούν τα Δημόσια ζητήματα, να αναζητήσουν τις εναλλακτικές λύσεις, να πάρουν αμεσοδημοκρατικά τις αποφάσεις τους και μέσα από τη συλλογική δημιουργική πράξη να επιδιώξουν τις προσφορότερες λύσεις για το κοινωνικό σύνολο. Έτσι δείχνουν τουλάχιστο οι πρώτες διακηρύξεις τους.

Το κοινωνικό στίγμα της εξέγερσης των ‘αγανακτισμένων’ βγαίνει από τις παρακάτω θέσεις[5]:

· Η αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, «την αποκαλούν δημοκρατία αλλά δεν είναι».

· Οι βουλευτές της «δεν μας εκπροσωπούν…μην τους ψηφίζετε».

· «Δεν είμαστε εμπορεύματα στα χέρια των πολιτικών και των τραπεζών».

· «Οι Λαοί πάνω από τα κέρδη».

· «Δεν φοβόμαστε» τη συστημική βία και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς.

· Είμαστε η κοινωνία και «Δεν ταυτιζόμαστε με κανένα κόμμα».

· «Φτάνει πιά με τα ψέματα και τη διαφθορά».

· «Δεν θέλουμε την υποστήριξη των κομμάτων και των συνδικάτων».

· «Το κίνημά μας είναι ειρηνικό. Αυτό που επιδιώκουμε είναι να αφυπνίσουμε την κοινωνική συνείδηση».

· «Εμείς απλώς ξεκινήσαμε το κίνημα. Τώρα είναι στα χέρια των πολιτών να οργανωθούν».

· «Σεβασμός-Αξιοπρέπεια».

· «Λαοί της Ευρώπης εξεγερθείτε…», αλλά,

· «Κάντε ησυχία για να μην ξυπνήσουν οι Έλληνες».

Αυτά σαν πρώτες θέσεις, γιατί με την πορεία των γεγονότων ωριμάζει και ενεργοποιείται η ιδέα για τη σύνταξη ενός μανιφέστου που παραμένει ανοιχτό για συνεχή συμπλήρωση και βελτίωση.

Παρατηρώντας την πορεία των εξεγέρσεων των ‘αγανακτισμένων’, διακρίνουμε, μέχρι τώρα δύο φάσεις, ή δύο κατηγορίες. Την αραβική που περιορίζετε, με την αμφισβήτηση και την ανατροπή των αυταρχικών καθεστώτων, σε μια πολιτική αλλαγή και την ευρωπαϊκή που προχωράει στην αμφισβήτηση του κοινωνικοοικονομικού συστήματος. Όμως στις κοινωνικές εξεγέρσεις το «τι δεν θέλουμε» δεν είναι αρκετό για να δικαιωθούν. Είναι αναγκαίο να ξέρουν και το «τι θέλουμε», γιατί διαφορετικά κάποιοι άλλοι, που ξέρουν τι θέλουν, όπως συμβαίνει με τις ντόπιες ολιγαρχίες στον αραβικό κόσμο, αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και με τους προστάτες τους αμερικάνους, θα χειραγωγήσουν τις εξεγέρσεις

Η σωστή αξιοποίηση του δημόσιου χώρου θα βοηθήσει στο ξεκαθάρισμα τόσο του «τι δεν θέλουμε», όσο και κύρια του «τι θέλουμε». Η Ισπανική κοινωνία κουβαλάει μεγάλη εμπειρία τόσο για το τι θέλουμε όσο και για το πώς δεν θα το ξαναχάσουμε μέσα από τα χέρια μας.

Στο σύνθημα των Indignados «Λαοί της Ευρώπης εξεγερθείτε…», απάντησε ο λαός της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και πολλών άλλων πόλεων με το σοφιστικέ σύνθημα «Ξυπνήσαμε. Τι ώρα είναι; Ώρα να φύγουν»». Ποιοι να φύγουν; Οι κλέφτες, και το Μνημόνιο απαντούν επαναλαμβάνοντας το σύνθημα του Πολυτεχνείου «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία» και τραγουδώντας κατά διαστήματα τον Εθνικό Ύμνο. Κάποιοι προχωρούν παραπέρα με το σύνθημα «μας κλέβετε τα όνειρα, σας κλέβουμε τον ύπνο. Μόνο μας χρέος μας να σας διώξουμε»[6]. Από μια πρώτη προσέγγιση θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι δεν πρόκειται για εξέγερση συνειδητοποιημένων, αλλά για μια διαμαρτυρία απολίτικων αγανακτισμένων. Υποστηρίζεται η άποψη πως το φτωχό, και χωρίς καμιά αναφορά στο κοινωνικοοικονομικό σύστημα και στο μέλλον, συνθηματολόγιο των «αγανακτισμένων» δείχνει το αυθόρμητο της εξέγερσής τους. Θα μπορούσε να είναι κι’ έτσι. Στο μεταξύ όλο και περισσότεροι συγκεντρώνονται στην πλατεία Συντάγματος, όπου αρχίζουν και κάποιες συνελεύσεις όχι μόνο για την αντιμετώπιση πρακτικών ζητημάτων όπως η περιφρούρηση της συγκέντρωσης, η καθαριότητα κλπ., αλλά και για την επεξεργασία θέσεων και τη λήψη αποφάσεων για την τακτική που θα ακολουθήσουν. Σύντομα λοιπόν θα δούμε τι θα προκύψει και ποιους στόχους θα βάλει αυτή η διαμαρτυρία, από τους οποίους και θα εξαρτηθεί το που θα πάει και πόσο θα αντέξει. Προς το παρόν παραμένει ανοιχτό τόσο το να μετεξελιχθούν από αγανακτισμένοι σε απογοητευμένους και να διαλυθούν, όσο και να αναβαθμιστούν σε συνειδητοποιημένους εξεγερμένους, ικανούς να ταρακουνήσουν συθέμελα τον ελληνικό πλιατσικοκαπιταλισμό και να διεκδικήσουν ένα καλύτερο κόσμο. Όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για την Ευρώπη και τον πλανήτη ολόκληρο, πράγμα που θα έθετε στις σωστές ευρωπαϊκές και οικουμενικές διαστάσεις του το πρόβλημα της Ελλάδας, ως πρόβλημα αντιδραστικού προσανατολισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως πρόβλημα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της αμερικανικής ηγεμονίας και σε τελική ανάλυση ως πρόβλημα του παρακμασμένου καπιταλισμού που εξελίσσεται σε απειλή για την ανθρωπότητα. Κάθε άλλη εκδοχή θα οδηγούσε σε λύσεις εκτόνωσης και συνεπώς σε μια καινούργια ήττα, για την οποία διεξάγεται ένας υπόγειος αγώνας χειραγώγησης, υπονόμευσης, ακόμα και συκοφάντησης[7] με στόχο, φυσικά, τη διάλυση της εξέγερσης.

Υπάρχει μια συγκεκριμένη πραγματικότητα, αυτή που σπρώχνει τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού στο περιθώριο της κοινωνίας και οδηγεί την Ανθρωπότητα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η πραγματικότητα που βγάζει εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους στην ανεργία, επειδή βάζει τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους και κατά συνέπεια βγάζει τις κοινωνίες στους δρόμους και στις πλατείες. Όπως υπάρχουν και πολλές δυνάμεις τα συμφέροντα των οποίων ταυτίζονται με τη διατήρηση της εξουσίας του κεφάλαιου πάνω στην Εργασία και πάνω στην κοινωνία-ανθρωπότητα που «θέλουν την ησυχία τους».

Υπάρχει όμως και μια ζωντανή ιστορική πραγματικότητα που λέει πως όσο υπάρχει ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής, θα υπάρχει ανισότητα στην κατανομή του πλούτου και συνεπώς όσο θα υπάρχει ανισοκατανομή του πλούτου θα υπάρχει η βία, ή αδικία, η καταστροφή της Φύσης, ο φασισμός, ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός, ο ρατσισμός, η αλλοτρίωση και ο πόλεμος. Συμπερασματικά όσο θα υπάρχει κεφάλαιο με την έννοια της εξουσίας των λίγων πάνω στους πολλούς, τόσο η ανθρωπότητα θα σπρώχνεται στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. «Πρέπει, να λάβουμε υπόψη την απειλή του καπιταλισμού όπως αυτός εκφράζεται σήμερα. Η νεολαία πρέπει να αντιληφθεί την αναγκαιότητα που υπάρχει ν’ αντισταθεί ενάντια στη φτώχεια, την εκμετάλλευση και την περιφρόνηση των εργαζομένων από τους έχοντες. Τέλος, υπάρχει μία ακόμα αμφισβήτηση: η επιδείνωση του πλανήτη μας. Αν δεν λάβουμε δραστικά μέτρα, σε 50 χρόνια μπορεί να μην είναι βιώσιμος για τον άνθρωπο», προτρέπει ο 93χρονος αντιφασίστας Στεφάν Εσέλ[8]. Αυτές οι εξεγέρσεις δεν είναι παρά οι προσπάθειες της ανθρωπότητας να ανακόψει αυτήν την πορεία προς την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αυτές οι εξεγέρσεις δεν είναι παρά η ελπίδα να μπούμε στο δρόμο που οδηγεί στην «Πραγματική Δημοκρατία Τώρα» (Democracia Real Ya ).
Αυτές οι εξεγέρσεις, όμως δεν πρέπει να εγκλωβιστούν σε ψευδαισθήσεις. Αντίθετα οφείλουν να δουν και να δράσουν με ρεαλισμό, που σημαίνει πως πραγματική δημοκρατία και καπιταλισμός είναι ασυμβίβαστες έννοιες και καταστάσεις και κατά συνέπεια αγώνας για την πραγματική δημοκρατία, σημαίνει αγώνας για την κατάργηση του καπιταλισμού σε όλες τις πιθανές και απίθανες μορφές του και την εγκαθίδρυση της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και της ΑΤΑΞΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. Όλα τα άλλα είναι γιατροσόφια που βολεύουν τους εξουσιαστές και τους υποψήφιους εξουσιαστές. Για τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, που πρέπει να ενταχθούν σύσσωμες σ’ αυτό τον αγώνα, το πραγματικό σύνθημα αυτής της εξέγερσης πρέπει να μετεξελιχθεί σε «Άμεση Δημοκρατία Τώρα για την Αταξική Κοινωνία».



--------------------------------------------------------------------------------

[1] Αναλυτικά βλέπε, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.

[2] Τυνησία: Το νόημα της εξέγερσης, στο: http://www.aformi.gr/2011/02

[3] Βλέπε σχετικά: Οι «indignados» και το Σύνταγμα ως η φάρσα της πλατείας Ταχρίρ, στο: http://www.aformi.gr/2011/05.

[4] Βλέπε Βεργολιά Μαργαρίτα, Democracia Real Ya, (Πραγματική Δημοκρατία Τώρα), στο: Strategist, τεύχος 31/28.05.2011, Ένθετο στην εφημερίδα Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ, 28.Μαϊου 2011, σελ. 6.

[5] Ό. π., σελ. 5-8.

[6] Βλέπε, Ημέρα ‘Ευρωπαϊκής Επανάστασης», στο: http://tvxs.gr/news (29.05.2011)

[7] Κάποιοι άρχισαν ήδη τις «αποκαλύψεις» πως ο εμπνευστής αυτής της εξέγερσης είναι ο πρώην διπλωμάτης, Στεφάν Εσέλ, το βιβλίο του οποίου «Αγανακτήστε!» («Ιndignez-vous!»), σπρώχνει τάχα τη νεολαία στο να υιοθετήσει την πολιτική για μια παγκόσμια διακυβέρνηση που προωθεί ο σκληρός πυρήνας της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, βλέπε λ. χ. Τί κρύβεται πίσω από την κίνηση των αγανακτισμένων; στο: http://filonohpontou.wordpress.com/2011/05/26

[8] Εσέλ Στεφάν, Νέοι και Νέες εξοργιστείτε. Εξεγερθείτε, στο: http://www.tvxs.gr/news (14.02.2010).



Κώστας Λάμπος,   http://www.infonewhumanism.blogspot.com/,   prodial21@gmail.com

H βεβαιωμένη αλαζονεία του ηγέτη

Παραθέτω για δεύτερη φορά το απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Μπουραντά '''Ολα σου τα'μαθα, μα ξέχασα μια λέξη'', σχετικά με την αλαζονεία του ηγέτη, γιατί έχουμε πλήρη επιβεβαίωση του κανόνα, με όλα οσα συμβαίνουν στις μέρες μας.

Tο Demokratur θα μπεί από εδώ και στο εξής σε μαύρο χρώμα.

«Η αλαζονεία αποτελεί µία χρόνια ψυχοπαθολογική κατάσταση, κατά την οποία το άτομο αισθάνεται υπερβολική ανάγκη για δύναμη και δόξα, ταυτόχρονα µε υπερβολική αυτοπεποίθηση, αυταρέσκεια, αυτοθαυμασμό και αίσθηση μοναδικότητας. Η έννοια της αλαζονείας συνδέεται αρκετά άμεσα µε την έννοια του αρνητικού ναρκισσισμού, που συνίσταται σε μια κατάσταση "εγωπάθειας" µε σημαντικές αρνητικές συνέπειες στη συμπεριφορά και στις επιδόσεις του ηγέτη. Η αλαζονεία ως ψυχολογικό χαρακτηριστικό και αρνητική συμπεριφορά ενισχύεται µέσω των επιτυχιών, της αναγνώρισης και της δύναμης που αποκτούν οι ηγέτες στα τελευταία στάδια της καριέρας τους. Η μεγάλη επιτυχία κάνει πολλούς να αισθάνονται δυνατοί, αλάνθαστοι, ακατανίκητοι και να πιστεύουν ότι έχουν γίνει "μικροί θεοί". Οι αρνητικές συμπεριφορές της αλαζονείας είναι τόσο πολλές και σημαντικές, που οδηγούν και επιτυχημένους ηγέτες σε πλήρη εκτροχιασμό και αποτυχία. Μεταξύ αυτών, μερικές συνήθεις και επικίνδυνες συμπεριφορές που αξίζει να ερευνήσουμε στο CLI (Circle of the Lost Ideas) είναι οι παρακάτω:
»Καταρχήν, το όραμα για τον αλαζόνα ηγέτη αποτελεί ουσιαστικά προέκταση των ατομικών του αναγκών και εκφράζει τη μεγάλη ιδέα που έχει για τον εαυτό του. Αυτό πρακτικά δημιουργεί δύο σημαντικά προβλήματα. Πρώτον, πολλά οράματα είναι ουτοπικά, µη ρεαλιστικά, διότι εκφράζουν την υπέρμετρη φιλοδοξία και τις προσωπικές ανάγκες του ηγέτη και όχι αυτές του οργανισμού, της κοινωνίας, των εργαζομένων και των υπόλοιπων ομάδων ενδιαφερομένων. Ο ηγέτη ς αγνοεί ή υποτιμά τις δυσκολίες και τους περιορισμούς, δεν υπολογίζει τους απαιτούμενους πόρους και θυσίες για την υλοποίηση του οράματός του. Όταν γίνεται φανερή η αδυναμία υλοποίησης αυτού του οράματος, συνήθως δε δέχεται το λάθος του και επιμένει παρά τις αρνητικές συνέπειες που θα έχει για τον οργανισμό ή την κοινωνία. Το δεύτερο σχετικό πρόβλημα αφορά την πύρρειο νίκη του ηγέτη. Η μεγάλη ιδέα που έχει για τον εαυτό του τον οδηγεί να επιδιώκει τέτοιους στόχους και οράματα, η υλοποίηση των οποίων κοστίζει τόσο πολύ σε πόρους και θυσίες, µε αποτέλεσμα να υπάρχουν καταστροφικές συνέπειες.

»Οι αλαζόνες ηγέτες συνήθως δεν ενδιαφέρονται παρά µόνο για τους εαυτούς τους. Αδιαφορούν για τις ανάγκες των ανθρώπων τους, τους εκμεταλλεύονται, τους βλέπουν και τους μεταχειρίζονται σαν υπηρέτες τους.
Αυτό το επιτυγχάνουν χειραγωγώντας και συμπαρασύροντας τους ανθρώπους, χρησιμοποιώντας το χάρισμα της διαπροσωπικής επικοινωνίας και του λόγου. Μεγαλοποιούν το όραμά τους, δημιουργούν υπέρμετρες προσδοκίες και πείθουν ότι κάτι τέτοιο είναι ρεαλιστικό. Περιαυτολογούν υπερβολικά και μεγαλοποιούν την εικόνα τους και τις "αρετές" τους, δημιουργούν την ψευδαίσθηση για τη δυνατότητα χειρισμού της κατάστασης, ενώ στην πραγματικότητα είναι εκτός ελέγχου. Κερδίζουν τη δέσμευση και τη διάθεση των ανθρώπων να υλοποιήσουν το έργο, αποκρύπτοντάς τους όμως τις αρνητικές πληροφορίες και κοινοποιώντας τους µόνο τις θετικές. Χρησιμοποιούν θετικές, εύθυμες και ευχάριστες εκφράσεις, ώστε ν' αποσπάσουν την προσοχή των άλλων από τα αρνητικά γεγονότα ή πληροφορίες. Χρησιμοποιούν τεχνικές ικανοποίησης των στερεοτύπων, κολακείες και θεατρικά τεχνάσματα για τη χειραγώγηση του ακροατηρίου τους.

» Έχουν την αίσθηση ότι τα ξέρουν όλα, πάντα αυτοί έχουν δίκιο και ποτέ δε φταίνε οι ίδιοι για τις αποτυχίες. Δεν ακούν τους άλλους, δε μαθαίνουν από τα λάθη και τις αποτυχίες, δεν τους αρέσουν οι συμβουλές και οι διαφωνίες. Θίγονται, θυμώνουν και γίνονται επιθετικοί όταν τους κάνουν κριτική. Θέλουν συνεργάτες που να τους λένε πάντα "ναι" (yes men) και να τους θαυμάζουν. Υποτιμούν και αγνοούν τους περιορισμούς, τις δυσκολίες και τις ατέλειές τους, καθώς αισθάνονται ακατανίκητοι. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να λαμβάνουν αποφάσεις που δε στηρίζονται σε αξιόπιστες πληροφορίες και ορθολογική ανάλυση. Ουσιαστικά, χάνουν την επαφή µε την πραγματικότητα, ζουν σε γυάλινους πύργους και δε συνειδητοποιούν τους κινδύνους. Έτσι, οδηγούνται σε επικίνδυνες αποφάσεις και παράτολμα έργα, που μπορεί να συνεπάγονται ανεπανόρθωτες συμφορές.

»Τέτοιοι ηγέτες έχουν απολυταρχικό στιλ διακυβέρνησης. Ακόμη και όταν ζητούν τη συμμετοχή, το κάνουν για τυπικούς λόγους ή για εντυπωσιασμό. Αρκετές φορές θεωρούν τον εαυτό τους υπεράνω των κανόνων, τους οποίους συστηματικά αγνοούν, παραβαίνουν ή και αλλάζουν, ώστε να είναι συμβατοί µε την προσωπικότητά τους, τις ανάγκες και τις επιδιώξεις τους. Εμπιστεύονται, ανταμείβουν και ευνοούν ανθρώπους που πάντα "συμφωνούν" μαζί τους, που τους θαυμάζουν, τους δοξάζουν, τους υπηρετούν και τους υποστηρίζουν. Οι ηγέτες αυτοί δε διαθέτουν αυτοεπίγνωση, δεν εκφράζουν τα συναισθήματά τους και δεν ενδιαφέρονται να κατανοήσουν τους άλλους, παρότι οι ίδιοι επιζητούν διαρκώς την κατανόηση όλων των άλλων. Είναι συναισθηματικά απομονωμένοι και γίνονται σκληροί, επιθετικοί και διεκδικητικοί µε τους άλλους, όταν αντιλαμβάνονται ότι δεν τους υποστηρίζουν και δεν τους εμπιστεύονται. Αρκετές φορές νιώθουν ανασφάλεια και άγχος μπροστά στο ενδεχόμενο αποτυχίας, πράγμα που μπορεί να τους οδηγήσει ακόμη και στην παράνοια.

»Τους ενδιαφέρει περισσότερο η δόξα και η μνήμη του ονόματός τους παρά ν' αφήσουν ως κληρονομιά τους διαδόχους κατάλληλους, που θα συνεχίσουν τη διαρκή πρόοδο του οργανισμού ή της κοινωνίας. Δεν ενδιαφέρονται ν' αναπτύξουν άλλους ηγέτες, ενώ σε καμία περίπτωση δεν επιθυμούν συνάδελφοι ή συνεργάτες τους να γίνουν καλύτεροι απ' αυτούς, υποχρεώνοντάς τους να μένουν πάντα στη σκιά τους».

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, η άμεση δημοκρατία, η αταξική κοινωνία και ο Ανθρωπισμός

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ,Η ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ, ΟΠΟΙΑ ΚΙ’ ΑΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΡΩΤΗΣΗ,[1]


Γράφει ο Κώστας Λάμπος[2]

Ζούμε στην εποχή του απόλυτου εξουσιαστικού Φόβου, σε μια οικονομία του Φόβου και της παρακμής[3] και σε μια κοινωνία-ανθρωπότητα της πλήρους απαξίας του ανθρώπου και του πολιτισμού του. Ζούμε στη μέση μιάς πολυδιάστατης και πολυεπίπεδης παγκόσμιας κρίσης, οι ρίζες της οποίας τρέφονται από την κοινωνική ανισότητα. Οι καρποί της είναι η αδικία, ο παράνομος πλουτισμός και η αδικαιολόγητη φτώχια και οι συνέπειές της είναι η προϊούσα καταστροφή όλων των ζωτικών συστημάτων της οικόσφαιρας του πλανήτη, η βίαιη επιβολή της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και η καλπάζουσα εξαθλίωση της πλειονότητας του πληθυσμού της Γης. Το μέγεθος και το βάθος αυτής της κρίσης αποκαλύπτουν το συστημικό χαρακτήρα της, πράγμα που σημαίνει πως δεν είναι απλά και μόνο μια τομεακή-κλαδική, μια περιφερειακή-τοπική, μια εθνική-κοινωνική, μια πολιτική-διαχειριστική κρίση.

Πρόκειται για παρακμιακή, εκφυλιστική, γονιδιωματική κρίση που σηματοδοτεί το τέλος του ιστορικού κύκλου, το θάνατο του καπιταλιστικού συστήματος.

Γι’ αυτό και κάθε προσπάθεια να διαγνωσθεί και να αντιμετωπισθεί, από άγνοια ή από ιδιοτέλεια, μερικά, αποσπασματικά και καθησυχαστικά, με σκοπό τη θεραπεία-διάσωση του ασθενούς καπιταλισμού, συμβάλλει στην ολοκλήρωση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, η οποία παίρνει τη μορφή:

1. της διαρκούς κυλιόμενης πολεμικής καταστροφής κάθε εμποδίου στην απόπειρα του κεφαλαίου να επιβιώσει ως ζόμπι, μέσω της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης,

2. του πυρηνικού ολοκαυτώματος Χιροσίμα-Ναγκασάκι ή του πυρηνικού εφιάλτη Τσερνομπίλ, Φουκοσίμα και πολλών άλλων περιπτώσεων,

3. της σταδιακής ερημοποίησης του πλανήτη,

4. της υποταγής της κοινωνίας στους επιχειρηματικούς ομίλους,

5. της όξυνσης του διατροφικού προβλήματος του πλανήτη,

6. της χειραγώγησης της κοινωνίας με εργαλεία το Φόβο, το σκοταδισμό, την παραπλάνηση, την κρατική-παρακρατική τρομοκρατία και την καταστολή, ακόμα και με τη βιοχημεία,

7. του επιταχυνόμενου εκφασισμού των κοινωνιών και συνολικά της ανθρωπότητας και

8. της απαξίωσης του ανθρώπινου πολιτισμού και ακύρωσης των προοπτικών του.

Γι’ αυτό εκτιμώ, πως πρέπει άμεσα να βγούμε από τη λογική των τεχνοκρατών-γιατρών του καπιταλισμού και να εκτιμήσουμε τη συγκεκριμένη παγκόσμια κρίση με βάση τα διδάγματα της ανθρώπινης ιστορίας και από τη σκοπιά των κατηγοριών εκείνων που καταδυναστεύονται από τον μανιακό καπιταλισμό, δηλαδή από τη σκοπιά της ζωής, της εργαζόμενης ανθρωπότητας, του πολιτισμού και της Φύσης και σε τελική ανάλυση από τη σκοπιά του Ανθρώπου και όχι των κερδών του κεφαλαίου.

Όλα δείχνουν πως ο καπιταλισμός ολοκλήρωσε τον ιστορικό του κύκλο και βρίσκεται στο ανώτατο στάδιο της παρακμής του. Η ανθρωπότητα έχει κάθε λόγο να αποσύρει τον επικίνδυνο πιά καπιταλισμό και να οργανώσει την παραπέρα πορεία της με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες, τις συνολικές υλικές και πνευματικές ανάγκες της και φυσικά με τα οράματά της για ένα καλύτερο κόσμο.

Σ’ αυτό το σημείο που οριοθετεί τον καπιταλισμό ως παρελθόν και ένα καλύτερο κόσμο ως μέλλον, η ανθρωπότητα και πιο συγκεκριμένα οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, ως σύγχρονος Οιδίποδας, ξαναβρίσκεται μπροστά στο κρίσιμο σταυροδρόμι του 21ου αιώνα και πρέπει να απαντήσει για μια ακόμα φορά στο ερώτημα της Σφίγγας-Ιστορίας: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Με αφετηρία της αναζήτησης, αλλά και ως τέρμα του δρόμου για ένα καλύτερο κόσμο, τον άνθρωπο, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τους λογαριασμούς μας με την ιστορία, με ολόκληρη τη μέχρι τώρα ιστορία του ανθρώπινου γένους[4].

Γι’ αυτό είναι αναγκαία μια ιστορική αναδρομή. Θα πρότεινα να επισκεφτούμε τους σημαντικότερους σταθμούς αυτής της διαδρομής. Και σε κάθε περίπτωση θα ξεκινήσουμε από τις εξισωτικές κοινωνίες της εποχής της αθώας αγριότητας και του λεγόμενου ‘πρωτόγονου κομμουνισμού’, που μας κληροδότησαν την εμπειρία εκατομμυρίων χρόνων, για την κοινωνική ισότητα και την εγνωσμένη αναγκαιότητα, δηλαδή την κοινωνική ελευθερία, που βασίζονταν πάνω στην ισοκτησία, ως αποτέλεσμα της κοινοχρησίας και της κοινοκτημοσύνης της γης.

Στη συνέχεια θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο να μελετήσουμε, όχι να αντιγράψουμε, την αεί ανατέλλουσα αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία, η οποία κληροδότησε στην ανθρωπότητα την έννοια του Κράτους του Δήμου, της πραγματικής Λαϊκής Κυριαρχίας, δηλαδή της Άμεσης Δημοκρατίας[5].

Να συνεχίσουμε το οδοιπορικό μας με την Πολιτεία του Αριστόνικου που έκανε πράξη την Ουτοπία του Ιάμβουλου, με επόμενους σταθμούς τα ‘Πρωτοχριστιανικά Κοινόβια’, την ‘Πολιτεία του Ήλιου’ την ‘Κομμούνα της Θεσσαλονίκης’, και τη Λαϊκή Επανάσταση της Αγγλίας’.

Το νέο ξεκίνημα μας οδηγεί στο ρωσικό ‘Αγροτικό Κοινόβιο’ Μιρ και στην ‘Κομμούνα της Άνδρου’, κι’ από εκεί πεταγόμαστε μέχρι το ‘Συνεταιριστικό ιδεώδες στη Θεωρία και στην Πράξη’ με μια στάση στο Μοντραγκόν, για να συνεχίσουμε μέχρι το αιχμάλωτο ‘Κιμπούτς’ στο Ισραήλ και την ‘Κομμούνα της Μπάχα-Καλιφόρνια και της Μορέλος στο Μεξικό.

Μακρύ το ταξίδι μας, αλλά είναι τόσο συναρπαστικό που συνεχίζουμε με τη μελέτη ‘του προτάγματος του Σοσιαλισμού’, βασικοί σταθμοί του οποίου είναι η ‘Παρισινή Κομμούνα’, η ‘Ρωσική επανάσταση του 1905’ και η ‘Οκτωβριανή επανάσταση το 1917’.

Η επόμενη διαδρομή, μας οδηγεί στην προσέγγιση της απόπειρας σύνθεσης των προταγμάτων της ‘Άμεσης Δημοκρατίας και του Σοσιαλισμού’ με σταθμούς τη ‘Συμβουλιακή Δημοκρατία της Γερμανίας’, τη ‘Συμβουλιακή Δημοκρατία της Ιταλίας’ και την ‘Κομμούνα της Κρονστάνδης’, για να καταλήξουμε στον αντίλογο και στις μετασεισμικές δονήσεις της ‘Δικτατορίας του προλεταριάτου’ που ήρθε ως ‘υπαρκτός σοσιαλισμός’ και έφυγε ως υπαρκτός κρατικοκαπιταλισμός.

Στη συνέχεια πεταγόμαστε στην Ανατολή και γνωρίζουμε τις ‘Κινέζικες Κομμούνες’ και τον αγροτικό κομμουνισμό τους. Επιστρέφουμε στη Δύση για να γνωρίσουμε τις απόπειρες ‘Αυτοδιαχείρισης’, ξεκινώντας από την ‘Ισπανική επανάσταση για την Αυτοδιαχείριση’ για να καταλήξουμε, παρακάμπτοντας μέχρι το ‘Γαλλικό Μάη’, στο μεγάλο αυτοδιαχειριστικό πείραμα που συντελείται στις μέρες μας στη Λατινική Αμερική.

Στο μεταξύ συναντάμε στη διαδρομή μας την επιστήμη των ‘Δικτύων’ και με αφορμή αυτή τη συνάντηση επισκεπτόμαστε τα ‘Εναλλακτικά Κοινωνικά Δίκτυα’, όπως τα ‘Δίκτυα Ανταλλαγής’ αγαθών και υπηρεσιών χωρίς τη μεσολάβηση χρήματος, οι ‘Τράπεζες Χρόνου’ και οι ‘Τράπεζες Ενέργειας’. Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η συζήτηση ενός κύκλου εξακοσίων (600) Νέων, Γάλλων και Γερμανών, με αντικείμενο την ‘Αχρήματη Κοινωνία’.

Συνοψίζοντας τις εμπειρίες μας από αυτό το συναρπαστικό οδοιπορικό μας καταλήγουμε σε τρία συμπέρασμα:

·Το πρώτο συμπέρασμα είναι, πως η ανθρωπότητα, ως Εμείς, ως συλλογικότητα παλεύει από τα γεννοφάσκια της για Κοινοκτημοσύνη και Ισότητα, για Ισότητα και Δικαιοσύνη, για κοινωνική Δικαιοσύνη και για Ισοπολιτεία, για Άμεση Δημοκρατία και Ελευθερία, για Συνεργασία και Ειρήνη, για Απελευθέρωση του Ανθρώπου και για Οικουμενικό Ανθρωπισμό, παλεύει δηλαδή για τον κάθε φορά καλύτερο κόσμο.

·Το δεύτερο συμπέρασμα είναι πως η εργαζόμενη ανθρωπότητα εμποδίστηκε συστηματικά από όλα τα εκμεταλλευτικά κοινωνικοοικονομικά συστήματα που επέβαλλαν την κυριαρχία τους με τη βία των θεσμών, των διάφορων σκοταδισμών, του ταξικού κράτους και των όπλων. Βέβαια η ανθρωπότητα κατάφερνε πάντα κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες να κλείνε τον κύκλο αυτών των ενοχλητικών παρασιτικών μορφωμάτων και να δημιουργεί με υπομονή και επιμονή τους όρους της απελευθέρωσής της, από το ένα μετά το άλλο εξουσιαστικό-εκμεταλλευτικό σύστημα, μέχρι που φτάσαμε στον 21ο αιώνα, όπου η ανθρωπότητα βρίσκεται αντιμέτωπη με την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

· Το τρίτο συμπέρασμα είναι πως η ανθρωπότητα συνειδητοποιεί σταδιακά, όπως αποκαλύπτεται και στο οδοιπορικό μας, πως δεν έχει να επιλέξει μεταξύ του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και του κρατικού καπιταλισμού, της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας και του τριτοτεταρτοδιεθνιστικού ψευτοσοσιαλισμού, αλλά οφείλει να αναδείξει την μακραίωνη αγωνιστική προσπάθειά της σε σύγχρονη επιλογή της.

Γι’ αυτό θα χρειαστεί οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού να αυτονομηθούν πνευματικά, ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά από την κηδεμονία της απερχόμενης, αλλά και της καροδοκούσας άρχουσας τάξης και να επεξεργαστούν το δικό τους σύγχρονο Σχέδιο για το Μέλλον της Ανθρωπότητας. Ένα σχέδιο με τρία στάδια, με:

· πρώτο αυτό της διαμόρφωσης ενός σύγχρονου κινήματος Διαφωτισμού που θα κοινωνικοποιεί την επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη γνώση, για να απαλλαγεί η εργαζόμενη κοινωνία από τους εξουσιαστικού μύθους, τους μεσσίες και τις υποτίθεται επαναστατικές ηγετικές πρωτοπορίες και να καταστεί η ίδια η εργαζόμενη κοινωνία-ανθρωπότητα υποκείμενο της ιστορίας της απελευθέρωσής της,

· δεύτερο αυτό της ειρηνικής ουμανιστικής επανάστασης της συνειδητής εργαζόμενης κοινωνίας, για την ανατροπή του καπιταλισμού σε κάθε πιθανή και απίθανη εκδοχή του και

· τρίτο αυτό της οικοδόμησης του Κοινωνικοοικονομικού Συστήματος του Ουμανισμού[6], συστατικά στοιχεία του οποίου θα είναι η απόλυτη και καθολική κοινοκτημοσύνη και η καθολική Άμεση Δημοκρατία, με στόχο τη δημιουργία της Αταξικής Κοινωνίας και του Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.

Η ανθρωπότητα βρέθηκε, στην αργόσυρτη και βασανιστική διαδρομή της, πολλές φορές μπροστά σε τέτοια διλήμματα και πάντα στην ώρα της κατάφερνε να πετάει από πάνω της κάθε τι το παρακμασμένο και το σάπιο και να ανοίγει το δρόμο για τον εκάστοτε δυνατό και αναγκαίο καλύτερο κόσμο. Οι επιστήμες και οι τεχνολογίες του 21ου αιώνα, κάτω από τον έλεγχο της κοινωνίας, συνθέτουν την αντικειμενική δυνατότητα για τη πραγμάτωση του πανάρχαιου ονείρου της ισότητας. Η κατασταλαγμένη εμπειρία και η απελευθερωτική ιστορική συνείδηση της σύγχρονης εργαζόμενης κοινωνίας συνθέτουν την εξατομικευμένη και τη συλλογική υποκειμενική παράμετρο της αντικαπιταλιστικής-ουμανιστικής επανάστασης Και τα δυό αυτά μεγέθη μαζί θα γυρίσουν σίγουρα τη σελίδα της ιστορίας και θα διευρύνουν τους ορίζοντες του ανθρώπινου, ανθρωπιστικού, ουμανιστικού πολιτισμού, στα πλαίσια του οποίου ο αρχάνθρωπος που έγινε δούλος, δουλοπάροικος και εργάτης, θα ξαναγίνει ελεύθερος άνθρωπος στις σύγχρονες συνθήκες.

Ο Ουμανισμός του 21ου Αιώνα, ο Ουμανισμός του homo humanisticus universalis, δεν μπορεί παρά να σημαίνει τη λαχτάρα, την προσπάθεια και την ικανότητά μας, ως ανθρωπότητα, να σκουπίσουμε το δάκρυ από τα μάτια της Μάνας-Φύσης και να ξανακάνουμε το άδολο χαμόγελό της, το συναρπαστικό φαινόμενο της ζωής, τη ζωή μας την ίδια, έργο τέχνης, πηγή δημιουργικής οικουμενικής ευτυχίας και αιώνιο στολίδι αυτού του αναρχοατελεύτητου και μεγαλοπρεπούς Σύμπαντος[7].



--------------------------------------------------------------------------------

[1] Αντρέ Μπρετόν: «Ο Άνθρωπος είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση»

[2] Συμβολή στη συζήτηση με θέμα: Αιτίες και συνέπειες της παγκόσμιας κρίσης και προοπτικές της Άμεσης Δημοκρατίας που έγινε: 1. το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (13.04.2011) 2. στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (14.04.2011) και 3. στον Αχαϊκό Όμιλο Πολιτικού & Κοινωνικού Προβληματισμού (15.04.2011)

[3] Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της παρακμής, ΠΑΠΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.

[4] Με αυτό το θέμα καταπιάνομαι συστηματικά στο καινούργιο, υπό έκδοση, βιβλίο μου.

[5] Δεν είναι του παρόντος η αναλυτική προσέγγιση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας και η όποια αναφορά στις αντιφάσεις της και στις σκοτεινές πλευρές της θα ήταν σίγουρα πολύ διδακτική ιστορία.

[6] «Oπως ο αθεϊσμός σαν ξεπέρασμα του Θεού είναι η εμφάνιση στο προσκήνιο του θεωρητικού ουμανισμού και ο κομμουνισμός σαν ξεπέρασμα της ατομικής ιδιοκτησίας η διεκδίκηση της πραγματικής ανθρώπινης ζωής σαν ιδιοκτησία του ανθρώπου, είναι η εμφάνιση του πρακτικού ουμανισμού. Ο αθεϊσμός είναι ο ουμανισμός που συνδέεται με τον εαυτό του μέσα από το ξεπέρασμα της θρησκείας. Μόνο όταν ξεπεράσουμε τη μεσολάβηση αυτή –που είναι, ωστόσο, μια απαραίτητη προϋπόθεση- θα εμφανιστεί ο θετικός ουμανισμός, θετικά παραγόμενος στον εαυτό του. Αλλά ο αθεϊσμός και ο κομμουνισμός, (ως θετικός ουμανισμός) δεν είναι φυγή, δεν είναι αφαίρεση, δεν είναι απώλεια του αντικειμενικού κόσμου που δημιούργησε ο άνθρωπος, ή των ουσιαστικών του δυνάμεων που προεκτείνονται στην αντικειμενικότητα, δεν είναι μια άθλια επιστροφή στην αφύσικη, πρωτόγονη απλότητα. Αντίθετα είναι μάλλον η πρώτη πραγματική εμφάνιση, η αληθινή πραγμάτωση του ανθρώπου, η επαλήθευση της πραγματικής ανθρώπινης ουσίας του», Marx Karl, Early Writings, PENGUIN BOOKS, in Αssociation with New Left Review, 1992, p. 395

[7] Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία…, ο. π., σελ. 435.

The Power of words

Debtocracy : Όταν η δημοκρατία υποτάχθηκε στο χρέος

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ένα ντοκιμαντέρ με παραγωγό το θεατή. Το DEBTOCRACY αναζητά τα αίτια της κρίσης χρέους και προτείνει λύσεις που αποκρύπτονται από την κυβέρνηση και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Το ντοκιμαντέρ θα διανέμεται δωρεάν από τα τέλη Μαρτίου χωρίς δικαιώματα χρήσης και αναμετάδοσης και θα υποτιτλιστεί σε τουλάχιστον τρεις γλώσσες.

Ο Αρης Χατζηστεφάνου και η Κατερίνα Κιτίδη μιλούν με οικονομολόγους, δημοσιογράφους και προσωπικότητες από όλο τον κόσμο περιγράφοντας τα βήματα που οδήγησαν την Ελλάδα στην παγίδα του χρέους- τη χρεοκρατία. Το DEBTOCRACY παρακολουθεί την πορεία χωρών όπως ο Ισημερινός, που δημιούργησαν Επιτροπές Λογιστικού Ελέγχου αλλά και την αντίστοιχη προσπάθεια που ξεκίνησε στην Ελλάδα.

Debtocracy final from ThePressProject on Vimeo.

Στο Debtocracy μιλούν, μεταξύ άλλων, οι ακαδημαϊκοί Ντέιβιντ Χάρβεϊ, Σαμίρ Αμίν, Κώστας Λαπαβίτσας και Ζεράρ Ντιμενίλ, ο φιλόσοφος Αλέν Μπαντιού, ο επικεφαλής της επιτροπής λογιστικού ελέγχου του Ισημερινού Ούγκο Αρίας, ο πρόεδρος του CADTM Ερίκ Τουσέν, ο Αργεντίνος σκηνοθέτης Φερνάντο Σολάνας, δημοσιογράφοι όπως o Άβι Λιούις (συγγραφέας/σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ The Take – Η κατάληψη) και ο Ζαν Κατρμέρ (Liberation). Ακόμη προσωπικότητες όπως ο Μανώλης Γλέζος και η αντιπρόεδρος του γερμανικού κόμματος Die Linke Ζάρα Βάγκενκνεχτ.

http://www.debtocracy.gr/index.html

--------------------------------------------------------------------------------
O Αρης Χατζηστεφάνου είναι δημιουργός της εκπομπής Infowar στο Ρ/Σ Σκάι και αρχισυντάκτης του Thepressproject.gr. H σχετική με το debtocracy συνέντευξή του είναι εδώ:  http://www.iefimerida.gr/news/1656/συνέντευξη-με-το-δημιουργό-του-debtocracy
H Κατερίνα Κιτίδη είναι αρχισυντάκτρια του tvxs.gr και του τηλεοπτικού Infowar.

Kώστας Λάμπος live

Ο δημοσιογράφος κ. Γεώργιος Σαχίνης συζήτησε με τον οικονομολόγο και συγγραφέα κ. Κώστα Λάμπο στις 25.3.11 στο κανάλι Kρήτη ΤV για την τρέχουσα παγκόσμια οικονομική κρίση, με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του κ. Λάμπου «Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση», Παπαζήσης, 2009, όπου στα πλαίσια περαιτέρω προβληματισμού αναφέρθησαν επίσης στην πρόσφατη στρατιωτική άσκηση καταστολής πλήθους και στον Codex Alimentarius.
Παρακολουθείστε το βίντεο:

Freedom for Egypt

Aντιπολεμική κραυγή

http://video.bugun.com.tr/bugunPlayer.swf?file=dagilfilm.flv







χωρίς σχόλια.